Τούμπα η ιστορία...

Κάποτε μπορούσες να τα μετρήσεις στο ένα σου χέρι. 1961, 1962, 1965, 1969... Και μετά 1992, 1996 (κύπελλο), 1998. Τελεία και παύλα! Ήταν η εποχή που ο Ολυμπιακός έχτιζε την αυτοκρατορία του, η εποχή που ήθελε να επιβάλλει το νόμο του και στο πλάνο δεν χωρούσαν έδρες που δεν μπορούσε να κερδίσει και ομάδες που αποτελούσαν τον κακό του δαίμονα. Το κακό θα το ξόρκιζε, με οποιοδήποτε κόστος και με οποιοδήποτε τρόπο.

Το... πρώτο αίμα!

Στις 31 Οκτωβρίου του 1998, ο Ολυμπιακός καλείτο να σπάσει την παράδοση στην Τούμπα. Μια παράδοση που είχε διατηρηθεί τόσο το 1996-97, όσο και το 1997-98, σεζόν που οι ερυθρόλευκοι είχαν κατακτήσει τον τίτλο. Ήταν μια... μαύρη τρύπα που έπρεπε να κλείσει. Ο Γιάννης Παπαπέτρου θα αναλάβει, μαζί με τους βοηθούς του να φέρει εις πέρας τη δύσκολη αποστολή. Να σπάσει εν μέρει τον τσαμπουκά των γηπεδούχων και την παράδοση. Μετά από 82 αγωνιστικά λεπτά το παιχνίδι ολοκληρώθηκε. Ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε 2-1, όμως το τριπλό σφύριγμα του διαιτητή δεν ακούστηκε ποτέ.

Ο λόγος; Το παιχνίδια διακόπηκε πρόωρα και υπό το φόβο των οργισμένων οπαδών του ΠΑΟΚ για τη διαιτησία του Παπαπέτρου και τις υποδείξεις (ή μη) των βοηθών του. Ένα οφσάιντ που δεν δόθηκε κι έγινε πέναλτι που δεν υπήρχε, ένα γκολ με το χέρι που ακυρώθηκε και μια ασθένεια του βοηθού (κ. Βλάχου) που κατόπιν (στο νοσοκομείο) αποδείχθηκε πως δεν υπήρχε ποτέ. Ο ΠΑΟΚ ζήτησε την επανάληψη του αγώνα, κάτι που δεν έγινε ποτέ και το ρου της ιστορίας εκείνο το βράδυ άλλαξε. Η Τούμπα δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια!

Ταχύτητα... πόρσε!

Ο Ολυμπιακός θα αργήσει να επισκεφτεί ξανά την Τούμπα. Ημερολογιακά θα παίξουν σχεδόν 1,5 χρόνο μετά, στον δεύτερο γύρο του επόμενου πρωταθλήματος. Το βλέμμα θα είναι στραμμένο στον Κώστα Βαλλιάνο, ο οποίος ήταν ο διαιτητής της αναμέτρησης, ωστόσο ο άρχοντας του αγώνα δεν είχε αυτή τη φορά την ευθύνη. Στην Τούμπα που ήταν κατάμεστη, με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς να βρίσκεται, πλέον, στον πάγκο των γηπεδούχων και όχι εκείνον των φιλοξενούμενων, ο ΠΑΟΚ ήθελε να χτίσει εκ νέου την παράδοση.

Ένα φάουλ του Μπορμπόκη και η πρόθεση του διαιτητή να τον τιμωρήσει με κίτρινη κάρτα, έφεραν αναστάτωση και εκείνος που – δικαιολογημένα – την πλήρωσε ήταν ο Γιώργος Γεωργιάδης. Έπιασε από τον λαιμό τον Νινιάδη, τον χτύπησε και τον κλώτσησε με αποτέλεσμα να αποβληθεί από τον ρέφερι της αναμέτρησης. Το παιχνίδι έγινε πιο εύκολο για τον Ολυμπιακό του Αλμπέρτο Μπιγκόν (διάδοχο του Μπάγεβιτς), ο Λάμπρος Χούτος εκτέλεσε δις τον Σαμοτούλσκι και οι ερυθρόλευκοι άρχισαν, πλέον, να βλέπουν με διαφορετικό τρόπο την έδρα του ΠΑΟΚ, που κάποτε τους προκαλούσε σοκ και δέος!

Τρίτο και να καίει...

Οι μεν πανηγύριζαν μια μεγάλη επιτυχία για τρίτη συνεχόμενη φορά. Οι δε φώναζαν για τη διαιτησία του Γιώργου Κασναφέρη κι έκαναν λόγο για αλλοίωση αποτελέσματος. Η αλήθεια αυτή τη φορά βρισκόταν στη μέση. Ο ρέφερι της αναμέτρησης δεν έδωσε πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ με το σκορ στο 0-0 και απέβαλε με αδικαιολόγητη δεύτερη κίτρινη κάρτα τον Γεωργιάδη στο 1-0 υπέρ του Ολυμπιακού. Γεγονότα! Όπως επίσης, ήταν γεγονός πως οι ερυθρόλευκοι ήταν πολύ καλύτεροι των γηπεδούχων. 28 Νοεμβρίου του 2000, ημέρα Δευτέρα το παιχνίδι. Ήταν το ντεμπούτο του Τάκη Λεμονή στον πάγκο της πειραϊκής ομάδας και ήταν μια ακόμα φορά που ο σκοπός θα... αγίαζε τα όποια μέσα.

Στο φινάλε του αγώνα, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ θα κρατηθούν για να μην μπουν στο γήπεδο, η διοίκηση θα κάνει λόγο τέσσερα πέναλτι και κάρτες που δεν δόθηκαν στους παίκτες του Ολυμπιακού και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς θα δηλώσει στη συνέντευξη Τύπου. «Όχι δεν θα μιλήσω. Eίμαι εδώ γιατί έτσι επιβάλλεται. Aν μιλήσω θα κάνω ζημιά και στην ομάδα μου και σε μένα προσωπικά».

Κομμένο στη μέση!

Η ιστορία είχε αλλάξει. Ήταν σα να γράφεται από την αρχή με τον Ολυμπιακό να έχει αποφασίσει πως η δεκαετία του '70 και του '80, πρέπει να ανατραπεί. Σαν ένα καθεστώς που ποτέ δεν μπόρεσε να αντέξει. Μετά τις τρεις συνεχόμενες νίκες μέσα στην Τούμπα... έβαλε λίγο νερό στο κρασί του. Μόνο που εκείνο που θα άλλαζε, θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα. Και μόνο! Στις 14 Οκτωβρίου του 2001, ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός θα έρθουν ισόπαλοι 1-1 στην Τούμπα, ωστόσο το πρόσωπο του αγώνα θα είναι και πάλι ο διαιτητής. Το όνομα του Θανάση Μπριάκου, τοποθετήθηκε δίπλα σε εκείνα του Παπαπέτρου και του Κασναφέρη, τόσο γιατί έγιναν λάθη, όσο και από... συνήθεια.

Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με γκολ οφσάιντ του Στέλιου Γιαννακόπουλου, ο ΠΑΟΚ ισοφάρισε με γκολ του Σπάσιτς και ζήτησε τρία πέναλτι για ανατροπές πάνω στον Γιαννάκη Οκκά. Σε μια εξ αυτών, που ήταν και η πιο αληθινή, ο Κύπριος επιθετικός είχε ξεκινήσει από καθαρή θέση οφσάιντ. Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, τόσο ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, όσο και ο Τάκης Λεμονής επιφυλάχτηκαν να μιλήσουν για θέματα διαιτησίας, προτού δουν τις φάσεις στο βίντεο.

Η ισοπαλία και, μάλιστα, με το ίδιο σκορ (1-1) θα είναι το αποτέλεσμα και την επόμενη σεζόν. Μόνο που εκείνο το παιχνίδι, μνημονεύεται για δεκάδες λόγους, πλην του αγωνιστικού. Όσο και οι σοβαρά τραυματισμένοι στην Τούμπα, με την κατάσταση να ξεφεύγει εκτός ελέγχου και, μάλιστα, αδικαιολόγητα. Αυτή τη φορά ο διαιτητής της αναμέτρησης προστάτευσε τον ΠΑΟΚ, απλά και μόνο αρνούμενος να διακόψει το παιχνίδι. Οι αφορμές υπήρχαν από το ζέσταμα, με τον τραυματισμό του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, συνεχίστηκαν με τον τραυματισμό του επόπτη, αλλά και του παρατηρητή στις κερκίδες και με τους οπαδούς του δικεφάλου να κάνουν βόλτα στα... πέριξ της Τούμπας.

«Είπα να τα παρατήσω. Σκέφτηκα ότι δεν αξίζει τον κόπο καμία προσπάθεια. Την ώρα που κερδίζαμε το παιχνίδι μάς οδήγησαν στα αποδυτήρια. Το κέρδος σήμερα δεν είναι 1, αλλά 4 βαθμοί», είπε μετά το τέλος ο Άγγελος Αναστασιάδης που πέρασε μεγάλο μέρος του αγώνα μακριά από τον πάγκο του και στην απέναντι πλευρά, προκειμένου να μην πετάνε αντικείμενα οι οπαδοί του ΠΑΟΚ.

Οι πρώην και οι απόντες!

Ο κόσμος έλειπε, λόγω της τιμωρίας του ΠΑΟΚ από τον τελικό του κυπέλλου του 2003... Σε έναν τελικό, όπου η ομάδα της Θεσσαλονίκης είχε προκριθεί κερδίζοντας τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Άλλο, όμως, το κύπελλο και άλλο το πρωτάθλημα. Κάτι που αποδείχθηκε στο γήπεδο, σε μια από τις πιο εύκολες νίκες των ερυθρολεύκων μέσα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ. Στην πρεμιέρα της σεζόν 2003-2004, τα κεντρικά πρόσωπα είχαν την τύχη να μην υπάρχει κόσμος στο γήπεδο. Είχαν την τύχη να μην απορροφήσουν τους κραδασμούς για ό,τι έγινε το καλοκαίρι και να μην γίνουν αποδέκτες της οργής του κόσμου του ΠΑΟΚ για τα διοικητικά λάθη, που οδήγησαν στην... μαζική φυγή βασικών στελεχών της ομάδας.

Ο Παντελής Καφές και ο Γιώργος Γεωργιάδης ήταν εκ προοιμίου εκείνοι που θα έστρεφαν πάνω τους τα βλέμματα. Κι επειδή η μοίρα έχει πάντα τον τρόπο να δίνει έμφαση ακόμα και στα πιο απλά γεγονότα, ήταν οι δυο τους που έκαναν τη διαφορά στον πίνακα! Ο Γεωργιάδης στο 18' και ο Καφές στο 75' ήταν οι σκόρερ στην πιο ξεκούραστη νίκη του Ολυμπιακού στην Τούμπα. Πλέον, δεν υπήρχε τίποτα να του θυμίζει τα παλαιά!

Μια ακόμα... Ζωγραφιά!

Κάθε ντέρμπι στην Τούμπα, μπορεί να γράψει βιβλίο. Αν ενωθούν οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών, αν αποκαλυφθούν οι διαβουλεύσεις του παρασκηνίου και αν προστεθεί το υλικό των γεγονότων, τότε αν μη τι άλλο ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ καλύπτεται! Στις 7 Μαρτίου του 2005, ένας ακόμα διαιτητής θα κλέψει την παράσταση από τους διαιτητές, αλλά και από τον κόσμο του ΠΑΟΚ, που αυτή τη φορά συγκρατήθηκε και δεν προέβη σε ακρότητες. Ο Χριστόφορος Ζωγράφος ήταν στο ξεκίνημα μιας... λαμπρής καριέρας και κατάφερε στο τέλος του αγώνα, να μιλάει ο Γιάννης Γούμενος για “διαιτητή σε διατεταγμένη υπηρεσία” και τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, προπονητή του Ολυμπιακού εκ νέου, να στέκεται σε ένα δημοσίευμα εφημερίδας, προκειμένου να μην κάνει δηλώσεις.

Ο ρέφερι της αναμέτρησης, για να επιστρέψουμε στο προκείμενο, κατάφερε να αδικήσει και τις δύο ομάδες, δίνοντας ένα ανύπαρκτο πέναλτι στον Ολυμπιακό για να προηγηθεί, μη αποβάλλοντας τον Γκάμπριελ Σούρερ στο 33', αλλά επίσης κόβοντας τον Οκκά με λανθασμένο οφσάιντ, όπως φυσικά αργότερα και τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, η διαιτησία αδίκησε τον ΠΑΟΚ, αλλά “αδίκησε” τον Ολυμπιακό, που ήταν πολύ καλύτερος στον αγωνιστικό χώρο απ' ό,τι μαρτυρά το 1-1.

Φωτιά στην Τούμπα!

Το ζητούμενο εκείνο το απόγευμα δεν ήταν το ντέρμπι. Δεν ήταν ο αντίπαλος, έστω κι αν λεγόταν Ολυμπιακός. Δεν ήταν να κερδίσει ο ΠΑΟΚ, δεν ήταν να ανατραπεί εκ νέου η παράδοση, δεν ήταν να καταφέρουν οι γηπεδούχοι να πάρουν μια νίκη που τόσο είχαν ανάγκη. Στις 26 Φεβρουαρίου του 2006, το μόνο ζητούμενο ήταν να απομακρυνθεί ο Γιάννης Γούμενος και να του κάνουν κακό. Όπερ και εγένετο. Μαζί με την Τούμπα, κάηκε εκείνο το απόγευμα και το ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί του δικεφάλου, που βρίσκονταν εκείνη την εποχή σε αποχή, πήγαν μεμονωμένα στο γήπεδο λόγω αντιπάλου και το έκαψαν!

Ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε στο σκορ με τον Σικαμπάλα, ωστόσο οι ερυθρόλευκοι έκαναν... κυπριακή ανατροπή με τα γκολ του Οκκά και του Κωνσταντίνου. Εκείνο στο 77' έβαλε πρόωρο τέλος στο παιχνίδι, με τις εξέδρες να παίρνουν κυριολεκτικά φωτιά και τον Μπριάκο να καταβάλει τιτάνια προσπάθεια για να λήξει το παιχνίδι και να μην διακοπεί εις βάρος των γηπεδούχων!

Η ναυαρχίδα του Ολυμπιακού!

Κι αν για όλα τα προηγούμενα χρόνια, για όλες τις προηγούμενες νίκες υπήρχαν ενστάσεις, αντιδικίες, συζητήσεις, αναλύσεις και υπονοούμενα, τώρα δεν θα μπορούσε να γίνει πιο σαφές! Ο Ολυμπιακός ήθελε νίκη-τίτλου στην Τούμπα και ο ΠΑΟΚ μια απλή επιβεβαίωση της δυναμικής του. Έστω και χωρίς απόλυτο βαθμολογικό στόχο. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, τέτοιο κίνητρο σε ένα τέτοιο ντέρμπι. Το γκολ του Μίετσελ στο 29' έδινε στους γηπεδούχους στο προβάδισμα, πριν έρθει η ολική και ολοκληρωτική ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο. Από τον άνθρωπο που ένα χρόνο πριν κοιτούσε απορημένος τη φωτιά στην Τούμπα, από τον Ριβάλντο.

Ο Ολυμπιακός μέσα σε 13 χειμαρρώδη λεπτά έκανε το 1-3 και ανάγκασε τους οπαδούς του ΠΑΟΚ να αποδεχτούν την ήττα. Έστω κι αν δεν έλειψαν τα αντικείμενα προς τον Νέρι Καστίγιο, ακόμα κι όταν μεταφερόταν εκτός αγωνιστικού χώρου, έστω κι αν δεν έλειψαν οι προκλητικές χειρονομίες του Μεξικάνου να θυμίζουν τον χαρακτήρα του ντέρμπι που είχε το ματς. Γιατί ως ποιότητα ομάδων, δεν μπορούσε να υπάρχει σύγκριση στη δεδομένη χρονική στιγμή. Στις 21 Γενάρη του 2007, ο Ολυμπιακός ξόρκιζε ακόμα και το τελευταίο φάντασμα της Τούμπας. Γιατί κέρδιζε χωρίς κανείς να μπορεί να πει κουβέντα.

Grande Finale!

Θα ακολουθούσαν δύο ακόμα ισοπαλίες. Θα ακολουθούσαν μερικές ακόμα σκηνές που θα μείνουν για χρόνια να τις συζητάμε. Κάρτες, πέναλτι, κυνηγητό των οπαδών στους παίκτες, η καρατιά του Αντώνη Νικοπολίδη σε “φίλαθλο”, η νίκη χωρίς επιθετικό και χωρίς προπονητή, η αδυναμία του ΠΑΟΚ να θυμηθεί τι ήταν η Τούμπα, η ικανότητα του Ολυμπιακού να αλλάξει το παραμύθι, να αλλάξει την ιστορία.

Κάποτε ζούσε ο ΠΑΟΚ καλά κι ο Ολυμπιακός χειρότερα. Το παιδάκι που μεγάλωσε με αυτό το παραμύθι, έφτασε έντεκα ετών. Από το 1998 ως το 2009, ο επίλογος άλλαξε. Και ζει ο Ολυμπιακός καλά και ο Ολυμπιακός πάλι καλύτερα!