Meet Bo!

Master of Streetball!

«This guy has the biggest set of balls of any kid I have ever seen»... Στη μετάφραση, τα λόγια του εκπροσώπου του, Έρικ Φλέισερ θα έχαναν κάτι από την αξία τους. Ο Λέστερ Μπο ΜακΚάλεμπ γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1985 στη Νέα Ορλεάνη και το μπάσκετ μπήκε στη ζωή του σε ηλικία δέκα ετών. Ο όρος «undersized» θα τον ακολουθούσε από τα πρώτα παιδικά χρόνια και θα τον στιγμάτιζε όταν θα ερχόταν η στιγμή για να δοκιμάσει την τύχη του στο ΝΒΑ. Μόλις 1,78μ, έμαθε να είναι πιο κοντός από τους υπόλοιπους κι έμαθε να επιβιώνει έτσι.

«Ξεκίνησα να αγαπάω το παιχνίδι βλέποντάς το και αργότερα με έκανε ευτυχισμένο όταν έπαιζα», θα πει ο Μπο, ο οποίος πήρε... ιδιαίτερα μαθήματα από τον πατέρα του. Παρότι ο πρεσβύτερος ΜακΚάλεμπ δεν είχε κάνει κάποια σπουδαία καριέρα στο άθλημα, έπαιζε κι εκείνος στα νιάτα του ως πλέι μέικερ και έμαθε τον μικρό τα μυστικά. «Είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου στο άθλημα, γιατί μου έμαθε να είμαι έτοιμος για τα πάντα και να μην εγκαταλείπω τα όνειρά μου και τις ελπίδες μου». Μια συμβουλή θα που θα χρειαζόταν να τη θυμάται ξανά και ξανά στη ζωή του ο Μπο.

Η εκπαίδευσή του στη νεαρή ηλικία ήρθε στο δρόμο, στα ανοικτά γήπεδα της γειτονιάς του. «Πήγαινα κάθε μέρα μόνος μου. Έβλεπα τι έκαναν οι μεγαλύτεροι και προσπαθούσα μετά να τα κάνω κι εγώ». Ο μπαμπάς του, ουδέποτε τον «λυπήθηκε». Ο θρύλος λέει πως όταν ο Μπο ήταν δέκα χρονών, έπαιζε με παίκτες 17 και 18 ετών και μάλιστα, έκανε το... κομμάτι του. «Έτσι έμαθα να μη φοβάμαι ποτέ στο γήπεδο. Δεν είμαι ο τύπος που μιλάει ή κάνει φασαρία. Απλά, μπαίνω στο γήπεδο σαν να έχω κάθε φορά κάτι να αποδείξω».

Ο θρύλος της Νέας Ορλεάνης!

«Ήμασταν και οι δύο δέκα χρονών, όμως εκείνος μπορούσε κι έπαιζε με τύπους δέκα χρόνια μεγαλύτερους. Κι όχι απλά να συμπληρώνει, αλλά να σκοράρει, να παίζει»... Ένα ακόμα παιδί της γειτονιάς, ο Τζέιμς Πάρλοου, περιγράφει πώς έζησε εκείνος τα χρόνια, που ο μύθος του Μπο ΜακΚάλεμπ γεννιόταν στη Νέα Ορλεάνη. Την ίδια εποχή, υπήρχε και το σχολείο. Εκεί, σε ένα γυμνάσιο μαθημένο να δημιουργεί και να ανατρέφει παίκτες του αμερικανικού ποδοσφαίρου, ο μικρός Μπο προσπαθούσε να κάνει τη διαφορά. Προσπαθούσε μόνος του να στρέψει την προσοχή στο μπάσκετ και οι αυτόπτες μάρτυρες έχουν να μιλάνε για κάποιες βραδιές που το έκανε!

Ο ΜακΚάλεμπ είχε 20 πόντους μέσο όρο στην ενάτη τάξη (κάτι σαν Γ' γυμνασίου) και 32 πόντους στη χρονιά αποφοίτησης από το γυμνάσιο. Ο θρύλος μιλάει για ένα βράδυ του Αγίου Βαλεντίνου, όπου σταμάτησε στους 78 πόντους!!! Έτσι τουλάχιστον λέει ο ίδιος, γιατί ο τοπικός Τύπος υπολόγιζε ότι σκόραρε κάπου ανάμεσα στους 80 με 90 πόντους. Κάπως έτσι, ο κοντός ανθρωπάκος με το αγαπημένο του «0» στην πλάτη άρχισε να συζητάει το κολέγιο που θα μπορούσε να του προσφέρει υποτροφία και παράλληλα να προωθήσει το ταλέντο του στο μπάσκετ.

«Στη Νέα Ορλεάνη δεν υπάρχουν τα πλεονεκτήματα που έχουν άλλα μέρη σε σχέση με το μπάσκετ. Ανεξάρτητα με το πόσο καλός είσαι, δεν πρόκειται να τραβήξεις την προσοχή. Και η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μου είπε να πάω σε άλλο μέρος για να φτιάξω το όνομά μου». Η πιθανότερη κατάληξή του ήταν το LSU, το οποίο στην πορεία θα έκανε πίσω. «Ήρθαν από το κολέγιο της Οκλαχόμα και μου είπαν ότι θα μου προσφέρουν την υποτροφία, οπότε δεσμεύτηκα και δεν δέχτηκα άλλες επισκέψεις», περιγράφει ο Μπο, ο οποίος έμεινε στον αέρα, όταν ουδείς εμφανίστηκε την ημέρα των υπογραφών.

Τυφώνας Μπο και Κατρίνα!

Οι επιλογές του είχαν εκλείψει και ο χρόνος του επίσης. Μην έχοντας ουσιαστικά άλλη επιλογή, γράφτηκε στο κολέγιο της Νέας Ορλεάνης. «Δεν γνώριζα καν μεγαλώνοντας ότι υπήρχε το UNO. Όμως, ο προπονητής με ήθελε και θα ήμουν και στο σπίτι μου». Από την πρώτη του χρονιά στο πανεπιστήμιο θα έκανε τη διαφορά, έχοντας 13,6 μέσο όρο πόντων και παίρνοντας το βραβείο για το ρούκι της χρονιάς. Κι όλα αυτά ενώ «ο τύπος δεν είχε κάνει ποτέ προπόνηση πριν. Απλά έπαιζε όλη μέρα στο πάρκο», όπως θα αποκαλύψει συμπαίκτης του... Όσο προπονούνταν, λοιπόν, γινόταν και καλύτερος. Οι 13,6 πόντοι έγιναν 22,6 και στις 26 Αυγούστου του 2005, λίγο πριν ξεκινήσει την τρίτη του χρονιά στο πανεπιστήμιο, ήρθε το χτύπημα που ισοπέδωσε τη Νέα Ορλεάνη.

«Για να είμαι ειλικρινής, κοιμόμουν στη μεγαλύτερη διάρκεια του τυφώνα. Το σπίτι της μητέρας μου ήταν σε καλή κατάσταση, όμως και πάλι έπρεπε να μετακομίσει». Εκείνη την εποχή όλα γίνονταν πολύ γρήγορα. Ο Μπο ΜακΚάλεμπ είχε τη δυνατότητα (σ.σ. Το NCAA άνοιξε παραθυράκι για τους αθλητές της Νέα Ορλεάνης να πάρουν μεταγραφή χωρίς ποινή) να φύγει από το σπίτι του. Είχε, μάλιστα, πλέον και αρκετές προτάσεις, αφού είχε φτιάξει το όνομά του στα δύο πρώτα κολεγιακά χρόνια. «Πολλοί μου έλεγαν ότι ίσως χάσω μέρος της χρονιάς αν φύγω κι επιπλέον η μητέρα μου ήταν άρρωστη. Άσε που εδώ τους ξέρω όλους».

Τα επόμενα χρόνια στο κολέγιο θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα, αφού τα κλειστά γυμναστήρια στη Νέα Ορλεάνη, αλλά ακόμα και τα πάρκα θα χρησίμευαν για την παροχή στέγασης στους ανθρώπους που είχαν χάσει τα σπίτια τους και οι προπονήσεις θα γίνονταν ολοένα και πιο σπάνιες. Ο Μπο ΜακΚάλεμπ θα τελείωνε το κολέγιο με 25 πόντους και επτά ριμπάουντ μέσο όρο και ένας από τους προπονητές του θα τον περιγράψει με τον πιο γλαφυρό τρόπο. «Χωρίς δεύτερη συζήτηση ήταν ο καλύτερος παίκτης που είχα ποτέ. Ήμουν πιο σκληρός μαζί από οποιονδήποτε άλλο, γιατί ήξερα πως μόνο αν τα έκανε όλα σωστά είχαμε τύχη. Έπρεπε να κάνει περισσότερα πράγματα από το να σκοράρει μόνο και το έφερε εις πέρας. Ανταγωνιζόταν σε κάθε φάση. Στη Λουιζιάνα όταν λες Μπο, όλοι γνωρίζουν για ποιον μιλάς. Και πρέπει να είσαι πολύ ξεχωριστός για να σε ξέρει μια ολόκληρη πολιτεία με το μικρό σου όνομα».

Η απογοήτευση και η Ευρώπη!

Μεγάλος στο... χωριό, αλλά μικρός στη μεγάλη πόλη. Η αποφοίτηση από το κολέγιο άνοιξε την τεράστια πόρτα του επαγγελματικού μπάσκετ. Ο Μπο ΜακΚάλεμπ δεν έγινε ποτέ ντραφτ, αφού οι περιγραφές τον ήθελαν να είναι πολύ κοντός για σούτινγκ γκαρντ και όχι αρκετά ικανός για πόιντ γκαρντ. Το 2008 δοκιμάστηκε από τον Μπάιρον Σκοτ στη Νέα Ορλεάνη, αλλά απορρίφθηκε γιατί δεν μιλούσε αρκετά στο γήπεδο, όπως του είπε μετά ο άλλοτε θρύλος των Λος Άντζελες Λέικερς και άσος του Παναθηναϊκού. «Είναι ο καλύτερος πλέι μέικερ της Ευρώπης τώρα. Ολόκληρο το ΝΒΑ τον αγνόησε, κάτι που ήταν τεράστιο λάθος», προσθέτει ο ατζέντης του, ο οποίος του άνοιξε την ευρωπαϊκή αγορά.

Ο Μπο έπρεπε να το πάρει βήμα-βήμα. «Είναι το πιο ανταγωνιστικό παιδί που έχω δει», συμπληρώνει ο Έρικ Φλέισερ με τον ΜακΚάλεμπ να ξεκινάει από την άσημη Μερσίν Μπουγιουκσερί, μια μικρομεσαία ομάδα στην Τουρκία, για να έρθει μετά η καταπληκτική χρονιά με την Παρτιζάν και η δικαίωση των κόπων του το καλοκαίρι του 2010. Με την ομάδα του Βελιγραδίου έφτασε ως το φάιναλ φορ και είδε Μακάμπι, Ολυμπιακό, Μπαρτσελόνα και Σιένα να ενδιαφέρονται για την απόκτησή του, πριν υπογράψει στην ιταλική ομάδα.

Η τύχη δεν ήταν ούτε αυτή τη φορά στο πλευρό του, αφού υπέστη σοβαρό τραυματισμό στο πόδι του τον Ιανουάριο και χρειάστηκε να μείνει σχεδόν δύο μήνες εκτός αγώνων. «Πάτησα σε κάποιο πόδι και αυτό ήταν. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν γιατί σε μένα; Ήρθε σε μια εποχή που όλα πήγαιναν καλά, η ομάδα έπαιζε καλά. Ήμουν πολύ εκνευρισμένος που κάτι τέτοιο συνέβη», θα δηλώσει, τη στιγμή που αναγκάζεται να παρακολουθεί τους αγώνες της Σιένα από τον πάγκο ή την κερκίδα. Κι όταν επέστρεψε, θα χρειαζόταν χρόνο για να μπορέσει να είναι ο εαυτός του.

Ο ήρωας των Σκοπίων!

Όταν έφτασε η ώρα για να αποφασίσει για το Ευρωμπάσκετ, ο Μπο ΜακΚάλεμπ δεν έδειχνε να αγχώνεται ιδιαίτερα. Οι διασυνδέσεις της Σιένα με τη σκοπιανή ομοσπονδία μπάσκετ τον είχαν κάνει κάτοχο διαβατηρίου από το καλοκαίρι του 2010, όταν και έκανε ντεμπούτο στα προκριματικά για το Ευρωμπάσκετ και οδήγησε το FYROM στη δεύτερη θέση του ομίλου και στην πρόκριση στην τελική φάση της Λιθουανίας. «Δεν το σκέφτομαι και ιδιαίτερα. Αν με καλέσουν, με κάλεσαν κι αν όχι, δεν πειράζει», θα πει κι ενώ θα υπάρχουν σκέψεις στο μυαλό του για το αν πρέπει να αγωνιστεί ή αν θα ήταν καλύτερα να δουλέψει και να ξεκουράσει το τραυματισμένο του πόδι. «Είμαι μικρός ακόμα, έχω πολλά χρόνια μπάσκετ μπροστά μου και πρέπει να τα σκέφτομαι όλα».

Απ' τη στιγμή που βρέθηκε στη Λιθουανία, σταμάτησε να σκέφτεται. Σκέφτηκε τα όνειρά του που δεν πρέπει να εγκαταλείπει ποτέ, έβαλε στο I-Pod του τον αγαπημένο του Kanye West και βγήκε στο παρκέ να αντιμετωπίσει ένα κάρο τύπους ψηλότερους και μεγαλύτερους από εκείνον. Κι αν για τους Σκοπιανούς έγινε ο ήρωας, που ζωγραφίζουν μέχρι και στους τοίχους, εκείνος απλά νιώθει σαν να βρίσκεται στα ανοικτά γήπεδα της Νέας Ορλεάνης. «Για μένα είναι παντού το ίδιο. Απλά, μ’ αρέσει να παίζω μπάσκετ».