Θα ζήλευε και ο Ομπράντοβιτς...

Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να διαβάσει κανείς το παιχνίδι στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Η ουσία είναι ότι χάθηκε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό, που ήταν προϊόν της εξαιρετικής δουλειάς που έκανε το προπονητικό τιμ. Οι «πράσινοι» πήραν την ταυτότητα των Καταλανών, έφτασαν το παιχνίδι ακριβώς εκεί που ήθελαν, αλλά δεν πέτυχαν τον στόχο τους.

Για να αισθάνεσαι σίγουρος για την ασφάλιση του αυτοκινήτου σου, Anytime με την εγγύηση της INTERAMERICAN

Μπορεί ο Παναθηναϊκός να κάνει το ίδιο την Πέμπτη; Μοιάζει πολύ δύσκολο. Ο Πεδουλάκης έπιασε στον ύπνο τον Πασκουάλ, αλλά η Μπαρτσελόνα δεν είναι σαν τις άλλες ισπανικές ομάδες. Εχει καλό προπονητικό τιμ, που θα έχει δύο μέρες για να διαβάσει τα τρικ του Παναθηναϊκού. Το θέμα είναι αν πράγματι οι «πράσινοι» βρήκαν το κουμπί της «Μπάρτσα» και ξέρουν πως θα την βγάλουν εκτός ρυθμού. Αν ό,τι έγινε την Τρίτη, μπορεί να ξαναγίνει και την Πέμπτη.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Βίκτορ Σάδα οδήγησε την Μπαρτσελόνα στη μεγάλη ανατροπή στο τελευταίο πεντάλεπτο της κανονικής διάρκειας, αλλά στην πραγματικότητα αυτό ήθελε ο Παναθηναϊκός. Να κριθεί το παιχνίδι από τα χέρια του πλέι μέικερ της «Μπάρτσα». Ο Πεδουλάκης αποφάσισε να τον αφήσει... προκλητικά ελεύθερο και στην εκκίνηση του αγώνα η ομάδα του πήρε το προβάδισμα. Με τον Διαμαντίδη σε ρόλο... λίμπερο στην άμυνα, στην ουσία ο Παναθηναϊκός έπαιζε άμυνα 4 μαν του μαν και ένας ζώνη. Ο Διαμαντίδης έδινε βοήθειες, η Μπαρτσελόνα βγήκε εντελώς εκτός παιχνιδιού, ο Ναβάρο είχε 4 στα 15 σουτ. Το ίδιο συνέβη και όταν έπαιζε ο Χουέρτας και εν τέλει οι Καταλανοί λειτούργησαν σωστά μόνο όταν έπαιξαν με τρία γκαρντ. Μαζί στο παρκέ Ναβάρο, Γιασικεβίτσιους και Σάδα. Εκεί έγινε η ανατροπή, αφού έχει ξεμείνει από σμολ φόργουορντ η Μπαρτσελόνα. Ο Σάρας ήταν μακράν ο κορυφαίος της ομάδας του Πασκουαλ, αν δεν υπήρχε αυτός, ο Παναθηναϊκός θα είχε κάνει το 0-1.

Εννοείται πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο το σκοράρισμα του Σάδα στο τέλος, αλλά οι 13 πόντοι του πλήγωσαν λιγότερο απ' ό,τι φαίνεται τον Παναθηναϊκό. Στην ουσία οι «πράσινοι» πήγαν το παιχνίδι εκεί που ήθελαν, αν ευστοχούσαν σε ένα σουτ στην παράταση ή στην κανονική διάρκεια από τα πολλά που... μπήκαν και βγήκαν, θα είχαν πάρει τη νίκη. Αλλά έπαιξε το ρόλο της και η κούραση και η επιθετική δυστοκία. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός δεν είχε λύσεις, το βαρύ σχήμα με τρεις ψηλούς (τον Τσαρτσαρή στο "3") δεν βοήθησε στην επίθεση. Κυρίως γιατί ο Τσαρτσαρής μπερδεύτηκε και έκανε λάθος επιλογές.

Ας μην ξεχνάμε ότι και η Μπαρτσελόνα διάβασε το παιχνίδι των πρασίνων και δεν του έδωσε χώρο. Ο Διαμαντίδης δεν είχε πεδίο δράσης, στο τελευταίο πεντάλεπτο ο Παναθηναϊκός ήταν μέσα στο παιχνίδι λόγω της άμυνάς του. Η επίθεση δεν ήταν εξίσου καλή, όμως κι έτσι κερδισμένος έβγαινε. Επαιζει στην έδρα της Μπαρτσελόνα, που έχει σαφώς περισσότερο επιθετικό ταλέντο.

Κάπου εδώ μπαίνει και ο παράγοντας διαιτησία. Η Μπαρτσελόνα πήρε βοήθεια όταν τη χρειάστηκε. Δεν είναι το αντιαθλητικό φάουλ που δεν δόθηκε υπέρ του Γκιστ, τα επιθετικά φάουλ στα σκριν, τα 18-25 φάουλ... Είναι η συνολική παρουσία της τριάδας που «έσπρωξε» τους Καταλανούς. Αλλά και πάλι ο Παναθηναϊκός είχε τις ευκαιρίες του... Ομως είχε 46% στις βολές. Ο Γκιστ μπορούσε να στείλει το ματς σε δεύτερη παράταση... Υπήρξε επιθετική δυστοκία.

Το παράπονο είναι δικαιολογημένο, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που οι διαιτητές έπαιξαν έδρα. Και ο Παναθηναϊκός έχει σε πολλές περιπτώσεις ευνοϊκή μεταχείριση, αυτή τη φορά δεν την είχε. Και οι δηλώσεις του Τσαρτσαρή μετά από το ματς λένε πολλά. Ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι μπορεί, ο Πεδουλάκης έκανε κοουτσάρισμα που αν το είχε κάνει ο Ομπράντοβιτς θα γράφονταν ύμνοι... Αυτή είναι η ουσία του πράγματος, το ότι οι «πράσινοι» κοίταξαν στα μάτια μια ομάδα που είχε αβαντάζ έδρας και στη θεωρία είναι καλύτερη. Στο Παλάου Μπλαουγκράνα, ακόμα και ο «Ζοτς» θα ζήλευε τον «Αρτζι».

ΥΓ: Αυτό που έκανε ο Πεδουλάκης, το είχε εφαρμόσει για πρώτη φορά ο Σούμποτιτς το 2002... Στα ματς του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ για το Top 16 της Ευρωλίγκα.. Τέσσερις έπαιζαν μαν του μαν και ο αείμνηστος Φορντ έπαιζε ζώνη, προκαλώντας τον Πέπε Σάντσεζ να σουτάρει. Οπως έκανε ο Διαμαντίδης με τον Σάδα.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Της δικαιοσύνης ήλιε (ακατα)νοητέ!

Ο ήλιος της δικαιοσύνης στη Βαρκελώνη ανέτειλε από την ...Δύση και όσα έπρεπε να πάνε στραβά για τον Παναθηναϊκό πήγαν, προκειμένου ο Τσάβι Πασκουάλ και οι παίκτες να μην κοιμηθούν με εφιάλτες απόψε το βράδυ. Δεν είμαι φαν των στατιστικών που πολλές φορές μαρτυρούν αληθινά ψέματα και άλλες ψεύτικες αλήθειες. Οι αριθμητική απεικόνιση του πρώτου προημιτελικού δικαιολογεί εν μέρει την ήττα του Παναθηναϊκού αλλά ακόμα περισσότερο από τους κυνικούς αριθμούς, εμπιστοσύνη οφείλουμε να έχουμε στα μάτια μας και μόνο. Συνοψίζοντας την εικόνα των 45 λεπτών και την αίσθηση που δημιουργούσε το παιχνίδι σύμφωνα πάντα με την ανάλυση του παιχνιδιού των δύο αντιπάλων, καταλήγεις στο συμπέρασμα, ότι η μπασκετική δικαιοσύνη στο Παλάου Μπλαουγκράνα μασκαρεύτηκε. Κι όχι τόσο από τους διαιτητές. Ο Πεδουλάκης είχε διαβάσει το ματς σχεδόν ιδανικά. Και πήρε ένα ρίσκο, όπως οφείλουν να αναλαμβάνουν όλοι οι κόουτς όταν αντιμετωπίζουν υψηλού επιπέδου ομάδες.

Κι όμως, αυτό το ρίσκο ήρθε να τιμωρήσει τον Πεδουλάκη και τους παίκτες του, που στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα είχε αφαιρέσει τον σωλήνα από το στόμα της Μπαρτσελόνα. Η εικόνα αυτό πρόδιδε. Ο Ναβάρο είχε μεν 14 πόντους αλλά με πολλές προσπάθειες και χωρίς ξεκάθαρες επιθέσεις (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ο Λόρμπεκ εξαφανίστηκε κι έπαιξε μόλις 18 λεπτά, στερώντας από την Μπάρτσα έναν σημαντικό αγωγό επιθετικότητας και λύσεων στο σκορ. Οι συνεργασίες των γηπεδούχων έμοιαζαν με εγκέφαλο ασύγχρονο. Κι όμως νίκησαν. Γιατί; Διότι ο Σάντα σκόραρε με σπάνιους για αυτόν τρόπους (δεν ήταν ποτέ καλός σουτέρ) και κυρίως σκόραρε σε σημεία που η Μπαρτσελόνα το είχε απόλυτη ανάγκη. Ενα, έστω ένα από τα σουτ ή τα λέι απ του Ισπανού γκαρντ να μην έβρισκε στόχο, η εξέλιξη του αγώνα θα ήταν τελείως διαφορετική. Ο Πεδουλάκης προκάλεσε τρομερά προβλήματα στον Πασκουάλ, που θεωρητικά έπαιξε με περισσότερους παίκτες, αλλά επί της ουσίας, επιλέγοντας το μη χείρον βέλτιστον. Ο Γουάλας δεν ήταν κι ούτε πρόκειται να γίνει παίκτης τέτοιων αγώνων για να τελειώσει με 26 λεπτά συμμετοχής. Ο Ινγκλις το ίδιο. Από τη στιγμή, όμως που ο Λόρμπεκ ήταν σκιά του εαυτού του και ο Μάικλ απών, ο Πασκουάλ αναζήτησε τις λύσεις. Ούτε ο Γουάλας, ούτε ο Ινγκλις είχαν επιρροή στον αγώνα παρά το μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε διότι πέταξε στα σκουπίδια 5 σερί επιθέσεις στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν οι γηπεδούχοι έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο και κυρίως ηττήθηκε διότι έκανε ο ιδιος ένα λάθος και η ...δικαιοσύνη άλλο ένα.

Το λάθος του Παναθηναϊκού εστιάζεται στο γεγονός ότι παρανόησε τον ηγετικό χαρακτήρα που κουβαλάει ο μεγάλος Σάρας. Ο πρώτος από τους υπεύθυνους που οι πράσινοι έφυγαν χωρίς τη νίκη από το παρκέ.

Και το λάθος της δικαιοσύνης ονομάζεται Σάντα. Δεν πρόκειται για παίκτη της σειράς και ούτε είναι η πρώτη φορά που με δικές του προσπάθειες χαρίζει νίκες στην Μπαρτσελόνα. Είναι όμως κρίμα για μία ομάδα, που ταξιδεύει με τον τίτλο του απόλυτους αουτσάιντερ, να έχει περάσει τακτικά χειροπέδες στον (αψεγάδιαστο μέχρι τώρα) αντίπαλό του και να χάνει ...εξαιτίας του ρίσκου. Hat off βεβαίως στον Σάντα που κράτησε την Μπάρτσα ζωντανή, σεβασμός όμως στον Παναθηναϊκό και κυρίως σε αυτόν. Που λειτούργησε εξαιρετικά στην άμυνα και στις περισσότερες περιστροφές του. Που είχε συγκεκριμένο πλάνο το οποίο ακολούθησε κατά γράμμα, που έβγαλε το Ναβάρο εκτός αγώνα, χωρίς να χρειαστεί να πέσει δεύτερος παίκτης πάνω του (μόνο με αλλαγές και hedge out) ακριβώς στις στιγμές που έπρεπε.

Στην επίθεσή της ομάδα του Πεδουλάκη, μπορεί να μη σκόραρε κατά ριπάς, αλλά έδειχνε ότι είχε χημεία. Μπορεί να το παράκανε λίγο ο Αρτζι με το λόου ποστ παιχνίδι (κυρίως του Μασιούλις), αλλά από τη στιγμή που βρήκε ρυθμό με σχήμα Διαμαντίδη, Ούκιτς, Μπράμο, Γκιστ (Τσαρτσαρή), Λάσμε, θύμισε τον προ διετίας Παναθηναϊκό. Με τρομερή χημεία στις κινήσεις του, επικοινωνία, πολύ καλή κυκλοφορίας της μπάλας, στόχευση συγκεκριμένη. Ηττήθηκε! Αλλά κέρδισε! Τι; Την ψυχολογία του φαβορί της Μπάρτσα. Πλέον οι Καταλανοί, μετά τη νίκη, περισσότερο ανησυχούν, παρά ηρεμούν. Διότι ξέρουν ότι κέρδισαν κατά τύχη. Και ίσως ούτε αυτοί να μην ξέρουν πως κέρδισαν, ειδικά από τη στιγμή που στο 33' ο Παναθηναϊκός χάρη στο τρίποντο του Ούκιτς πέρασε επτά πόντους.

Υ.Γ. Για τη διαιτησία δε θα αναφερθώ. Μου είναι επίσης αδύνατον να ακολουθήσω όλα αυτά που ακούγονται μετά τη λήξη του αγώνα και τα οποία θεωρώ ότι δεν ταιριάζουν στον Παναθηναϊκό. Οσοι μπορεί να πιστεύουμε ότι κάποια σφυρίγματα η Μπαρτσελόνα, τα κέρδισε ας διαβάσουμε τη δήλωση του μέγιστου Κώστα Τσαρτσαρή. Αρκεί αυτό!