Πολύτιμος… Κοσμίδης!

Ήταν 13 Νοεμβρίου του 2006. Η οικογένεια θα αποκτούσε μια καινούργια αγαπημένη πόλη. Στη Γλασκώβη διεξαγόταν το Gran Prix της γυμναστικής και τα δύο αδελφάκια που κάποτε χοροπηδούσαν σ’ ένα κλειστό γυμναστήριο στη Νέα Ιωνία θα συμμετείχαν. Ο 17χρονος Ξενοφών και ο μόλις 15 ετών Λευτέρης. Θα ήταν μόνο η αρχή… Οι ημερομηνίες που θα ακολουθούσαν θα εναλλάσσονταν με κινηματογραφική ταχύτητα. Από τις 29 Απριλίου του 2007 μέχρι τις 27 Μαΐου του 2012. Ο νεαρός γυμναστής παρέμεινε συνεπής στο ταλέντο του, στην οικογενειακή παράδοση και στην Ελλάδα. Έστω κι αν χρειάστηκε να προδώσει τη… μπάλα και τα όνειρά του για την ΑΕΚ!

Οικογενειακή παράδοση…

Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει… Μια παροιμία που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την τάση των παιδιών για μιμητισμό, συνήθως ατόμων του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Ο Λευτέρης, όταν γεννήθηκε στις 6 Μαΐου του 1991, δεν είχε μια… μηλιά να επιλέξει, αλλά τρεις. Οι γονείς του, Θανάσης και Σοφία, ήταν πρωταθλητές στην ενόργανη γυμναστική που αργότερα ακολούθησαν την προπονητική. Ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος αδελφός του, Ξενοφών, σύντομα επέλεξε να βαδίσει στο δρόμο των γονιών του και ο Λευτέρης; Δεν είχε ούτε επιλογή, ούτε… baby sitter.

«Ο μεγάλος γιος μου ο Ξενοφών έκανε γυμναστική και ερχόταν ο μικρός στο γυμναστήριο γιατί ήταν μωρό και δεν μπορούσαμε να τον αφήνουμε σπίτι», παραδέχεται ο Θανάσης Κοσμίσης, που προσπάθησε να αποτρέψει τον μικρό του γιο απ’ το να γίνει γυμναστής. «Παραλίγο να τον σταματήσω διότι έκανε προπόνηση σε ένα σύλλογο, τον ΟΦΝΙ, ο οποίος στεγαζόταν στον δεύτερο όροφο ενός κτιρίου και με κάθε άλμα έβρισκε... ταβάνι. Δεν υπήρχε προοπτική και το παιδί κινδύνευε».

Παρόμοιες είναι και η αναμνήσεις του Λευτέρη, ο οποίος μεγάλωσε στο γυμναστήριο κι έμαθε να συνδυάζει την καθημερινότητά του με τους κρίκους, τον ίππο και τα στρώματα. «Ήμασταν και οι δύο από μικρά παιδιά μες στο γυμναστήριο και σιγά-σιγά ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε στην ηλικία των πέντε ετών. Αντί για παιχνίδια εμείς είχαμε το γυμναστήριο. Έτσι, σε ηλικία πέντε ετών ξεκίνησα κανονικά να γυμνάζομαι στον Ο.Φ. Νέας Ιωνίας».

Ο δρόμος που θα αρχίσει να ανοίγεται μπροστά του εξέπληξε ακόμα και τους γονείς του, εκείνη την εποχή. Ο Λευτέρης θα γνωρίσει τον Γιώργο Αγγέλου, ο οποίος θα τον αναλάβει από εννέα χρονών, θα «μπει» στα κλιμάκια και θα δει τη γυμναστική ως κάτι παραπάνω από παιχνίδι. «Δεν ξέραμε ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί. Τον αφήναμε να ασχολείται για να μη μας ζαλίζει στο σπίτι. Αυτός έκανε τη δουλειά του υπομονετικά, τον ανέλαβε και ο Γιώργος Αγγέλου και ήρθαν τα αποτελέσματα. Απ’ ό,τι φαίνεται αγαπάει αυτό που κάνει και μας έχει αφήσει άφωνους με τις επιδόσεις του», θα πει πριν μερικά χρόνια ο πατέρας του, ενώ ο προπονητής του, θα εξάρει τη σχέση που έχει με τον αθλητή του. «Δεν είναι μόνο αθλητής μου, είναι παιδί μου».

Χρυσός κι ασήμι…

Περίπου 408 χιλιόμετρα νότια της πολυτραγουδισμένης πόλης του Γιώργου Νταλάρα, ο Λευτέρης Κοσμίδης θα άρχισε να διαγράφει τη δική του πορεία. Για εκείνον η βραδιά θα ήταν στο Άμστερνταμ και όχι στο Λεβερκούζεν. Ήταν μόλις 16 χρονών και ήταν μόλις ένα χρόνο μετά την πρώτη του επίσημη εμφάνιση σε επίπεδο αντρών στην Γλασκώβη. Εκεί, όπου ήταν ο μικρότερος σε ηλικία αθλητής που συμμετείχε και κατόρθωσε να πάρει το αργυρό μετάλλιο, σε μια διοργάνωση όπου λάμβανε μέρος και ο Ξενοφών. Παραδόξως, η διάκρισή του ήταν στο άλμα, ενώ στο έδαφος είχε καταταγεί 16ος! Ένα αποτέλεσμα που προφανώς δεν τον πτόησε.

«Όσοι ξεκινούν κάνουν όλα τα όργανα, αφού είναι υποχρεωτικό. Στη συνέχεια όμως, ο αθλητής μαζί με τον προπονητή επιλέγουν πιο όργανο που ταιριάζει καλύτερα με βάση τις επιδόσεις και το σωματότυπο του αθλητή. Εμένα μου άρεσε περισσότερο το έδαφος», εξηγεί και λίγους μήνες μετά θα έρθει η απόδειξη. Στις 2 Μαΐου του 2007 θα γίνει ο νεαρότερος Έλληνας αθλητής που θα κατακτήσει μετάλλιο σε οποιοδήποτε άθλημα. Το γεγονός ότι ήταν ασημένιο και όχι χρυσό, ελάχιστα θα προβλημάτιζε. «Φέραμε τον μικρό περισσότερο για την εμπειρία της συμμετοχής, παρότι ενδόμυχα ελπίζαμε ότι θα πήγαινε καλά. Μας απέδειξε ότι είναι μεγάλος», θα πει ο πατέρας του μετά τη διοργάνωση, όταν ακόμα ο Λευτέρης θα προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι του είχε συμβεί λίγες μέρες πριν κλείσει τα 16 του χρόνια.

«Είχα ανατριχιάσει ολόκληρος την πρώτη φορά που ανέβηκα στο βάθρο. Είχε γυρίσει ο προπονητής μου και μου είχε πει: «Έκανες ένα από τα όνειρά μου πραγματικότητα, να ακούσω τον εθνικό ύμνο από έναν αθλητή μου». Είχα βουρκώσει και ήμουν έτοιμος να αρχίζω να δακρύζω. Όταν άκουγα και τον Εθνικό ύμνο είχα ανατριχιάσει». Η συνέχεια της καριέρας του θα είναι καταιγιστική… Αφού παιδί ακόμα είχε κατορθώσει να επιβληθεί στον κόσμο των… αντρών, η συνέχεια δε θα μπορούσε παρά να είναι ανάλογη και καλύτερη. Έστω κι αν στον κόσμο των ενηλίκων, αντιλαμβανόταν τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει.

«Μας χρωστάνε αρκετά χρήματα. Για να καταλάβετε, μας έχουν υποσχεθεί ότι τις προσεχείς μέρες θα εισπράξουμε το πριμ για τις επιτυχίες που είχαμε το 2008. Σχεδόν τρία χρόνια μετά. Τα οδοιπορικά τα λαμβάνουμε με καθυστέρηση έξι και επτά μηνών. Όμως έχουμε υπομονή και συνεχίζουμε τη δουλειά, γιατί όλα τα παιδιά γουστάρουμε αυτό που κάνουμε», δήλωσε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, για χρήματα τα οποία κυμαίνονται από 300 ως 1.400 ευρώ, ανάλογα με το επίπεδο και την κατηγορία. Ο Λευτέρης Κοσμίδης μόλις πρόσφατα κατόρθωσε να φτάσει στην ανώτερη κλίμακα, για ένα άθλημα-επάγγελμα που τον απασχολεί από τέσσερις ως και έξι ώρες ημερησίως.

Το αντίκρισμα για τη θυσία του; Συνολικά 19 μετάλλια, αν κάπου δεν έχει χαθεί το μέτρημα. Εφτά χρυσά, τέσσερα ασημένια, οκτώ χάλκινα και μια μεγάλη ατυχία. Ο νεαρός γυμναστής δεν θα είναι το καλοκαίρι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, όμως στρέφει το βλέμμα του στο 2016 και στη Βραζιλία. Και ίσως τότε ολοκληρώσει τη συλλογή του.

Μια μπύρα, μια κιθάρα και η ΑΕΚ!

Θα ήταν μάλλον ουτοπική η ξύλινη φράση πως «έξω από τα γήπεδα δε διαφέρει σε τίποτα από οποιονδήποτε άλλο συνομήλικό του». Γιατί διαφέρει… Οι ομοιότητές του τελειώνουν στο γεγονός ότι αγαπημένο του μέρος διακοπών είναι η Μύκονος και υποστηρίζει φανατικά την Μπαρτσελόνα. Η κατανάλωση αλκοόλ περιορίζεται σε μία μπύρα που μπορεί να πιει μετά από επιτυχίες και σε καμιά επίσκεψη στους αγαπημένους του Αντώνη Ρέμο και Πάνο Κιάμο, όταν το πρόγραμμα το επιτρέπει. Προτιμάει, να κάθεται μόνος του και να παίζει κιθάρα, όντας αυτοδίδαχτος αφού δεν υπήρχε χρόνος για μαθήματα και ωδεία.

Κατά τα άλλα, διασχίζει τους δρόμους της Αθήνα μ’ ένα Fiat και τον πιάνει το παράπονο. «Θα ήθελα να είμαι ποδοσφαιριστής. Αυτοί τουλάχιστον παίρνουν χρήματα. Αν είχα πετύχει αυτά στο ποδόσφαιρο, θα ήμουν πλούσιος», δηλώνει για να συμπληρώσει ο πατέρας του. «Ο Νίνης έκανε 3 καλά παιχνίδια στο ντεμπούτο του και τον έμαθαν όλοι, τώρα κυκλοφορεί με Porsche. Ο Λευτέρης έχει πάρει τρία μετάλλια και κυκλοφορεί με Punto». Εκτός από την Μπαρτσελόνα, δηλώνει οπαδός της ΑΕΚ, ενώ σπουδάζει φυσικοθεραπεία, έναν κλάδο που θέλει να ακολουθήσει όταν τελειώσει την καριέρα του.

Το μοναδικό πράγμα που δεν κατάλαβε ποτέ στη ζωή του είναι τα… αρχαία, ενώ στο πόδι του υπάρχει ένα τατουάζ. Είναι τα αρχικά των μελών της οικογένειάς του στα θιβετιανά. Γιατί, τελικά, η συγκεκριμένη μηλιά είχε πολλούς καρπούς!!