Ο Χρυσός φούρναρης (vid, pics)!

Για τους αρχαίους Ελληνες ήταν ο Φειδιππίδης. Για τους πιο σύγχρονους ο Σπύρος Λούης. Ετσι λοιπόν και οι Ιταλοί έχουν τον δικό τους ήρωα στον Μαραθώνιο, τον Ντοράντο Πιέτρι. Πρόκειται για την ιστορία ενός φούρναρη που τερμάτισε πρώτος, αλλά δεν πήρε ποτέ μετάλλιο. Ολα ξεκίνησαν το 1904 στο Κάρπι. Σε αυτό το πανέμορφο νησάκι της Ιταλίας ο 19ρονος τότε Πιέτρι άρχισε να τρέχει συστηματικά.

Τότε βέβαια δεν είχε σκεφτεί ακόμα τη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή η ιδέα ωρίμασε λίγο πριν το 2006, όταν και αποφάσισε να δοκιμάσει στο προολυμπιακό της Αθήνας. Εκεί τερμάτισε δεύτερος και έτσι βρέθηκε στο Λονδίνο δύο χρόνια αργότερα. Στις 24 Ιουλίου, την τελευταία ημέρα των Αγώνων, 100.000 Λονδρέζοι συγκεντρώθηκαν στο «Ολυμπιακό Στάδιο» της αγγλικής πρωτεύουσας για να αποθεώσουν τους υπερήρωες των δρόμων αντοχής.


Ο Πιέτρι δεν συμπεριλαμβανόταν στα φαβορί. Ξεκίνησε να τρέχει σε χαμηλό τέμπο, το οποίο διατήρησε μέχρι το μισό της διαδρομής. Βρισκόταν τέσσερα λεπτά πίσω από τον Νοτιοαφρικανό Τσαρλς Χέφερον που ήταν το μεγάλο όνομα και προπορευόταν. Τότε ο κοντούλης (1,57) και κοκαλιάρης Ιταλός ανέβασε σημαντικά το ρυθμό του και πέντε χλμ. πριν το τέλος τον προσπέρασε.

Οπως ήταν αναμενόμενο αυτή η υπερπροσπάθεια σε συνδυασμό με την ζέστη και την υγρασία του Λονδίνου, τον εξάντλησε. Αποσυντονισμένος όπως ήταν μπήκε στο Στάδιο για τα τελευταία 350 μέτρα και αντί να πάει δεξιά, πήγε αριστερά, για να καταρρεύσει. Αμέσως ο γιατρός και οι κριτές έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Τον σήκωσαν και εκείνος συνέχισε περπατώντας. Αυτό συνέβη ακόμα τέσσερις φορές, με τον Πιέτρι να διανύει τα 350 αυτά μέτρα σε 10 λεπτά και παρόλα αυτά να κόβει πρώτος το νήμα.

Ο Ντοράντο Πιέτρι ήταν Χρυσός Ολυμπιονίκης, αλλά αυτό κράτησε για λίγες μόνο ώρες. Οι Αμερικανοί έκαναν ένσταση (επειδή βοηθήθηκε στο να τερματίσει) και δικαιώθηκαν, με τον Πιέτρι να ακυρώνεται και το Χρυσό να περνάει στον λαιμό του δικού τους Τζόνι Χέιζ που είχε τερματίσει δεύτερος. Τη στιγμή που συνέβαινε αυτό, ο Ιταλός δρομέας βρισκόταν στο νοσοκομείο, παλεύοντας για την ζωή του. Είχε φτάσει στα όρια τον οργανισμό του και χρειάστηκαν δύο μέρες, ώστε να επανέλθει η υγεία του.


Οι εφημερίδες όμως συνεπαρμένες από την ηρωική προσπάθεια του, τον εξύμνησαν για μέρες, με αποτέλεσμα η Βασίλισσα της Αγγλίας να τον βραβεύσει σε ειδική τελετή με ένα ασημένιο κύπελλο. Μάλιστα ο διάσημος Αγγλος συγγραφέας της εποχής, Αρθουρ Κόναν Ντόιλ βοήθησε στο να μαζευτεί ένα σεβαστό ποσό που του δόθηκε, για να ανοίξει έναν φούρνο στο χωριό του. Ο Πιέτρι λοιπόν μπορεί να έχασε τελικά το μετάλλιο, αλλά στα κιτάπια των Ολυμπιακών Αγώνων γράφτηκε η δική του ιστορία και είναι από τις ελάχιστες φορές που κανείς δεν θυμάται τον πρώτο...