Χρειάζεται και λίγη τρέλα!

Απέφευγα λίγο ,ένα δύο ημέρες, να γράψω κομμάτι γιατί με…έτρωγε ότι κάποια έκπληξη θα έκανε ο Μαρινάκης και θα μας την…έφερνε.

Ο Κάζιμ είναι μία ευχάριστη έκπληξη, γιατί είναι παίκτης που κάνει τη διαφορά. Φαντάζομαι έχετε ενημερωθεί, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, πως δεν είναι και το πιο…ήσυχο παιδάκι. Είναι λίγο τρελιάρης ρε παιδί μου. Και για να είμαι ειλικρινής, εγώ τους φοβάμαι αυτούς τους παίκτες.

Δεν σας κρύβω, όμως, την σκέψη που κάνω γι΄ αυτή τη μεταγραφή. Αναρωτιέμαι μήπως αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού θέλει και λίγη τρέλα μέσα της! Την τρέλα, δηλαδή, του ποιοτικού, απρόβλεπτου παίκτη, που θα κάνει ίσως το κάτι παραπάνω, θα σου δώσει μία λύση από το πουθενά, θα πάει σε μία προσωπική ενέργεια όταν το ματς στραβώνει.

Ο Βαλβέρδε έχει φτιάξει μία ομάδα που την θέλει πειθαρχημένη, οργανωμένη, σοβαρή. Και καλά κάνει, ασφαλώς, διότι έτσι φτιάχνονται οι ομάδες. Ωστόσο, ειδικά φέτος, σα να λείπει ρε αδελφέ ακριβώς αυτό που λέω εδώ, λίγη τρέλα μέσα στο παιχνίδι. Και φυσικά δεν εννοώ που ο Μιραλάς κι ο Τζιμπούρ κυνηγάνε πως θα βάλει ο καθένας το γκολ. Αυτά δεν τα μπορώ με τίποτα. Βγάζω σπυριά. Μιλάω να πάρει το ρίσκο ένας παίκτης μέσα στο παιχνίδι, βγάζοντας ένα άλλο χαρακτήρα-και παράλληλα την ομάδα από τη δύσκολη θέση.

Ετούτος ο Τούρκος η, Άγγλος, δεν ξέρω πώς να τον…γράψω, φαίνεται να το έχει αυτό το πράγμα. Για να τον δούμε μήπως προσθέσει αυτό που λείπει από την ομάδα επιθετικά. Μακριά, βέβαια, από αποβολές, τσακωμούς, ξενύχτια κλπ, κλπ. Τρέλα ποδοσφαιρική, καλή τρέλα θέλουμε.

Και το παιδί αυτό φαίνεται να μπορεί να τη δώσει αυτή την τρέλα…