Σταθερά «Ευρωπαίος»

Είναι αλήθεια ότι ο Ολυμπιακός εδώ και μία πενταετία το παλεύει αρκετά καλά στην Ευρώπη.

Αν αφαιρέσει κανείς την περσινή σεζόν (η εξαίρεση, που επιβεβαιώνει τον κανόνα), οι ερυθρόλευκοι τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια μέσα στην πενταετία αν μη τι άλλο έχουν σταθεί με αξιοπρέπεια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις κι έχουν κάνει επανειλημμένως υπερήφανο τον κόσμο τους.

Την πρώτη χρονιά, επί Λεμονή, έφτασαν στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου αποκλείστηκαν από την πανίσχυρη τότε Τσέλσι, που εκείνη τη σεζόν έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης.

Τη δεύτερη χρονιά, επί Βαλβέρδε, έφτασαν στους 32 του τότε Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου αποκλείστηκαν από τη Σεντ Ετιέν, η οποία δεν ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά είχε παικταράδες όπως οι Γκομίς (τώρα Λιόν), Ματουϊντί (τώρα Παρί), Μασάδο (τώρα Τουλούζ), Νταμπό (τώρα Λιόν). Και το Μιραλάς ρεζέρβα…

Την τρίτη χρονιά, επί Ζίκο, έφτασαν πάλι στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου αποκλείστηκαν από την τότε πρωταθλήτρια Γαλλίας Μπορντό.

Και φέτος φτάνουν στους 16 του Γιουρόπα Λιγκ, έχοντας αποκλείσει την δις πρωταθλήτρια Ρωσίας την προηγούμενη τετραετία Ρούμπιν Καζάν κι αφού πρώτα έφτασαν μία ανάσα από την πρόκριση στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, πετώντας εκτός Ευρώπης την Μπορούσια Ντόρτμουντ, πρωτοπόρο της Μπουντεσλίγκα.

Δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι ο Ολυμπιακός αυτά τα χρόνια θριάμβευσε κιόλας στην Ευρώπη, αλλά είναι πολύ σημαντικό ότι η παρουσία του σε καλό επίπεδο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αποκτάει μία σταθερότητα. Δείχνει, δηλαδή, να χτίζει βάσεις.

Άλλωστε, φέτος το ταξίδι συνεχίζεται…