Το ήθος της τέχνης του πολέμου!

Η Τέχνη του Πολέμου

Η καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω στον καθένα που ήθελε να πετύχει τους στόχους του, είναι να ρίξει μία ματιά στο βιβλίο «Η τέχνη του πολέμου». Ένα διαχρονικό αριστούργημα περίπου 2.5 χιλιάδων ετών, το οποίο έχει γίνει το ευαγγέλιο των κορυφαίων μάνατζερ του κόσμου.. Ο αθλητισμός, είναι κι αυτός ένας «πόλεμος», με τους δικούς του κανόνες και ιδιαιτερότητες.

Είναι μία μάχη, για την οποία γυμνάζονται επί ώρες και καθημερινοί αυτό που θα κληθούν να την κερδίσουν. Στην «Τέχνη του Πολέμου» όμως, του μεγάλου Κινέζουν στρατηγού, Σουν Τζουν, ο πόλεμος δεν περιγράφεται ως μία αιμοδιψής δραστηριότητα, αλλά ως μία εγκεφαλική λειτουργία που συνυπολογίζει τομείς, που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την εκγύμναση, τα όπλα, τα μούσκουλα και το αίμα. Όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο.

«Για να διακριθεί κανείς στον πόλεμο, θα πρέπει πρώτα να έχει καλλιεργήσει το Ταό. Με άλλη λόγια την ανθρωπιά, το αίσθημα δικαίου, το σεβασμό στους κανόνες και τους θεσμούς. Αν ζούσε σήμερα ο Σουν Τζου, προφανώς και θα είχε πολλές αντιρρήσεις από τον τρόπο με τον οποίο ο Ολυμπιακός έχει αποφασίσει τις τελευταίες ημέρες να επιτεθεί στον αιώνιο αντίπαλό του.

Πρώτα ήταν οι δηλώσεις του Ντόρσεϊ. Εν συνεχεία ήρθε η ανακοίνωση για την οδηγία του Ομπράντοβιτς που δεν ειπώθηκε ποτέ και τέλος οι προσβλητικότατες (και κατ'εμέ απαράδεκτες όσο και ελλειμματικές σε επίπεδο σεβασμού) τοποθετήσεις του Βαγγέλη Αγγέλου με αποδέκτη τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Μέσα σε ελάχιστες ημέρες, οι άνθρωποι που καθορίζουν την επικοινωνιακή πολιτική των ερυθρόλευκων κατάφεραν να πυροδοτήσουν αυτό το στοιχείο, που στο τέλος του δρόμου, είναι (κατά γενική ομολογία) κι εκείνο που όταν οι δυνάμεις εξαντλούνται, όταν τα πλάνα πάνε περίπατο, όταν οι μυς εξουθενώνονται, αποκαλύπτει στον ανθρώπινο νου πηγές δύναμης, που ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχουν.

Τα κίνητρο! Δεν το επικαλούμαι ως προϊόν ρεπορτάζ, ούτε ως πληροφορία, αλλά πιστεύω ότι τόσο οι παίκτες, όσο και οι προπονητές του Παναθηναϊκού πλέον, ζουν και αναπνέουν για τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο,τι κι αν συμβεί μέχρι τότε, ακόμα κι αν οι πράσινοι καταφέρουν το .θαύμα, κατακτώντας την Ευρωλίγκα, το πείσμα και το κίνητρό του θα είναι στο υπέρτατο σημείο για τους τελικούς. Θα μου απαντήσει κάποιος φίλος του Ολυμπιακού.

«Ε και; Τι έγινε; Είμαστε καλύτεροι και θα τους κερδίσουμε». Μπορεί να συμβεί κι αυτό. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι, όπως περιγράφει κι ο Σουν Τζουν, ότι η μάχη δεν κερδίζεται μόνο στο πεδίο της, αλλά και στην προετοιμασία της. Και κυρίως σε αυτή. Ο Ολυμπιακός, με τις τελευταίες (αδικαιολόγητες κατ'εμέ) αιτιάσεις του, έχει καταφέρει να ενεργοποιήσει πράσινους αισθητήρες, που δεν είχε καμία, μα καμία ανάγκη να το κάνει.

«Τράνταξε» την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό των αντιπάλων, που πλέον είναι δεδομένο ότι θα αντιμετωπίσουν πλέον τους τελικούς, όχι σαν έναν από τους πολλούς στους οποίους έχουν αγωνιστεί, αλλά σαν τη μία και μοναδική σειρά, έχοντας αναπτύξει αίσθημα ανάγκης επιβίωσης και προστασίας της αξιοπρέπειάς τους.

Κάτι, που ο Ολυμπιακός, δεν είχε καμία, την παραμικρή ανάγκη να το κάνει.. Είναι μία πολύ νέα ομάδα, με εξαιρετική ατμόσφαιρα, με πανίσχυρα κίνητρα, με αδάμαστη φιλοδοξία με το μέλλον να ξεχύνεται μπροστά της, με εκπληκτικό κόσμο, με δίψα για διάκριση. Ο αντίπαλος πιθανώς, μετά από τόσες επιτυχίες, να υστερούσε πολλά από αυτά. Υπερτερεί όμως στην εμπειρία κι επιπλέον, ξέρει τη συνταγή, που ο Ολυμπιακός ακόμα την ψάχνει.

Όταν σε όλα αυτά, προσθέσεις και το κίνητρο, τότε απενεργοποιείς ένα σημαντικό κομμάτι των δικών σου όπλων. Σε κάθε περίπτωση όσο δίκιο κι αν έχει ο Ντόρσεϊ (που δεν έχει και χωρά καμία αμφιβολία για αυτά), κι ο Αγγέλου (ήταν προσβλητικός σε βαθμό που ξεπερνά ακόμα και τα έσχατα όρια της συναδελφικής ανοχής), στον Ολυμπιακό έπρεπε να γνωρίζουν ότι τα με τα λόγια χτίζονται ανώγεια και κατώγεια.

Προφανώς η εμπειρία των προηγούμενων (πολλών ετών) δεν τους έχει διδάξει ότι τα μεγάλα λόγια, συνήθως δε συνδυάζονται με μεγάλες πράξεις.

Υ.Γ. Δε θα γράψω ούτε λέξη για τα επακόλουθα που θα έχει η πολεμική τακτική που έχουν επιλέξει οι δύο αιώνιοι φέτος. Και οι δύο έχουν αποδείξει ότι δεν τους ενδιαφέρει τίποτα περισσότερο, παρά μόνο η πάρτη τους και οι κούπες. Με όποιον τρόπο κι αν έρθουν.

Υ.Γ.1 Ο Ομπράντοβιτς είναι ακόμα υπερήφανος για τον τρόπο που οι παίκτες και τα προπονητική τιμ των δύο ομάδων διαχειρίζονται τα ντέρμπι και συμπεριφέρονται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος τους, όπως δήλωσε μετά τον τελικό του Κυπέλλου.

Υ.Γ. 2 Και το κυριότερο: Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, γνώριζε εκ των προτέρων για τις θέσεις που εξέφρασε ο άμεσος συνεργάτης του; Για τις θέσεις περί προπονητικής ντροπής; Κι αν ναι, συμφωνεί; Η μήπως ο Ντούντα, έχει διαβάσει καλύτερα τον .Σουν Τζου από κάποιους άλλους, προτιμώντας να εκφράσει κάποιος άλλος, αυτά που ενδεχομένως να σκέφτεται ο ίδιος; Είναι απορία κι όχι τοποθέτηση!

Υ.Γ. 3 Αναρωτιέμαι όμως. Είναι προπονητική ντροπή το .κλείδωμα των χεριών από τους ψηλούς, το οποίο θυμάμαι να κάνει καλύτερους από όλους ο αείμνηστος Πέτρος Οικονομάκης από το 1993 κιόλας; Η το trash talking (που καταλογίζεται στον Μάριτς);

Υ.Γ 4 «Κάθε πόλεμος, βασίζεται στην παραπλάνηση». Σουν Τζου

Υ.Γ. 5 «Ως εκ τούτου, όταν είστε ικανοί δείξτε ανικανότητα. Όταν είστε δραστήριοι, δείξτε αδράνεια» Σουν Τζου

Υ.Γ. 6 «Όταν είστε κοντά, κάντε να φαίνεται ότι είστε μακριά. Όταν είστε μακριά, κάντε να φαίνεται ότι είστε κοντά» Σουν Τζου

Υ.Γ. 7 Προφανώς ο μέγας στρατάρχης, το βιβλίο του οποίου ανατυπώνεται εδώ δεκάδες αιώνες, είχε συγκεκριμένες σκέψεις στο μυαλό του...


ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ: Το ήθος άλλαξε... ύφος

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν περίμενε πως ο "πόλεμος" των αιωνίων θα ξεφύγει από τα διοικητικά όρια και θα περάσει στα προπονητικά τιμ. Γιατί Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν έχουν μάθει να ζουν ως αντίπαλοι και ο "χαρτοπόλεμος" ή τέλος πάντων οι διαρροές για παράπονα, να αποτελούν το τρίτο ημίχρονο ενός μεταξύ τους αγώνα. Καταντάει κάπως κουραστικό εδώ που τα λέμε, ο περισσότερος κόσμος - πέραν τον πολύ φανατικών - δεν πολυασχολείται.

Γι αυτό, λοιπόν, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση η τοποθέτηση του συνεργάτη του Ντούσαν Ιβκοβιτς. Αν είχε πει μόνο ότι ο Παναθηναϊκός επηρεάζει τους διαιτητές, απλά θα ήταν άλλη μια ατάκα με παράπονα για τους ρέφερι. Ομως ο Αγγέλου αποφάσισε να τα βάλει με το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού. Με άλλα λόγια, μίλησε εναντίον του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, κουμπάρο του Ντούσαν Ιβκοβιτς!

Εδώ και ενάμιση χρόνο οι δύο Σέρβοι προσπαθούν να φέρουν άλλα ήθη και έθιμα, έτσι λένε τουλάχιστον, όμως φαίνεται πως άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. .Γιατί δεν μπορεί ο Αγγέλου να λέει τέτοια πράγματα και ο Ντούντα να μην έχει γνώση της κατάστασης. Πλέον και οι πιο μεγάλες φιλίες σταματούν έξω από τη γραμμή όταν μπαίνει στη μέση ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός.

Εστω και μετά από ενάμιση χρόνο, μπήκαν στη συγκεκριμένη λογική και ο Ιβκοβιτς με τον Ομπράντοβιτς. Γιατί όπου Αγγέλου σημαίνει Ιβκοβιτς και όπου Ιτούδης σημαίνει Ομπράντοβιτς, μην το ξεχνάμε αυτό.

Βέβαια το ακόμα πιο σωστό είναι ο Ιβκοβιτς να λέει μόνος του ό,τι θέλει, αλλά προφανώς είχε τους λόγους του. Το ότι δεν είπε το παραμικρό για τη διαιτησία μετά το ματς, έχοντας δίπλα του τον κουμπάρο του, είναι πολύ περίεργο.

Γιατί δεν μπορεί ο Ντούντα να απέκτησε τα παράπονα για τη διαιτησία, τρεις μέρες μετά τον τελικό. Οπως και να έχει, δεν είναι κακό για τον Σέρβο να βγει κερδισμένος από ένα χαμένο τελικό. Ελάχιστα γίνεται συζήτηση για μπάσκετ, το αντίθετο δημιουργείται και το κατάλληλο κλίμα για τη συνέχεια. Ολοι το κάνουν αυτό, άλλωστε.

Η κόντρα συνεπώς ξέφυγε και πέρασε ακόμα και σε αυτούς που μέχρι τώρα είχαν αποφασίσει να δίνουν το καλό παράδειγμα. Η "προπονητική ντροπή" στην οποία αναφέρθηκε ο Αγγέλου έχει να κάνει με το αντιαθλητικό παιχνίδι του Μάριτς στον Ντόρσεϊ και στην ατάκα που λέγεται πως του ψιθύρισε στο αυτί, πως "αυτή είναι μόνο η αρχή".

Στον Ολυμπιακό δεν θεωρούν πως ο Μάριτς λειτούργησε αυτοβούλως, πήρε εντολή να παίξει "βρώμικα". Γιατί αλλιώς θα έλεγαν για "παίκτη - ντροπή". Ποιος έδωσε την εντολή; Το ευκόλως εννοούμενα παραλείποναι.

Για όλα αυτά και όχι, οι τελικοί "μυρίζουν μπαρούτι". Με τις διοικήσεις να βρίσκονται σε "πόλεμο" και τους προπονητές να μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία, ποιος μπορεί να περιμένει ματς σε αθλητικό πλαίσιο; Δεν θα αργήσει η στιγμή που θα πάρουν τη σκυτάλη και οι παίκτες, άλλωστε ο Ντόρσεϊ το έστειλε ήδη το μήνυμά του. Δυστυχώς, ο τελικός του Κυπέλλου ήταν μόνο η αρχή. Το ήθος, άλλαξε πλέον ύφος.