Εν οίδα ότι ουδέν... είδα!

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η πουτάνα η ζωή!

Ζητώ εκ προοιμίου συγνώμη για το αγοραίον ύφος, αλλά όλα τα 'χε η Μαριορή του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού μας, η σεμνοτυφία της έλειπε!

Παρεμπιπτόντως, εάν σώνει καλά πρέπει να στοιχηθούμε οι σεμνοί και οι άσεμνοι, εγώ δηλώνω μέλος της δεύτερης ομάδας, όσο για τους άλλους ας κάνουν ένα βήμα μπροστά κι ας προχωρήσουν προς Κάντζα μεριά: εκεί, όπου ως γνωστόν εδρεύει η NOVA η οποία όντως επιβεβαίωσε την άποψη του Σωκράτη ότι “εν οίδα, ότι ουδέν (όχι οίδα, αλλά) είδα”!

Κλείνω εδώ την παρένθεση, η οποία μπορεί να ξανανοίξει παρακάτω και επιστρέφω στη ζωή, που όντως μας κάνει πλάκα, διότι σαν χθες το 1996, κόσμησε τα περίπτερα ένα από τα συγκλονιστικότερα πρωτοσέλιδα στην ιστορία του ελληνικού Τύπου...

Την προηγούμενη μέρα είχε φύγει από τη ζωή ο Οδυσσέας Ελύτης και το “Sportime” αγνόησε όλην την υπόλοιπη (και ασφαλώς πεζή και βαρετή) αθλητική επικαιρότητα και κυκλοφόρησε με την εικόνα του ποιητή, ένα φόντο από το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και τον τίτλο “Σσσσσσ.... πέθανε ο Ελύτης”!

Στη δέκατη έκτη επέτειο από τον θάνατο του Ελύτη, πέθανε (ή μάλλον ξαναπέθανε) το ελληνικό ποδόσφαιρο, μόνο που κανείς-και δεν εννοώ μονάχα το σινάφι μου-δεν βρήκε το κουράγιο να πει “σκασμός”!

Επειδή (δεν) είναι όλα σχετικά, προφανώς η καφρίλα που εκτυλίχθηκε προχθές απέχει από το “Αξιον Εστί”, αλλά όχι από ένα άλλο ποίημα του που ταιριάζει γάντι στην περίσταση: το (θαλασσινό) τριφύλλι, που αναρωτιέται ποιος θα βρει να μου το στείλει!

Δώκαμε, δώκαμε, Οδυσσεύ μου!

Ο Ελύτης πέθανε, την ίδια μέρα επίσης τα χε κακαρώσει ο Ιβάν ο Τρομερός, επίσης στις 18 Μαρτίου εκδήμησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, το όραμα του οποίου ωστόσο παραμένει ολοζώντανο: η Μεγάλη Ελλάδα είναι εδώ, διότι μόνο μεγάλη είναι μια χώρα που πεθαίνει κάθε Σαββατοκύριακο στα γήπεδα και ξαφνικά νεκρανασταίνεται!

Αυτό είναι που λένε η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς το τέρμα τραβά!

Στο ποδοσφαιρικό τέρμα αστειεύομαι, διότι το (μαύρο) χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός βρίσκονται στο αίμα μας και δεν φεύγουν ποτέ: για παράδειγμα, χθες το βράδυ, λίγα λεπτά μετά την οριστική διακοπή του ντέρμπι, καμιά δεκαριά θεατές μπήκαν με το πάσο τους στο γήπεδο, πήραν μια μπάλα που βρήκαν εύκαιρη, ξήλωσαν και τα σημαιάκια από τα κόρνερ και άρχισαν να παίζουν μονό και να μπαίνουν δίκην θριαμβευτών στην εστία, την οποία είχε εγκαταλείψει ο Μέγερι!

Έλειπε κι ο Κάκος με τους βοηθούς του για να σφυρίξουν το off side και χάθηκε η μαγεία της στιγμής!

Πλάκα κάνω, αλλά νιώθω πως αυτή χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά, άλλωστε κι αυτοί που μας περιστοιχίζουν, ακόμη και το σινάφι μου, τι κάνουν; Πλάκα και των γονέων!

Α, γράφω για γονείς και το μυαλό μου πηγαίνει σε κάμποσες ανατριχιαστικές σκηνές που εκτυλίχθηκαν χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ και είχαν στο επίκεντρο τους γονείς και τα παιδιά τους: το 'γραψα κιόλας σήμερα στο “Goal News” ότι αναρωτιέμαι ποιος σοβαρός γονιός άφησε το παιδί του έρμαιο της βραβαροσύνης μόνο και μόνο προς χάριν της εθιμοτυπίας και μιας φωτογραφίας που κανείς (λογικός άνθρωπος) δεν θα 'θελε να 'χει στο λεύκωμα του...

Αναφέρομαι στα αθώα παιδάκια που συνόδευαν τους παίκτες κατά την είσοδο τους στον αγωνιστικό χώρο, μάλιστα σε μια απολύτως ενστικτώδη κίνηση ο Καζίμ την ώρα που βγήκε στο ξέφωτο, άφησε το δικό του παιδάκι από το χέρι και του σκέπασε με την παλάμη του το κεφάλι για να μη φάει καμιά αδέσποτη!

Για το παιδί που έγινε χθες πρωτοσέλιδο σε κάμποσες εφημερίδες δεν το συζητώ, διότι με την υποκρισία που μας διακρίνει γενικώς και αδιακρίτως, φοβάμαι πώς θα γίνει κι αυτό σαν τον πιτσιρικά, που τον σήκωσε κλαμένο (από τα δακρυγόνα) στους ώμους του κι ενώ φορούσε το κασκόλ και το καπέλο της ΑΕΚ ο μπαμπάς του κι έφυγαν άρον άρον από το γήπεδο του Περιστερίου στην πρεμιέρα της σεζόν 2005-06.

Στην κορύφωση του θράσους μου, βρήκα το τηλέφωνο του μπαμπά και του τηλεφώνησα το επόμενο πρωινό, για να τον ρωτήσω τι συνέβη, ώστε να γράψω ένα ρεπορτάζ στο “Sportime”. Τι συνέβη; Ποτέ άλλοτε, όχι μονάχα στην καριέρα μου, αλλά και στη ζωή μου, δεν έχω αισθανθεί τέτοια προσβολή, όσο αυτή που μου έριξε στα μούτρα ο πατέρας του παιδιού, ο οποίος μάλιστα είναι δάσκαλος! Δεν ήθελα να κανιβαλίσω, αλλά μόνο και μόνο ότι παραβίασα το οικογενειακό άσυλο ενός ανθρώπου που άθελα του είχε γίνει πρωτοσέλιδο σε όλο τον Τύπο, εκρίθη-και ορθώς-ως απαράδεκτο...

Είσαι, δεν είσαι γονιός, νομίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις κι επειδή ο καθένας μας έχει συμβιβαστεί με αυτή την αρρωστημένη (και ανίατη, όπως αποδεικνύεται μέχρι τώρα) κατάσταση, όλοι θέλουμε να ελπίζουμε ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε έναν καλύτερο γηπεδικό κόσμο. Κι ότι θα έχει, επιτέλους, νόημα ο στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που τον τραγούδησε ο συχωρεμένος ο Παύλος Σιδηρόπουλος: “Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”!

Για το άλλο ζήτημα, που επίσης βρίσκεται στο προσκήνιο, η γνώμη μου είναι σαφής: η ΝOVA υποπίπτει σε ολίσθημα, εμπεδώνοντας την τακτική του σκοταδισμού, που συν τοις άλλοις έρχεται και σε αντίθεση με το διακηρυγμένο σύνθημα των προηγουμένων ημερών, για “ντέρμπι όπως δεν το έχετε ξαναδεί”, ή “για ντέρμπι που θα το ακούσετε όπως θέλετε” (Γκοτζιακά ή Γεμελικά), για high definition, για 3D κοκ.

Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει, εάν ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο Αρης, ο Παπουτσάκης κι όποιος άλλος τοποθετήθηκε δημοσίως, συμφωνεί με την πολιτική του συνδρομητικού καναλιού να ακολουθεί τη λογική του “τρία πουλάκια καθόντουσαν , στον ήλιο και λιαζόντουσαν”! Συν τοις άλλοις, ο καθένας έχει την απαίτηση, εφόσον πληρώνει τη συνδρομή του, να ενημερώνεται για όλα αυτά που συμβαίνουν: να τα βλέπει ή τουλάχιστον να τα ακούσει κι όχι να προσηλυτίζεται σε μια εικονική πραγματικότητα που του επιβάλλουν...

H NOVA και η Forthnet εξήγησαν αναλυτικά το βράδυ της Κυριακής, για ποιους λόγους έχουν επιλέξει αυτή την τακτική: thanks, but no thanks, που λένε και οι Αμερικανοί. Ασφαλώς δεν είμαι αιμοβόρος, ούτε γουστάρω να βλέπω ανοιγμένα κεφάλια και παίκτες, θεατές ή αστυνομικούς να σφαδάζουν, όμως έτερον εκάτερον: άλλο πράγμα, εννοώ, είναι να ρετουσάρεις τα αίσχη (για να μην προκαλούν αναπαραγωγή της βίας και να μη δίνουν βήμα δημοσιότητος και τσάμπα διαφήμισης στους κάφρους) κι άλλο να τα αποκρύπτεις

Αυτό δεν το βγάζω μόνο από το δικό μου μυαλό, αλλά το άκουσα κι από τον καθηγητή εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση, ο οποίος μου είπε σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο το εξής: “Η λογική του ή θα δείξεις τα πάντα ή τίποτε, δεν είναι σωστή. Ήδη, εφόσον παρακολουθείς το ματς, έχεις στο αυτί σου τι γίνεται, αλλά δεν το βλέπεις.

Μπορεί το κανάλι να θολώσει τα πλάνα, για να καταλάβει ο τηλεθεατής τι συμβαίνει. Δεν είναι ωστόσο να διακόπτεται η τηλεοπτική μετάδοση για τόση ώρα και ύστερα να βλέπεις πλάνα από το κέντρο του γηπέδου, χωρίς να καταλαβαίνεις τι γίνεται και ενώ ακούς πολλή φασαρία. Με τον τρόπο αυτό καταργείται το δικαίωμα πληροφόρησης του πολίτη. Επαναλαμβάνω ότι δεν χρειάζεται να δραματοποιείς περισσότερο μια ήδη δραματική κατάσταση δείχνοντας, για παράδειγμα, πλάνα από έναν σοβαρό τραυματισμό. Μπορείς όμως να δείξεις κάποιες εικόνες για να καταλάβει ο κόσμος τι συμβαίνει”.

ΥΓ: Καλή συνέχεια και καλή τύχη!