Πάταξον μεν, άκουσον δε!

Έχουν (και δικαίως καμαρώνουν) οι Αμερικανοί τη "March madness" τους, αλλά κι εμείς δεν υστερούμε: μπορεί η ΤΣΣΚΑ Μόσχας να πηγαίνει χωρίς φρένα και να σέρνει ξοπίσω της και την Μπαρτσελόνα, αλλά οι υπόλοιπες δυο σειρές είναι να τις πιεις στο ποτήρι και εικονογραφούν τη δική μας "March fever"!

Από τη μια η τρέλα κι από την άλλη ο πυρετός, να πώς ο Μάρτιος γίνεται άρρωστος μήνας και μάλιστα συνιστά κλινική περίπτωση!

Μιας και το 'φερε η κουβέντα στα ποτήρια και στο πιόμα, το σκοπούμενο είναι να ξεδιψάσουν οι δικοί μας και όχι η Μακάμπι και η Σιένα, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό θα χρειαστεί να περάσουν κάμποσες μέρες και ακόμη περισσότερες στιγμές αγωνίας, τόσο στο Τελ Αβίβ, όσο και στο Νέο Φάληρο. Α, ειδικώς για τη σειρά του Ολυμπιακού με τη Σιένα, ελπίζω το θρίλερ να μην έχει προέκταση και εκτός παιδιάς, διότι εάν οι "γαύροι" τυφλωθούν από το πάθος της διπλής εκδίκησης, τότε ο δρόμος προς τα Δαρδανέλια θα στενέψει περισσότερο...

Είναι λογικό να επιθυμεί διακαώς ο Ολυμπιακός να πάρει τη ρεβάνς από τους Ιταλούς για το περυσινό κάζο, αλλά εάν θελήσει να εκδικηθεί και για την ατμόσφαιρα στη Σιένα (μετά κιόλας απ' όσα κατήγγειλε ο Ιβκοβιτς), τότε το πράγμα καθίσταται πολύ επίφοβο: το σίγουρο είναι ότι την Τετάρτη και την Παρασκευή, οι εξέδρες του ΣΕΦ θα γεμίσουν όσο ποτέ άλλοτε στην εφετινή σεζόν κι αυτή είναι μια συνθήκη που μπορεί να σπρώξει τον Ολυμπιακό. Να τον σπρώξει χωρίς να τον χαντακώσει...

Ο Ολυμπιακός γύρισε από την Τοσκάνη με επιπλέον βάρος στις αποσκευές του: τη μία νίκη, την αρπαγή του πλεονεκτήματος έδρας, την ευκαιρία να τελειώσει τη σειρά στον Πειραιά και την πεποίθηση ότι είτε στην καλή, είτε στην κακή του μέρα την έχει τη Σιένα! Πρόκειται πλέον για πεποίθηση και όχι απλή αίσθηση, που συν τοις άλλοις δικαιώνει και την τσατίλα του Ντούντα (μετά τον αγώνα με τη Γαλατασαράι) για το ποιος είναι φαβορί και ποιος αουτσάιντερ. Η μάλλον για το ποιος δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο...

Δυο βράδια στη Σιένα ο Ολυμπιακός ξεπέρασε τη δύναμη της έδρας, την ποιότητα και τη σκληράδα της αντίπαλης ομάδας, τις αντίξοες συνθήκες, τον κακό (κατά διαστήματα) εαυτό του, ακόμη και μερικές κακοτεχνίες, που μολονότι επιβλήθηκαν από τις περιστάσεις, επιδιορθώθηκαν καθυστερημένα: αναφέρομαι κυρίως στην παρατεταμένη χρησιμοποίηση του Λάζου, που έγινε η χαρά των διεισδύσεων και των αγαπημένων pick n' pop των πρωταθλητών Ιταλίας και στο σταθερά επαναλαμβανόμενο) παρκάρισμα του Πρίντεζη στον πάγκο...

Δεν το γράφω για να χρυσώσω το χάπι του Ιβκοβιτς, αλλά πάντοτε πιστεύω ότι οι προπονητές γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τι κάνουν και γιατί, χώρια που οι δυο κακοτεχνίες είχαν λογικό έρεισμα: ο Παπαδόπουλος έπαιξε διότι ο (έχων άγνοια κινδύνου, εγωιστικά εμπιστευόμενος τις εντυπωσιακές αμυντικές ικανότητες του και επικίνδυνα εθισμένος στο vivere pericolosamente) Ντόρσι και ο Χάινς χρεώθηκαν νωρίς με φάουλ, αλλά γι' αυτό θα μπορούσε να αναλάβει υπηρεσία και να κάνει τη βρώμικη δουλειά ο Γλυνιαδάκης, ο οποίος θα άφηνε κιόλας τα σημάδια του στα κορμιά των Ιταλών. Επ' αυτού, επικαλούμαι και την οδηγία που έδωσε κάποτε (και έμεινε ως μνημείο μπασκετικού κυνισμού) ο κολεγιακός προπονητής Νορμ Στιούαρτ: "Μην κάνεις, αγόρι μου, κακομοίρικα φάουλ. Αν είναι να κάνεις φάουλ, τότε άλλαξε του τα φώτα"!

Για να μείνω λίγο ακόμη στην υπόθεση του Ντόρσι, καλό θα ήταν, ενόψει των επόμενων αγώνων, ο Αγγέλου (ο οποίος γουστάρει και κρατά αρχειοθετημένες τις καλές ατάκες) να του υπενθυμίσει αυτό που έλεγε ο στρατηγός Πάτον, στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο: "Το θέμα δεν είναι να πεθάνουμε εμείς για την πατρίδα μας, αλλά να κάνουμε τους μπάσταρδους τους εχθρούς μας να πεθάνουν για τη δική τους"!

Την Παρασκευή ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να πετύχει το 2-0, αλλά και το 1-1 δεν είναι άσχημο, ως σημείο εκκίνησης στο ράλι του Πειραιά. Παρεμπιπτόντως, ενώ μέχρι τώρα οι ερυθρόλευκοι έπεφταν σε πλημμύρα στην τελευταία περίοδο και πουλούσαν φτηνά ό,τι ακριβά είχαν αποκτήσει μέχρι τότε, στη Σιένα βρήκαν το ελιξίριο της ζωής και στάθηκαν όρθιοι εκεί, που άλλοτε έπεφταν ημιθανείς. Αν μη τι άλλο αυτό ατσαλώνει χαρακτήρες και δίνει credit αξιοπιστίας...

Για το "λάθος" του Πρίντεζη ελέχθησαν και εγράφησαν πολλά: βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά, διότι για κάθε ολίσθημα ενός φόργουορντ ή σέντερ, θα υπάρχει πάντοτε το σφάλμα κάποιου γκαρντ που θα του ενισχύει το άλλοθι! Όντως ο Γιώργος δεν είχε λόγο να ντριμπλάρει, αλλά έπρεπε να πασάρει (κι αυτό είναι ένα λάθος, που έχει κοστίσει αρκετά στον Ολυμπιακό σε προηγούμενες εις βάρος του ανατροπές, ως συνέπεια κακής αντίδρασης εναντίον επιθετικών αμυνών), όμως να πασάρει πού, πότε και σε ποιον;

Για τον Ιβκοβιτς πράγματι αυτό είναι ένα deja vu από τον τελικό του ΠΑΟΚ με τη Ρεάλ, το 1992 στη Ναντ: τότε στριμώχτηκε στο άουτ ο Φασούλας, δεν έσπευσε προς βοήθεια του του ο Μπουντούρης (που βρισκόταν κοντά) και το λάθος στην πάσα απέβη ολέθριο, διότι η μπάλα πήγε στα χέρια του Ρίκι Μπράουν κι αυτός εκτέλεσε εν ψυχρώ!

Προχθές ο Μακάλεμπ δεν είχε λόγο να εκτελέσει, απλώς έκλεψε την μπάλα και έσωσε τη νίκη, την ισοφάριση και τις ελπίδες της Σιένα, που ωστόσο κατάλαβε κι από την καλή κι από την ανάποδη ότι ο (χαμηλότερου μπάτζετ, λιγότερης εμπειρίας και μικρότερης επικινδυνότητας) Ολυμπιακός δεν θα την αφήσει σε χλωρό κλαδί. Το πως θα εξελιχθεί η σειρά, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει εκ του ασφαλούς, αλλά (όπως είχε πει σε μια αντίστοιχη περίπτωση και ο Ιταλός, πρώην προπονητής της εθνικής ομάδας πόλο, Σάντρο Καμπάνια), "αν το ριζικό μας γράφει ότι θα μας σκοτώσουν, ε, τουλάχιστον ας κουραστούν να μας βασανίζουν μέχρι να πεθάνουμε"!

Τον Ολυμπιακό δεν τον κόβω πρόθυμο να πεθάνει και η Σιένα έχει τραβήξει τόσα βάσανα στα πρώτα δύο ματς, που δεν ξέρω πόσα ακόμη θ' αντέξει: απλώς (για να επιστρέψω σε μια προηγούμενη επισήμανση), τα βασανιστήρια πρέπει να εξαντληθούν στον αγωνιστικό χώρο, διότι στη φάση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η ελληνική ομάδα, δεν έχει λόγο να μετέλθει (και) άλλων τρόπων για να επιβληθεί...

Στα εντός παιδιάς, λοιπόν, προέχει η εξουδετέρωση του Μακάλεμπ. Ναι, το ξέρω πως δεν ανακαλύπτω τον τροχό με αυτή τη σκέψη, αλλά είναι γεγονός: η δημιουργία και η εκτέλεση του Αμερικανού είναι το βαρόμετρο της Σιένα. Στον πρώτο αγώνα , η Σιένα ακόμη και σε μια νύχτα οργίων του Αντερσεν, δεν κατάφερε να νικήσει τον Ολυμπιακό, που στύλωσε τα ποδάρια του και αντεπιτέθηκε για να κουρσέψει το κάστρο με πολιορκητικό κριό το over play του Μάντζαρη πάνω στον Μακάλεμπ. Στο δεύτερο ματς πάλι, εκεί που η ιταλική ομάδα φαινόταν να χάνει λάδια, κράτησε αναμμένη τη μηχανή της, χάρη στο κρεσέντο του Αμερικανού γκαρντ...

Η Σιένα βεβαίως έχει μια ιδιοτυπία στο παιχνίδι της, διότι οι γκαρντ της παίζουν μέσα στη ρακέτα και οι ψηλοί της βγαίνουν έξω, με αποτέλεσμα οι αντίπαλοι να πρέπει να αλλάζουν κατεύθυνση στην ίδια φάση για να αναχαιτίσουν ένα pick n' roll, που μετεξελίσσεται σε pick n' pop, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το άπλωμα της άμυνας τους.

Στην επίθεση του ο Ολυμπιακός (πρέπει να) μαθαίνει να παίζει χωρίς τον Σπανούλη ή με τον δεινότερο σκόρερ του σε δεύτερο ρόλο. Ο πλουραλισμός και τα επιθετικά ριμπάουντ του επέτρεψαν να ξεκλειδώσει μια πολύ σκληρή άμυνα και να της βάλει 163 πόντους, εκ των οποίων το μέρισμα του αρχηγού του ήταν (15+7=) 22. Είναι προφανές ότι και στα επόμενα ματς ο Πιανιτζιάνι θα προσπαθήσει να τον εξολοθρεύσει με κάθε τρόπο και να μην τον αφήσει να πάρει το μεγάλο σουτ, το οποίο (είτε κυριευμένος από το βάρος της ευθύνης, των μεγάλων προσδοκιών και του υψηλού κασέ, είτε διότι εγκλωβίζεται από την αντίπαλη άμυνα) μοιάζει με ένα απωθημένο: του διέφυγε ή το απέφυγε ο ίδιος με τη Γαλατασαράι (και μάλιστα δύο φορές) στην Κωνσταντινούπολη, με την Καντού στην "Πιανέλα", με την Κάχα Λαμποράλ στη Βιτόρια με τον Παναθηναϊκό στο Ελληνικό και προχθές με τη Σιένα και ίσως νιώθει πως χρωστάει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά...

Αλλά τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, αυτή η προσέγγιση είναι μονάχα δημοσιογραφική και εντελώς παρελκυστική: το ζητούμενο για τον Ολυμπιακό δεν είναι ποιος θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, αλλά να μη χρειαστεί καν να απλώσει χέρια στο μαγκάλι!

ΥΓ: Η συνέχεια στον "πυρετό του Μαρτίου" αύριο, με τη μέτρηση της θερμοκρασίας του Παναθηναϊκού και της Μακάμπι...