«Μαμά, είμαι ζωντανός» (1988)!

Η τρίτη φορά που ως δημοσιογράφος μπλέχτηκα με τους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν και η φαρμακερή. Τρίτη και τυχερή που λένε, απλώς λίγο έλειψε να αποβεί τρίτη και μοιραία!

Στα 25 μου, κουβάλαγα ήδη μια δεκαετία στη δουλειά και τρία γεμάτα χρόνια στην ΕΡΤ που έκανε το όνειρο μου πραγματικότητα: με συμπεριέλαβε στην αποστολή για τη Σεούλ, μόνο που η αρχική απογείωση του ενθουσιασμού μου, λίγο παρ' ολίγον να εξελιχθεί σε ανώμαλη προσγείωση. Στην κυριολεξία μάλιστα.

Ο δρόμος προς την πρωτεύουσα της Κορέας ήταν πράγματι μαρτυρικός. Σκέτος εφιάλτης! Οι απεσταλμένοι της ΕΡΤ ταξιδέψαμε μαζί με ολόκληρη την ολυμπιακή αποστολή με ένα αεροπλάνο Boeing 737 ή 747 (πάντοτε μπέρδευα αυτούς τους δυο τύπους), που έκανε την τελευταία πτήση του, διότι στα τέλη Οκτωβρίου επρόκειτο να αποσυρθεί, αλλά κόντεψε να αποσυρθεί νωρίτερα και μάλιστα με τραγικό τρόπο!

Τότε ακόμη στα αεροπλάνα επιτρεπόταν το κάπνισμα και περνάγαμε ζωή και κότα. Θυμάμαι ότι καθόμουν σε θέση κοντά στο παράθυρο έχοντας δίπλα μου τον αγαπημένο συνάδελφό μου από την ΕΡΤ και τον «Ελεύθερο Τύπο», Νίκο Αντωνιάδη, τον αρχιπροπονητή του ΣΕΓΑΣ Κώστα Γατζία και τη σκοπεύτρια Αγη Κασούμη που ετοιμαζόταν για τη δεύτερη (από τις έξι παρακαλώ) συμμετοχές της στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μετά από τρεις-τέσσερις ώρες που βαρέθηκα να κάθομαι και να καπνίζω,, σηκώθηκα από τη θέση μου και προχώρησα μπροστά αναζητώντας τον παλαιστή της ελευθέρας Γιώργο Αθανασιάδη, που πιστεύαμε ότι μπορεί να διεκδικήσει ένα μετάλλιο. Του είχα πει από την επιβίβαση ότι θέλω μια συνέντευξη, είχαμε ανανεώσει το ραντεβού μας εν πτήσει και την ώρα που πλησίασα στη θέση του, έγινε το κακό! Ξαφνικά το αεροπλάνο έκανε μια απότομη βουτιά (που αργότερα μάθαμε ότι ήταν καμιά διακοσαριά μέτρα) και μέχρι να ξαναβρεθεί στα ίσια του, βλέπαμε τον Χριστό φαντάρο και μάλιστα σε θρίλερ! Θυμάμαι ότι κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι που στέκονταν όρθιοι, χάσαμε την ισορροπία μας και προσπαθούσαμε να πιαστούμε ο ένας από τον άλλον, ενώ την ίδια στιγμή (αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου) η ατάραχη σε σημείο .αναισθησίας Κασούμη συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο της.

Τότε κατάλαβα τι ακριβώς σήμαινε το διαφημιστικό μότο της εποχής, «μ' ένα Αρλεκιν ξεχνιέμαι»!

Στα σοβαρά τώρα, η Αγη απλώς διατήρησε την ψυχραιμία, την αυτοσυγκέντρωση και την προσήλωση που άλλωστε αποτελούν τις απαραίτητες αρετές για την επιτυχία στο άθλημα της σκοποβολής το οποίο έχει κεντρικό στόχο!

Το πρόβλημα ήταν μηχανικό και τόσο σοβαρό ώστε για να επισκευασθεί ο κινητήρας, ο πιλότος έκανε σχεδόν αναγκαστική προσγείωση στο Ντουμπάι, όπου διανυκτερεύσαμε. Θυμάμαι ότι έμεινα στο ίδιο δωμάτιο με τον Φίλιππο Συρίγο και παρά το γεγονός ότι τα air condition δούλευαν στο φουλ, κόντεψα να λιποθυμήσω από τη ζέστη. Τότε για πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα σε ένα περιβάλλον πενήντα βαθμών και μάλιστα υπό σκιάν!

Με το που φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι κι ενώ τα νέα με την ταξιδιωτική περιπέτεια της Ολυμπιακής αποστολής είχαν ήδη φτάσει στην Αθήνα, τρέξαμε όλοι να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειες μας. Δεν υπήρχαν τότε ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε internet και οι μόνες διέξοδοι επαφής με τον κόσμο ήταν οι θάλαμοι στο αεροδρόμιο και αργότερα τα δωμάτια του ξενοδοχείου. Ήμουν από τους τυχερούς που κατάφεραν να πιάσουν γραμμή στο αεροδρόμιο και δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία με την οποία σήκωσαν το ακουστικό η μητέρα μου και ο πατέρας μου.

Μόλις άκουσα τη σχεδόν ξεψυχισμένη από την αγωνία φωνή της μάνας μου φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα: « Μαμά, μην ανησυχείτε, είμαι ζωντανός!»

Ησύχασαν όλοι στην Αθήνα, αλλά δυστυχώς η περιπέτεια στον αέρα είχε και συνέχεια: επιδιορθώθηκε μεν η βλάβη στον κινητήρα, το αεροπλάνο απογειώθηκε την επόμενη μέρα από το Ντουμπάι, αλλά πάνω από τη Σιγκαπούρη άρχισε να μπάζει νερά από την οροφή και ο πιλότος, ο οποίος (δεν θυμάμαι πώς λέγεται, αλλά) στα μάτια όλων μας μας φάνταζε σαν θεός αναγκάστηκε να το ξανακατεβάσει για τα απαραίτητα μερεμέτια και κατόπιν τούτου ξαναφύγαμε και φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας.

Τόσα βάσανα που περάσαμε σε αυτή την πτήση, νομίζω πως δεν τα αντιμετώπισαν ούτε ο Οδυσσέας στο δρόμο προς την Ιθάκη, ούτε οι Εβραίοι στη σαραντάχρονη περιπλάνηση τους προς τη Γη της Επαγγελίας!

Είχε πάντως και την πλάκα του αυτό το θρίλερ, διότι μαζί μας ταξίδευε και ο ετεροθαλής αδερφός του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, Γιώργος Παπανδρέου, που απαυδισμένος από τους συνεχείς ελέγχους των χειραποσκευών, έλεγε συνεχώς σαν παραλήρημα στον ύπνο του, «οpen it, οpen it»! Ε, το είπε μια δυο, τρεις, το πήραν σχοινί κορδόνι «τα παλιόπαιδα τα ατίθασα» της εθνικής ομάδας πόλο και άρχισαν να το φωνάζουν μέσα στο αεροπλάνο, αναγκάζοντας τον να γυρίζει θυμωμένος προς το μέρος τους και να τους μαλώνει.

Εκτός από το ταξίδι σε θρίλερ εξελίχθηκε και η διαβίωση μας στη Σεούλ. Μέναμε σε ένα άθλιο ξενοδοχείο, ονόματι Seoul-Inn, για την κράτηση του οποίου δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον επικεφαλής του αθλητικού τμήματος και αρχηγό της αποστολής Νίκο Κατσαρό, ενώ το φαγητό τόσο εκεί, όσο και στο Κέντρο Τύπου ήταν χάλια. Ως γνωστόν οι Κορεάτες τρώνε τα πάντα με σκόρδα και κρεμμύδια, με τον Γιώργο Παχάκη που είχαμε αναλάβει όλες τις καθημερινές περιλήψεις τη βγάζαμε με σάντουιτς και στο τέλος γύρισα στην Αθήνα έντεκα κιλά πιο αδύνατος και στο αεροδρόμιο η φιλενάδα που είχα τότε πέρασε από μπροστά μου και δεν με γνώρισε!

Οι Αγώνες βεβαίως και είχαν το χάζι τους. Φόλα Γιουγκοσλαβόφιλος πανηγύρισα σαν τρελός τη νίκη τους στην πρεμιέρα του Τουρνουά μπάσκετ επί της Σοβιετικής Ένωσης και μάλιστα τηλεφώνησα τα χαράματα στον «αδερφό μου» τον Φιλέρη για να του κάνω πλάκα. Αλλά ο Γιάννης ήταν αυτός που γέλασε τελευταίος: στον τελικό οι Σοβιετικοί που είχαν βγάλει νοκ άουτ τους Αμερικανούς (των έντεκα μαύρων και του λευκού Νταν Μάρλι που είχε επιλέξει οΤζον Τόμπσον) νίκησαν τους «πλάβι» , προπονητής των οποίων ήταν ο Ντούσαν Ιβκοβιτς και σούπερ σταρ ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Αλλά εκείνο το βράδυ ανήκε ολοκληρωτικά στον Σαμπόνις, ο οποίος επέστρεφε στα γήπεδα μετά από αποχή 14 μηνών (λόγω του διαλυμένου αχίλλειου τένοντα , που του τον έκαναν. καινούργιο οι γιατροί των Μπλέιζερς) και οδηγούσε τους Σοβιετικούς στο remake του 1972, με κορυφαία σκηνή την κίνηση όλων των παικτών να σηκώσουν και να πετάξουν ψηλά στον ουρανό του «Τζάμσιλ» τον Αλεξάντερ Γκομέλσκι. Τόσο δυνατή συναισθηματικά ήταν η σκηνή, που θυμάμαι ακόμη ότι ο Ρώσος «Πάπας» φορούσε ένα γκρι καρό πουκάμισο.

Γυρίσαμε από τη Σεούλ μονάχα με ένα μετάλλιο: το χάλκινο του Μπάμπη Χολίδη, που ξαναβρέθηκε -όπως και το 1984 στο Λος Αντζελες- στο τρίτο σκαλί του βάθρου και μάλιστα ήταν τόσο συγκινημένος, ώστε μετά τη νίκη του επί του κινέζου αντιπάλου του και στον μικρό τελικό και την απονομή, έδειχνε με καμάρι το κρεμασμένο στο στήθος του μετάλλιο και έλεγε μέσα σε αναφιλητά: «Τούτο γιο, ρε παιδιά, τούτο γιο. Για τη μανούλα μου και για όλη την Ελλάδα»!

· Στο επόμενο: Βαρκελώνη, 1992 και οι κουτσουλιές που έφεραν το μετάλλιο του Πύρρου