Ναι, βόμβα το μετάλλιο του Καχιασβίλι!

Έχασα τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα ήμουν κι εγώ πάλι εκεί: στην Ατλάντα, που (μετά τα χρυσά μετάλλια του Πύρρου και της Βούλας) έγινε τόπος κοσμογονίας για τον ελληνικό αθλητισμό. Νιώθαμε βεβαίως λίγο περίεργα εκείνες τις μέρες διότι θεωρητικά η εκατονταετηρίδα από την αναβίωση του θεσμού θα έπρεπε να γιορταστεί στην Αθήνα, οι θεωρίες συνωμοσίας για τον «δάκτυλο» της Coca Cola έπαιρναν κι έδιναν, αλλά την ίδια στιγμή η Ελλάδα είχε ξαναμπεί στο Ολυμπιακό τριπάκι και έναν χρόνο αργότερα (στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997 στη Λωζάννη) θα ακούγαμε από το στόμα του Σάμαραντς το «the city who will have has the honour and the responsibility to organise the Olympic Games in 2004 is. Athens"!

Στην Ατλάντα πέρασα ζωή και κότα! Όχι λόγω χλιδής, αλλά λόγω αθλητικού overdose. Ακολούθησα από νωρίς την εθνική ομάδα μπάσκετ για τους φιλικούς αγώνες στο Σικάγο και στην Ιντιανάπολις (όπου φάγαμε 66 πόντους από τους αμερικανούς και ο Σακίλ τάπωσε δυο φορές τον Δημήτρη Παπανικολάου) και στη συνέχεια πέσαμε στην Ολυμπιακή μαρμίτα!

Ελέω της εθνικής μπάσκετ και της εθνικής πόλο είχα τα μέσα και μολονότι δεν ήταν εύκολο να εξασφαλίζεις διαρκώς άδειες εισόδου στο Ολυμπιακό Χωριό, έμπαινα κάθε μέρα και καθόμουν με τις ώρες μια στο σπιτάκι του μπάσκετ, όπου καπνίζαμε αρειμανίως (τα κλασικά άφιλτρα Pall Mall) και κουβεντιάζαμε περί ανέμων και υδάτων με τον Μάκη Δενδρινό, μια στο σπιτάκι του πόλο όπου περιδρομιάζαμε με τον Κούλη Ιωσηφίδη και τον συχωρεμένο τον Τάκη Μίχαλο και μια στο σπιτάκι της άρσης βαρών, όπου έβλεπα ιδίοις όμμασιν πώς μέχρι την τελευταία στιγμή οι αθλητές έγλειφαν λεμόνια για να καταπολεμήσουν την πείνα τους και να πετάξουν τα περιττά κιλά και δη τα γραμμάρια!

Για την Ελλάδα όντως αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες έμοιαζαν με αποκάλυψη, καθώς γυρίσαμε πίσω (και μάλιστα με ναυλωμένη απ' ευθείας πτήση τσάρτερ της Ολυμπιακής που παρήγγειλε, τιμής ένεκεν, η κυβέρνηση) με τέσσερα χρυσά και τέσσερα ασημένια μετάλλια, τα οποία συνιστούσαν την μεγαλύτερη συγκομιδή από το 1896 και εντεύθεν!

Η Ατλάντα είχε μεγάλους αθλητές, σπουδαία ρεκόρ, ασφυκτικά γεμάτα στάδια (δεν θα ξεχάσω καμιά σαρανταριά χιλιάδες θεατές στον αγώνα της εθνικής μπάσκετ με την Κίνα, που άρχιζε στις εννιά το πρωί και μάλιστα εκείνη τη μέρα έριχνε καρέκλες!), αλλά κι ένα σωρό ανορθογραφίες: τα αποτελέσματα έβγαιναν με μεγάλη καθυστέρηση, ενώ τα προβλήματα στις μετακινήσεις αποδείχθηκαν ανυπέρβλητα, με αποτέλεσμα να σημειωθεί ένα πρωτοφανές περιστατικό: αναβλήθηκε ένας αγώνας του μπέιζμπολ, επειδή ο οδηγός του λεωφορείου καθυστέρησε να φτάσει στο Ολυμπιακό Χωριό και να παραλάβει τις ομάδες.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το βράδυ της 27ης Ιουλίου: ήταν Σάββατο προς Κυριακή, μία και είκοσι μετά τα μεσάνυχτα, το ίδιο βράδυ είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο ο Κάχι Καχιασβίλι και στη συνέχεια η ελληνική αποστολή είχε διοργανώσει ένα πάρτι για να γιορτάσει το χρυσό μετάλλιο το οποίο είχε πάρει την προηγούμενη μέρα ο Πύρρος Δήμας. Γύρισα με τα πόδια στο Κέντρο Τύπου το οποίο βρισκόταν μέσα στο Centennial Olympic Parc, όπου είχα ξεμείνει μαζί με άλλους δυο Έλληνες δημοσιογράφους, τον Θοδωρή Σαλαντή από τον «Πρωταθλητή» και τον (Κύπριο) Πέτρο Χατζηχριστοδούλου και λιγοστούς ξένους, όταν ξαφνικά ακούσαμε έναν τρομερό θόρυβο και λίγα λεπτά αργότερα τις σειρήνες των αυτοκινήτων της αστυνομίας.

Η βόμβα που εξερράγη είχε τοποθετηθεί (όπως αποκαλύφθηκε μετά από μερικές ώρες) από τον Ερικ Ρούντολφ και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο δύο ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων 111. Μετά από λίγα λεπτά βρισκόμασταν στην αίθουσα συνεντεύξεων Τύπου για να πάρουμε τις πρώτες πληροφορίες από τη ΔΟΕ και την Οργανωτική Επιτροπή, ενώ ήδη είχαν αρχίσει να βαράνε τα τηλέφωνα από την Αθήνα.

Τότε δούλευα στον «Ελεύθερο Τύπο» και στο Star Channel και η τύχη της παρουσίας μου στον τόπο του εγκλήματος μου έδωσε το προνόμιο να βγω πρώτος απ' όλους τους δημοσιογράφους, που βρίσκονταν στην Ατλάντα στο έκτακτο δελτίο ειδήσεων και να πω τα καθέκαστα. Αρκετή ώρα αργότερα -κι ενώ η βομβιστική επίθεση ήταν πρώτο θέμα σε όλο τον πλανήτη- - από άλλον τηλεοπτικό σταθμό τηλεφώνησαν στον δικό τους απεσταλμένο, ο οποίος όμως κοιμόταν και δεν είχε πάρει χαμπάρι τι είχε συμβεί. Του είπε η παρουσιάστρια από το στούντιο «βόμβα λοιπόν στην Ατλάντα» κι αυτός μέσα στην άγνοια και στη νύστα του, απάντησε: «Ναι, όντως είναι βόμβα το μετάλλιο του Καχιασβίλι»!

Για ευνόητους λόγους δεοντολογίας παραλείπω τα ονόματα του σταθμού και του συναδέλφου μου, άλλωστε είναι από τις κακές στιγμές, που μπορεί να τύχουν στον καθένα μας.

Να και μια ανθολογία από σκόρπιες στιγμές εκείνων των ημερών:

- Η τιτανομαχία στα 64 κιλά της άρσης βαρών ανάμεσα στον Βαλέριο Λεωνίδη και στον Τούρκο (αλλά στην πραγματικότητα βούλγαρο) Ναίμ Σουλειμάνογλου. Υπό το βλέμμα του Σάμαραντς και οι δύο πέτυχαν παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά ο «Ηρακλής τσέπης» σήκωσε δυόμισι κιλά παραπάνω στο αρασέ και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, ενώ ο Βαλέριος έμεινε στη δεύτερη θέση.

-Η. συγκλονιστική δήλωση του Βίκτωρα Μήτρου μετά τον τελικό της άρσης βαρών στην κατηγορία των 76 κιλών, όπου βγήκε τέταρτος λόγω μερικών γραμμαρίων παραπάνω που είχε στο ζύγισμα σε σχέση με τον Βορειοκορεάτη Γιον. «Η τέταρτη θέση στην άρση βαρών, είναι η θέση του βλάκα»!

-Η συνέντευξη που πήρα πάλι στα όρθια στην πτήση της επιστροφής (αλλά ευτυχώς χωρίς αναταράξεις αυτή τη φορά, όπως το '88 στο δρόμο για τη Σεούλ) από τη Νίκη Μπακογιάννη. Δεν τη χόρταινα εκείνη την κουβέντα με την ασημένια ολυμπιονίκη του ύψους, που ήταν τόσο παραστατική, ώστε κόντεψε να με μυήσει κι εμένα στη θιβετιανή φιλοσοφία στην οποία απέδιδε σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία της

-Η γνωριμία με τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο που ήταν απίκο όπου αγωνίζονταν Ελληνες και Ελληνίδες, μάλιστα θυμάμαι πως την πρώτη μέρα που τον είδα σε έναν αγώνα της εθνικής πόλο, μου έκανε τράκα δυο τσιγάρα και κάπνισε κι αυτός μαζί μας στη λούφα, κάτω από ένα ξύλινο δοκάρι στο οποίο περπατάγαμε για να μπούμε στην πισίνα!

-Η έκπληξη που ζήσαμε όλοι μας για τον αναπάντεχο θρίαμβο του Ιωάννη Μελισσανίδη, τον οποίο ωστόσο είχε προαναγγείλει μετά βεβαιότητος ο νυν πρόεδρος της ΕΟΕ και τότε αρχηγός της Ολυμπιακής αποστολής Σπύρος Καπράλος, με αποτέλεσμα να μαζευτεί κόσμος και κοσμάκης για να παρακολουθήσει τον τελικό στις ασκήσεις εδάφους. Κάτι παραπάνω θα ήξερε .

-Η εντέλει απραγματοποίητη επιθυμία μου να κάνω ένα ταξίδι-αστραπή στη Σαβάνα για να δω από κοντά τον τελευταίο και μάλιστα θριαμβευτικό αγώνα του Νικόλα Κακλαμανάκη στα «Μιστράλ».

* Στο επόμενο: Σίδνεϊ, 2000 και . μην ακουμπάτε τον Ολυμπιονίκη!