O Tασιάδης και οι απόκληροι της Ελλάδας

Οι δηλώσεις που έκανε ο Γερμανός αθλητής του κανόε καγιάκ Τασιάδης στον εξαιρετικό συνάδελφο Γιάννη Γιαγκίνη, συζητήθηκαν και εδώ στο Λονδίνο.

Ο Τασιάδης, για όσους δεν το θυμόνται, κατέκτησε μετάλλιο με την Γερμανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά στη συνέντευξη του, τόνισε ότι η Ελλάδα δεν του έχει προσφέρει τίποτα και δεν θα ήθελε ποτέ να αγωνιστεί με τα γαλανόλευκα.

Στο καλό και με τη νίκη, όπως λένε στην χώρα μας. Εάν δεν θέλει ο Τασιάδης μία, η Ελλάδα δεν θέλει είκοσι μία.

Και μπορεί να είναι αδόκιμο να μιλάω εκ μέρους της Ελλάδας, αλλά δεν μπορώ να μην έχω την άποψη μου στα θέματα πατριωτισμού, όπως δικαιούται ο κάθε υπήκοος της χώρας να έχει. Εθνική συνείδηση διαμορφώνεις επειδή πιστεύεις σε κάτι, δεν την αποκτάς έπειτα προσκλήσεως ή οικονομικών ανταλλαγμάτων.

Επίσης δεν μπορώ να μην δεχτώ την επίσημη θέση της Ομοσπονδίας κανόε καγιάκ του Προέδρου της Αντώνη Νικολόπουλου, ότι έκαναν πρόταση στον Τασιάδη να έρθει στην Ελλάδα και να αγωνίζεται με την Εθνική ομάδα της χώρας, αλλά η οικογένεια του το αρνήθηκε.

Αλλωστε παρόμοια προσφορά έγινε στον Χρήστο Τσακμάκη, ο οποίος ήταν 7ος Ολυμπιονίκης στο Πεκίνο και αγωνίστηκε και εδώ στο Λονδίνο, την οποία και αποδέχτηκε και παρότι στη μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου προπονείται στην Γερμανία, είναι μέλος της ελληνικής ομάδας.

Εκεί, όμως, που διαφωνήσω ακόμα περισσότερο, είναι στο βήμα που δίνουν οι συνάδερφοι μου και η μεγάλη πλειοψηφία του Τύπου, στον κάθε Τασιάδη για να τα χώνει στην Ελλάδα.

Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το τροπάριο ότι η χώρα μας μοιάζει με τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Δεν μπορεί η Ελλάδα σαν τον φτωχό συγγενή να παρακαλάει τον οποιονδήποτε έχει ελληνικές ρίζες να δηλώσει Ελληνας! Και σε τελική ανάλυση και να έχασε η Ελλάδα τον Τασιάδη μέσα από τα χέρια της, δεν χάθηκε ο κόσμος.

Αν κάνουμε τον υπολογισμό, τα μετάλλια που κατέκτησε η χώρα σε αντίστοιχες περιπτώσεις ομογενών που ήρθαν από το εξωτερικό (Πύρρος, Ηλιάδης κλπ) είναι περισσότερα και πιο λαμπερά.