Μην ακουμπάτε τον Ολυμπιονίκη (2000)!

Tέσσερα χρόνια μετά την Ατλάντα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Millennium με βρήκαν στο «Βήμα» (που, θεός σχωρέστο, εκείνη την εποχή έβγαζε το καλύτερο αθλητικό ένθετο στην ιστορία του ελληνικού Τύπου) και στον ΣΚΑΙ και το Σύδνεϋ ως προπομπός της Αθήνας γέμισε από Έλληνες, που εκπαιδεύονταν για το 2004.

Α, για να μην το ξεχάσω: εκτός από την ολυμπιακή εκπαίδευση, εκείνες τις τρεις εβδομάδες που μείναμε στο λεγόμενο down Under, εντρυφήσαμε και στα αγγλικά που μιλούν οι Αυστραλοί και ώρες ώρες σε κάνουν να πιστεύεις ότι είναι. αλαμπουρνέζικα! Ειδικώς όταν σε καλημερίζουν με το «γκουντ ντάι» (όπως προφέρουν το «good day») ή για να σε καθησυχάσουν σου λένε (αντί του δοκίμου «don't worry»), «no worries, mate»!

Ήταν όντως καλοί οι αγώνες που διοργάνωσαν (για δεύτερη φορά μετά το '56 στη Μελβούρνη) οι Αυστραλοί. Πολύ καλοί, για την ακρίβεια ή «Τhe world the best Olympic Games ever», όπως τους χαρακτήρισε στην τελετή λήξης ο Χουάν Αντόνιο Σάμαραντς, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον διάδοχό του Ζακ Ρογκ, ο οποίος έπρεπε να ανοίξει νέους ορίζοντες για να επιδαψιλεύσει καινούργια κομπλιμέντα προς τους διοργανωτές των επόμενων Αγώνων. Μετά από τέσσερα χρόνια στην Αθήνα ο Ρογκ μίλησε για «Unforgettable, dream Games» , ενώ το 2008 επινόησε την έκφραση «truly exceptional»!

Ήταν όντως καλοί και πολύ ενδιαφέροντες οι Αγώνες του 2000, από πάσης πλευράς, συμπεριλαμβανομένων και των πρωτοφανών ελληνικών επιτυχιών που κατέληξαν σε 13 μετάλλια (τέσσερα χρυσά, έξι ασημένια και τρία χάλκινα), έστω κι αν κάποια εκ των θριαμβευτών στη συνέχεια αμφισβητήθηκαν και έγιναν αντικείμενο παγκόσμιων διασυρμών και μακρών δικαστικών διαμαχών (βλέπε Κεντέρης και Θάνου). Αυτές οι σκηνές ήταν από τα «προσεχώς», σε αντίθεση με την υπόθεση της Αμερικανίδας σπρίντερ Μάριον Τζόουνς, που πρώτα αποθεώθηκε στο Σύδνεϋ και εν συνεχεία καταβαραθρώθηκε, διασύρθηκε, φυλακίστηκε και ζει ακόμη σε έναν εφιάλτη.

Ελαμψαν πολλά λαμπερά αστέρια εκείνες τις δύο εβδομάδες στο Σύδνεϋ: η Τζόουνς, ο εθνικός ήρωας της Αυστραλίας, Ιαν Θορπ, η συμπατριώτισσα του, που μάλιστα προερχόταν από τους ιθαγενείς «Aboriginal» και είχε την τιμή να ανάψει τον βωμό στην τελετή έναρξης Κάθι Φρίμαν, ο Αγγλος, μετέπειτα Σερ, Στίβεν Ρεντγκρέιβ ο οποίος κατέκτησε το πέμπτο χρυσό μετάλλιο της καριέρας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποχώρησε δόξη και τιμή, , ο Αμερικανός παλαιστής Ρούλον Γκάρντνερ με την απίστευτη νίκη του επί του αήττητου επί 13 συναπτά έτη (συμπεριλαμβανομένων των Ολυμπιακών Αγώνων του '88, του '92 και του '96) Αλεξάντερ Καρέλιν και last but not least: ο απίθανος κολυμβτής από την Ισημερινή Γουινέα, Ερικ Μουσαμπανί, που κολύμπησε μόνος του σε μια προκριματική σειρά των 100μ ελεύθερου στιλ και (δεν βγήκε βεβαίως δεύτερος, αλλά) τερμάτισε μετά από ένα λεπτό, 52 δευτερόλεπτα και 72 εκατοστά, όσο δηλαδή χρειαζόταν ο Thorpedo για ένα πολύ χαλαρό διακοσάρι!

Ήμουν παρών εκείνο το πρωί στο κολυμβητήριο και δεν θα ξεχάσω ποτέ την αποθέωση που γνώρισε ο εφεξής καλούμενος «Eric the swimmer», αλλά έτυχε να υπάρξω αυτόπτης μάρτυς και σε κάμποσες άλλες από τις ιστορικές και ανεξίτηλες στιγμές αυτών των Αγώνων. Η τις .παρά τρίχα ιστορικές, όπως (στο μπάσκετ) το χαμένο τρίποντο του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στην εκπνοή του ημιτελικού ΗΠΑ-Λιθουανία (85-83), που εάν ήταν εύστοχο θα είχε αλλάξει νωρίτερα τον ρουν του παγκόσμιου μπασκετικού γίγνεσθαι. Στις δε ανεξίτηλες, εδώ δεν υπάρχει αμφιβολία: στο Νο 1 βρίσκεται το εκπληκτικό κάρφωμα του Βινς Κάρτερ (όχι στον τελικό, αλλά στον αγώνα ΗΠΑ-Γαλλία της πρώτης φάσης) στη μούρη του Φρεντερίκ Βάις: ένα κάρφωμα, που η γαλλική εφημερίδα «L' Equipe» αποκάλεσε «le dunk de la mort" , δηλαδή «το κάρφωμα του θανάτου»!

Κουβάλησα πίσω στην Αθήνα πολλές εικόνες και αναμνήσεις, συν τα βιβλία και τα πάκα με τα αποτελέσματα και τα βιογραφικά των αθλητών που με ανάγκασαν να πληρώσω ένα σκασμό λεφτά στο αεροδρόμιο για το υπέρβαρο στις αποσκευές μου , αλλά χαλάλι, διότι μετά από τόσα χρόνια εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλα αυτά τα κιβώτια με τα αρχεία είναι η πιο ανεκτίμητη περιουσία μου.

Το 1996 στην Ατλάντα ο Χάρης Παπαϊωάννου μας έκανε (τους Ελληνες δημοσιογράφους, εννοώ) να μάθουμε το τζούντο και τέσσερα χρόνια στο Σύδνεϋ γίναμε εξπέρ και στο ταε κβο ντο! Ας είναι καλά ο Μιχάλης Μουρούτσος που τον ακολουθήσαμε ένα πρωϊ στο Pavillion και γυρίσαμε μαζί του φορώντας ένα χρυσό μετάλλιο, που αυτοί (του στενού κύκλου του αθλήματος) το 'χαν τούμπανο από πριν κι εμείς κρυφό καμάρι! Πριν από τον θρίαμβο του Μουρούτσου όμως, ανατριχιάσαμε με τον σοβαρό τραυματισμό του (μετέπειτα δις Ολυμπιονίκη και σημαιοφόρου της αποστολής στο Λονδίνο) Αλέξανδρου Νικολαίδη, ο οποίος στο πρώτο κιόλας λεπτό του πρώτου αγώνα του σωριάστηκε κάτω και αμέσως έστρεψε το βλέμμα του προς την εξέδρα και μια τρομακτική κραυγή διέσχισε τον αέρα και μας έκανε όλους ν' ανατριχιάσουμε.

«Το 'σπασα μάνα, το ΄σπασα»!

Στ' αλήθεια ο Αλέξανδρος είχε σπάσει το πόδι του, αλλά ευτυχώς η μοίρα του έδωσε (μέχρι τώρα κι ελπίζω να τριτώσει το καλό) δυο φορές πίσω αυτό που του στέρησε εκείνο το πρωινό.

Θυμάμαι ακόμη-σαν να ξαναβλέπω τώρα τις σκηνές

- τη συγκίνηση μου στον τελευταίο αγώνα της εθνικής ομάδας πόλο (κόντρα στην Ολλανδία) στο κολυμβητήριο Ράις, που για να το βρεις έπρεπε να χεις μπάρμπα στην Κορώνη, που υπήρξε το κύκνειο άσμα της πενταπλής ολυμπιακής συμμετοχής του αγαπημένου μου τοτέμ, Γώργου Μαυρωτά

- την πιλάλα μου ένα βράδυ για να μπορέσω να ανακαλύψω που βρισκόταν ο Κεντέρης και να τον ξεμοναχιάσω στα όρθια, μακριά από τα αδιάκριτα φώτα της δημοσιότητας για μια συνέντευξη από το κινητό τηλέφωνο, στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ.

- τη γκάφα της Γιάννας Αγγελοπούλου που σηκώθηκε από τη θέση της και πήγε να συγχαρεί τον Λεωνίδα Σαμπάνη, αγνοώντας (διότι απλούστατα κανείς από τους παρατρεχάμενους δεν της το είχε πει) ότι εκείνη τη στιγμή ο αγώνας βρισκόταν στη μέση: μόλις είχαν ολοκληρωθεί οι προσπάθειες των αθλητών στο αρασέ και σε λίγο θα άρχιζε το ζετέ!

- το υπέροχο κι ανεπιτήδευτο χαμόγελο της αξιολάτρευτης ασημένιας Ολυμπιονίκη Τασούλα Κελεσίδου που είχε πάντοτε δίπλα της ως προπονητή και μέντορα τον συχωρεμένο, εδώ και δυο χρόνια, Κώστα Σπανίδη

- Τις υπέροχες, τρυφερές και κουτσομπολίστικες ιστορίες γύρω για την εξαντλητική δίαιτα που έκαναν υποχρεωτικά τα υπέροχα κορίτσια του ανσάμπλ (συν τις ραδιουργίες που σκάρωναν για να φάνε κάποιο γλυκό ή παγωτό χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι οι προπονήτριες τους) το σοκ που πάθαμε όταν τους έπεσε η κορίνα!

- Τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούσε να μιλήσει ελληνικά, ο Αμιράν Καρντάνοφ, που επανέφερε τη φτωχομάνα πάλη (και δη την ελευθέρα) στο Ολυμπιακό βάθρο

Την καλύτερη ιστορία, όμως, από την οποία έλκει κιόλας το άρθρο τον τίτλο του την άφησα για το τέλος: είναι όντως γαργαλιστική, αλλά μας έβαλε κιόλας σε μπελάδες, συν το γεγονός ότι έμεινε στο προσκήνιο για πολύ καιρό .

Ήταν λοιπόν ένα μεσημεράκι μετά τον προκριματικό αγώνα στο άλμα (της ενόργανης γυμναστικής), όπου αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Ατλάντα, Ιωάννης Μελισσανίδης, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε στους αγώνες κουβαλώντας έναν σοβαρό τραυματισμό. Με το που ολοκλήρωσε την εξαιρετική προσπάθεια του, που του έδωσε την πρόκριση στον τελικό, μας μεταδόθηκε μέσω των κινητών τηλεφώνων από την Ελλάδα ότι από τους τηλεοπτικούς δέκτες ακούσθηκε η ενθουσιώδης επευφημία «μπράβο κοριτσάρα μου» από τον προπονητή του Χρήστου Κασιόλα και συν τοις άλλοις (ελέχθη) ότι φιλήθηκαν στο στόμα!

Ο χαμός που ακολούθησε υπήρξε άνευ προηγουμένου. Ο Μελισσανίδης, ο Κασιόλας και (ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδίας) Δημήτρης Δημητρόπουλος διέψευσαν μετά βδελυγμίας τα δυο συμβάντα, ενώ ο αθλητής υπέβαλε μήνυση και αγωγή ύψους πολλών δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών κατά του συναδέλφου Νίκου Αντωνιάδη για ένα σχετικό δημοσίευμα στον «Ελεύθερο Τύπο», μάλιστα η δικαστική διαμάχη τους διήρκεσε κάμποσα χρόνια.

Πράγματι την επόμενη μέρα οι εφημερίδες είχαν οργιάσει στους τίτλους τους: από το «μπράβο κοριτσάρα μου» μέχρι το «ο Ιωάννης φιλούσε υπέροχα» έγινε το έλα να δεις!

Προτού ξεσπάσει όλη αυτή η φασαρία (της επόμενης μέρας) μαζί με τον Νίκο Αντωνιάδη, τον Νίκο Παπαδογιάννη, τον Μάκη Τσίλκο κι έναν δυο άλλους συναδέλφους, περιμέναμε τον Ιωάννη στη μικτή ζώνη για να του αποσπάσουμε ένα σχόλιο για την εμφάνιση του στον προκριματικό. Εμφανίστηκε μάλλον νευριασμένος, έχοντας ριγμένο στον ώμο του μια τσάντα χρώματος μελιτζανί και προχωρούσε με γοργό βήμα προς την έξοδο. Άπλωσα τότε (εγώ ο ταπεινός και ο αθεόφοβος) το χέρι μου πάνω από τον κάγκελο και τον έπιασα από τον ώμο, υποθέτοντας ότι δεν μας είχε δει μέσα στον δημοσιογραφικό συρφετό που ήταν μαζεμένος «Ιωάννη, στάσου λίγο να μας πεις δυο λόγια» του είπα και τότε γύρισε, με κοίταξε με αυστηρότητα και συνάμα με οργή και μου είπε μια φράση που δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

«Μην ακουμπάτε τον Ολυμπιονίκη»!

· Στο επόμενο: Aθήνα, 2004 και η απαγωγή στην ταράτσα!