H Oδύσσεια ενός δημοσιογράφου, the sequel!

Αν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, τότε τα σημάδια ότι τίποτα δεν θα πάει καλά παρουσιάστηκαν όταν πήγα να πάρω στην Russel Square, το λεωφορείο για το EtonDorney, όπου γινόταν η κωπηλασία. Πλησιάζοντας χαμογελαστός στην πόρτα του οχήματος δύο μεγάλα χέρια απλώθηκαν μπροστά μου και ένας εθελοντής μου είπε: «Sorry, the bus ιs full»!

Κάθισα σε ένα παγκάκι της πλατείας και περίμενα το επόμενο σε μισή ώρα, όταν η πρώτη ψιχάλα έπεσε στο πρόσωπο μου. Ο ουρανός ξαφνικά μαύρισε και η βροχή ξεκίνησε…

Βρήκα καταφύγιο κάτω από ένα δέντρο, αλλά δεν το έβαλα κάτω, καθώς δεν ήθελα με τίποτα να μου χαλάσει η βολτούλα στην βρετανική εξοχή. Το κωπηλατοδρόμιο ήταν 40 χιλιόμετρα έξω από το Λονδίνο, σε ένα καταπράσινο περιβάλλον και μου άρεσε η ιδέα, ειδικά όταν είχα και την προσδοκία να δω και ελληνικά μετάλλια στην κωπηλασία (όπως και συνέβη τελικά).

Στο επόμενο πούλμαν μπήκα κανονικά και μετά από μία ώρα έφτασα στην περιοχή όπου βρίσκεται το κορυφαίο βρετανικό κολλέγιο - όπως μου είπαν - το Eton, το οποίο δάνεισε τις εγκαταστάσεις του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ασχέτως εάν μετά διαπίστωσα ότι ήταν μια χαρά κωπηλατοδρόμιο για… κολεγιακούς αγώνες και όχι για Ολυμπιακούς!

Φτάνοντας η βροχή συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση, αλλά δεν φοβήθηκα. Και αδιάβροχο είχα και κάπου θα έβρισκα ένα υπόστεγο. Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Εκεί που μας άφησε το λεωφορείο ήθελε 10 λεπτά περπάτημα για τις πύλες ελέγχου και πλατσουρίζοντας στις λάσπες έφτασα στην πρώτη τέντα.

Πέρασα την μαγνητική πύλη πιστεύοντας ότι θα δω τις Ολυμπιακές εκγαταστάσεις, όπως συμβαίνει και στον Σχινιά. Μάταια. Αφού περπάτησα άλλα 5 λεπτά αντίκρυσα μαζί με τον φίλο και συνάδελφο Γιάννη Λαμπίρη από τα «Νέα» μία στάση, στη μέση ενός βουκολικού τοπίου και δίπλα μια εθελόντρια. Το κωπηλατοδρόμιο κάπου στο βάθος…

Την ρωτάω εάν πρέπει να περιμένουμε λεωφορείο και μου απάντησε καταφατικά κι όταν την ξαναρώτησα και πότε θα έρθει, μου είπε σε 10 λεπτά! Τι είναι 10 λεπτά μπροστά στην αιωνιότητα ενός κωπηλατοδρομίου; Μα τίποτα, αλλά ξέχασα να σας αναφέρω ότι όλο αυτό το διάστημα η βροχή δεν σταμάτησε λεπτό.

Αναθάρρησα προς το παρόν, όταν είδα το εσωτερικό λεωφορείο της εγκατάστασης να έρχεται σε 7 λεπτά, αλλά λίγο αργότερα κατάλαβα και πάλι, ότι δεν ήταν η τυχερή μου μέρα.

Οι Βρετανοί διοργανωτές είχαν την έμπνευση να φτιάξουν την πύλη στην αντίθετη πλευρά από εκεί που βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του κωπηλατοδρομίου με αποτέλεσμα μετά το ταξίδι μέχρι το Eton, να κάνεις ένα ακόμα… ταξίδι μέσα στο κωπηλατοδρόμιο του Eton.

Kάποια στιγμή το λεωφορείο έφτασε στον προορισμό του, αλλά εμείς δεν φτάσαμε στο τέλος των βασάνων μας. Εκεί που μας άφησε διαπιστώσαμε ότι είχαμε ακόμα 10 λεπτά ποδαρόδρομο, στον μοναδικό δρόμο της εγκατάστασης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε λίγο και λιγάκι, μας σταματούσε ένας… πεζονόμος που κρατούσε στα χέρια του μια τεράστια πινακίδα Stop! Την πρώτη φορά τρόμαξα, αλλά είδα ότι μας σταματούσαν για να περνάνε τα αυτοκίνητα που υπήρχαν μέσα, όπως αυτό που μετέφερε τους φωτογράφους παράλληλα με την κούρσα, ή για να κουβαλάνε οι αθλητές την λέμβο τους και να την πηγαίνουν στα ειδικά τρέιλερ.

Περιττό να σας ξαναπώ ότι η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Ο μπροστινός μου μάλιστα ξένος δημοσιογράφος, που είχε την φαεινή ιδέα να βάλει σαγιονάρες εκείνο το πρωϊνό, την πλήρωσε ακριβά όπως μπορείτε να δείτε στην σχετική φωτογραφία, με τις λάσπες να κάνουν μονοπάτι μέχρι την πλάτη του!

Δυστυχώς, οι διοργανωτές είχαν δημιουργήσει μόνο έναν δρόμο μέσα στο κωπηλατοδρόμιο για όλους και για όλα, άρα έπρεπε όλοι να χρησιμοποιήσουν αυτόν, με αποτέλεσμα να γίνεται το μπάχαλο.

Με τα ρούχα να στάζουν μπήκαμε με τον Γιάννη στο Κέντρο Τύπου. Ουφ, ήταν το επιφώνημα που βγήκε από το στόμα μου. Μετά από σχεδόν δύο ώρες διαδδρομή με τα λεωφορεία και μάχη με την λάσπη και την βροχή, ώρα για δουλειά.

Ηπια λίγο νερό και πήγα στην κερκίδα του Τύπου, καθώς η ώρα των τελικών με τα ελληνικά πληρώματα πλησίαζε. Εψαξα με το μάτι μου να βρω το σκέπαστρο για τα δημοσιογραφικά θεωρεία αλλά και πάλι μάταια. Τίποτα δεν ήταν σκεπασμένο στο Eton. Mα πως θα γράψω στο κομπιούτερ ή άντε στο σημειωματάριο μου σκέφτηκα. Κι όμως, σε μέρος με βροχόπτωση 300 ημέρες τον χρόνο δεν υπήρχε πρόβλεψη για σκέπαστρο, ενώ στον Σχινιά της ηλιοφάνειας και της ζέστης, η βασική κερκίδα σκεπάζεται.

Κοιτώντας λίγο πιο δεξιά, είδα τον άνθρωπο – σακούλα, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία! Και δεν ήταν ο μόνος. Ηταν και άλλοι αρκετοί που είχαν ντυθεί σακούλες του Βερόπουλου, για να αποφύγουν την βροχή.

Υπήρχαν τελικά και χειρότερα. Οι σχολιαστές των τηλεοράσεων από όλο τον πλανήτη, έπρεπε να κάνουν μετάδοση ντυμένοι με το τελευταίο μοντελάκι του Σκλαβενίτη για να αποφύγουν την βροχή κι από πάνω να βάλουν και μια ομπρέλα για να προστατευτούν κάπως, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012.

Υποσχέθηκα ότι δεν θα ξαναμιλήσω. Τελικά πάντα υπάρχουν και χειρότερα… Με αυτές τις σκέψεις και αφού πανηγύρισα το χάλκινο μετάλλιο της Τσιάβου και της Γιαζιτζίδου επέστρεψα στην αίθουσα Τύπου.

Πεινασμένος, διψασμένος και βρεγμένος πήγα στο μπαρ για ένα σάντουιτς γαλοπούλα-τυρί- μαρούλι κι ένα μπουκαλάκι νερό. Πόσο κάνουν ρωτάω και μου απαντά: 6.60 λίρες, δηλαδή σχεδόν οκτώ ευρώ! Νόμιζα ότι από την τόση βροχή που φάγαμε, τα αυτιά βούλωσαν και δεν άκουσα καλά. Πόσο λέω και μου απαντά ξανά 6,60 επεξηγώντας ότι το σάντουϊτς κάνει πέντε λίρες και 1,60 το νερό!

Ηταν η πρώτη φορά που ζεστάθηκα εκείνη την ημέρα, αλλά από τα νεύρα μου! Για την ακρίβεια κοκκίνισα, νιώθωντας ότι με κοροϊδεύουν! Την ρωτάω γιατί και μου λέει τόσο κάνουν, εάν δεν τα θέλεις να μην τα πάρεις. Επειδή η ώρα δεν ήταν για διαλόγους, ούτε είχα διάθεση για καυγάδες, πληρώνω και πριν φύγω ζητάω απόδειξη. Ατάραχη η κυρία, παίρνει ένα λευκό χαρτάκι, μου γράφει επάνω 6,6 βάζει και μια υπογραφή και μου το δίνει! (το έχω και στην φωτογραφία).

Νιώθωντας ότι όλοι με κοροϊδεύουν το μόνο που ψέλλισα ήταν «Ε ρε ένας Παπακωνσταντίνου που σας χρειάζεται» και γύρισα να φύγω. Πάλι η αντίστροφη πορεία, ευτυχώς αυτή τη φορά χωρίς βροχή. Ο καλός ήλιος μας έκανε το χατίρι και στέγνωσε τα ρούχα επάνω μας.

Ημουν τόσο χαρούμενος που έφευγα, που δεν με πείραξε ότι έκανα μία ώρα παραπάνω για να επιστρέψω στο Λονδίνο, επειδή γινόταν η ποδηλασία. Τουλάχιστον στο λεωφορείο καθόμουν χωρίς να βρέχομαι…