Παρακαλούμε να μη φτύνετε (2008)! (pics)

Περνούν τα χρόνια, περνούν οι αναμνήσεις, περνούν τα αφιερώματα (εδώ στο www.gazzetta.gr) και φτάσαμε αισίως από το Λος Αντζελες στο Πεκίνο: από τους παρθενικούς Ολυμπιακούς Aγώνες μου το 1984, σε εκείνους του 2008, που σηματοδότησαν την τρίτη επίσκεψη μου στην Άπω Ανατολή…

Πρωτοπήγα το 1988 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Σεούλ, το δεύτερο ταξίδι ήταν το 2006 στη Χαμαμάτσου και στο Τόκιο για το Μουντομπάσκετ και μετά από δυο χρόνια να ‘μια στο Πεκίνο και στην πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη, όπου αν όχι όλα, τουλάχιστον τα περισσότερα πράγματα μου ‘μοιαζαν (τι άλλο από) κινέζικα!

Από το φαγητό με τα ξυλάκια μέχρι την αδυναμία της στοιχειώδους συνεννόησης , όλα ήταν μια περιπέτεια. Την είχα πάθει για πρώτη φορά στη Σεούλ και την έπαθα ξανά μετά από είκοσι χρόνια, αργοπορώντας να φτάσω σε μια εγκατάσταση, όπου μάλιστα είχα να κάνω ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, λόγω της κυκλοφορικής συμφόρησης και της αδυναμίας μου να συνεννοηθώ με τον ταξιτζή. Το ’88 καθυστέρησα να φτάσω στο κολυμβητήριο για τον τελικό των 10 μέτρων, όπου μάλιστα συμμετείχε ο Λουγκάνης, ενώ τώρα την πάτησα δυο φορές καθ’ οδόν προς το κολυμβητήριο, όπου διεξάγονταν οι αγώνες του πόλο, παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί προφορική συνεννόηση (μέσω του ρεσεψιονίστ), χώρια το… σκονάκι με τη διεύθυνση του κολυμβητηρίου γραμμένη στα κινέζικα.

Δυστυχώς όσο κινέζικο ήταν για μένα το σκονάκι, άλλο τόσο αποδείχτηκε και για τον Κινέζο ταξιτζή!

Το ίδιο κινέζικο μαρτύριο τραβήξαμε και το βράδυ της 16ης Αυγούστου, όταν πάνω που ετοιμαζόμασταν να παραγγείλουμε σε ένα εστιατόριο, μαζί με τους συναδέλφους Δημήτρη Ευσταθίου, Γιάννη Τζούστα και Γιάννη Λαμπίρη, ειδοποιηθήκαμε ότι κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε με τη Φανή Χαλκιά. Λίγο νωρίτερα η ΔΟΕ είχε ανακοινώσει ότι το πρώτο δείγμα της είχε βρεθεί θετικό στην ουσία Μ3 και στο καπάκι η χρυσή Ολυμπιονίκης (στα 400μ. μετ’ εμποδίων) της Αθήνας και ο προπονητής της Γιώργος Παναγιωτόπουλος έδιναν συνέντευξη Τύπου σε ένα ξενοδοχείο, που για να το βρούμε και να φτάσουμε ενώ η συνέντευξη Τύπου μόλις είχε αρχίσει, χρειαστήκαμε δυο ώρες περιπλάνησης στο αχανές Πεκίνο!

Κινέζικο έμοιαζε επίσης και το πολιτισμικό σοκ το οποίο υποστήκαμε όλοι από την πρώτη στιγμή, καθώς το MPC, το IΒC και όλες οι αθλητικές εγκαταστάσεις ήταν γεμάτες από μια πινακίδα που έγραφε 不随地吐痰，请 και από κάτω τη μετάφραση στα αγγλικά: No spitting, please, κοινώς «παρακαλούμε να μη φτύνετε»!

Έχουν αυτό το κακό συνήθειο οι Κινέζοι (να φτύνουν καταγής στο δρόμο, στα μαγαζιά, στα σπίτια τους) και η Οργανωτική Επιτροπή κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να τους νουθετήσει για να μη γίνουν ρεζίλι σε ολόκληρο τον κόσμο…

Επιφορτισμένος με τη δουλειά στην εφημερίδα, συν τις μεταδόσεις και τις εκπομπές στην ΕΡΤ, σε συνδυασμό με τη διαφορά της ώρας, που σου έδινε μεν την άνεση στο γράψιμο, αλλά όχι και στην ξεκούραση, τράβηξα των παθών μου τον τάραχον, αλλά το καταευχαριστήθηκα, όπως πάντα: το έχω ξαναγράψει ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες και γενικώς οι μεγάλες διοργανώσεις είναι το άλας της ζωής των δημοσιογράφων και στο βωμό αυτής της… αλυκής θυσιάζουμε τα πάντα: την ξεκούραση, ένα κανονικό φαγητό (που το έκανα μια φορά σε είκοσι μέρες πηγαίνοντας να δοκιμάσουμε την περίφημη πάπια Πεκίνου), ακόμη και μια βόλτα στα αξιοθέατα που τα πρόλαβα όλα την επομένη μέρα από τη λήξη των αγώνων. Ας είναι καλά ο φίλος μου και συνάδελφος τότε στην ΕΡΤ Ακης Δημακός, που με παρακίνησε και πήγαμε πρώτα στο Σινικό Τείχος, καπάκι στην απαγορευμένη Πόλη και στο φινάλε στην πλατεία Τιεν Αν Μεν…

Συν τοις άλλοις μετά από δυο εβδομάδες παντρευόμουν και βάφτιζα τον γιο μου (που δέκα μηνών τότε έριχνε ματιές στην τηλεόραση κι έβλεπε-μου μετέφεραν- τον μπαμπά του μαζί με την Αννα Καραμανλή κάθε βράδυ στο στούντιο της ΕΡΤ), οπότε όλα τα ‘χε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε!

Από έντονες αγωνιστικές εικόνες, άλλο τίποτε, άλλωστε έχουν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια και όλες είναι ακόμη ζωντανές. Κι εδώ είχα ένα απωθημένο που κατάφερα επιτέλους να το εκπληρώσω: να δω από κοντά έστω κι έναν τελικό στην κολύμβηση με τον Μάικλ Φελπς, που κυνηγούσε (και εντέλει πέτυχε να καταρρίψει) το ρεκόρ του Μαρκ Σπιτς: έπεσα μάλιστα στην περίπτωση, διότι έτυχε να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς τον τελικό των 100 μέτρων πεταλούδας όπου ναι μεν ο «Flying Fish» αναδείχτηκε νικητής, αλλά κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα (που λέει κι ο Βάρναλης στους «Μοιραίους») εάν όντως τερμάτισε πρώτος ή τον πέρασε έστω με μια… νυχιά ο Σέρβος Μίλοραντ Τσάβιτς!

Κατάφερα επίσης να βρεθώ στην αριστοτεχνική «Φωλιά του πουλιού» το βράδυ που η Πηγή Δεβετζή κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο άλμα τριπλούν και εν συνεχεία την υποδεχτήκαμε στο στούντιο, όπως συνέβη και με τα υπόλοιπα παιδιά που ανέβηκαν στο βάθρο: τον Αλέξανδρο Νικολαίδη (ασηνμένιο στο ταεκβοντό), τον Βασίλη Πολύμερο και τον Δημήτρη Μούγιο (ασημένιο στο διπλό σκιφ της κωπηλασίας) και τη Σοφία Μπεκατώρου, τη Βιργινία Κραβαριώτη και τη Σοφία Παπαδοπούλου που βγήκαν τρίτες στην κατηγορία Υngling της ιστιοπλοΐας.

Θυμάμαι τον ούτως ή άλλως έξω καρδιά Μούγιο να χαρακτηρίζει τον Πολύμερο «άρχοντα», αλλά –επειδή υπό το κράτος της ευτυχίας τα εν… λέμβω μπορούν να βγαίνουν εν δήμω-να αποκαλύπτει κιόλας πώς τον σκυλόβριζε την ώρα της προπόνησης και του αγώνα ο Βασίλης. Η δεν γίνεται να ξεχάσω τη συγκλονιστική περιγραφή του (καλή του ώρα, ενόψει του αυριανού αγώνα) Σπύρου Γιαννιώτη για το πώς έπαθε σκοτοδίνη την ώρα του αγώνα στην ανοικτή θάλασσα, τα συγκλονιστικά e-mails που μας έστελναν καθημερινά από το Κουινγκντάο και έμοιαζαν με ημερολόγιο καταστρώματος, ο Κώστας Τριγκώνης και ο Αντρέας Κοσματόπουλος και last but not least: μολονότι δεν αφορά την Ελλάδα, η απόλυτη εικόνα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 είναι το εθνικό δράμα που βίωσε στο πετσί της όλη η Κίνα για τον τραυματισμό του 9εκ νέου άτυχου, προχθές στο Λονδίνο) χρυσού Ολυμπιονίκη της Αθήνας στα 110μ. μετ εμποδίων Λιου Σιάνγκ.

Τόσο κλάμα στο Στάδιο, στους δρόμους, παντού δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου, λίγο έλειψε να συμβούν και ομαδικές αυτοκτονίες γι’ αυτήν την αθλητική τραγωδία…

Τα μετάλλια είναι οι ωραίες στιγμές, αλλά πίσω από αυτά βρίσκονται οι άσχημες: ο Μάρας στο μονόζυγο και ο Ηλιάδης στο τζούντο αποκλείστηκαν νωρίς, το χαμένο τρίποντο του Σπανούλη στον επίλογο του θρίλερ με την (πάντοτε) κωλοπετσωμένη Αργεντινή άφησε την εθνική μπάσκετ εκτός τετράδας και την ίδια τύχη είχαν επίσης οι εθνικές πόλο ανδρών και γυναικών, άλλωστε ήταν η πρώτη φορά (εκτός Αθήνας, το 2004), που η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από τρία αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα…

Στο Πεκίνο χρεώθηκα μια μεγάλη γκάφα και ζήτησα μια μεγάλη συγνώμη γι΄ αυτήν τη mea culpa: παρανόησα κάτι που άκουσα από έναν συνάδελφό μου και εκ παραδρομής σε μια τηλεοπτική μετάδοση αγώνα της εθνικής γυναικών, είπα ότι «όπως λένε και τα ίδια τα κορίτσια, δεν άξιζαν να παίξουν σε αυτό το Ολυμπιακό Τουρνουά». Προκλήθηκε μεγάλη φασαρία, και παρά το γεγονός ότι βγήκα το ίδιο βράδυ από τηλοψίας και προέβην σε επανόρθωση, ζητώντας ειλικρινή συγνώμη για το λάθος μου, οι κοπέλες έκοψαν τις δηλώσεις, η Βούλα Κοζομπόλη μου ‘ κοψε ακόμη και την καλημέρα!

Για τον επίλογο αφήνω μια άλλη γκάφα, που δεν είναι δική μου, αλλά τη φυσάμε και δεν κρυώνει! Με τον Θανάση Ασπρούλια και τον Βαγγέλη Ιωάννου είχαμε καταφέρει να κλείσουμε τον Κόμπε Μπράιαντ για μια ζωντανή αποκλειστική συνέντευξη στη μικτή ζώνη, αλλά ενώ στηθήκαμε εκεί και καμαρώναμε βλέποντας τον «Βlack Mamba» να έρχεται, ξαφνικά ο κάμεραμαν και ο ηχολήπτης της ΕΡΤ τα μάζεψαν κι έφυγαν, επειδή, λέει, είχε τελειώσει η οκτάωρη βάρδια τους!!!

Το φυσάγαμε και δεν κρύωνε, ζητήσαμε ένα σωρό συγνώμες από τον Κόμπε, που ευτυχώς δεν μας παρεξήγησε και μετά από μερικές μέρες μας έκανε το χατίρι, δίνοντας τη χαμένη συνέντευξη στη λήξη του φαντασμαγορικότερου αγώνα στα χρονικά του παγκοσμίου μπάσκετ, του τελικού ΗΠΑ-Ισπανία (118-107)…

Εδά μάλιστα, που λένε και στο χωριό μου!