H Oδύσσεια ενός δημοσιογράφου, the final!
Τις τελευταίες ημέρες υποσχέθηκα στον εαυτό μου να σταματήσω να γράφω για τα σφάλματα των Βρετανών, επειδή θα είχα τον κίνδυνο να γίνω γραφικός. Αλλωστε Ολυμπιακοί Αγώνες είναι οι μάχες στα γήπεδα και η λάμψη των αθλητών και δεν είναι σωστό να επισκιάζονται από τις παραλείψεις και τα σφάλματα των υπολοίπων.
Εχοντας πάρει απόφαση ότι δεν θα ξαναασχοληθώ με τους Βρετανούς στον οργανωτικό τομέα, ξεκίνησα το Σάββατο να πάω στο Γουέμπλεϊ.
Περιμένοντας να μάθω τι θα κάνει ο Τούρκος αντίπαλος του Νικολαϊδη προκειμένου να δω εάν ο Ολυμπιονίκης μας συνεχίσει για το χάλκινο μετάλλιο, υπήρχαν δύο ώρες αναμονής.
Βέβαια για να πας στο θρυλικό γήπεδο έπρεπε να φας 1,5 ώρα στο πήγαινε –έλα από το ExCell του τάεκβοντο, άρα ούτε μισή ώρα παιχνιδιού δεν θα έβλεπα από τον τελικό της Βραζιλίας με το Μεξικό.
Ωστόσο το δέλεαρ ήταν τόσο ισχυρό που δεν μπορούσα παρά να μην το αποτολμήσω! Κατεβαίνοντας στον σταθμό του μετρό, WembleyPark, ένιωσα το πρώτο σφίξιμο.
Ο Ναός του Ποδοσφαίρου ήταν μπροστά μου και μάλιστα με τη νέα του μορφή καθώς είχα πάει μόνο στο παλιό Γουέμπλει. Για αρκετά δευτερόλεπτα σταμάτησα να περπατάω και απλώς το κοιτούσα. Χιλιάδες ποδοσφαιρικές ιστορίες άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου, αλλά δεν έπρεπε να καθυστερήσω καθώς ήταν η ώρα της έναρξης.
Φτάνοντας στις εισόδους των δημοσιογράφων, είδα μπροστά μου ουρά δεκάδων ανθρώπων αλλά το θεώρησα φυσικό για έναν τελικό. Ωστόσο όταν έφτασα, δύο λεπτά μετά την σέντρα, αντιλήφθηκα ότι κάτι τρέχει. Φωνές, διαμαρτυρίες, σπρωξίματα από τουλάχιστον 100 άτομα που ήθελαν να μπουν στο γήπεδο αλλά δεν τους άφηναν.
Κάποιοι εύσωμοι σεκιουριτάδες εξηγούσαν ότι τα δημοσιογραφικά θεωρεία γέμισαν και δεν υπήρχε χώρος για άλλους, γεγονός πρωτοφανές για Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς η είσοδος στους δημοσιογράφους επιτρέπεται σε όλα τα γήπεδα και μόνο για αγώνες με τεράστιο ενδιαφέρον ή για τις Τελετές Εναρξης και Λήξης βγαίνουν περιορισμένα εισιτήρια για τους δημοσιογράφους, προκειμένου να μην γίνει το αδιαχώρητο.
Ωστόσο για τον σαββατιάτικο τελικού δεν υπήρχε ticketing, ούτε είχε ανακοινωθεί κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα οι εκπρόσωποι του Τύπου να φάνε πόρτα (μαζί κι εγώ). Παρά τις διαμαρτυρίες καμία πόρτα δεν άνοιξε, ενώ ούτε ο υπεύθυνος Τύπου του γηπέδου από την οργανωτική επιτροπή φιλοτιμήθηκε να δώσει κάποιες εξηγήσεις. Κι άντε εγώ πήγα απλώς να δω τον αγώνα, στον διπλανό μου Μεξικανό δημοσιογράφο που κόντεψε να βάλει τα κλάματα όταν η χώρα του άνοιξε το σκορ κι αυτός ήταν έξω στην ουρα, τι να πει κανείς;
Λίγο αργότερα μάλιστα, με εντελώς περιφρονητικό τρόπο, μας απώθησαν και κατέβασαν και τα ρολά στην είσοδο του Τύπου για να τελειώνουν μία και καλή με τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους (όπως μπορείτε να δείτε και από τις φωτογραφίες)! Μαζί μου ήταν και δύο Ελληνες φίλοι και συνάδερφοι, ο Γιάννης Λαμπίρης και ο Γιάννης Γιαγκίνης.
Για όσους γνωρίζουν καλύτερα από Ολυμπιακούς Αγώνες, το γεγονός εκτός από πρωτοφανές είναι και τραγικό από οργανωτικής πλευράς και δεν έχει συμβεί ούτε σε… Βαλκανικούς Αγώνες!
Απογοητευμένος και ενοχλημένος από την απαξιωτική συμπεριφορά των δοργανωτών και των σεκιουριτάδων, πήρα το δρόμο (μάλλον το τρένο της επιστροφής)!
Εφτασα τόσο κοντά, αλλά τελικά ήμουν τόσο μακριά από το Γουέμπλεϊ εξαιτίας του μπάχαλου που έχουν οργανώσει εξαιρετικά οι Βρετανοί σε αυτούς τους Ολυμπιακούς…
Y. Γ. Επειδή βλέποντας τα σχόλια μάλλον κατάλαβα ότι περισσότεροι δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, από τη στιγμή που έχω βγάλει δημοσιογραφική διαπίστευση στους Ολυμπιακούς έχω το δικαίωμα να μπαίνω οπουδήποτε στους Αγώνες και αυτό δεν σχετίζεται με τα εισιτήρια. Ακόμα κι όταν υπάρχει ticketing για τους δημοσιογράφους, τα εισιτήρια τους παραχωρούνται δωρεάν.
Τέλος, επειδή μάλλον αδίκως προσπαθώ να πείσω ανθρώπους που δεν θέλουν να πειστούν και αδυνατούν να καταλάβουν, δείτε και τι έγραψε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Αθλητικών Συντακτών για το θέμα:
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
