Ζητιανεύοντας στους Παραολυμπιακούς

Η Ισάτου Νιάνγκ είναι ανύπαντρη μητέρα δύο παιδιών από τη Γκάμπια, καθηλωμένη σε αναπηρική πολυθρόνα. Βρίσκεται στο Λονδίνο για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, αλλά πίσω στη χώρα της αναγκάζεται να ζητιανεύει για να ζήσει. Το μέσο εισόδημα στη μικρή χώρα της Δυτικής Αφρικής είναι 1.2000 λίρες το χρόνο, δηλαδή 23 λίρες την ημέρα. Η Νιάνγκ, ζητιανεύοντας βγάζει 10 λίρες την εβδομάδα, δηλαδή δύο λίρες την ημέρα. Με αυτά τα χρήματα ζει η ίδια και τα δύο ανήλικα παιδιά της.

Αναγκάστηκε να ζητιανεύει όχι γιατί το επέλεξε, αλλά γιατί σε μία χώρα όπου ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι τεράστιος και τα άτομα με ειδικές ανάγκες αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης διαλογής, οι ευκαιρίες εργασίας είναι τρομερά περιορισμένες. Κάθε απόγευμα, αφού έχει βγάλει τις δύο λίρες της βρίσκει τη δύναμη και πηγαίνει για προπόνηση. Βρίσκεται στο αμαξίδιο γιατί γεννήθηκε με το δεξί της πόδι πιο κοντό από το αριστερό και παραμορφωμένο.

Την προηγούμενη βδομάδα, η Νιάνγκ, μαζί με τον συμπατριώτη της Ζαρζού μπήκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου και ανταγωνίστηκαν στα 100 και τα 800 μέτρα μπροστά σε 80.000 κόσμο. Η Γκάμπια κατάφερε να πάρει μέρος στους Αγώνες μόνο και μόνο λόγω του ότι οι διοργανωτές πλήρωσαν για το ταξίδι, την διαμονή και τη διατροφή των αθλητών. Φυσικά, πίσω στη χώρα τους, όπως και σε όλα τα φτωχά κράτη που συμμετέχουν στις μεγάλες διοργανώσεις, οι επιχορηγήσεις είναι πενιχρές ή μηδαμινές. Το ίδιο και οι χορηγοί. Η πορεία των αθλητών εξαρτάται από ιδιωτικές δωρεές.

«Οι άνθρωποι στην Γκάμπια δεν σέβονται τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Νομίζουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», τονίζει η Νιάνγκ στο sporting Intelligence και προσθέτει, όσον αφορά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες: «Οι Αγώνες είναι μια ανάμικτη ευλογία. Ο μακροπρόθεσμος στόχος μας είναι να βοηθήσουμε στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Αλλά όταν επιστρέφουμε, περιμένουμε από τον κόσμο να σκεφτεί: 'Πήγαν στο Λονδίνο, πρέπει να είναι πλούσιοι και γνωστοί. Γιατί να τους δώσουμε άλλα χρήματα;»

Πρόεδρος στην Ομοσπονδία της χώρας είναι ο Σουλεϊμάν Κόλεϊ. Ήταν από τους τυχερούς, αφού κατάφερε να σπουδάσει και εργάζεται ως ηλεκτρολόγος, αν και είναι καθηλωμένος σε αμαξίδιο λόγω πολιομυελίτιδας. Το ότι είχε τα δικά του έσοδα όμως του επέτρεψε να δουλέψει εθελοντικά και να βοηθήσει τους συμπατριώτες που έχουν ανάλογα προβλήματα με αυτόν. «Ήμουν δέκα χρονών όταν χτυπήθηκα από την πολιομυελίτιδα. Ξύπνησα και ήθελα να περπατήσω, αλλά δεν μπορούσα. Έπεσα κάτω. Με πήγαν στο νοσοκομείο, αλλά δεν μπορούσαν να με σώσουν. Δεν είναι εύκολο να πιάσεις δουλειά όταν είσαι ανάπηρος στη Γκάμπια. Είσαι στιγματισμένος. Οι Αγώνες μας άνοιξα τα μάτια, ο περισσότερος κόσμος που μας έχει παρακολουθήσει είναι 15-20 άτομα, οπότε τα γεμάτα στάδια εδώ ήταν εκπληκτικά».

Φυσικά, οι περισσότερες συμμετοχές σε Παραολυμπιακούς Αγώνες κρύβουν μια ανάλογη ιστορία. Στις συγκεκριμένες χώρες όμως, όπου η δυσκολία της καθημερινότητας σε συνδυασμό με τον κοινωνικό αποκλεισμό κάνει την κατάσταση αφόρητη για όσους δεν είχαν την τύχη να είναι αρτιμελείς, η σημασία των Αγώνων είναι ξεχωριστή. «Πολύς κόσμος στη Βρετανία και στις πιο πλούσιες χώρες δεν καταλαβαίνουν την πραγματική δύναμη του αθλητισμού και των Παραολυμπιακών στα άτομα με ειδικές ανάγκες σε χώρες σαν τη δική μου. Δεν έχει να κάνει μόνο με την αναγνώρισή μας ως αθλητές, αλλά και ως ανθρώπους», τονίζει χαρακτηριστικά ο Κόλεϊ.

Μέχρι την Τετάρτη, η ολιγομελής αποστολή της Γκάμπια θα έχει επιστρέψει στη χώρα της και η Νιάνγκ θα βρίσκεται ξανά στο δρόμο για να βγάλει τη μέρα. Σε ερώτηση για το ποιο είναι το όνειρο της, η απάντησή της ήταν απλή. «Να καταφέρω να στείλω τα δύο παιδιά μου στο σχολείο».

Αυτά που για κάποιους θεωρούνται δεδομένα, για κάποιους άλλους είναι όνειρα απατηλά.