Αν ήταν η πρώτη φορά…

Η ΕΙΚΟΝΑ του Ολυμπιακού χθες μετά την αποχώρηση των Ιμπαγάσα και Χολέμπας ήταν πραγματικά απογοητευτική. Όσο το παιχνίδι έφτανε στο τέλος του, τόσο και καταλάβαινες ότι οι ανάσες ήταν και λιγότερες. Κι όταν το καταλαβαίνουμε εμείς, από την τηλεόραση, φανταστείτε πόσο το καταλάβαιναν οι παίκτες του Αστέρα, που παίρνοντας θάρρος, πλησίαζαν ολοένα και περισσότερο την περιοχή του Κάρολ.

Εάν, όμως, το παιχνίδι το χθεσινό αποτελούσε ένα μεμονωμένο φαινόμενο, δε θα ήταν κάτι το ανησυχητικό. Συμβαίνει συχνά μία ομάδα να βρεθεί σε κακή ημέρα, πόσο δε μάλλον μετά από παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ και δη εκτός έδρας. Απλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ακριβώς για το μεμονωμένο του θέματος. Διότι, το πολύ αγωνιώδες και αγχωτικό για την ομάδα φινάλε το έχουμε δει φέτος και σε άλλα ματς, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη.

Διότι ούτε με τη Σάλκε, ούτε με την Άρσεναλ είχε ο Ολυμπιακός την αντίδραση που κάποιος θα περίμενε μετά το δεύτερο γκολ (1-2), που δέχθηκε και στα δύο παιχνίδια, αλλά ούτε στη Βέροια, ούτε στα Γιάννινα, είχε σωστή αγωνιστική συμπεριφορά προς το τέλος των αγώνων, παρότι μάλιστα τότε κέρδιζε με 2-1 (όπως κέρδιζε και χθες με 1-0). Κι αν μεν τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ έχουν τεράστιο βαθμό δυσκολίας και δεν ήταν ίσως το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου για την ομάδα να τα «γυρίσει» για δεύτερη φορά (αφού και στα δύο βρέθηκε να χάνει 0-1 κι ισοφάρισε αρχικά), για τα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος τι μπορείς να πεις;

Να θυμίσω πως ο Ολυμπιακός στη Βέροια γλίτωσε τρεις φορές την ισοφάριση στο β΄ ημίχρονο και πως και στα Γιάννινα ο ΠΑΣ έχασε τριπλή (!) ευκαιρία να ισοφαρίσει στο 93, ενώ και προηγουμένως είχε απειλήσει με ισοφάριση. Και τώρα ήρθε τρίτο παρόμοιο, ως προς αυτό το κομμάτι, ματς και δη εντός έδρας πλέον.

Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτή η εικόνα του Ολυμπιακού, ειδικά σε επίπεδο ελληνικής Λίγκας, οφείλεται στην έλλειψη επαρκών δυνάμεων (κάτι που, πάντως, είναι μάλλον παράλογο για την εποχή) η, σε κάτι άλλο.

Για παράδειγμα, στην πίεση που νιώθει η ομάδα γενικότερα κι ο προπονητής πιο συγκεκριμένα για νίκη σε κάθε ματς (ειδάλλως θα νιώθει την καρέκλα του να τρίζει), με συνέπεια να αγχώνεται και να παίζει μόνο για το αποτέλεσμα.

Η, λ.χ., στη νοοτροπία των παικτών, «αφού κερδίζουμε, παίζουμε όσο χρειάζεται απλά για να κρατήσουμε το αποτέλεσμα».

Όμως, αυτό το «παίζοντας με τη φωτιά» του Ολυμπιακού, δεν μπορεί να βγάζει συνεχώς «τέλος καλό, όλα καλά». Κι αν ακόμη το βγάζει, μέχρι στιγμής, από άποψης αποτελεσμάτων, βλέπουμε ότι φέρνει γιούχα ακόμη και μετά από 6Χ3=18!…