Ο εχθρός του Ζαρντίμ

Αν τον περασμένο Ιούνιο, την ημέρα που ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την πρόσληψή του, άκουγε από κάποιον να προβλέπει ότι η πρώτη αγωνιστική του 2013 θα τον έβρισκε 8 βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο και αήττητο, ο Λεονάρντο Ζαρντίμ θα τρόμαζε, με τη σκέψη των υψηλών προσδοκιών που θα αντιλαμβανόταν ότι είχε από αυτόν ο νέος του σύλλογος. Αν άκουγε ότι θα συμβεί όλο αυτό και ότι στην ανάπαυλα του ημιχρόνου αυτού του παιχνιδιού θα εισέπραττε, ως μέλος της ομάδας, την αποδοκιμασία της πλειονότητας των οπαδών που βρέθηκαν στο Καραϊσκάκη, ο Πορτογάλος είτε θα γελούσε, επειδή δεν θα πίστευε ότι αυτό είναι δυνατόν να συμβεί, είτε θα το έβαζε στα πόδια, για να φύγει μακριά από την Ελλάδα, αν πίστευε ότι θα μπορούσε να του συμβεί. Και τώρα, που το συμβαίνει, αδυνατεί να εξηγήσει στους συμπατριώτες του, που διερωτώνται, για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό.

Είναι, το λιγότερο, υπερβολική η απαίτηση που βάζει στην πλάτη του Ζαρντίμ ο κόσμος που αποδοκιμάζει ή/και δηλώνει ανικανοποίητος. Πόσα παραπάνω θα μπορούσε να έχει δείξει ένας 38χρονος προπονητής, πρωτόπειρος σε πάγκο μεγάλης ομάδας, πρωτόπειρος σε πάγκο ξένης ομάδας, στους πρώτους περίπου επτά μήνες της δουλειάς του σε μια άλλη χώρα με μια ομάδα που δεν είχε προπονήσει ποτέ; Πόσο λιγότερα θα έπρεπε να του ζητεί η λογική να δείξει από όσα έδειξε και πόσο λιγότερα αποτελέσματα θα έπρεπε κανείς να του ζητήσει σε Ελλάδα και (κυρίως) Ευρώπη αν λάμβανε υπόψη τις καθυστερήσεις του καλοκαιριού στον σχηματισμό του ρόστερ, την μικρή ενίσχυση και τις αναποδιές με τους τραυματισμούς;

Ναι, κυρίως την ατυχία του πληρώνει ο Ζαρντίμ, δηλαδή ότι δουλεύει σε ένα πρωτάθλημα δίχως αντίπαλο στη διεκδίκηση του τίτλου. Διότι η αδυναμία των άλλων έχει μετατραπεί σε αυτονόητη απαίτηση από τον Ολυμπιακό να πάρει άχαστος και με διαστημόμπαλα τον τίτλο. Γι' αυτό υπάρχουν ακόμη και σήμερα φωνές εντός της κοινωνίας του Ολυμπιακού που αμφισβητούν την ικανότητα του προπονητή, κυρίως επειδή δεν τους έχει “γεμίσει το μάτι” η ποιότητα του ποδοσφαίρου που έχει μέχρι σήμερα παρουσιάσει. Ακόμη και αν αύριο αποκλείσει την – 6η σήμερα στη La Liga – ισπανική Λεβάντε, θα ακούσει το “έλα μωρέ, την ομάδα του Καράμπελα και του Χουανφράν έβγαλε έξω”.

Στα μάτια των Πορτογάλων αυτό που κάνει ο Ζαρντίμ στην Ελλάδα είναι πολύ επιτυχημένο. Τόσο, που φτάνουν να τον ρωτούν στις συνεντεύξεις αν αισθάνεται ως ο επόμενος Μουρίνιο. Οχι επειδή τον θεωρούν τέτοιας αξίας, αλλά επειδή αντιλαμβάνονται ότι η σημερινή επιτυχία του δημιουργεί την προοπτική να εργαστεί σε καλύτερο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Στα μάτια των Ελλήνων ο Ζαρντίμ δεν έχει κάνει τίποτα. Και μοιάζει λίγος.

Βάλτε τώρα στο μυαλό σας ποιο ποδόσφαιρο έχει καλύτερους/ακριβότερους προπονητές, καλύτερους/ακριβότερους ποδοσφαιριστές, μεγαλύτερη προσέλευση στους αγώνες πρωταθλήματος, μεγαλύτερο όγκο εξαγωγών στο ποδόσφαιρο, μεγαλύτερης αξίας τηλεοπτικά δικαιώματα διεθνώς, υψηλότερη ποιότητα θεάματος. Και βγάλτε συμπέρασμα.