Ο Ολυμπιακός πλήρωσε το σχέδιο που δεν είχε

Και τώρα που ολοκληρώθηκε η σειρά «Λεβάντε – Ολυμπιακός» ας τα βάλουμε κάτω, διότι είναι κρίμα να πάει χαμένη τόση τροφή για σκέψη.
Προτού προχωρήσουμε παρακάτω, ας ξεκινήσουμε με τα βασικά: η εικόνα των δύο αναμετρήσεων της ισπανικής ομάδας με την ελληνική ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για όλους εμάς, τους ανθρώπους των media, να δούμε κατάματα το πόσο φτηνή είναι η δημοσιογραφία μας. Θυμηθείτε τα κείμενα που γράφτηκαν τις ημέρες της κλήρωσης, τον καιρό που δημοσιογράφοι και «δημοσιογράφοι», ειδικοί και «ειδικοί», αναλυτές και «αναλυτές» έκαναν το λάθος να διατυπώσουν εκτίμηση παρ’ όλο που δεν είχαν δει ούτε ένα παιχνίδι της Λεβάντε.

Για καλή μου τύχη, βρισκόμουν ανάμεσα στις εξαιρέσεις, αφού για επαγγελματικούς λόγους είχα δει πολλή Λεβάντε και είχα καταλάβει περί ποιας επρόκειτο. Προς όλους εσάς προτείνω ανεπιφύλακτα να ξανασκεφτείτε ποιους και ποια media εμπιστεύεστε. Μήπως και δουν τα ελληνικά media άσπρη μέρα… Διότι όσο στηρίζετε την δημοσιογραφία της φουστανέλας και των οπαδικών γυαλιών, θα βρίσκεστε μπροστά σε εκπλήξεις σαν αυτή που πήρατε στα Λεβάντε – Ολυμπιακός παιχνίδια.

Και τώρα πάμε παρακάτω: Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις τι ακριβώς πλήρωσε ακριβότερα ο Ολυμπιακός σε αυτή τη σειρά των αγώνων. Καταρχήν, δεν επρόκειτο για τον Ολυμπιακό που είχαμε δει στο Champions League, διότι άλλαξε προπονητή, ο νέος προπονητής υπερεκτίμησε τις σημερινές ικανότητες της ομάδας του προτού την γνωρίσει, με συνέπεια να πάει στη Βαλένθια και να κάνει ένα είδος παιχνιδιού που ήταν/είναι βούτυρο στο ψωμί της Λεβάντε, που έχει γεννηθεί από τον δημιουργό της για να τιμωρεί αυτού του είδους το παιχνίδι, που της δίνει χώρους. Ναι, με έναν κανονικό διαιτητή στη Βαλένθια πιθανόν το σκορ να ήταν άλλο, τα έχουμε αναλύσει αυτά. Εδώ όμως συζητάμε για την προσέγγιση του Ολυμπιακού, αυτή που του κόστισε την καθοριστικά κακή εμφάνιση που έκανε στην Ισπανία. Ο Μίτσελ ήξερε πώς πρέπει να παίξει κόντρα στην Λεβάντε. Δεν ήξερε όμως ότι ο Ολυμπιακός δεν ήταν προετοιμασμένος να κάνει αυτού του είδους το παιχνίδι, της κατοχής και των ανεβασμένων γραμμών.

Πιθανόν με τον Ζαρντίμ, που θα κατέβαζε την κλειστή έκδοση του Ολυμπιακού, αυτή που δεν άντεχε να βλέπει ο κόσμος στην Ελλάδα, η οποία όμως στην Ευρώπη ήταν αποτελεσματική, ο Ολυμπιακός να είχε άλλη τύχη. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα βάλει με τον νέο του προπονητή. Διότι αυτός στον χρόνο που είχε δεν προλάβαινε να μάθει καλύτερα την ομάδα του.

Πώς είναι δυνατόν να αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός από μια πρωτόπειρη στην Ευρώπη και φθηνή ισπανική ομάδα; Πώς το έπαθε αυτό από την ομάδα του Χουανφράν, του Καράμπελα και του Βύντρα, όπως έχω βαρεθεί να ακούω από τους περισσότερους; Την έπαθε απλώς επειδή απέναντί του είχε μια ομάδα προπονητή, δηλαδή με τον ίδιο προπονητή για καιρό, ο οποίος έχει πάρει φτηνά υλικά και έχει φτιάξει μια ομάδα που πουλά πολύ ακριβά το τομάρι της. Η Λεβάντε έχει σχέδιο και στη Βαλένθια κανείς δεν αντιδρά σε αυτό, κι ας μην έχει καταφέρει σχεδόν ποτέ να κρατήσει τη μπάλα στα πόδια της περισσότερο από τον αντίπαλό της. Ο Ολυμπιακός όμως δεν είχε σχέδιο, διότι είναι στη μετάβαση από μια ιδέα ποδοσφαίρου, του Ζαρντίμ, σε μια άλλη, του Μίτσελ. Κι αυτές είναι δύο ιδέες αντίθετες. Και δεν είναι καθόλου εύκολο, και χρειάζεται πολύ χρόνο για να αφομοιωθεί από τους ποδοσφαιριστές και να βγει στο τερέν, πόσο μάλλον να αυτοματοποιηθεί.

Εμοιαζε ο Ολυμπιακός πιο ποιοτική ομάδα από τη Λεβάντε; Όχι. Κι ας είναι. Και αυτό συνέβη όχι μόνο επειδή δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του ο Μίτσελ, αλλά και επειδή οι ποδοσφαιριστές δεν είναι συγχρονισμένοι με το ποδόσφαιρο αυτού του τέμπο, στο οποίο είναι απολύτως εξοικειωμένοι οι «Λεβαντίνοι» λόγω παρουσίας στην La Liga.

Στα δικά μου μάτια, που γνώριζα ποια είναι η Λεβάντε και ποιος ήταν στη δεδομένη χρονική στιγμή ο Ολυμπιακός, όπως φάνηκε στη φάση του γκολ, εκεί που η άμυνα είχε μπερδευτεί και αδρανήσει σε αυτό το κάτι σαν ζώνη στήσιμό της, αυτό που συνέβη στα δύο παιχνίδια ήταν φυσιολογικό. Ο Ολυμπιακός επέλεξε να πάρει αυτό το ρίσκο όταν αποφάσισε να στείλει τον Ζαρντίμ. Πλήρωσε με καθυστέρηση ένα λάθος που έκανε το καλοκαίρι, όταν τον επέλεξε δίχως να τον έχει διαβάσει ώστε να ξέρει ότι δεν ταιριάζει στη φιλοσοφία του. Κι όταν έκανε την αλλαγή, προφανώς και ήξερε ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί η ευκαιρία για μια καλή πορεία στο Europa League.