Σχέδιο... εργασίας!

Μια κλασική ιστορία!

«Ναι, κλαίω συχνά… Όταν σκέφτομαι το παρελθόν μου. Όμως είναι για καλό». Η ιστορία ενός παιδιού με καταγωγή από την Αλγερία που γεννήθηκε σε προάστιο του Παρισιού, περίπου έξι χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο, δεν μπορεί να είναι γεμάτη με πλούσια γαλλικά πρωινά, ευγενή εκπαίδευση και καλούς τρόπους. Ειδικότερα ένα παιδί που έχει χάσει τον πατέρα του στην ηλικία των τεσσάρων ετών και έχει ως μοναδικό στήριγμα τη μητέρα του και τα τέσσερα αδέλφια του. Ο Τζαμέλ Αμπντούν, γεννημένος στις 14 Φεβρουαρίου του 1986, ήταν ο μικρότερος της οικογένειας. «Η μητέρα μου μας μεγάλωσε και σε εκείνη πρέπει να ευχαριστώ πάντα γιατί έκανε ό,τι μπορούσε για να μην μας λείψει τίποτα», διηγείται ο άσος του Ολυμπιακού, για την Αμπντουλάχ, η οποία ουδέποτε παντρεύτηκε ξανά και αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της και στη δουλειά της.

«Είχα και τον μεγάλο μου αδελφό, ο οποίος συχνά βοηθούσε, όμως αυτή η γυναίκα τα έκανε όλα. Δεν κέρδιζε εκατομμύρια δουλεύοντας σε ξένα σπίτια, ωστόσο πάντα θα την έβλεπες αξιοπρεπώς ντυμένη και ποτέ δε θεωρηθήκαμε φτωχοί. Μας έμαθε να κρατάμε το κεφάλι μας ψηλά και να είμαστε περήφανοι που είμαστε Αλγερινοί». Τα παιδικά βιώματα συχνά δημιουργούν απωθημένα. Ο Τζαμέλ κατόρθωσε να πραγματοποιήσει το δικό του, όταν χάρη στην καριέρα του αγόρασε σπίτι στη μητέρα του, η οποία μέχρι και σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει τη δουλειά της. «Ακόμα δουλεύει ως οικιακή βοηθός. Δεν πρόκειται να σταματήσει, ακόμα κι αν δεν χρειάζεται να το κάνει. Μου λέει ότι είναι θέμα αρχής. Αν σταματήσει, θα νιώθει άρρωστη».

Όσες θυσίες κι αν έκανε η Αμπντουλάχ, δεν μπορούσε να αντικαταστήσει την πατρική φιγούρα. «Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές, κυρίως στην εφηβεία μου, ήθελα έναν πατέρα στο πλευρό μου», παραδέχεται ο Τζαμέλ Αμπντούν, που έχει ελάχιστες αναμνήσεις από τον μπαμπά του και τον έχει ζήσει μόνο μέσα από τις φωτογραφίες και τις διηγήσεις της μητέρας του, η οποία πάντα του μιλούσε και για την τρέλα του άντρα της για το μποξ. «Ήμουν μόλις τεσσάρων όταν πέθανε. Είναι δύσκολο για ένα παιδί σε εκείνη την ηλικία να θυμάται. Αποφάσισα πως αντί να κλαίω τη μοίρα μου, πρέπει να δουλέψω πιο σκληρά και να γίνω ο καλύτερος. Αυτό με βοήθησε να ωριμάσω γρήγορα και να τα καταφέρνω μόνος μου».

Ανάμεσα στην πραγματικότητα που βίωνε ως παιδί, υπήρχε και το ποδόσφαιρο. Ο Τζαμέλ Αμπντούν πάντα θαύμαζε τον Ζινεντίν Ζιντάν – εξ ου και η τρέλα του με τη Ρεάλ Μαδρίτης – και οι στιγμές του Γάλλου σταρ τον οδήγησαν στις ακαδημίες της Παρί Σεν Ζερμέν. Θυμάται να πετάγεται από τη θέση του στον τελικό του 1998 ανάμεσα στη Γαλλία και τη Βραζιλία, αλλά και στο γκολ του Ζιντάν στον τελικό του Champions League το 2002, όταν η Ρεάλ κέρδισε τη Λεβερκούζεν.

Νωρίτερα, ο Τζαμέλ είχε κάνει την πρώτη του απόπειρα. Σε ηλικία 13 ετών πήγε στην Παρί Σεν Ζερμέν και παρότι αρχικά έγινε δεκτός με ενθουσιασμό, το καλοκαίρι κόπηκε. Λογικό, αφού το ταλέντο από μόνο του δεν αρκούσε, κόντρα σε παιδιά που ήταν πολύ μπροστά σε τακτική και δύναμη. Ο Αμπντούν μέχρι τότε έπαιζε ποδόσφαιρο, με τον ίδιο τρόπο που έπαιζε τένις, πινγκ πονγκ, χάντμπολ και μπάσκετ: Ερασιτεχνικά! Και παρότι περηφανεύεται ότι είναι το ίδιο καλός σε όλα, θα έπαιρνε την πρώτη μεγάλη απογοήτευση της ζωής του.

Δεύτερη ευκαιρία!

Ίσως ήταν τότε που αποφάσισε ότι πρέπει να δουλέψει για να γίνει καλύτερος και να καλύψει το χαμένο χρόνο. «Οι Κάννες μου ζήτησαν να πάω στο προπονητικό τους κέντρο. Έτσι, κατέληξα εκεί, σε ένα από καλύτερα προγράμματα υποδομών στη Γαλλία. Αργότερα, υπέγραψα στην Αζαξιό για τέσσερα χρόνια», διηγείται ο Τζαμέλ Αμπντούν, ο οποίος σταδιακά άρχισε να φτιάχνει όνομα στη Γαλλία. Έπαιξε στο γαλλικό πρωτάθλημα το 2004 με την Αζαξιό και ένα καλοκαίρι μετά ήταν στα γήπεδα της Βόρειας Ιρλανδίας.

«Ήμουν μικρός, 18 ή 19 χρονών, με κάτι φίλους μου, όταν με κάλεσαν στην Εθνική. Σε αυτή την ηλικία δεν θα υπολογίζεις όλα τόσο πολύ. Ήταν τιμή για μένα να αναγνωριστεί το ταλέντο μου, ειδικά τόσο γρήγορα και τόσο μικρός. Απάντησα χωρίς καν να το σκεφτώ παραπάνω. Ήταν κάτι φυσιολογικό για μένα, δεδομένου ότι είχα περάσει όλη τη ζωή μου στη Γαλλία». Ο Τζαμέλ Αμπντούν έγινε μέλος της Εθνικής Γαλλίας κάτω των 19 ετών, η οποία θα κατακτούσε το Euro U19 το καλοκαίρι του 2005. Εκείνος είχε ρόλο στην ομάδα, έπαιξε μέχρι και στο νικηφόρο τελικό ως αλλαγή σε μια ομάδα που είχε αρκετά αστέρα, όπως ο Αμπού Ντιαμπί, ο Ουγκό Λορίς, ο Γιοχάν Καμπαγιέ και φυσικά ο Γιοχάν Γκουρκίφ!

«Ξεκίνησα να αγωνίζομαι στη Ligue 1 από τα 17 μου. Στη Γαλλία είχα τριγύρω μου πολλούς λάθος ανθρώπους», εξηγεί εκείνος για τα πρώτα του χρόνια στη δεύτερη πατρίδα του, που σύντομα έμοιαζε αφιλόξενη για εκείνον. «Είναι αλήθεια πως όταν ήμουν νέος έκανα κάποιες βλακείες. Ποιος δεν τα έχει κάνει αυτά στα είκοσί του; Σήμερα είμαι πιο ώριμος. Έχω οικογένεια. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος και θέλω να συνεχίσω έτσι. Στις μέρες μας, όταν σου έχουν κολλήσει κάποια ετικέτα, είναι δύσκολο να τη βγάλεις». Μέχρι την ωριμότητα είχε χρόνο να αγοράσει μια Audi TT, ώστε να βγάλει την τρέλα του, να τσακωθεί με τους οπαδούς της Ναντ επειδή δήλωσε ότι όνειρό του είναι να παίξει στη Μαρσέιγ, να έχει μια μεγάλη ευκαιρία να παίξει στο αγγλικό πρωτάθλημα και να τη σπαταλήσει.

«Είναι αλήθεια ότι ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ», δήλωσε για το διάστημα που η Μάντσεστερ Σίτι τον πήρε δανεικό από την Αζαξιό, με την προοπτική αργότερα να τον αποκτήσει. «Ήρθα σε ένα σύλλογο και σε ένα πρωτάθλημα που ήξερα μόνο από την τηλεόραση και ήρθα τον Ιανουάριο που η ομάδα είναι έτοιμη. Είχα κι άλλες προτάσεις τότε… Από τη Ναντ και τη Λάτσιο, όμως προτίμησα τη Μάντσεστερ Σίτι, γιατί με παρακολουθούσαν καιρό και θεώρησα ότι με ήθελαν πραγματικά». Στην Αγγλία, όπου βρέθηκε τον Ιανουάριο του 2007 πήρε μόλις μια συμμετοχή, ως αλλαγή σε αγώνα κυπέλλου με την Σαουθάμπτον. Γύρισε στην Αζαξιό, μετακόμισε ως δανεικός στη Σεντάν και αργότερα ήρθε η μεταγραφή του στη Ναντ, με την οποία το 2008 θα υπέγραφε για τέσσερα χρόνια!

Αλγερία και Κοράνι!

Στη Γαλλία, όσο αξιοπρεπής κι αν ήταν η καριέρα του, είχε καταλάβει ότι δε θα μπορούσε να συνεχίζει στο δρόμο που έμοιαζε να ακολουθεί το καλοκαίρι του 2005. Ειδικά, όταν στις αρχές του 2008 υπέστη κάταγμα περόνης κι έχασε το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς. Η ζωή του είχε αρχίσει, ήδη, να αλλάζει και ο Τζαμέλ Αμπντούν έδειχνε την τάση να επιστρέψει στις ρίζες του. Εκεί, όπου θα μπορούσε να είναι σταρ. Ασπάστηκε τον Ισλαμισμό και είναι από τους ποδοσφαιριστές που τηρούν κατά γράμμα τους νόμους του, έστω κι αν χρειάζεται τον Σεπτέμβριο να φτάνει στα όρια της εξάντλησης με το Ραμαζάνι.

«Ανακάλυψα τη θρησκεία μαζί με κάποιους συμπαίκτες μου. Μόλις άκουσα τις βασικές αρχές του Ισλαμισμού ένιωσα ένα σκίρτημα και με άγγιξε η καθημερινή εξάσκηση της θρησκείας. Διάβασα βιβλία και ένιωσα πιο ήσυχος, πιο ήρεμος και πιο άνετος στη ζωή μου». Παρότι δεν μιλάει καλά αραβικά και έχει υποσχεθεί να βελτιωθεί ώστε να αντιλαμβάνεται και τη θρησκεία καλύτερα, σύντομα θα αντιλαμβανόταν την αγάπη της χώρας του. Η ΦΙΦΑ ήρε την απαγόρευση που ήθελε όσους ποδοσφαιριστές έχουν παίξει σε μια Εθνική ομάδα να μην μπορούν να αλλάξουν και ο Αμπντούν ήταν ελεύθερος.

«Όταν το έμαθα ενθουσιάστηκα», δήλωσε και τον Σεπτέμβριο του 2009 κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Αλγερίας. Στο χωριό της μαμάς του η υποδοχή έμοιαζε με Εθνικού ήρωα με εκατοντάδες ανθρώπους να τον περιμένουν, καθώς εκείνος θα περνούσε το βράδυ στο σπίτι του θείου του. Το ντεμπούτο του, ωστόσο, θα το έκανε στο Κόπα Άφρικα του 2010 και συγκεκριμένα στο ματς με την Αγκόλα στις 18 Ιανουαρίου. Λίγους μήνες μετά θα γινόταν γνωστός στο ελληνικό κοινό.

Το πέρασμα στην Καβάλα…

Όταν στα τέλη Αυγούστου του 2010, η Καβάλα ανακοίνωνε την απόκτησή του όλοι μιλούσαν για μια «βόμβα» για τα δεδομένα της επαρχιακής ομάδας. Και παράλληλα είχαν την απορία τι έπεισε ένα διεθνή ποδοσφαιριστή που θα μπορούσε να αγωνίζεται στο γαλλικό πρωτάθλημα να έρθει σε μια νεοφώτιστη ομάδα. Στο μυαλό του Τζαμέλ Αμπντούν, πέρα από τις 220.000 ευρώ που θα ήταν η αμοιβή του, υπήρχε και σχέδιο.

«Η αλήθεια είναι ότι είχα αλλάξει αρκετές ομάδες στη Γαλλία και είχα δει ήδη αρκετά, οπότε ήθελα να δω κάτι καινούριο. Η Ελλάδα ήταν μια πολύ καλή περίπτωση. Ήθελα να φύγω. Η απόφασή μου να έρθω στην Ελλάδα δεν ήταν και η πιο αναμενόμενη. Όμως για εμένα ήταν μία πολύ απλή επιλογή. Στο δικό μου το μυαλό, ήθελα να έρθω στην Ελλάδα, να κάνω μια πολύ καλή χρονιά, ώστε την επόμενη σεζόν να μεταπηδήσω σε μία πολύ μεγάλη ελληνική ομάδα, που δεν ήταν άλλη από τον Ολυμπιακό φυσικά». Το σχέδιο του πέρασε από πολλά στάδια.

Αρχικά ήταν το στάδιο που έπρεπε να αποδείξει την αξία του. Όντας πρώτος στις ασίστ στο ελληνικό πρωτάθλημα και πρωταγωνιστής στα περισσότερα ματς της Καβάλας, το ξεπέρασε. Εν συνεχεία ήταν το στάδιο που έπρεπε να πάει στην ομάδα που επιθυμούσε. Ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, η Μπούρσασπορ και φυσικά ο Ολυμπιακός ήταν οι ομάδες που κατά καιρούς εξέφραζαν ενδιαφέρον, με τον Τζαμέλ Αμπντούν στους πρώτους μήνες να το παίζει ανήξερος. «Κάθε μέρα που περνάει νιώθω όλο και πιο πολύ την Καβάλα σαν το σπίτι μου και αυτό μόνο ευχαρίστηση μου δίνει», δήλωνε και σε κάθε ευκαιρία αναφερόταν στον Μάκη Ψωμιάδη, ο οποίος «είναι κάποιος που με αγαπάει και συχνά μου λέει ότι με έχει σαν γιο του».

Το τρίτο στάδιο ήταν να μπορέσει να ολοκληρωθεί η μεταγραφή του. Αφού πέρασε όλο το καλοκαίρι, χρειάστηκε να προκύψει ο υποβιβασμός της Καβάλας για να μπορέσει ο Ολυμπιακός να τον εντάξει στο ρόστερ του. Η επαρχιακή ομάδα αν και αρχικά προέβαλε αντιρρήσεις και αντιστάθηκε στη μεταγραφή στο φινάλε αποδέχτηκε τη μετακίνηση και ο Τζαμέλ Αμπντούν, που είχε αντισταθεί στον πειρασμό, είδε το στόχο του να πραγματοποιείται. «Είχα κάποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία. Ειλικρινά, δεν θα είχα πρόβλημα να παίξω εκεί. Η κουλτούρα μού ταιριάζει απόλυτα και το περιβάλλον είναι τέλειο, αλλά είχα την τύχη να με προσεγγίσει ένας μεγάλος σύλλογος και δεν αρνήθηκα», δήλωνε, τη στιγμή που ο εκπρόσωπός του συμπλήρωνε πως «ο Τζαμέλ προτίμησε το άθλημα από τα λεφτά».

Η τελευταία… πίστα!

Έχοντας ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που βρέθηκαν στο δρόμο ανάμεσα στο όνειρό του και την πραγματοποίησή του, ο Τζαμέλ Αμπντούν βρέθηκε μπροστά σε μια κατάσταση που συχνά μπορεί να σε τρομάξει. Τι κάνεις με ένα όνειρο όταν το πραγματοποιήσεις; Το μότο του θα έδινε τη λύση. «Δουλειά. Ξανά και ξανά». Δουλειά όταν έπαιζε και αποδοκιμαζόταν, δουλειά όταν έχασε τη θέση του ως βασικός, δουλειά όταν έμενε στον πάγκο, δουλειά όταν έβλεπε τα παιχνίδια από την κερκίδα, δουλειά ακόμα κι όταν τον Ιανουάριο του 2012 τέθηκε θέμα παραχώρησής του.

«Δεν ήταν δύσκολο για μένα. Με σωστή νοοτροπία και πνευματική δύναμη κατάφερα να δείξω τις ικανότητές μου», έλεγε όταν ο εφιάλτης είχε περάσει, μιλώντας για τη στήριξη του Ερνέστο Βαλβέρδε, του Σάββα Θεοδωρίδη και φυσικά του Ράφικ Τζιμπούρ. «Ο Τζιμπούρ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να έρθω στον Ολυμπιακό. Αν δεν υπήρχε αυτός, δεν θα ερχόμουν ποτέ. Με βοήθησε πολύ και συνεχώς μιλούσε καλά για μένα», σχολίασε ο Τζαμέλ Αμπντούν και για τον πρώην προπονητή του τόνισε: «Είναι ο άνθρωπος που με έκανε να βελτιωθώ τη φετινή σεζόν. Να προχωρήσω... Μου έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη. Είμαι πραγματικά πολύ στενοχωρημένος, που δεν θα είναι μαζί μας τη νέα σεζόν».

Το γκολ με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα τον Φεβρουάριο και εκείνο με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ τον Μάρτιο έδωσαν θετικό πρόσημο σε μια χρονιά που τελείωσε με τέσσερα γκολ και εννέα ασίστ. «Για μένα το πιο σημαντικό είναι που κερδίσαμε και σίγουρα χαίρομαι που έχω καταφέρει να αντιστρέψω το κλίμα για μένα», συμπλήρωνε όταν πια ο κόσμος τον αποθέωνε και υποσχόταν πως θα είναι πολύ καλύτερος τη δεύτερη σεζόν. Θα είχε, άλλωστε, και την ευχέρεια να κάνει προετοιμασία με την ομάδα του, κάτι που επεσήμανε ότι του είχε λείψει την πρώτη του σεζόν στο λιμάνι.

Το δυναμικό ξεκίνημα που έκανε στο πρωτάθλημα έφερε και την πρόωρη επέκταση του συμβολαίου του, όταν στις 13 Σεπτεμβρίου υπέγραψε ως το 2015 με τον Ολυμπιακό έναντι μιας μικρής αύξησης της τάξεως των 50.000 ευρώ. «Είμαι πολύ χαρούμενος για το νέο μου συμβόλαιο. Ήταν κάτι που το ήθελα πολύ και πιστεύω ότι είχε έρθει η ώρα να συμβεί. Δεν έκανα καμία συζήτηση. Μου είπε αυτά που είχε να μου πει και δέχθηκα αμέσως, δεν χρειάστηκε καθόλου χρόνος. Πιστεύω ότι πήρα αυτό που άξιζα, βάσει της απόδοσης και της προσφοράς μου στην ομάδα. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο». Το σχέδιο στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία!