Δεν το πίστευαν ούτε τώρα στο τέλος…

ΕΧΕΤΕ υπόψιν σας ότι ακόμη και μέχρι χθες το βράδυ άνθρωποι του Ολυμπιακού, όχι βέβαια του στενού περιβάλλοντος του προέδρου που ήξεραν καλά τι γίνεται, δεν το πίστευαν ότι θα έφευγε ο Βαλβέρδε! Παρότι όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εδώ και τουλάχιστον δέκα ημέρες το «έδειχνε» ξεκάθαρα.

Καλά δεν λέω για οπαδούς του Ολυμπιακού, που αρνούνταν να το πιστέψουν. Κι έφταναν αρκετοί σε σημείο να κατηγορούν τον Τύπο ότι γράφει ψέματα. Προσωπικά δέχθηκα πάρα πολλές επιθέσεις από την ημέρα, Μεγάλη Τρίτη 10 του μήνα ήταν, που μέσα από την αρθρογραφία μου στο gazzetta και το ρεπορτάζ στην εφημερίδα και το ραδιόφωνο, ξεκαθάριζα ότι βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος της εποχής του Ερνέστο και ότι ο τελικός του κυπέλλου θα είναι το τελευταίο του παιχνίδι.

Αλλά ό,τι δεν είναι κακοπροαίρετο εγώ το καταλαβαίνω. Ο κόσμος κάπου δεν ήθελε να το πιστέψει. Εδώ, για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ που τα έγραφα, όχι ως προϊόν εκτίμησης, αλλά ως προϊόν διασταυρωμένου από πέντε μεριές ρεπορτάζ, κάπου μέσα μου δεν ήμουν 100% σίγουρος. Ωστόσο, ήμουν υποχρεωμένος να καταθέσω τι έλεγε το ρεπορτάζ. Το ρεπορτάζ προέχει κι όχι τι θέλει η, τι σκέφτεται η, τι υποψιάζεται ο καθένας.

Ίσως ήμουν επηρεασμένος όχι τόσο από το ότι θεωρούσαπάντα ότι μία ομάδα γίνεται καλύτερη μόνο όταν μένει κάποια χρόνια ένας προπονητής, αλλά κι από το ότι άλλες δύο φορές στο παρελθόν ο Βαλβέρδε είχε πει ότι θα φύγει, αλλά τελικά την τελευταία στιγμή έμενε. Διότι, δεν είχε πει στο τέλος «ναι» μόνο πέρσι στο Μαρινάκη. «Ναι» είχε πει στο τέλος και στον Κόκκαλη το 2009, αλλά τότε δεν τον είχε κρατήσει ο Κόκκαλης.

Η τρίτη φορά, όμως, αποδείχθηκε φαρμακερή...Αυτή τη φορά το έλεγε και το εννοούσε ότι θα έφευγε.

Τουλάχιστον μιλάμε για ένα αποχαιρετισμό, για ένα διαζύγιο, που έγινε με πολύ ωραίο τρόπο, μέσα στην Ολυμπιακή οικογένεια. Σε κλίμα φορτισμένο συγκινησιακά κι από πλευράς Μαρινάκη κι από πλευράς Βαλβέρδε. Έντονες ανθρώπινες στιγμές.