Το όνειρο που έγινε μπλουζάκι

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Αν είναι πρόβλημα, λύνεται;

Αν και αντενδείκνυται σε δημοσιογραφικά κείμενα, θα ξεκινήσω σφίγγοντας το χέρι του συνδαιτυμόνα σε τούτη την παρέα διακίνησης ιδεών, τον Νίκο Παπαδογιάννη, για την τελευταία ανάρτησή του… Επιπροσθέτως δε (έχοντας διαβάσει και όλα τα σχόλια που παρατίθενται στο γαλανό δωμάτιο του Νικόλα), θα καταθέσω ότι ποτέ δεν πρόκειται να βάλω στο ζύγι τους ανθρώπους που προσφέρουν χαρά, ικανοποίηση κι ευτυχία στους συμπατριώτες τους… Δεν ενέχει ρανίδες βλασφημίας η θέση μου… Δηλώνω όμως ότι όλοι οι Ελληνες, που παράγουν και πολύ περισσότερο εξάγουν περηφάνια, ανήκουν στην ίδια εκλεκτή κάστα… Διάβασα από κάποιον φίλο ότι δεν είναι δυνατόν να συγκρίνεται ο Διαμαντίδης με τον Μητροπάνο. Βεβαίως, αγαπητέ φίλε… Ισως (ακόμα κι αν θα έπρεπε να συνταχθώ επί της αρχής της τοποθέτησης σου), ο αθλητισμός δεν είναι πιο σημαντικός από τον πολιτισμό… Ξέρεις κάτι όμως; Ακόμα κι αν πρέπει να γίνει ο διαχωρισμός, στην Ελλάδα, κάποιοι που υποστηρίζουν τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Λέτο, τον Ντιόγκο κτλ κτλ «σκοτώνονται» μεταξύ τους, έχουν εξαϋλώσει την έννοια της ζωής, παρακαλώντας (κυριολεκτικά) να πάθουν κακό οι συνάνθρωποί τους που συμβαίνει να πιστεύουν σε έναν διαφορετικό αθλητικό Θεό. Για τον Μητροπάνο, τον Καζαντζίδη, τον Μπιθικώτση, τον Μίκη (όσο κι αν τον απαρνούμαι ως προσωπικότητα), δεν …άνοιξε το κεφάλι κανενός. Εμείς οι ίδιοι ( ή εσείς αν θέλεις) που θεωρούμε πως οι εκφραστές του πολιτισμού στην Ελλάδα και κυρίως οι εκφραστές της καρδιάς του λαού, έχουμε αναγάγει τον αθλητισμό σε ζήτημα ζωής και θανάτου. Ας είναι όμως… Ηταν (αρκετά μεγάλη μάλιστα) παρένθεση, έστω και στο ξεκίνημα μίας αναφοράς, για τα δεδομένα που διαμορφώνονται στο ελληνικό μπάσκετ λίγο μετά την έναρξη των πλέι οφ, στη μέση των οποίων ήρθε η δήλωση του Παύλου Γιαννακόπουλου που (υπενθύμισε και δεν) ανακοίνωση την αποχώρηση της οικογένειας από το μπάσκετ. Τόσο στον ίδιο, όσο και στο Θανάση Γιαννακόπουλο το μπάσκετ χρωστάει πολλά και έχει χρέος να αποδεχτεί κατανυκτικά οποιαδήποτε απόφαση πάρουν αυτοί οι άνθρωποι. Την ίδια στιγμή μάλιστα, προκαλεί τρομακτική εντύπωση του γεγονός ότι ο Παύλος, κουβαλώντας χρόνια εμπειρίας πια, τολμά και υπενθυμίζει κάτι που σε άλλες ομάδες θα μπορούσε να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Όχι στον Παναθηναϊκό όμως… Όχι σε μία ομάδα, που από πλευράς λειτουργίας του αγωνιστικού τμήματος, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Κι ο Παύλος Γιαννακόπουλος το γνωρίζει άριστα, όπως όλοι άλλωστε. Υπενθυμίζει (και δεν ανακοινώνει) την πρόθεση αποχώρησης χρησιμοποιώντας τον χαρακτηρισμό «οριστική απόφαση» χωρίς να ανησυχεί ότι η ομάδα μπορεί να επηρεαστεί. Και το γνωρίζει ότι δεν πρέπει να ανησυχεί. Διότι η ομάδα δεν πρόκειται να επηρεαστεί. Κι αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του Παναθηναϊκού όλα αυτά τα χρόνια. Ένα σύνολο που ξέρει να λειτουργεί και να τροχοδρομεί στις ράγες, ανεξαρτήτως αυτών που συμβαίνουν γύρω του. Για τον Παύλο και τον Θανάση θα έχουμε καιρό να μιλήσουμε αν και προσωπικά ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, είτε προσκηνιακά, είτε υποστηρικτικά, θα είναι αδύνατον να εγκαταλείψουν τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής τους. Αν κάτι πρέπει αν ανησυχεί τον Παναθηναϊκό, είναι το γεγονός ότι το τελευταίο δεκαήμερο, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις ανέφερε ότι η ομάδα του δεν είναι έτοιμη κι απέχει πολύ από το σημείο που θα έπρεπε να βρίσκεται τρεις εβδομάδες πριν το φάιναλ φορ. Οι ημέρες περνούν όμως και μπορεί να υπάρχει χρόνος για να έρθουν τα πράγματα στη θέση τους, αλλά …υπάρχει; Ο Ομπράντοβιτς είπε τα πράγατα με το όνομά τους μετά τον αγώνα με τον Αρη, βάλλοντας κατά αυτούς που φαίνεται ότι έχουν χαλαρώσει επικινδύνως… Τα ίδια όμως είπε και πριν από 10 μέρες μετά τον αγώνα με τον Κολοσσό. Υπάρχει πρόβλημα λοιπόν; ΚΙ αν υπάρχει λύνεται; Προφανώς και λύνεται, αρκεί στις ημέρες που ακολουθούν, οι παίκτες να επανέλθουν στο σωστό δρόμο. Οι τρεις εβδομάδες είναι πολλές για την προετοιμασία ενόψει του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας… Είναι όμως και λίγες, αν η διόρθωση δεν επέλθει άμεσα…

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Το όνειρο που έγινε μπλουζάκι

Το μπλουζάκι νούμερο 2 του Παναγιώτη Αγγελόπουλου δεν προκάλεσε τα σχόλια και τις αντιδράσεις του πρώτου - ξέρετε, εκείνο με τις βολές - όμως έφερε αμέσως στο μυαλό μία αλήθεια.

Για να μπείτε στο νόημα, ο πρόεδρος της ΚΑΕ Ολυμπιακός φόρεσε το κοντομάνικο λευκού χρώματος, που απεικόνιζε την Πόλη, με την Αγία Σοφιά και τη γέφυρα που ενώνει Ευρώπη και Ασία.

Είναι το μπλουζάκι του Ολυμπιακού για το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα και το φόρεσε αυτός που το δικαιούται περισσότερο. Γιατί ξέχωρα από το τι πιστεύει ο καθένας, η φετινή πορεία της ομάδας έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της διοίκησης. Των αδελφών Αγγελόπουλων και του Γιώργου Σκινδήλια, που έβαλαν ψηλά τον πήχη, όταν κανείς άλλος δεν τολμούσε να το κάνει. Στα τέλη Δεκέμβρη.

Φυσικά και η δουλειά του Ιβκοβιτς είναι άξια συγχαρητηρίων, δεν έχουν άδικο όσοι λένε πως με τέτοιο ρόστερ, λίγοι θα παρουσίαζαν τέτοια εικόνα. Οι ερυθρόλευκοι παίζουν μπάσκετ που συνδυάζει θέαμα και ουσία, έχει βλέμμα στο μέλλον, αλλά δεν ξεχνά και το παρόν. Ο Ντούντα παίρνει το μάξιμουμ, η εικόνα στο γήπεδο είναι για σεμινάρια προπονητικής, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε το πιο σημαντικό.

Το μπλουζάκι του φάιναλ φορ δεν θα έβγαινε ποτέ, αν ο Ολυμπιακός δεν είχε αλλάξει... ρότα στου δρόμου τα μισά. Οταν οι Αγγελόπουλοι έβλεπαν την Πόλη από μακριά και έκαναν τα πάντα για να ενισχυθούν.

Πλέον, τα περασμένα μοιάζουν ξεχασμένα, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Γι' αυτό και οι Αγγελόπουλοι καμαρώνουν και ο Παναγιώτης φόρεσε πρώτος το μπλουζάκι.

Δικαιωματικά, είπαμε. Ο Ολυμπιακός θα είναι στο φάιναλ φορ και μπορεί να νιώθουν υπερήφανοι όσοι είναι μέλη αυτή της ομάδας. Η δουλειά γίνεται στο παρκέ, ο Ντούντα και οι παίκτες του είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, όμως η διοίκηση έκανε τη διαφορά...
Αλλωστε το ματς με τον ΠΑΟΚ φανέρωσε μια άλλη πραγματικότητα.

Ο Παπαδόπουλος και ο Πελεκάνος ήταν βασικοί άξονες της ομάδας που κτίστηκε το καλοκαίρι, ο Κατσίβελης είχε μεγάλο χρόνο συμμετοχής στην αρχή της σεζόν. Α, και κάτι άλλο. Εκτός 12αδας ήταν 800.000 ευρώ... Ποιος είπε ότι ακόμα και με μειωμένο μπάτζετ, δεν υπάρχουν περιθώρια μεγάλης βελτίωσης;