Η… μοίρα του τελικού!

Κι εκεί που ο τελικός δεν ενθουσίαζε με τίποτα ποιοτικά, αλλά έμοιαζε με ένα βαρετό ματσάκι πρωταθλήματος, ήρθε μια… στραβοκλωτσιά, όπως λέμε, να δώσει ενδιαφέρον πραγματικό.

Με το που έγινε το 1-1, άναψε το παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός πιέστηκε να συνέλθει, ο Ατρόμητος πίστεψε ότι μπορεί ακόμα και να κάνει την ανατροπή κι έτσι ο τελικός έδωσε «κίνητρο» επιπλέον για να τον παρακολουθήσουμε. Γιατί κάπου αρκετοί (μέσα σ’ αυτούς κι εγώ) είχαν αρχίσει να ψιλοβαριούνται…

Μπουκαδόρικα ο Ολυμπιακός…

Μέχρι εκείνο το σημείο της ισοφάρισης είχαμε δει αρχικά έναν Ολυμπιακό να μπαίνει μπουκαδόρικα στον αγώνα, να ψάχνει από το πρώτο λεπτό το γκολ, να έχει ευκαιρίες για να σκοράρει κι εν τέλει να το πετυχαίνει.

Ο Ατρόμητος; Παραπατούσε στην αρχή. Ναι μεν πρέσαρε, αλλά δεν έπειθε ότι μπορεί να δαγκώσει. Δεν έδειχνε αρκετά θρασύς. Σα να φοβόταν μην κάνει λάθος. Κι έτσι περιοριζόταν να κάνει τα απολύτως απαραίτητα.

Τα κόζια άλλαξαν στο β’

Στο β’ ημίχρονο, όμως, τα κόζια άλλαξαν. Ο Ολυμπιακός ατόνησε κι έγινε χλιαρός. Ο Ατρόμητος, από την άλλη πλευρά, μπήκε πιο ψυχωμένα, άρχισε να κυκλοφορεί την μπάλα και να το παλεύει. Δίχως, βέβαια, να κάνει τις μεγάλες φάσεις, αλλά όλο και το γυρόφερνε να φτιάξει έστω και μια, δυο καλές ευκαιρίες. Κι εν τέλει, δικαιώθηκε. Έστω από σπόντα έκανε το 1-1.

Κι εκεί το ματς πήρε φωτιά. Ο Ολυμπιακός βγήκε θέλοντας και μη από το λήθαργο κι άρχισε να πιέζει, ο Ατρόμητος ατσαλώθηκε για τα καλά και το παιχνίδι, αναπόφευκτα, ομόρφυνε. Μονομαχίες γερές, κάποιες φασούλες, σασπένς…

Και στην παράταση, λίγο πριν τα πέναλτι, έγινε η φάση που έδωσε την κούπα στον Ολυμπιακό.

Κάτι θα μείνει, τελικά…

Αν, λοιπόν, θέλουμε να κάνουμε ταμείο, κάτι είδαμε από τον τελικό. Κάτι μας μένει να θυμόμαστε. Δεν ήταν σούπα, όπως φάνηκε μέχρις ενός σημείου ότι για εκεί πάει η δουλειά.

Ζωντάνεψε το ματς από τα μέσα του β’ και μετά. Κι ο Ατρόμητος μπόρεσε τελικά να σταθεί όπως έπρεπε για την κρισιμότητα ενός τέτοιου αγώνα. Δεν παρουσιάστηκε ανέτοιμος ψυχολογικά κι αγωνιστικά όπως πέρυσι κόντρα στην ΑΕΚ.

Από εκεί και πέρα, ο Ολυμπιακός έχει κάθε λόγο να νιώθει ικανοποιημένος με το φινάλε της σεζόν. Κυριάρχησε εγχωρίως, αφού έκανε το νταμπλ, ενώ πραγματοποίησε και μερικές πολύ καλές εμφανίσεις στην Ευρώπη, ειδικά στο τσάμπιονς λιγκ.

Το σούπερ αουτσάιντερ

Έχω, όμως, την αίσθηση ότι την παράσταση στην σεζόν κλέβει, λογικά και αναλογικά, ο Ατρόμητος. Κι όταν λέμε αναλογικά, εννοούμε βάσει φανέλας, μπάτζετ, αρχικών στόχων κλπ. Έκανε τη σεζόν της ζωής του, της ιστορίας του…

Όταν, δηλαδή, ο Ατρόμητος καταφέρνει να ισοβαθμεί στην 3η θέση της κανονικής περιόδου με τον ΠΑΟΚ και να φτάνει για δεύτερη σερί φορά σε τελικό κυπέλλου, ενώ παράλληλα να φέρνει στην παράταση και τον τελικό, τότε νομίζω ότι έχει κάνει μια τρομερή υπέρβαση για τα κυβικά της περιστεριώτικης ομάδας.

Κι αν τον υποτιμήσουν οι αντίπαλοί του τώρα στα πλέι οφ, ίσως και να το μετανιώσουν.

Τα θρίλερ για Ατρόμητο, Βαλβέρδε

Και κάτι ακόμα, έτσι με την ευκαιρία. Άντε, δηλαδή, να μην γίνεσαι μετά προληπτικός με μερικά πράγματα.

Πώς προκρίθηκε σε βάρος του Άρη ο Ατρόμητος; Με θρίλερ και γκολ στο 90. Πώς πέρασε εκτός έδρας στο ματς με τον ΠΑΟΚ; Με ισοφάριση στο φινάλε και με γκολ στην παράταση. Ή μήπως δεν είχε φοβερό σασπένς με ανατροπές και ο επαναληπτικός ημιτελικός με τον Αστέρα Τρίπολης; Έτσι κι απόψε. Έδειξε, δηλαδή, και ψυχικά χαρίσματα ο Ατρόμητος που άντεξε τόσες φορές να παίξει με την φωτιά.

Από την άλλη, μιας και λέμε για παραδόσεις και προλήψεις, τρόπος του λέγειν, ο Βαλβέρδε είχε φτάσει ως παίκτης της Εσπανιόλ στον τελικό ΟΥΕΦΑ το 1988, κόντρα στην Λεβερκούζεν. Παράταση το ματς και η κούπα κρίθηκε στα πέναλτι (υπέρ της Μπάγερ).

Παρομοίως και ως προπονητής της Εσπανιόλ το 2007, στον τελικό κόντρα στην Σεβίλλη για την ίδια ευρωπαϊκή διοργάνωση. Πάλι παράταση και πέναλτι.

Ή μήπως δεν είχε γίνει το ίδιο και στο Ολυμπιακός – ΑΕΚ 4-4, στον τελικό κυπέλλου το 2009; Παράτα κι ένα σωρό πέναλτι.

Ε, θρίλερ και ξανά θρίλερ ο Ατρόμητος στο κύπελλο, παρατάσεις και πέναλτι για τις κούπες ο Βαλβέρδε, κάπου εκεί ενδιάμεσα έκατσε, μοιραία…, κι απόψε η μπίλια!