Ενα μεγάλο ελληνικό ταλέντο, σε ένα άθλημα που δεν υπάρχει στην Ελλάδα

Σήμερα θα σας διηγηθώ μια ελληνική αθλητική ιστορία που θυμίζει σε κάποια σημεία της την “Εθνική Ελλάδος” σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη και σε άλλα της σημεία την “Eddie the Eagle” ταινία που διηγείται την φοβερή ιστορία του Eddie Edwards. Τη βρήκα παραπάνω από διδακτική, και επειδή αντιλαμβάνομαι ότι έχει μεγάλο νόημα, τη μοιράζομαι μαζί σας.

Μοναδικές Στοιχηματικές Αποδόσεις, Άμεσες Αναλήψεις & Καλύτερη Εξυπηρέτηση (21+)!

Ο Κωνσταντίνος Μπλιάγκος είναι ένα παιδί, 15 ετών σήμερα. Στα 7 του χρόνια, τον καιρό που πήγαινε στην δευτέρα δημοτικού, ο Κωνσταντίνος έτυχε τις ημέρες των Χριστουγέννων να επισκεφθεί ένα παγοδρόμιο, από αυτά που στήνονται τέτοιες μέρες στην Αθήνα, και να αποκτήσει την πρώτη του εμπειρία στον πάγο. “Ερωτας με την πρώτη ματιά”, περιγράφει σήμερα τη σκηνή ο πατέρας του, ο Νίκος, ο οποίος στη διάρκεια των επόμενων μηνών έγινε τακτικός επισκέπτης των λιγοστών παγοδρομίων που υπάρχουν στην Αττική, στο Ιλιον, στο Μαρούσι, στον Ταύρο, σχεδόν σε καθημερινή βάση για χάρη του “πάθους” που αποκτούσε ο γιος του. Μετά από περίπου έναν χρόνο, κι ενώ ο πατέρας “πέρασε” τον γιο από ακαδημίες ποδοσφαίρου και μπάσκετ ώστε να τον φέρει σε επαφή με τα πιο δημοφιλή ομαδικά αθλήματα και να του δώσει την ευκαιρία μιας εμπειρίας που θα τον βοηθήσει να κατασταλάξει, ο Κωνσταντίνος είχε διαλέξει: “ή παγοδρόμιο, ή τίποτα”. Κι εκεί είναι που οι γονείς διάλεξαν και αυτοί. Δεν προσπάθησαν να επιβάλουν στον γιο το άθλημα της αρεσκείας τους, αλλά ούτε και να τον οδηγούν προς το τέλος της αθλητικής του διαδρομής επειδή δεν τους άρεσε ή τους δυσκόλευε ο πάγος. Γκούγκλαραν, ρώτησαν, έμαθαν, και κάπως έτσι ανακάλυψαν, το φθινόπωρο του 2010 ότι “υπάρχει” χόκεϊ επί πάγου στην Ελλάδα. Ηρθαν σε επαφή με τον τότε αρχηγό της Εθνικής Ομάδας Δημήτρη Καλύβα και μέσω αυτού γνώρισαν τον Mirel Dumitrake, τον Ρουμάνο προπονητή χόκεϊ επί πάγου που έχει προσπαθήσει πολύ τα τελευταία χρόνια να γνωρίσει το άθλημα στους Ελληνες και να τους μυήσει σε αυτό. Τον Νοέμβριο του 2010 ο Κωνσταντίνος ξεκίνησε συστηματικά τις προπονήσεις. “Το αρχικό project της τότε θεσμικής αρχής (Ελληνική Ομοσπονδία Παγοδρομίας) ήταν η Ακαδημία εκμάθησης χόκεϊ. Και δύο χρόνια αργότερα η Ακαδημία έσπασε σε δύο Αθλητικά Σωματεία. Τους Άβαντες Χαλκίδας και τον Τάρανδο Μοσχάτου”, θυμάται σήμερα ο πατέρας του.

Ο Κωνσταντίνος αν και ξεκίνησε με την ομάδα των Αβάντων λίγους μήνες μετά μετακινήθηκε στον Τάρανδο Μοσχάτου, που είναι σήμερα η πρωταθλήτρια ομάδα του 2017, παραμένοντας υπό τις οδηγίες του Ρουμάνου Dumitrake από το 2012 ως σήμερα. Ο προπονητής είχε αρχίσει να βλέπει ταλέντο από τον πρώτο καιρό, αλλά ο Κωνσταντίνος ζούσε σε ελληνικό αθλητικό και κοινωνικό περιβάλλον κι έτσι πολύ φυσιολογικά επηρεαζόταν από τις συναναστροφές, τα αθλητικά πρότυπα και τις παραστάσεις του και ... λοξοδρομούσε προς το ποδόσφαιρο. Το 2013 μοίρασε τον χρόνο του ανάμεσα σε ποδόσφαιρο και χόκεϊ επί πάγου. Κι ο μπαμπάς έτρεχε από τον Ταύρο, που ήταν το παγοδρόμιο, στο Γουδί, που ήταν η ακαδημία τερματοφυλάκων του Νίκου Σαργκάνη, προκειμένου να δίνει στον γιο την ευκαιρία να παίξει, να ζήσει, να συγκρίνει και να κάνει τελικώς μια ώριμη επιλογή. Περίπου έναν χρόνο αργότερα ο Κωνσταντίνος βρέθηκε στη θέση να διαλέξει, δεδομένου ότι η εξέλιξη απαιτούσε αφοσίωση. Και η επιλογή του ήταν η “δύσκολη”, η πιο “δαπανηρή” για την οικογένεια και η λιγότερο δημοφιλής για τον μικρόκοσμό του: χόκεϊ στον πάγο. Και πάνω που διάλεξε άθλημα ο Κωνσταντίνος, το χόκεϊ δεν έγινε απλώς ακόμη πιο ανύπαρκτο στην Ελλάδα· αποδείχθηκε παράνομο! Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού αφαίρεσε το 2013 την αθλητική αναγνώριση από την Ελληνική Ομοσπονδία Παγοδρομίας αφενός επειδή δεν κάλυπτε τις προϋποθέσεις λειτουργίας και αφετέρου επειδή υπήρχαν ένα σωρό καταγγελίες και μηνύσεις για υποθέσεις διαφθοράς. Και κάπως έτσι ο Κωνσταντίνος, με αποκλειστικό χορηγό την οικογένειά του, άρχισε να τρέχει τα μεσάνυχτα ή τα ξημερώματα στα ιδιωτικά παγοδρόμια για να βρει χώρο και τρόπο να προπονείται, και να πηγαίνει σε camps στη Βουλγαρία και την Ουγγαρία προκειμένου να γεύεται την εμπειρία επαφής με την πραγματική φύση του αθλήματος που είχε αγαπήσει. Οι ξένοι άρχισαν να διακρίνουν το ταλέντο και να τον προσκαλούν σε camps σε Σουηδία, Τσεχία, Γαλλία, ακόμη και στον Καναδά, αλλά τα κόστη των ταξιδιών ήταν απαγορευτικά για τους χορηγούς του Κωνσταντίνου, δηλαδή για την οικογένειά του.

Το 2015 ήταν χρονιά επανεκκίνησης για το χόκεϊ επί πάγου στην Ελλάδα, το οποίο υπάχθηκε στην Ελληνική Ομοσπονδία Χειμερινών Αθλημάτων. Το 2016 αυτή η ομοσπονδία διοργάνωσε το 1ο Πανελλήνιο Τουρνουά χόκεϊ επί πάγου και ο Κωνσταντίνος αναδείχθηκε, με τον Τάρανδο Μοσχάτου, Πρωταθλητής με την ομάδα παίδων/εφήβων και πρώτος σκόρερ στη διοργάνωση. Με την ενέργεια που κέρδισε από αυτές τις διακρίσεις γέμισε επαρκώς την μπαταρία του ηθικού του και το 2017, στο 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα χόκεϊ επί πάγου έγινε Πρωταθλητής με την ομάδα παίδων/εφήβων του Ταράνδου Μοσχάτου και Πρωταθλητής με την ομάδα ανδρών. Στο μεταξύ φυσικά ο πατέρας έχει αναγκαστεί να γίνει, εκτός από χορηγός του γιου, παράγοντας του συλλόγου και ουσιαστικά παράγοντας του αθλήματος, διότι στην πορεία του χρόνου έφτασε στο συμπέρασμα ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να δημιουργήσει την προοπτική βελτίωσης των συνθηκών για το άθλημα στην Ελλάδα, ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να βοηθήσει τον γιο του και όσα άλλα παιδιά είχαν κλίση προς αυτό το άθλημα να μπορέσουν να παίξουν στην Ελλάδα.

Τον περασμένο Απρίλιο ο Κωνσταντίνος βρέθηκε να διεκδικεί μια θέση στην ομάδα παίδων της καναδικής Okanagan, η οποία έχει δημιουργήσει μια από τις κορυφαίες ακαδημίες χόκεϊ επί Πάγου της Ευρώπης, με δύο αγωνιστικά παραρτήματα, ένα στη Μεγάλη Βρετανία και ένα στην Αυστρία, τα οποία λειτουργούν ως φυτώρια ευρωπαϊκών συλλόγων αλλά και ομάδων της National Hockey League, δηλαδή του αμερικανικού πρωταθλήματος επαγγελματικού χόκεϊ επί πάγου. Ο νεαρός πρωταγωνιστής της ιστορίας μας ανταγωνίστηκε Ρώσους και Τσέχους, δηλαδή παιδιά από τις παραδοσιακές ευρωπαϊκές δυνάμεις του αθλήματος, διακρίθηκε και κέρδισε τη μεταγραφή του στην ομάδα της καναδικής ακαδημίας, με συνέπεια σήμερα να ετοιμάζεται για τη μετανάστευσή του στην Αυστρία, εκεί όπου θα συναντήσει ακόμη έναν Ελληνα με μεγάλο ταλέντο στο χόκεϊ επί πάγου, τον 17χρονο Γιάννη Κουκλάκη. Με απλά λόγια, αυτό το παιδί χάρη στην αφοσίωσή του στο χόκεϊ επί πάγου κατάφερε να καλλιεργήσει το ταλέντο του σε ένα έδαφος εντελώς άγονο για αυτό το άθλημα, το ελληνικό. Κι αυτό συνέβη επειδή η οικογένειά του κατάφερε να του δημιουργήσει ένα θερμοκήπιο σε ελληνικό έδαφος, προκειμένου να καταφέρει να βλαστήσει. “Τα όνειρα είναι για να τα ακολουθούμε”, είναι το μότο του ταλαντούχου πιτσιρικά της ιστορίας μας. Δεν θα το είχε ακολουθήσει όμως το όνειρό του αν οι γονείς του δεν του επέτρεπαν πρώτα να το βρει και μετά να το κυνηγήσει.

Εχω να διηγηθώ αμέτρητες ιστορίες ανθρώπων που παράτησαν στην παιδική ηλικία τον αθλητισμό επειδή δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν ή να ασχοληθούν με το αγαπημένο τους άθλημα, διότι οι γονείς δεν το επέτρεψαν. Και δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις οικογενειών που δεν μπορούσαν να καλύψουν το κόστος για τον αθλητισμό του παιδιού, αλλά για αυτούς που είτε επιχείρησαν να επιβάλουν άθλημα στο παιδί, λόγω ιστορίας ή απωθημένων, είτε ... βαρέθηκαν να στηρίξουν τα όνειρα και το πάθος του παιδιού επειδή “πού να τρέχεις τώρα το πρωί του Σαββάτου στην άλλη άκρη της Αθήνας που θέλει να πάει ο μικρός για να παίξει αγώνα”. Ο πατέρας της ιστορίας μας, ο Νίκος έχει το προνόμιο να ζει την αρχή της πραγμάτωσης του ονείρου του γιου του, ο οποίος έχει πλέον δημιουργήσει στον εαυτό του προοπτικές αθλητικών υποτροφιών αλλά και επαγγελματικής ενασχόλησης με ένα άθλημα, αλλά για να συμβεί αυτό δεν χρειάστηκε απλώς να πληρώσει συνδρομές, αθλητικό εξοπλισμό και βενζίνες. Χρειάστηκε να ξυπνάει στα αξημέρωτα της Κυριακής και να βρίσκεται στο παγοδρόμιο, στους – 6 βαθμούς, για να ενθαρρύνει τον γιο του και φυσικά να τον περιμένει να ολοκληρώσει την προπόνηση, προτού τον ξαναπάει στις 11 το βράδυ, ξανά στους – 6, και μάλιστα με όρεξη για να την μεταδώσει στο παιδί, δεδομένου ότι το παιδί δεν είχε την παρέα της γειτονιάς του ή του σχολείου του για να τον ξεσηκώνει και να τον παρασύρει. Αυτός ο μπαμπάς δεν επιδίωξε να σπρώξει τον γιο στο άθλημα που αγαπά· αγάπησε το άθλημα που επέλεξε ο γιος του. Εχω δει με τα μάτια μου γονείς που έχουν ξοδέψει ένα σωρό λεφτά για να ντύσουν έναν πιτσιρικά με τα ρούχα και τα παπούτσια του Μέσι, προκειμένου εκείνο να κάνει ανόρεχτα πασούλες με κακή τεχνική, χωρίς ίχνος ταλέντου και διάθεσης να βελτιωθεί, την ώρα που ο μπαμπάς καμαρώνει ότι “να ο γιος μου, παίζει μπάλα, παιχταράς θα γίνει”. Το κακό δεν είναι ότι δεν θα γίνει παιχταράς. Το κακό είναι ότι δεν θα γίνει ο γιος σου ευτυχισμένος και τελικώς δεν θα αγαπήσει τον αθλητισμό.

Ισως και ως ακραίο, αυτή η ιστορία λειτουργεί ως παράδειγμα ενός πατέρα που αναγκάστηκε να ανακαλύψει στα 45+ του ένα άθλημα που ο ίδιος ούτε γνώριζε, ούτε παρακολουθούσε, ούτε έπαιξε ποτέ, και μάλιστα να εντρυφήσει σε αυτό για χάρη του πάθους που ανέπτυξε ο γιος του. Θα μπορούσε απλώς να τον σπρώξει πιεστικά στο ποδόσφαιρο, κι ότι βγει. Ή θα μπορούσε απλώς να αφήνει τον Κωνσταντίνο στον καναπέ να βλέπει talent shows και να κάνει όνειρα για συμμετοχή στο επόμενο Survivor, όπως κάνουν σήμερα ένα σωρό συνομήλικοί του. Το επαναλαμβάνω, ξέρω καλά, από πρώτο χέρι, ότι στη σημερινή Ελλάδα δεν έχουν όλοι οι γονείς την οικονομική δυνατότητα και την άνεση χρόνου για να στηρίξουν σε αυτό τον βαθμό τα αθλητικά όνειρα των παιδιών τους. Σε αυτό το σημείωμα όμως δεν συζητώ περί αυτού. Συζητώ για τα αμέτρητα καταπιεσμένα από τους γονείς παιδιά που είτε αθλούνται σε ένα άθλημα που δεν τα γεμίζει, μόνο και μόνο για χάρη του παιδικού απωθημένου ή της εμμονής των γονιών, και για ένα σωρό παιδιά που χαραμίζονται σε καναπέδες και καφετέριες επειδή οι γονείς δεν πίστεψαν στο ταλέντο και την διαφορετική κλίση προς ένα ... αντιεμπορικό άθλημα, ή επειδή οι γονείς επέλεξαν να δείξουν στο παιδί την κατεύθυνση προς το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ προκειμένου να επενδύσουν πάνω στο παιδί τα όνειρά τους “να πιάσουν την καλή”.

Σκέψου πού θα ήταν σήμερα και τι θα έκανε ο Λευτέρης Πετρούνιας αν οι γονείς απέρριπταν την ενόργανη γυμναστική και τον έσπρωχναν στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ ή τον καναπέ του σπιτιού. Κάνε την ίδια σκέψη για κάθε έναν εκ των Ολυμπιονικών που έχουν πετύχει θαύματα σε ένα περιορισμένης απήχησης άθλημα. Κάνε την ίδια σκέψη για την προοπτική που θα είχε σήμερα το παιδί της ιστορίας μας, ο Κωνσταντίνος, αν ο μπαμπάς του είχε δώσει την “δεν παίζει παγοδρόμιο, τέλος” απάντηση τον καιρό που αυτός ζητούσε μπαστούνια του χόκεϊ. Αν κάνεις μια βόλτα σε ένα αθλητικό σωματείο της περιοχής σου, σε μια συγκέντρωση παιδιών που ασχολούνται με οποιοδήποτε άλλο άθλημα πλην ποδοσφαίρου/μπάσκετ/βόλεϊ θα πετύχεις γονείς που προσπαθούν να κατανοήσουν έννοιες και όρους αθλημάτων που δεν γνώριζαν. Γονείς που δεν παίζουν ξύλο ούτε μεταξύ τους, ούτε με τους “αντίπαλους” γονείς, ούτε με τους διαιτητές, ούτε με τους προπονητές. Και μετά θα συναντήσεις παιδιά που λάμπουν από χαρά και έχουν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο την έξαψη του ενθουσιασμού που τους δημιουργεί η ενασχόληση με το αγαπημένο τους άθλημα. Θα συναντήσεις παιδιά ευτυχισμένα. Κωνσταντίνους.