«Ντόπαραν» τον νεκρό κωπηλάτη!

Δέχεσαι το σοκ ενός ακόμη εντελώς αιφνίδιου θανάτου ενός αθλητή, ενός κωπηλάτη, ενός παιδιού 26 ετών που φεύγει σήμερα, ναι σήμερα, από τη ζωή, νικημένο από καλπάζουσας μορφής λευχαιμία. Ο Στρατής Αλεξίδης νικήθηκε από τη μάχη που έδωσε, στη Νορβηγία, γενέτειρα της μητέρας του, για να κρατηθεί στη ζωή. Ενα παιδί 26 ετών. Ενα παιδί στου οποίου τη μνήμη ένα κόμμα αποφάσισε να βάλει λεκέ, προτού καν αυτό κηδευτεί.

Ελα στη θέση της οικογένειας αυτού του παιδιού, που σήμερα ξύπνησε με το σοκ του χαμού του. Και προσπάθησε, φέρνοντας εαυτόν στη θέση ενός μέλους της οικογένειας, να διαβάσεις την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ: “Μετά τον Ανδρέα Κιλιγκαρίδη "χάθηκε" από την ίδια αιτία και ο κωπηλάτης Στρατής Αλεξίδης. Οι κατά συρροή απώλειες αθλητών από οξεία λευχαιμία εγείρουν ερωτηματικά. Οι κατά συρροή απώλειες αθλητών από οξεία λευχαιμία, μετά και από αυτόν της Κύπριας αθλήτριας του στίβου, εγείρουν εύλογα ερωτηματικά.
Η αθλητική ηγεσία και η δικαιοσύνη οφείλουν να παρέμβουν άμεσα, ώστε να διαπιστωθεί εάν πρόκειται για συμπτωματικά γεγονότα ή υπάρχουν πλευρές που σχετίζονται με την πολύχρονη προπονητική διαδικασία και την ιατροφαρμακευτική αγωγή που πιθανά ελάμβαναν οι αθλητές.
Σε κάθε περίπτωση, η αθλητική ηγεσία και οι αθλητικές ομοσπονδίες οφείλουν να λαμβάνουν τα μέτρα τους για την προστασία των αθλητών, με τακτικούς προληπτικούς ελέγχους υγείας αλλά και πιστή εφαρμογή των κανονισμών αντιντόπινγκ. Είχαν γίνει οι απαραίτητοι έλεγχοι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις; Όμως όλοι γνωρίζουν, ότι εξ αιτίας των περικοπών και στον αθλητισμό, έχουν ατονήσει πλήρως τόσο η πρόληψη όσο και οι έλεγχοι, δυστυχώς με οδυνηρά αποτελέσματα”.

Σκέψου τι αποφάσισε να πει ένα κόμμα εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, την ημέρα του θανάτου ενός αθλητή. Να υπονοήσει ευθέως ότι ήταν ένας ντοπαρισμένος αθλητής. Και αποφάσισε να το κάνει αυτό την ημέρα του θανάτου του, δηλαδή προτού καν αυτό ταφεί, προτού τον κλάψουν οι συγγενείς του και οι φίλοι του. Δίχως καμιά, μα απολύτως καμιά απόδειξη ικανή να τεκμηριώσει αυτόν τον δημόσιο ισχυρισμό.

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός της Επικοινωνίας για να αντιληφθείς το μέγεθος της προσβολής της μνήμης ενός νεκρού παιδιού την ημέρα του θανάτου του. Γκουγκλάρεις το όνομά του και, αν δεν ξέρεις, κλείνεις το παράθυρο με τη βεβαιότητα ότι ο Στρατής Αλεξίδης σκοτώθηκε από την ντόπα. Δίχως καμιά απολύτως απόδειξη, αυτό το παιδί το έφαγε η ντόπα, στη συνείδηση του μέσου Ελληνα. Διότι έτσι αποφάσισε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει. Να τον βαφτίσει ντοπαρισμένο προτού καν αυτός ταφεί.

Είναι αδιανόητο ότι ένα κόμμα το οποίο καλείται καθημερινά να διαχειρίζεται την δημόσια τοποθέτησή του σε όλα τα ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα ζητήματα με την υποχρέωση της ψυχραιμίας και της νηφαλιότητας που απαιτείται να φέρει ως Αξιωματική Αντιπολίτευση κάνει τόσο εύκολα, τόσο αβίαστα, με τέτοια ελαφρότητα ένα τόσο μεγάλο λάθος και λεκιάζει τη μνήμη ενός αθλητή την ημέρα του θανάτου του. Το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να αφήσει τους ανθρώπους αυτού του παιδιού να το κλάψουν και να το κηδέψουν ανενόχλητοι και δίχως δηλητήριο στην ψυχή τους. Αλλά να, είναι οι σύμβουλοι επικοινωνίας, τα μεροκάματα που πρέπει να δικαιολογούνται, τα “Ναι πρόεδρε, τώρα, να είσαι on top στην επικαιρότητα, να τους προλάβεις όλους, να τους τσακίσεις, να τα πούμε εμείς, να τους καταγγείλουμε, να δείξουμε και ότι μας νοιάζει και ότι ξέρουμε τι γίνεται”. Καρμανιόλα. Ολα στο βωμό ενός retweet, ενός trend στο twitter, μερικών share στο facebook, μερικών “κλικς” στα website, μερικών δευτερολέπτων παραπάνω σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Ολα για την εξουσία.