H Άννα κάνει μπαμ! (pics)

Από ποια ηλικία ξεκίνησες την σκοποβολή και πως την επέλεξες;

«Άρχισα στα 12, με μύησε το πατέρας μου ο οποίος ήταν 19 χρόνια στην εθνική ομάδα σκοποβολής. Παρότι έβλεπα τα δικά του μετάλλια, έζησα από κοντά τι σημαίνει η ζωή ενός πρωταθλητή, δηλαδή ταξίδια επιτυχίες, δεν τα ζήλεψα ποτέ και ούτε κι εκείνος με πίεσε ποτέ για να ασχοληθώ με την σκοποβολή.

Η αθλητική μου ζωή ξεκίνησε με κολυμβητήριο, βόλεϊ και μετά στίβο. Ασχολούμενη με στο στίβο παρουσίασα κάποιο πρόβλημα στα πόδια, οπότε αποθαρρύνθηκα να συνεχίσω. Έτσι, ο πατέρας μου που ήθελε να με δει να κάνω σκοποβολή με προέτρεψε να πάω μαζί του σε μία προπόνηση. Πήγαμε λοιπόν στο σκοπευτήριο, το οποίο τότε στεγάζονταν κάτω από το γήπεδο της Δόξας Δράμας. Οι συνθήκες ήταν πραγματικά τραγικές και σίγουρα δεν σε προδιέθεταν για να συνεχίσεις, γι αυτό και πολλά παιδιά σταμάτησαν.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κορέας έχασες την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες μόλις για 0,1 βαθμό. Επανήλθες στις ΗΠΑ δριμύτερη, όπου τα κατάφερες και έγινε η πρώτη Ελληνίδα σκοπευτής που θα ταξιδέψει στο Ρίο. Πως ένιωσες;
«Ήταν όνειρο η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο δύσκολο αυτό που πέτυχα, από τον αγώνα στο Ρίο. Πλέον φιλοδοξώ και ονειρεύομαι μία θέση στον τελικό. Θα προσπαθήσω για το καλύτερο δυνατό. Ένα μετάλλιο άλλωστε θέλει πολλή δουλειά, θέλει όμως και τύχη. Το σίγουρο είναι ότι τα κατάφερα στα δύσκολα και τώρα μπορώ να πάω να παίξω χαλαρή και με πολλή αυτοπεποίθηση. Είναι θεωρώ άθλος το γεγονός ότι είμαι η νεότερη σκοπεύτρια που έχει πάρει πρόκριση για το Ρίο, αφού ηλικιακά ανήκω στην κατηγορία των νεανίδων».

Τι είναι το πιστόλι για σένα;
«(Γέλια) θα σου απαντήσω λίγο διαφορετικά, δηλαδή τι θα έλεγε αν είχε στόμα να μιλήσει... Σίγουρα θα με έβριζε, επειδή είμαι οξύθυμη. Αυτό είναι κάτι το οποίο προσπαθώ να μετριάσω. Πολλές φορές λοιπόν, στην προπόνηση μετά από μία άσχημη βολή τρελαίνομαι και δεν του συμπεριφέρομαι όπως πρέπει, αλλά το αγαπώ. Άλλωστε δεν λένε όπου αγαπά παιδεύει!»

Είναι θέμα ταλέντου να είσαι καλός σκοπευτής;
«Σίγουρα ναι, αλλά αν το ταλέντο επαναπαυθεί στο ταλέντο, δεν πάει πουθενά όπως λέει και ο πατέρας μου. Απαιτείται πολλή δουλειά. Και ξέρετε δεν είναι καθόλου εύκολο άθλημα, το όπλο ζυγίζει ένα κιλό και δεν είναι καθόλου εύκολο να κρατήσεις σταθερό το χέρι σου. Ακόμη και ένας πολύ γυμνασμένος άνθρωπος να το προσπαθήσει, όπως ένας αρσιβαρίστας ας πούμε, δεν θα τα καταφέρει να μείνει ακίνητος για να σκοπεύσει».

Τι σπουδάζεις;

«Είμαι στο Τμήμα Ειδικής Αγωγής και Αποκατάστασης, στο οποίο εξασφάλισα την εισαγωγή μου άνευ πανελλαδικών εξετάσεων. Ξέρετε είναι πολύ σημαντικό αυτό για ένα παιδί που κάνει πρωταθλητισμό, γιατί μπόρεσα και επικεντρώθηκα στην σκοποβολή, με αποτέλεσμα το 2014 να είναι η πιο επιτυχημένη χρονιά μου έως τώρα. Από τη στιγμή που η Ελλάδα παρέχει τα ελάχιστα δυνατά στους αθλητές, νομίζω ότι η εισαγωγή σε εκπαιδευτικά ιδρύματα άνευ εξετάσεων είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει γι αυτά τα παιδιά.
Σε ότι αφορά στη σχολή μου και τη ζωή μου, πάντα θέλω να βοηθάω τους ανθρώπους, όχι από οίκτο. Θεωρώ τα άτομα με ειδικές ανάγκες ισότιμα μέλη στην κοινωνία και χαίρομαι να τους δίνω τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται τις ικανότητες τους».

Χρόνος για προσωπική ζωή υπάρχει;
«Όχι, γι αυτό και σε αυτή τη φάση της ζωής μου με βολεύει που έχω σχέση από απόσταση. Από το πρωί έως τις 6 το απόγευμα είμαι στο πανεπιστήμιο, αμέσως μετά πάω προπόνηση και τελειώνω γύρω στις 9 το βράδυ, το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω στο σπίτι να χαζέψω λίγο στο ίντερνετ, να ακούσω μουσική ή να δω μία ταινία και να πάω για ύπνο. Έτσι, με τον Pier (σ.σ.: Piasecki), ο οποίος είναι μέλος της εθνικής ομάδας σκοποβολής της Γαλλίας στο τουφέκι, σταθερού στόχου, βρισκόμαστε στους αγώνες.

Αυτό μας βοηθά και τους δύο στο να αποφορτιζόμαστε από το άγχος των αγώνων. Τεχνικές συμβουλές δεν μπορούμε να ανταλλάζουμε γιατί έχουμε διαφορετικά όπλα, αλλά αλληλοστηριζόμαστε ψυχολογικά. Εκείνος δεν έχει εξασφαλίσει ακόμη την πρόκριση για το Ρίο, αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ κοντά και θα τα καταφέρει».

Διακοπές θα κάνεις το καλοκαίρι;
«Ναι, προσπαθούμε να συντονίσουμε τα προγράμματα μας με τον Πιέρ, από την στιγμή που πήρα την πρόκριση δικαιούμαι ξεκούραση. Είμαι τυχερή που έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που με καταλαβαίνει και με ενθαρρύνει. Όταν ο άλλος δεν έχει καμία σχέση με τον πρωταθλητισμό έχεις να αντιμετωπίσεις φαινόμενα ζήλιας ή και κακίας».

Η οικονομική συγκυρία είναι δύσκολη, έχεις την απαιτούμενη στήριξη από την ΣΚ.Ο.Ε.;
«Έχω πολλά παράπονα, αρκεί να σας πω ότι μετά την πρόκριση μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν με πήραν ένα τηλέφωνο να μου πουν συγχαρητήρια. Προπονητής μου είναι ο πατέρας μου, Τάσος Κορακάκης, ο οποίος τα τελευταία πέντε χρόνια περιμένει την ΣΚΟΕ να κάνει σχολή προπονητών για να πάρει το δίπλωμα, και τον κοροϊδεύουν.

Όλα ξεκίνησαν από τον πρώτο μου αγώνα στο εξωτερικό, όταν ο πατέρας μου τους ζήτησε τον αριθμό της πτήσης και το ξενοδοχείο για να με συνοδεύσει με δικά του έξοδα, αφού ήμουν μόλις 14 ετών, η απάντηση που πήρε από την ομοσπονδία ήταν ότι, «σου απαγορεύω να πας», φυσικά ο πατέρας μου έμεινε εμβρόντητος, ρωτώντας τους αν θα του απαγορεύσουν και την έξοδο από τη χώρα. Του είπαν λοιπόν ότι δεν θα του επέτρεπαν να με πλησιάσει την ώρα των αγώνων. Φυσικά, ο μπαμπάς μου ήρθε και όλα πήγαν μία χαρά, μπήκα στον τελικό έκανα ατομικό ρεκόρ και βγήκα 8η. Από κει και μετά άρχισε το πανηγύρι...

Γυρνώ πέρσι από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Μόσχας, έχοντας πετύχει παγκόσμιο ρεκόρ και δεν με περίμενε κανένας στο αεροδρόμιο. Μία εβδομάδα μετά είχαμε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο Βύρωνα κατεβαίνω από το λεωφορείο κι ενώ οι συναθλητές μου έσπευσαν να με συγχαρούν, οι κύριοι της ομοσπονδίας έκαναν ότι δεν με βλέπουν».