Φελπς: «Είμαι τρομερά ευγνώμων που δεν αφαίρεσα τη ζωή μου»

Ο Αμερικανός κολυμβητής μίλησε σε ένα συνέδριο ψυχικής υγείας στο Σικάγο και καθήλωσε το κοινό με τις αποκαλύψεις του.

Σε ερώτηση για το τι απαιτείται για να γίνεις πρωταθλητής ο 32χρονος Φελπς απάντησε αμέσως: «Νομίζω αυτό είναι το εύκολο μέρος, σκληρή δουλειά, αφοσίωση και να μην τα παρατάς».

Ανακαλώντας στη μνήμη του τις στιγμές από τους Αγώνες του Σίδνεϊ από το 2000, όταν έχασε το μετάλλιο για μισό εκατοστό του δευτερολέπτου είπε: «Ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι με μέταλλο. Πάντα πεινούσα, πεινούσα και ήθελα περισσότερα. Ήθελα να πιέσω τον εαυτό μου για να δω που είναι τα όρια μου. Πραγματικά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες νομίζω ότι έπεσε σε κατάθλιψη. Νομίζω ότι το 2004 ήταν η πρώτη φορά που πέρασα κατάθλιψη».

Εκείνη τη χρονιά ο Φελπς είχε συλληφθεί να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ, ενώ το 2008 διέρρευσε φωτογραφία του την στιγμή που κάπνιζε από ένα μπονγκ, κάτι για το οποίο εν συνεχεία απολογήθηκε ενώ του στοίχισε και την απώλεια αρκετών χορηγών.

«Τα ναρκωτικά ήταν ένας τρόπος για να ξεφύγω απ' οτιδήποτε ήθελα να γλιτώσω».

Αμέσως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Αμερικανός υπεπρωταθλητής έπιασε το Ναδίρ, «Δεν ήθελα να είμαι πια στη ζωή», ομολογεί.

Εκείνο το διάστημα ήταν κλεισμένος στο δωμάτιο του για 3 έως πέντε χωρίς να τρώει, ενώ κοιμόταν ελάχιστα.

Ευτυχώς φτάνοντας στο σημείο μηδέν, ο Φελπς κατάλαβε ότι χρειαζόταν πια βοήθεια.

«Θυμάμαι την πρώτη ημέρα της θεραπείας, έτρεμα, έτρεμα γιατί ήμουν αγχωμένος για την αλλαγή που ερχόταν. Χρειαζόταν να καταλάβω τί συνέβαινε. Το πρώτο πρωινό η νοσοκόμα με ξύπνησε στις 6 το πρωί. "Κοίτα τον τοίχο και πες μου τί αισθάνεσαι;" μου είπε. Στον τοίχο κρέμονταν οκτώ βασικά συναισθήματα θυμάμαι. "Πώς πιστεύεις ότι αισθάνομαι αυτή τη στιγμή. Είμαι παγιδευμένος, δεν είμαι χαρούμενος, δεν είμαι πρωινός τύπος"», της απάντησε εκνευρισμένος, χαμογελώντας όσο θυμάται εκείνες τις στιγμές.

«Όταν άρχισαν να μιλώ για τα συναισθήματα μου η ζωή μου έγινε πιο εύκολη. Είπα στον εαυτό μου πολλές φορές, "Γιατί δεν το έκανες αυτό τα προηγούμενα 10 χρόνια; Όμως δεν ήμουν έτοιμος.

Ήμουν πολύ καλός στο να αποκλείω και να τα αφήνω στην άκρη πράγματα για τα οποία δεν ήθελα να μιλώ, που δεν ήθελα να αντιμετωπίσω, που δεν ήθελα να φέρω στην επιφάνεια. Απλά δεν ήθελα ποτέ να δω αυτά τα πράγματα».

Σήμερα, έχοντας αποδεχτεί τον εαυτό μου παραδέχεται: «Είναι Ok το να μην είσαι οk. Η ψυχική ασθένεια έχει ένα στίγμα και αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Νομίζω ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι συμβαίνει. Οι άνθρωποι αρχίζουν να μιλούν γι αυτό και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει. Αυτός είναι ο λόγος που τα ποσοστά των αυτοκτονιών ανεβαίνουν. Οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν να ανοιχτούν.

Αυτές οι στιγμές και αυτά τα συναισθήματα για μένα είναι πολύ σημαντικότερα για μένα από το να κερδίζω ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Είμαι τρομερά ευγνώμων που δεν αφαίρεσα τη ζωή μου».