Πράσινα άλογα!

Eιλικρινά σας λέω δεν με πειράζει που ο Παναθηναϊκός είναι σε τέτοια αγωνιστικά χάλια.
Προσωπικά είμαι γεμάτος από τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού. Μην ξεχνάτε ότι –λόγω ηλικίας- έχω ζήσει –τις περισσότερες φορές- τις ιστορικές στιγμές του συλλόγου. Θα σας πω μόνο αυτό: Παναθηναϊκός-Ερυθρός Αστέρας 3-0. Ημουν στην ίδια ευθεία με τον Αριστείδη Καμάρα όταν με σουτ (κροπ που έλεγε τότε κι ο Γιάννης Διακογιάννης) έστειλε τον ΠΑΟ στο Γουέμπλεϊ. Είδα ό,τι είδε. «Κλώτησα» κι εγώ μαζί του…
Εχω ζήσει τον Οικονομόπουλο και τον Βάντσικ… τι να μου πεί σήμερα ο Καρνέζης.
Εχω ζήσει τον Καμάρα και τον Χένρικσεν τι να μου πεί ο Σαριέγκι.
Εχω ζήσει τον Δομάζο, τον Ελευθεράκη, τον Ρότσα, τον Ζάετς… τι να μου πεί τώρα ο…… ποιος καλέ; Δεν βρίσκω καν τη θέση…
Ή μήπως θέλετε να συγκρίνω τον Αντωνιάδη, τον Μικρό ή τον Βαζέχα με τον Τσότσε…
Μην τρελλαθούμε εντελώς!
Ξέρετε τι είναι αυτό που δεν έχει αλλάξει καθόλου; Το συναίσθημα για την ομάδα. Ολοι εσείς που είστε οπαδοί, ξέρετε πολύ καλά τι λέω… είτε η ομάδα σας έχει πάρει 50 πρωταθλήματα είτε κανένα.
Όταν το μυαλό, η ψυχή και η ματιά είναι γεμάτα από υπέροχες αναμνήσεις… όταν έρθει η δύσκολη εποχή… η μαύρη… η δυσάρεστη… όταν η αποτυχία κάνει πάρτι… μπορείς να το αντιμετωπίσεις χαλαρά… μέχρι και να το διασκεδάσεις… να κανεις ο,τι δεν συμβαίνει….
Η αγωνιστική ήττα είναι μέσα στο παιγνίδι.
Δεν αρέσει σε κανέναν, αλλά είναι μέσα στο παιγνίδι.
Ενας είναι ο πρωταθλητης, ένας ο Κυπελλούχος, ένας ο νταμπλούχος, ένας ο πρωταθλητής Ευρώπης… θεωρητικά (και πρακτικά δλδ) ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι είναι ηττημένοι. Όπως βλέπετε η ήττα είναι μέσα στο παιγνίδι…
Αρα δεν με πειράζει. Τουλάχιστον όχι μακροπρόθεσμα. Το επόμενο Σάββατο έχει ξανά ματς.
Με πειράζει όμως αφάνταστα που τόσοι πολλοί κεντάνε την διοικητική ξεφτίλα του Παναθηναϊκού.
Αυτό δεν επιτρέπεται.
Επιτρέπεται να έρθει μια ερασιτεχνική ομάδα και να βάλει στον ΠΑΟ 4 γκολ. Είναι μέσα στο παιγνίδι. Εκ προοιμίου νίκη δεν υπάρχει… γι’ αυτό άλλωστε οι άνθρωποι αγαπούν να παρακολουθούν σπορ… για να δουν είτε τον θρίαμβο είτε την έκπληξη.
Μόνο οι οπαδοί δεν οφείλουν στην ομάδα… όλοι οι υπόλοιποι που εμπλέκονται με την ομάδα της οφείλουν.Παντού συμβαίνει αυτό.
Π.χ. ο Φέργκιουσον κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ήταν σερ, αν δεν εργαζόταν για την Μαντσεστερ. Οσο και να μοιάζει αχάριστο, δεν οφείλει η ομαδα στον σερ Αλεξ, αλλά εκείνος σ’ αυτην… Δεν φαντάζομαι να φαντάζεστε ότι αν δεν ήταν προπονητής στους Μπέμπηδες, αλλά στους Μπάμπηδες θα είχε την ίδια επιτυχία.
Επιτυχημένος είναι και η Μάντσετσερ του χρωστάει αρκετά, αλλά όχι την ύπαρξή της.
Το’χουμε μπερδέψει λίγο το πράγμα.
Οι ανθρωποι είναι εργαλεία της ομάδας… κι όχι το ανάποδο.
Και αν αυτό που λέω μοιάζει υπερβολικό (που είναι και λιγουλάκι) για τους παίκτες που έγραψαν ιστορία… ισχύει 1.000.000% για τους ανθρώπους που διοικούν τις ομάδες.
Και επειδή η γενικούρα δεν βοηθά, επανέρχομαι στον Παναθηναϊκό.
Ξεκινώ με ένα παράδειγμα δύσκολο.
Οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι έκαναν πράγματα και θαύματα με τον Παναθηναϊκό. Οποιος αμφισβητεί τις επιτυχίες τους είναι είτε ανόητος είτε πνευματικά καθυστερημένος. Μπράβο τους κι όσοι αγαπούν το (ελληνικό) μπάσκετ τους πρέπουν σεβασμό.
Όμως… αν δεν ήταν ο Παναθηναϊκός ουδείς σήμερα στην Ελλάδα θα έβλεπε μια φωτογραφία τους και θα έλεγε: Ο Παυλάρας κι ο Θανασάρας. Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ! Είμαι σίγουρος ότι θα ήταν το ίδιο σπουδαίοι επιχειρηματίες, αλλά βασικά θα ήταν άγνωστοι.
Το ίδιο συμβαίνει και με την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Μέχρι να αναλάβουν τον Παναθηναϊκό ήταν βέβαια μεγάλοι επιχειρηματίες, αλλά το ονομά τους δεν φάνταζε σε όλες τις εφημερίδες ή την τηλεόραση της εποχής…. Ας μην ξεχνάμε ότι ζούσαμε την μετα-Ωνάσειο περίοδο.
Το ίδιο συνέβη (διαλέγω πετυχημένους προέδρους) και με τους Λουκά Μπάρλο, Σταύρο Νταϊφα, Δημήτρη Μελισσανίδη κ.λ.π.
Η επιτυχίες των ομάδων τους επέστρεψαν στους ίδιους γεωμετρικά πολλαπλασιασμένες. Πράγμα που βέβαια δεν συμβαίνει με τους οπαδούς… παρά μόνο στον συναισθημετικό μικρόκοσμό τους.
Παγκοσμίως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις…σ’ αυτό που λέω… ή μάλλον μία μόνο μου’ρχεται στο μυαλό… ο Ανιέλι και η Γιουβέντους. Θυμάστε εσείς κάποιον άλλον;
Να το πάμε κι ένα βήμα παρακάτω:
Πότε νομίζετε ότι ήταν πιο ισχυρός ο Σωκράτης Κόκαλης, που οδήγησε τον Ολυμπιακό σε τόσες επιτυχίες; τώρα που δεν είναι πρόεδρος ή τότε που ήταν;
Το ίδιο συμβαίνει και με τον κ. Μαρινάκη σε ανάποδη διαδρομή.
Καταλαβαίνετε τί θα είχε συμβεί ΣΤΟΝ κ. Τσάκα, αν πραγματικά είχε φέρει τον σεϊχη; Σήμερα (προεκλογικά) θα έσπευδαν να φωτογραφηθούν σύσσωμοι οι πολιτικοί.
Πόσα δίνει (δεν εννοώ υποχρεωτικά χρήματα) για να κάτσει σήμερα στο γήπεδο δίπλα στον κ. Μαρινάκη, ένας υποψήφιος βουλευτής του Πειραιά;
Δεν το’χετε σκεφθεί ε;
Δούναι και λαβείν.
Εδωσαν το μέγιστο οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι….πήραν όμως και το πανμέγιστο. Δεν χρειάζεται δα να κάνουμε τώρα και ψυχολογικές αναλύσεις του πεζοδρομίου. Το «δούναι» δικαιολογεί πλήρως το «λαβείν» τους.
Καλό θα’ναι λοιπόν οι σημερινοί εμπλεκόμενοι με τα διοικητικά του Παναθηναϊκού να σταματήσουν λιγάκι το «λαβείν» και να περάσουν και στο «δούναι». Οποιοι και να’ναι αυτοί! Από τον κ. Γόντικα που δεν έβαλε ούτε ένα σεντ, μέχρι τον κ. Βγενόπουλο που έβαλε…
Εμένα με ενδιαφέρει το αύριο του ΠΑΟ κι όχι το δικό τους… όμως υποθέτω ότι γνωρίζουν πώς αν δεν είναι αυτοί που θα χώσουν το δάκτυλό τους στο μέλι του «λαβείν»…αύριο… το αργότερο μεθαύριο θα εμφανισθεί κάποιος που δεν είναι (προς το παρόν) στον οπτικό μας ορίζοντα.
Η ιστορία του Αμπράμοβιτς τα λέει όλα.
Η αλήθεια είναι ότι οι σημερινοί πλούσιοι, δεν είναι πια τόσο πλούσιοι. Η μεγαλύτερη αλήθεια όμως είναι ότι η σημερινή οικονομική κατάσταση, θρέφει τους καρα-πλούσιους του μέλλοντος.
Καλό Σαββατοκύριακο.