Είναι Τοτσέ ο ΠΑΟ;

Η μια συζήτηση, η ελαφριά, είναι αυτή που γεννά το τελικό αποτέλεσμα και το χειροκρότημα της εξέδρας του ΟΑΚΑ στο κλείσιμο της βραδιάς, χειροκρότημα που επιβράβευσε την προσπάθεια, το μαχητικό πνεύμα, την "δεν το παρατάω" συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών. Το αποτέλεσμα το αντιλαμβάνεται κανείς, για τον Παναθηναϊκό αυτής της εποχής, που δεν μπόρεσε να νικήσει τον Αρη των 10 ποδοσφαιριστών, ως θετικό. Ή, τουλάχιστον, όχι αρνητικό. Και δεν είναι λίγο για τον Παναθηναϊκό αυτής της εποχής να μη τσαλακώνει το ευρωπαϊκό "εγώ" του σε παιχνίδια κόντρα στην Τότεναμ και τη Λάτσιο.

Η δεύτερη συζήτηση, η πιο ουσιαστική, αφορά αυτό που (δεν) παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός του Ζεσουάλντο Φερέιρα από την αρχή της σεζόν μέχρι τώρα: το ποδόσφαιρο. Αυτή, η σημερινή ομάδα είναι βέβαιο ότι επιτυγχάνει ένα ρεκόρ, που δεν αποτυπώνεται στα στατιστικά, κι ας είναι ορισμένα από αυτά τα φτωχότερα για τον ΠΑΟ των τελευταίων ετών. Επιτυγχάνει το ρεκόρ της πιο φτωχής, δημιουργικά, ομάδας που έχει παρουσιάσει το Τριφύλλι στη νεότερη εποχή της ζωής του, δηλαδή τουλάχιστον από τότε που εξαπλώθηκε το internet, τις αρχές της δεκαετίας του '90.

Πώς το είπε ο προπονητής του Αρη, ο Νίκος Πασιαλής; "Δεν είναι ομάδα ο Παναθηναϊκός"; Ε, ακριβώς αυτό. Είναι ένα γκρουπ από ποδοσφαιριστές, που δεν έχουν γίνει ομάδα και δεν έχουν σχέδιο ανάπτυξης, δημιουργίας ποδοσφαίρου να υπηρετήσουν. Παίζουν, είτε από οδηγία είτε από ένστικτο, το "τη μπάλα στον Σισοκό, τον Λάζαρο, ή τον Κουίνσι, να κάνουν μια ατομική ενέργεια και βλέπουμε". Και το βλέπουμε. Κι αυτό είναι μπάλα, δεν είναι ποδόσφαιρο.

Με αυτού του είδους το παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ζητά από τον εαυτό του να βλέπει περισσότερα από όσα είδε στο ΟΑΚΑ απέναντι στην Λάτσιο. Μετά το αυτογκόλ του Σεϊταρίδη, η Λάτσιο έκανε ιταλικό παιχνίδι. Κι επειδή ο Παναθηναϊκός δεν έκανε παιχνίδι, ήταν ζήτημα του ενός, αυτού που θα πάρει την προσπάθεια για να πάει σε "ένας εναντίον ενός", κι ό,τι βγει. Και όπου βγει. Και τελικώς, καλά του βγήκε.

Αν ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ό,τι και ο Τοτσέ, δηλαδή ένας μέτριος που κάνει ό,τι μπορεί, τότε αυτό που παρακολουθούμε είναι το ταβάνι των δυνατοτήτων του, το οποίο πρέπει να τον ικανοποιεί. Αυτόν που θέλει όμως να κοιτάξει τον φετινό Παναθηναϊκό όπως του πρέπει, λαμβάνοντας υπόψη ότι δουλεύει εδώ και περίπου δύο χρόνια με τον ίδιο προπονητή και ότι έχει το δεύτερο ακριβότερο ρόστερ στην Ελλάδα, το θέαμα προφανώς δεν τον ικανοποιεί. Διότι αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο αυτής, αλλά μιας άλλης εποχής, του αυτοσχεδιασμού και του ατομισμού. Παρωχημένο ποδόσφαιρο, που δεν μπορεί να ικανοποιήσει και να προσελκύσει θεατές, ούτε να δώσει όραμα και προοπτική σε μια ομάδα.