Η χαρά για Φουρλάνο και η ακαδημία!

Πήρα μεγάλη χαρά με τον Σπυράκο, την Πέμπτη. Τον Φουρλάνο. Την όση χαρά θα πήραν κι οι συμμαθητές του, απόφοιτοι της Λεοντίου το καλοκαίρι του 2011. Τη σίγουρη χαρά που πήρε ο διευθυντής του, ο φρερ Ματθαίος.

Κάποτε μου έδειχνε στο γραφείο του, περήφανος σαν δάσκαλος και χαρούμενος σαν Παναθηναϊκός, τα δίδακτρα που πλήρωνε στο σχολείο για το παιδί η ΠΑΕ. «Ο νέος Νίνης, να γράψεις». Κάλμα, φρερ. Να παίξει πρώτα. Υστερα, θα γράψουμε…
Χάρηκα τόσο, που σκέφτηκα πόσο στραβά αρμένισε στην καινούργια ζωή του ο Παναθηναϊκός, ακριβώς όταν είχε κεφαλαιώδη σημασία να εκπονηθεί η λογική ρότα προς τα εμπρός. Οκέι, λεφτά δεν υπάρχουν.

Θα πετύχει ο Παναθηναϊκός περισσότερα από 1,5 τέρματα εναντίον του ΟΦΗ; Σε απόδοση 2.375 στη vistabet

Πού, λοιπόν, θ’ ακουμπήσεις; Ποιο είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα του Παναθηναϊκού; Το ξέρει, υποψιάζομαι, ακόμη κι ο πατέρας μου που στα 83 του έχει με το ποδόσφαιρο όση σχέση έχω εγώ με τη μοριακή βιολογία. Η Ακαδημία. Η καλύτερη στην Ελλάδα, προ Σαμαρά. Επί Σαμαρά, η έτη φωτός μπροστά απ’ τη δεύτερη καλύτερη στην Ελλάδα.

Η νέα κατάσταση στον Παναθηναϊκό είχε ένα τυχερό, τον Ιούλιο. Το Ευρωπαϊκό Νέων (U-19) στην Εσθονία αποκάλυψε ανάγλυφα, με το ράλι της Εθνικής ως τον τελικό, την επόμενη φουρνιά Μπασινά-Γκούμα-Καραγκούνη-Χαλκιά-Αλεξόπουλου. Μπροστά στα μάτια τους. Φουρλάνος, Μαυρίας, Τριανταφυλλόπουλος, Καπίνο, Μαρινάκης.

Θα το αντιλαμβανόταν, ότι κάτι γίνεται, κάτι έρχεται, και ο πλέον αδαής. Η ατυχία ήταν ότι, στην πραγματική ζωή, άφησαν το «τυχερό» να προσπεράσει. Από άγνοια, από αλλότρια άγχη τω καιρώ εκείνω, από ό,τι άλλο, η αξιολόγηση αστόχησε. Ενώ ο δρόμος, μονόδρομος στην ουσία, ήταν φως-φανάρι.

Αυτοί της Εσθονίας κι άλλοι τόσοι, μια χρονιά πάνω μια χρονιά κάτω, επίσης μικροί. Και οι Ελληνες. Ο Βίντρα, ο Καραγκούνης, ο Σπυρόπουλος, ο Κατσουράνης, ο Καρνέζης, ο Χριστοδουλόπουλος, ο Σεϊταρίδης, οι παλαιοί γενικώς. Για να ‘χουν τ’ αποδυτήρια, οντότητα. Κι οι μικροί, ασφαλές στήριγμα. Να ‘ναι ποδοσφαιρική ομάδα, αντί σχολική εκδρομή.

Απ’ ό,τι εξοικονομηθεί δε, μία αγορά. Ενας σέντερ-φορ. Βγαίνει μια εικοσάδα που εξασφαλίζει (με τη Μάδεργουελ κληρώθηκαν…) την ευρωπαϊκή συμμετοχή. Στην οποία ευρωπαϊκή συμμετοχή, «δείχνουμε» τους μικρούς. Για να τους εξάγουμε. Όπως η ΑΕΚ, τον Σωκράτη. Ο ΠΑΟΚ, τον Σταφυλίδη. Ο Ολυμπιακός, τον Κυριάκο…

Καλείς τον προπονητή και του το περιγράφεις, όλο αυτό. Τα πρότζεκτ, δεν τα αποφασίζει ο προπονητής. Ο προπονητής τα εκτελεί. ‘Η δεν τα εκτελεί. Τα πρότζεκτ, τα αποφασίζει η ΠΑΕ. Αν ο Ζεσουάλντο Φερέιρα το αποδεχόταν, καλώς. Αν όχι, καλώς να όριζε ο όποιος το αποδεχόταν. Εν συνεχεία, το επικοινωνείς. Στον κόσμο. Με καθαρούς όρους.

Αυτό θα κάνουμε. Θα το εκτιμούσαμε πολύ, εάν κοπιάζατε να το υποστηρίξετε. Ποιος Παναθηναϊκός δεν θα έστελνε σε κάτι τέτοιο, ένα ελληνικό και υγιές οικοδόμημα με σαφή προοπτική, το μάξιμουμ της θετικής ενέργειάς του; Ποιοι τρίτοι, απέξω, δεν θα το ‘βλεπαν με το καλύτερο μάτι;

Ο,τι εξοικονομήθηκε, σκορπίστηκε στον Σέμα Βελάσκες, τον Αντρέ Πίντο, τον Φορναρόλι, τον Σο, τον Κουίνσι, τον Μπαρμπαρούση, τον Σισοκό. Ένα λίγο-πολύ ετερόκλητο συναπάντημα. Οι παλαιοί, τα γνωστά. Αμεση εκδίωξη, έμμεση ώθηση προς την έξοδο, υπόκωφη γκρίνια για τους εναπομείναντες. Οι «έρευνες», πόσοι θα συνέρρεαν στη Συμμαχία, έπεσαν έξω. Κι η επικοινωνία του Αυγούστου ήταν, γιατί πήγε ο Νικλητσιώτης στον ΠΑΣ Γιάννενα! Ο Νικλητσιώτης…

Οπότε, «δεν υπάρχει» η ερώτηση για τον Ζεσουάλντο Φερέιρα. Επί ποίου πρότζεκτ; Τι του ανέθεσαν να κάνει, για να προσπαθήσουμε να κρίνουμε αν το κάνει με επάρκεια ή με ανεπάρκεια; Όταν το πρότζεκτ είναι το «ό,τι να ‘ναι», ό,τι να ‘ναι θα ‘ναι και τα αποτελέσματα, και η συμπεριφορά της ομάδας, και η δουλειά του προπονητή. Και η δημόσια κριτική για τη δουλειά του προπονητή…