Θυμάμαι τον Ρότσα

Τέλη της δεκαετίας των 70's. Είναι η εποχή που οι ελληνικές (χαχαχα) αρχές ελληνοποιούν όποιον Βίκινγκ, Ινδιάνο, Ρώσο κ.λ.π. γιάλιζε σε κάθε παράγοντα.

Ηρθαν διάφοροι: Κουτσοί, ανύπαρκτοι, ένας που δεν μπορούσε να φορέσει ποδοσφαιρικά παπούτσια (Αλτσιμπάρ=Αλχιμαρίδης), μπυροκοιλιές, στρατιές τελειωμένων, ημιπαράλυτοι, άχρηστοι …

Ασφάλιση αυτοκινήτου σε 5' και web offer έκπτωση 5%.Anytime Online

Ανάμεσα τους (σπανίως) και μερικοί παικταράδες…

Ενας απ’ αυτούς ήταν ο Χουάν Ραμόν Ρότσα.

Τότε τον είπαν Χουάν Ραμόν Μπουμπλής. Κάποιος, λέει, συγγενής του στην Αργεντινή… μπλα… μπλα… νασου’τον Ελληνας ο Μπουμπλής.

Τον θυμάμαι σαν τώρα Ενας αδυνατούλης παίκτης, με μακρυά μαλλιά, με πέταγμα, ανοικτή ντρίμπλά και μαγικό αριστερό πόδι…

Ολο το γήπεδο (στην λεωφόρο) φώναζε:

«Φόρτσα-Ρότσα-Μπουμπλής.»

Ο Παναθηναϊκός περνούσε την μετα-Δομαζική του φάση. Για όσους ξέρουν, καταλαβαίνω τι εννοώ… για όσους δεν ξέρουν (λόγω ηλικίας) τους λέω ότι εκείνη την εποχή και για μια περίπου 20ετία πάρα πολλοί φίλαθλοι του ΠΑΟ πήγαιναν στο γήπεδο (βασικά) για να δουν τον Δομάζο… τον Στρατηγό.... ναι… ναι… αυτόν τον κυριούλη που σήμερα πολλοι τον αποκαλούν «κυρ-Μίμη»… Κάθε φορά που το διαβάζω λυποθυμάω στα γέλια.

Ο Παναθηναϊκός εκείνης της εποχής (αρχές του ’80) έψαχνε για τον αντικαταστάτη του. Τότε δεν υπήρχαν ούτε μανατζερ, ούτε καν βιντεο για να βρεις παίκτες… ό,τι σου καθόταν...

Ο Ρότσα λοιπόν (ο Μπουμπλής δλδ) φαινόταν όταν θα μπορούσε αν όχι να γεμίσει, αλλά τουλάχιστον να διασκεδάσει σοβαρά το κενό που άφηνε ο Δομάζος…

Όμως την ίδια εποχή μεσουρανούσε στον Ολυμπιακό ο Πρόεδρος του εφοπλιστής Σταύρος Νταϊφάς… που βέβαια δεν θα αφηνε να περάσει έτσι εύκολα η «ελληνοποίηση» του Ινδιάνου…

Αντιγράφω από την ειδησεογραφία του 1986:

«Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα ορκίζεται Έλληνας, δίνοντας ένα τέλος σε μία ιστορία ελληνοποίησης που ξεκίνησε πριν από 11 χρόνια, όταν στις 20 Μαΐου 1975 ο Δήμος Αιγάλεω του εξέδωσε πιστοποιητικό, αναγνωρίζοντας το όνομα Μπουμπλής, βάσει του οποίου η ΕΠΟ του εξέδωσε αθλητικό δελτίο στις 20 Δεκεμβρίου 1979. Όταν το 1980 ο παίκτης ήρθε οριστικά στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό, η εγκυρότητα του δελτίου με το όνομα Μπουμπλής αμφισβητήθηκε έντονα με διαδοχικές ενστάσεις του Ολυμπιακού και στις 26 Ιουνίου του 1982 ακυρώθηκε οριστικά.»

Τελικά δεν ηταν κανένας τυχαίος παίκτης… σημειώστε ότι πριν έλθει στην Ελλάδα, είχε 12 συμμετοχές στην Εθνική Αργεντινής…

Προσωπικά έχω ζήσει από τις κερκίδες ολόκληρη την καριέρα του στον Παναθηναϊκό. Ηταν από εκείνους τους παίκτες που δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να σέρνεται… Στις χειρότερες μέρες του με άριστα το 10, έπαιρνε οπωσδήποτε 6-7. Το αριστερό του πόδι ηταν πραγματικά μαγικό… είχε μακρινή μεταβίβαση απόλυτης ακριβείας… και αν και μέσος έβλεπε σχετικά συχνά δίκτυα….και ω του θαύματος (για εκείνη την εποχή) μαρκάριζε με επιτυχία σε όλο το γήπεδο…

Αστε που είχε την μεγάλη τύχη να παίξει για μερικά χρόνια με τον Βελιμιρ Ζάετς … δυστυχώς όχι πολλά, γιατί ένας κλαπανάρας-χασάπης του Ηρακλή, ονόματι Γιώργος Παπαδόπουλος, έσπασε το πόδι του Κροάτη και ταυτόχρονα σταμάτησε την καριέρα του σε ηλικία μόλις 31 ετών.

Επ’ευκαιρία να σας πω και για τον Ζάετς:

Κατά την ταπεινή μου γνώμη τέτοιο αμυντικό (με επιθετικές τάσεις) χαφ όπως εκείνος δεν πέρασε, ούτε και πρόκειται να ξαναπεράσει από την Ελλάδα…και μάλιστα σε πλήρη ποδοσφαιρική ακμή. Ηταν από τους πρώτους που έπαιξε στην χώρα μας την κάθετη μπαλιά, που ντριμπλάριζε και ο θεατής (προφανώς και ο αντίπαλος) παίκτης είχε την αίσθηση ότι η μπάλα ήταν μέρος του παπουτσιού του… Επαιζε με το κεφάλι ψηλά κι όταν χρειαζόταν καθάριζε μόνος του τα ματς. Αστε που έπαιζε όλες τις θέσεις και όταν το γήπεδο ήταν βούρκος εκείνος πάντα αποχωρούσε με ολοκάθαρη τη στολή του ifuknowwhatImean. Για να κλείσουμε το θέμα Ζαετς, θα σας πω μόνο ότι θα μπορούσε να παίξει με κλειστά μάτια στη βασική ενδεκάδα οποιασδήποτε ομάδας που μεσουρανούσαν τότε στον πλανήτη.

Ο Ρότσα είχε την ευτυχία ως παίκτης να πάει με τον Παναθηναϊκό μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλου Πρωταθλητριών (1985), όπου αποκλείστηκε από τη μεγάλη Λίβερπουλ. Στον πρώτο αγώνα στο Ανφιλντ ακυρώθηκε στο 0-0 δικό του γκολ (που κανένας ποτέ δεν κατάλαβε γιατί δεν μέτρησε)… και ως προπονητή, δέκα χρόνια μετα (1995-96) έφερε την ομάδα στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λίγκ και παραλίγο στον τελικό, όταν κέρδισε τον Αγιαξ με γκολ του Βαζέχα στο Αμστερνταμ. (Στη Αθήνα βέβαια φαγαμε τρία και χαλαρώσαμε.)

Ως γνωστόν ο Παναθηναϊκός έχει την κάκιστη συνήθεια να τρώει τους ανθρώπους που τον πάνε ψηλά. Ετσι έγινε και με τον Χουάν που αμέσως μετά (για άγνωστους λόγους) βρέθηκε εκτός ομάδας… πολλοί από σας θα γνωρίζουν ότι το ίδιο είχε συμβεί λίγα μόλις χρόνια πριν και με τον Γιάτσεκ Γκμοχ.

Γράφω σήμερα για τον καινούργιο προπονητή του ΠΑΟ, επειδή η συγκυρία είναι ολοφάνερη. Ο Χουάν ξανά στο τιμόνι με αντίπαλο τον αγαπημένο μου ΠΑΟΚ, που στον πάγκο του έχει τον Γιώργο Δώνη, ο οποίος με προπονητή τον Ρότσα, έκανε την περίφημη κούρσα του μέσα στο Αμστερνταμ, κι έδωσε την κατάλληλη στιγμή την μπάλα στον Βαζέχα και γκολ. Σημειολογικά αυτο ήταν το τελευταίο ματς του Αγιαξ σε εκίνο το γήπεδο των θριάμβων του... το γκολ του Κριστώφ ήταν το τελευταίο...αμέσως μετα ο Αγιαξ μετακόμισε στο τότε νεόκτιστο Αmsterdam Arena.

Ο πρώτος του αγώνας του Ρότσα ως (ξανα)προπονητής είναι σήμερα με τον ΠΑΟΚ στην Αθήνα. Εντελώς συμπτωματικά η τελευταία ανάμνηση που έχω από τον Ρότσα ως παίκτη (και να είμαι στο γήπεδο) ήταν το 5-0 που κέρδισε τον ΠΑΟΚ στην Καλογρέζα (1985-86), παίζοντας ένα από τα καλύτερα παιγνίδια της ζωής του. Θυμάμαι σαν τώρα πώς στο β’ ημίχρονο έφερε την μπάλα στο αριστερό του πόδι και διαγωνια έξω από την περιοχή την έστειλε γλυκά-δυνατά στην απένατι γωνία της εστίας του Τερζή, κήπερ του ΠΑΟΚ. Ηταν μια μέρα που ο ΠΑΟΚ έπαιξε επίσης σπουδαίο ποδόσφαιρο, αλλά έχανε τις ευκαιρίες με τον Μηνου να τα πιάνει όλα και ο ΠΑΟ ό,τι έκανε, πήγαινε μέσα

Και επειδή στην εποχή μας η καχυποψία κάνει πάρτι, δείτε το video εκείνου του αγώνα, που έψαξα και βρήκα… για να διασταυρώσετε αν λέω αλήθεια ή ψέμματα…και επ’ ευκαιρία τσεκάρετε και αυτά που σας είπα για τον Βελιμιρ Ζάετς.

ΥΓ. Ο Ρότσα έχει και ένα άλλο προσόν που με έσπρωξε να γράψω αυτό το άρθρο. Είναι ένας από τους ελάχιστους παίκτες που τον αγάπησαν και σεβάστηκαν όχι μόνο οι οπαδοί του ΠΑΟ, αλλά και των υπολοίπων ομάδων. Ηταν (είναι) ένας χαρούμενος άνθρωπος, κύριος και ευγενικός που ποτέ του δεν πρόσβαλε αντίπαλο παίκτη ή ομάδα.

Θα παρακουλουθήσω με μεγάλο ενδιαφέρον κι αυτην την θητεία του στον Παναθηναϊκό. Την πρώτη φορά τον «κατηγόρησαν» ότι δεν ήταν δική του η ομάδα, αλλά αυτή που έφτιαξε ο μέγας Οσιμ… έχω πραγματική περιέργεια να δω τι θα πουν τώρα που έχει την ομάδα που χαχαχαχαχαχα έφτιαξε ο Ζεσουάλδο.

ΥΓ2. Επειδή προσωπικά βγάζω το καπέλο στο χιούμορ της ζωής, σας επισημαίνω ότι το 1996 όταν ο σημερινός προπονητής του ΠΑΟΚ έκανε την κούρσα της ζωής του στο Αμστερνταμ με προπονητή τον Ρότσα, ο γιός του ο Χρήστος ήταν ενός έτους… Σήμερα είναι 18 ετών παλικάρι και φορά το τριφύλι, με προπονητή πάλι τον Ρότσα…και αντίπαλο τον μπαμπά του. Δεν προβλέπεται φυσικά να παίξει...αλλά ακόμα κι έτσι η συγκυρία είναι απολαυστική.