Ρόκο… 10!

Τα ντραμς του… πολέμου!

Όταν τον ρωτάνε αν θα ήθελε να μοιάζει στον Ντράζεν Πέτροβιτς, σκύβει το κεφάλι. «Και ποιος δεν θα ήθελε», αναρωτιέται. Οι εικόνες του Ρόκο Λένι Ούκιτς, όμως, ήταν διαφορετικές από τον σπουδαίο Κροάτη γκαρντ με τον οποίο κάποτε τον συνέκριναν. Λίγο Μάικλ Τζόρνταν και πολύ Ρέτζι Μίλερ, λογικό αφού η ηλικία του συμβάδισε με πιο σύγχρονους σταρ. Γεννημένος το 1984, η μεγάλη γενιά των συμπατριωτών του ήταν ο λόγος για να ξεκινήσει να ασχολείται με το άθλημα, ωστόσο η δική του αφετηρία συνέπεσε με το φινάλε του Ντράζεν.

«Ήμουν εννέα όταν άρχισα να παίζω. Το μπάσκετ ήταν πολύ δημοφιλές άθλημα στην Κροατία και ακόμα περισσότερο στο Σπλιτ, οπότε ήταν το σπορ που θα επέλεγες. Ήταν η εποχή που η ομάδα είχε πάρει το ευρωπαϊκό με τον Τόνι Κούκοτς, τον Ντίνο Ράτζα, οπότε όλα τα παιδιά θέλαμε να τους μοιάσουμε», θυμάται ο Ρόκο, που πήρε το μισό του όνομα από ένα συγγενή και το άλλο μισό από έναν ντράμερ! Ο Λένι Γουάιτ ήταν η έμπνευση του πατέρα του, που ήταν διάσημος ροκ σταρ στην Κροατία (σ.σ. στο συγκρότημα «The Obala»), πολέμησε για την πατρίδα του στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και παράλληλα κατάφερνε να είναι καλός μπαμπάς! «Βασικά, ήταν ο πατέρας που έκανε για μένα όσα όλοι οι μπαμπάδες για τα παιδιά τους. Υπήρχαν περίοδοι που έλειπε από το σπίτι για 15-20 ημέρες επειδή ήταν σε περιοδεία, αλλά πάντα επέστρεφε μετά και μας πρόσεχε».

Το μόνο διάστημα που άφησε την οικογένειά του ήταν για τον ίδιο λόγο που το έκαναν όλοι οι πατεράδες στην Κροατία και σε ολόκληρη την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Ο πόλεμος. «Κατάφερε κι έμεινε ζωντανός, έτσι ο πόλεμος δεν με επηρέασε όσο άλλους ανθρώπους. Δεν τον νιώσαμε στο Σπλιτ, όπως σε άλλες πόλεις. Ήμουν τυχερός. Δε χρειάστηκε να μετακομίσω και δεν άγγιξε την πόλη μου μετά το 1991. Ήταν, όμως, κάτι τραγικό για όλη τη χώρα, για όλους μας». Ο Ρόκο Ούκιτς ήταν μικρός για να νιώσει ή να καταλάβει τον πόλεμο, ωστόσο θα έπαιρνε μια γεύση του μίσους, όταν ακόμα εκείνο ήταν πολύ έντονο ανάμεσα σε Κροάτες και Σέρβους.

«Ήταν το πιο δύσκολο παιχνίδι στην καριέρα μου», προλογίζει για μια αναμέτρηση με τη Σπλιτ μέσα στην έδρα του Ερυθρού Αστέρα. «Πήγαμε να παίξουμε όταν όλα ήταν ακόμα πολύ τεταμένα. Δεχόμασταν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα κέρματα και ομπρέλες. Κάποια στιγμή έκλεψα τη μπάλα και πήγαινα προς το καλάθι. Κέρδισα αντιαθλητικό φάουλ και ήμουν μόνος μου στην ελεύθερη βολή. Κοίταξα γύρω μου και τότε το είδα. Είδα τα βέλη στο παρκέ. Ο σκοπός τους ήταν ξεκάθαρος». Ο Ρόκο επέζησε για να γίνει εκείνο που υποσχόταν το ταλέντο του. Στα 16 του χρόνια, ο Γιασμίν Ρέπεσα ήταν ο πρώτος που τον έριξε στα βαθιά και βρέθηκε ο Ούκιτς να παίζει, ανήλικος ακόμα, στη Σουπρολίγκα και λίγους μήνες πριν την ενηλικίωσή του ήταν πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική Κροατίας κάτω των 18.

«Το ήξερα ότι είμαι καλός. Το συνειδητοποίησα από μικρός γιατί όταν όλοι στο λένε, προφανώς και είναι αλήθεια. Ήμουν 13 ή 14 όταν οι προπονητές με έπιαναν και μου έλεγαν ότι πρέπει εγώ να καθοδηγώ την ομάδα, εγώ να έχω ρόλο. Έτσι, σε γενικές γραμμές μεγάλωσα γνωρίζοντας ότι αυτή θα είναι η δουλειά μου». Ευτυχώς… Γιατί με τα βιβλία δεν τα πήγαινε τόσο καλά και στα ντραμς, αν και ταλαντούχος, δεν έμοιαζε του μπαμπά του. «Μου λένε ότι για το διάστημα που παίζω, είμαι αρκετά καλός. Κι ο μπαμπάς μου με έβρισκε πολύ ταλαντούχο από μικρό. Η αγάπη μου, όμως, για το μπάσκετ ήταν πιο δυνατή. Εξάλλου και η μουσική μοιάζει με το μπάσκετ. Όπως δε σημαίνει ότι όποιος μπορεί να βάλει δύο σουτ, θα παίξει στο ΝΒΑ, έτσι και όπως παίζει δύο νότες δεν κάνει καριέρα μουσικού». Έκαστος στο είδος του, λοιπόν…

Toronto… Ceramica!

… Και ο Ρόκο στην Ισπανία. Το καλοκαίρι του 2005, ο Ρόκο θα αντιληφθεί ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Θα αποφασίσει να αφήσει την Κροατία και θα περάσει το καλοκαίρι στο ΝΒΑ, περιμένοντας να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. «Θα τη θυμάμαι αυτή τη μέρα μέχρι το τέλος της ζωής μου», δηλώνει για την 28η Ιουνίου όταν θα προσγειωθεί από τον ουρανό στο νούμερο 41 του ντραφτ, όπου τον επέλεξαν οι Τορόντο Ράπτορς. «Είχαν την 16η επιλογή και όλοι πίστευαν ότι θα επιλέξουν εμένα. Ήμουν πολύ απογοητευμένος όταν κατέληξα στο 41. Εκείνη τη στιγμή, τουλάχιστον. Αργότερα, αντιλήφθηκαν ότι και μόνο που με επέλεξαν ήταν ένα προνόμιο για μένα».

Το προνόμιο, όπως και το συμβόλαιο, θα μπορούσαν να περιμένουν. Ο Ούκιτς επέλεξε να συνεχίσει να εξελίσσει το παιχνίδι του σε ευρωπαϊκό επίπεδο και πήγε στην Ταουγκρές ενός συμπατριώτη του. Μόνο που ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς που τον επέλεξε θα ήταν εκείνος που έδειξε την τάση να τον ρίξει στην πυρά. Ο Ρόκο θα μείνει μοιραία στη σκιά του Πάμπλο Πριτζιόνι, όμως στην πρώτη του σεζόν σε μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο θα φτάσει στο φάιναλ φορ και θα παίξει ορισμένα εξαιρετικά παιχνίδια κόντρα στην Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό των πλέι οφ.

«Στην Τσεχία ήταν που κατάλαβα ότι είμαι καλός και μπορώ να σταθώ στο υψηλότερο επίπεδο», δήλωνε τότε, όμως ο προπονητής του είχε διαφορετική άποψη. «Ήταν κατώτερος των προσδοκιών μου. Ο Πριτζιόνι ήταν καλύτερός του σε κάθε αγώνα και σε κάθε προπόνηση. Αν θέλει μπορεί να φύγει». Ο Ούκιτς στο έκανε. Και δε δυσκολεύτηκε να βρει το επόμενο και καλύτερο συμβόλαιο, υπογράφοντας στην Μπαρτσελόνα. «Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα είναι παραδοσιακά πάνω από τις περισσότερες ομάδες στην Ευρώπη και αποτελούν όνειρο για κάθε παίκτη. Έχω ακόμα πολλή δουλειά μπροστά μου. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς δουλειά», θα έλεγε με τις υπογραφές, χωρίς να ξεχάσει και τον άνθρωπο που του άνοιξε την πόρτα να φύγει.

«Ο Περάσοβιτς είχε το δικαίωμα να πει ό,τι ένιωθε, αλλά εγώ δεν χρειάζεται να συμφωνώ. Εκείνος δεν ήξερε να με χρησιμοποιήσει με το σωστό τρόπο. Δεν μου άρεσε ο τρόπος που έπρεπε να περνάω τα λεπτά μου στο παρκέ. Έχουμε διαφορετική οπτική στο παιχνίδι. Δεν ήθελα να αλλάξω το παιχνίδι μου, δεν ήθελα να γίνω σαν τον Πάμπλο Πριτζιόνι ή οποιονδήποτε άλλο. Γνωρίζω ότι χρειάζομαι βελτίωση, όμως δεν πρόκειται να αλλάξω την προσωπικότητά μου για κανέναν». Ούτε, όμως, στη Βαρκελώνη θα έμενε περισσότερο από ένα χρόνο.
Το κάλεσμα του Γιασμίν Ρέπεσα στη Ρώμη ήταν δελεαστικό και ο Ρόκο Ούκιτς θα άφηνε την Ισπανία για την Ιταλία. Τα ταξίδια, άλλωστε, είναι μέχρι και σήμερα το χόμπι του και η διασκέδασή του με τη σύζυγό του, όπως και η ροκ μουσική. Τα συνδυάζουν με τετραήμερες εκδρομές για να παρακολουθήσουν κάποια συναυλία, όπως των U2 στη Βαρκελώνη ή τον Red Hot Chili Peppers στο Παρίσι! Το επόμενο – μετά την πρωτεύουσα της Ιταλίας – θα ήταν το πιο μακρινό και το πιο δύσκολο!

ΝΒΑ… live 2008!

«Στο Τορόντο έχει συνήθως μείων 20 βαθμούς, αλλά ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που έχει δημιουργηθεί για να συνηθίζει τα πάντα. Έτσι, έμαθα να περπατάω στο χιόνι ή στον πάγκο, να οδηγώ με χιόνι και άλλα παρεμφερή. Απλά αποδέχεσαι την κατάσταση και δεν μπορείς να κάθεσαι και να κλαις». Το 2008, ο Ρόκο Ούκιτς αποφάσισε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Υπέγραψε στους Ράπτορς έναντι περίπου 1,2 εκ. ευρώ κι εκείνο που δεν έμαθα γρήγορα ήταν να χρησιμοποιεί το κινητό του. «Σας παρακαλώ μην πείτε στον πατέρα μου το ακριβές νούμερο του λογαριασμού, γιατί θα με σκοτώσει», εκλιπαρούσε τον ρεπόρτερ που περιέγραψε το νούμερο ως αρκετό για να νοικιάσεις ένα πολυτελές αυτοκίνητο για ένα μήνα!

«Είναι τρελό. Πλήρωσα για την τηλεόραση, για το ίντερνετ και για δύο κινητά τηλέφωνα. Ήταν το ρούκι λάθος μου», παραδεχόταν και φαίνεται ότι τα λάθη τα κρατούσε για εκτός παρκέ. Εκεί, θα έπειθε και τους πλέον δύσπιστους, ειδικά με μια εντυπωσιακή εμφάνιση τον Φεβρουάριο του 2009, όταν θα πετύχαινε 22 πόντους. «Δεν είμαι και πολύ καλός με τις κριτικές και την προκατάληψη που έχει ο κόσμος για το παιχνίδι μου. Εγώ ξέρω πόσο καλός είμαι κι ας χρειάστηκα λίγο χρόνο για να αποδείξω ότι ανήκω στο ΝΒΑ». Εκείνο το βράδυ, ο Τζέισον Καπόνο θα έλεγε ότι ο «μικρός έχει κότσια», κάτι που μάλλον σκεφτόταν και χθες στο Ελληνικό.

Μετά τη ρούκι του χρονιά ακολούθησε μια ανταλλαγή και στο επίσης παγωμένο Μιλγουόκι δεν θα κατάφερνε να βρει ρόλο. Έστω κι αν στην αρχή είχε υπομονή… «Δεν σκέφτομαι και πολύ αν θα παίξω και πόσο. Πρέπει να είμαι έτοιμος. Κάθε φορά που δεν παίζω ή παίζω λιγότερο, σκέφτομαι ότι γλιτώνω χρόνο και ενέργεια για να προπονηθώ. Μπορεί και αυτό να είναι καλό, σα να βάζεις λεφτά στην τράπεζα για το μέλλον σου». Το μέλλον του, όμως, δεν ήταν στην Αμερική, έστω κι αν οι σκάουτερ τον περιέγραφαν ως έναν παίκτη που ταιριάζει πιο πολύ στο ΝΒΑ από τον Παπαλουκά ή τον Διαμαντίδη. Απλά, γιατί ο Ούκιτς δεν ταιριάζει όσο εκείνοι στο ευρωπαϊκό πέντε εναντίον πέντε, αλλά περισσότερο στο αμερικάνικο δύο εναντίον δύο.

Η άρνηση και η επιστροφή…

Το timing είναι καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη των πραγμάτων. Ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι του 2009 έστρωνε χαλί στα πόδια του Ρόκο Ούκιτς. «Ήταν μια σπουδαία προσφορά, αλλά δεν μπορούσα να πάω γιατί είχα συμβόλαιο», σχολίασε για τα 3,5 εκ. ευρώ για διετές συμβόλαιο που του πρόσφεραν οι ερυθρόλευκοι, τα οποία και απέρριψε λόγω της καλύτερης προοπτικής που του έδινε το ΝΒΑ. Τον Ιανουάριο του 2010, η προοπτική διαλύθηκε και ο Κροάτης γκαρντ έψαχνε τρόπο να επιστρέψει στην Ευρώπη.

Η Φενερμπαχτσέ ήταν διατεθειμένη να του δώσει τα χρήματα που ήθελε και ο Ούκιτς υπέγραψε το καλοκαίρι του 2010 για δύο χρόνια. «Ήθελα να είμαι εξασφαλισμένος απ’ όλες τις πλευρές. Φυσικά και η οικονομική προσφορά ήταν πολύ καλή, αλλά ήθελα και να έχω χρόνο συμμετοχής κοντά στα 30 λεπτά». Τα πήρε, όμως και τα δύο χρόνια πέρα από μεμονωμένες εξαιρετικές εμφανίσεις – κάποιες εκ των οποίων κόντρα στον Ολυμπιακό – δεν κατόρθωσε να πάρει εκείνο που πιο πολύ επιθυμούσε. Έτσι, από τα τέλη Ιουλίου του 2012 άλλαξε προτεραιότητες.

«Ξέρω πολύ καλά ποιος είναι ο Παναθηναϊκός. Το γνωρίζουν όλοι. Πήρα μεταγραφή στην κορυφαία ομάδα της Ευρώπης τα τελευταία 15 χρόνια και θα πολεμήσω για εκείνη. Το γεγονός ότι έχει κατακτήσει τόσους πολλούς τίτλους, αλλά και έξι ευρωπαϊκά τρόπαια σημαίνει πάρα πολλά. Έρχομαι για να πάρω το ευρωπαϊκό». Ξεκίνησε με ένα κύπελλο…