Of men and balls
Το γκολφ μπορεί να ταπεινώσει και τους πιο δυνατούς. Με κάθε χτύπημα που φεύγει στον αέρα, με το επόμενο που για να διορθώσεις το προηγούμενο σκάβεις μισό τετραγωνικό χορτάρι, η ζωή μοιάζει πιο μίζερη και το μπαλάκι πιο μικρό. Και την στιγμή που σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, να χαρίσεις τα clubs σε κάποιον που τα αξίζει, έρχεται η στιγμή. Το πρόσωπο του club χτυπάει το μπαλάκι, το μπαλάκι απογειώνεται και καταλήγει εκεί ακριβώς που ήθελες να πάει. Και προσπαθείς να δείξεις ψύχραιμος. «Δεν ήταν άσχημο» απαντάς στον συμπαίκτη σου που σου έχει πει «Φοβερό» και προχωράς με εμπιστοσύνη προς την μπάλα. Γνωρίζοντας πια την μεγάλη αλήθεια. Τι ακριβώς πρέπει να κάνεις ώστε το μπαλάκι πάντα να πετάει και να πηγαίνει εκεί που θες. Στέκεσαι εκεί που προσγειώθηκε η μπάλα, κάνεις ένα practice swing - όχι πως το χρειάζεσαι πραγματικά – και μετά παίρνεις την θέση για να χτυπήσεις. Με άνεση. Και το μπαλάκι σέρνεται 20 μέτρα για να ξεψυχήσει στους θάμνους στα δεξιά. Αλλά δεν ανησυχείς. Ξέρεις ότι το μόνο που ξέχασες ήταν να ακουμπήσεις το club στο χορτάρι. Τώρα το ακουμπάς. Η μπάλα πάει 15 μέτρα. Στα αριστερά. Προφανώς το λάθος είναι ότι καπάκωσες την μπάλα στο χτύπημα. Σε δεύτερη σκέψη μάλλον όχι αφού αυτή την φορά σκάβεις χορτάρι. Μήπως το λάθος είναι ότι το έκανες weak grip ; Στο επόμενο χτύπημα βεβαιώνεσαι, όχι. Δεν ήταν αυτό το λάθος. Μήπως ότι είσαι μακριά, κοντά δεν κάνεις αρκετό back swing, δεν τελειώνεις με το μπαστούνι ψηλά, δεν στρίβεις το σώμα, στρίβεις νωρίς το σώμα ή το μπαλάκι βρίσκεται πολύ μπροστά ή πίσω ; Μήπως όλα τα ανωτέρω ; Μήπως το λάθος είσαι εσύ που δεν έπρεπε να ξεκινήσεις να παίζεις γκολφ ;
Οποιος έχει παίξει ποτέ του γκολφ με καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει επίσης πως νοιώθεις όταν δεν έχεις ακουμπήσει τα clubs για 11 μήνες και στον 12ο θυμάσαι ότι πρέπει να παίξεις στο Pro – Am του Costa Navarino. Και το μόνο θετικό είναι ότι και πέρσι χάλια ήσουνα. Αλλά στο γκολφ Θεός υπάρχει. Και με αγαπάει. Στην δεύτερη τρύπα του γκολφ της Γλυφάδας, στο τρίτο χτύπημα μέσα από τα δέντρα στα δεξιά, η μπάλα απογειώθηκε, πέρασε ΠΑΝΩ από τις κορυφές και προσγειώθηκε στο green. Δύο μέτρα από την τρύπα. Ετοιμη για ένα glorious par. Well deserved.
Και επειδή κάποιοι μπορεί να το πέρασαν χωρίς να το διαβάσουν το επαναλαμβάνω. «. Στην δεύτερη τρύπα του γκολφ της Γλυφάδας, στο τρίτο χτύπημα μέσα από τα δέντρα στα δεξιά, η μπάλα απογειώθηκε, πέρασε ΠΑΝΩ από τις κορυφές και προσγειώθηκε στο green. Δύο μέτρα από την τρύπα. Ετοιμη για ένα glorious par. Well deserved».
Βεβαίως στο range και το course υπήρξαν άλλα 190 χτυπήματα. Λιγότερο επιτυχημένα. Αλλά ας μην σας κουράσω με την περιγραφή τους. Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι το δίδυμο των επιτυχιών στον χώρο του γκολφ is back. Χρήστος Μιχαηλίδης και Αντώνης Πανούτσος έτοιμοι να κατέβουν στο Costa Navarino και δείξουν ότι στην ζωή τους το λάθος δρόμο ήταν ότι ασχολήθηκαν με την δημοσιογραφία και όχι με το γκολφ.
Κάτι λίγα για το γήπεδο
Το γήπεδο της Γλυφάδας είναι δημοτικό. Στην είσοδο σε υποδέχεται το άγαλμα μπούστο του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, που – ας πούμε - έμαθε το άθλημα όταν το ’60 είχε αυτοεξοριστεί στο Παρίσι. Ο Καραμανλής κοιτάζει το κτίριο αντί το course, πιθανόν επειδή έτσι που έπαιζε όταν τελείωνε προτιμούσε να κοιτάζει το ντουβάρι αντί για το γήπεδο.
Το γήπεδο της Γλυφάδας τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε κατάσταση προϊούσας αποσύνθεσης. Τα greens μοιάζουν με fairways, τα fairways με rough και τα rough με παρτέρια της Βουλιαγμένης. Είναι κρίμα αφού το γήπεδο εκτός του ότι είναι το μόνο στην Αττική σχεδιάστηκε από τον Donald Harradine το 1962 και σε άλλη χώρα θα το πρόσεχαν σαν εθνικό μνημείο. Το γήπεδο είναι δημοτικό, διευθυντής μετά τις τελευταίες εκλογές έγινε ο Νίκος Παπαμαύρος, ο οποίος στην συζήτηση που είχαμε μοιάζει να ενδιαφέρεται και ελπίζω το ενδιαφέρον να φανεί στην πράξη.
Εκεί που ο Παπαμαύρος δεν μπορεί να κάνει τίποτα είναι στο club house. Νοικιάζεται σε επιχειρηματίες και μετά την αποχώρηση του Ρέστη για μια περίοδο ήταν κλειστό. Είναι ευχάριστο ότι ξανάνοιξε αλλά ο Θεός ήθελε τα club house να είναι χώροι σιωπής, που οι άνθρωποι βήχουν και διηγούνται tall stories. Ντάμπα, ντούμπα – χαμηλή ευτυχώς σε ένταση - μουσική με ντάμπα, ντούμπα αλά Γλυφάδα φωτισμό και διακόσμηση στις εννέα το πρωί είναι hard core για μαγαζί της παραλίας,. Πόσο μάλλον για club house του γκολφ. Ιδιαίτερα όταν αυτοί που το ντάμπα, ντούμπα απευθυνόταν ήταν ο Χρήστος, εγώ και τέσσερις ηλικιωμένες ιαπωνέζες που το πιθανόν το εκλάμβαναν σαν μια ακόμα περίεργη συνήθεια της χώρας που επισκέπτονταν.
Υ.Γ. Αντίθετα με το μπαλάκι είναι ευκολότερο να πετύχεις τον κουβά με τα μπαλάκια. Οι δύο φωτό είναι από τo driving range. Η πρώτη στην αρχή της προπόνησης και η δεύτερη μετά από ένα μάλλον αποτυχημένο back swing που το club πέτυχε τον κουβά.
