The Irrational Viewer
Η ιστορία με το φίδι το μήλο και τα σχετικά είχε τελειώσει και ο Κύριος σήκωσε το χέρι του και με το δάχτυλο έδειξε την γυναίκα. «Εσύ Εύα θα γεννάς με πόνους τα παιδιά σου» είπε ο Κύριος. Η Ευα έσκυψε το κεφάλι. Ο Κύριος γύρισε στον Αδάμ. «Εσύ Αδάμ θα τρως με τον ιδρώτα του προσώπου σου τους καρπούς της γης». Δεν τον είδε να ταράζεται. «Θα βγάζεις από το σπίτι τα σκουπίδια». Ο Αδάμ παρέμεινε ψύχραιμος. «Και θα σε πηγαίνει στις ταινίες του Woody Allen». Ο Αδάμ έπεσε στα γόνατα. «Όλα αλλά όχι αυτό. Αυτή με το φίδι τα κάνανε όλα».
Ο μόνος λόγος που μπορεί να εξηγηθεί η ύπαρξη του Woody Allen στην ιστορία του κινηματογράφου είναι η τιμωρία του άνδρα για το προπατορικό αμάρτημα. Εκτός αν είναι τόσο pussy wiped που θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του Σόλομον Νόρθαπ στο 12 Years a Slave ένα ρίγος περνάει από κάθε άντρα όταν ακούει την γυναίκα του να του λέει «Εβγαλε καινούργια ταινία ο Woody ». Και περνάει γιατί ξέρει ότι θα δει για μια ακόμα φορά έναν νευρωτικό τύπο, να λέει τα ίδια αστεία και να έχει τις ίδιες ανησυχίες τα τελευταία 30 χρόνια. Τα έργα του Woody Allen είναι το ίδιο embarrassing για τον άνδρα όπως τα πορνό είναι για τις γυναίκες. Είναι και ο λόγος που οι γυναίκες, κάποιας ιδιαίτερα ηλικίας, τα λατρεύουν. Τις καθησυχάζουν ότι οι άντρες δεν είναι ούτε Rambo να βαράνε, ούτε Clint Eastwood να μιλάνε μια φορά το τέταρτο, αλλά ανθρωπάκια που η μόνη ελπίδα στην ζωή τους είναι να τους σηκωθεί. Και στο irrational man ο Joachim Phoenix delivers the goods.
Ο Joaquin Phoenix παίζει τον ρόλο έναν «καταραμένο» μπίτνικ καθηγητή της φιλοσοφίας που το έχει ρίξει στο αλκοόλ για να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά του προβλήματα και ότι φυσικά δεν του σηκώνεται. Αποφασίζει ότι η λύση είναι στην πράξη και όχι την θεωρία και του σηκώνεται με αποτέλεσμα μερικές από τις πλέον ανέμπνευστες ερωτικές σκηνές. Πρώτα με την Nancy Caroll και μετά με την Emma Stone, με μόνη διαφορά ότι με την πρώτη κάνει θόρυβο ενώ με την δεύτερη όχι. Πριν συμβούν αυτά έχει μεσολαβήσει μία ώρα μέχρι το διάλλειμα που δεν γίνεται τίποτα και μια ώρα μετά το διάλλειμα που όλο και κάτι συμβαίνει με αποτέλεσμα σε σύγκριση με το πρώτο μέρος το δεύτερο να μοιάζει action movie. Και φυσικά επειδή κάτι συμβαίνει οι ηθοποιοί αρχίζουν να παίζουν, που σε σκηνοθεσία Woody Allen σημαίνει να γκαρίζουν και να κουνάνε τα χέρια σαν τον Τζόρτζεβιτς σε επέλαση για να φανούν φυσικοί.
Βλέπεται ; Περισσότερο από το άθλιο Scoop ή το αθλιότερο To Rome with Love αλλά λιγότερο από την Jasmine ή σίγουρα το Match Point.
Υ.Γ Προβάλλεται το επιχείρημα γιατί οι ταινίες του Woody Allen δεν αντιμετωπίζονται ξεχωριστά αλλά σαν σύνολο. Η απάντηση είναι γιατί κάνει το ίδιο πράγμα. Για την ακρίβεια δύο πράγματα σε δύο περιόδους. Την μία να λέει αστεία, που ξεκινάει το 1969 με το Take the Money and Run και τελειώνει το 1975 με το Love and Death και την δεύτερη που ξεκινάει με το Annie Hall και τελειώνει σήμερα. Το άλλο είναι γιατί όλες οι ταινίες των τελευταίων χρόνων πρέπει να συγκρίνονται με το Match Point. Επειδή το Match Point, που έχει στοιχεία από το American Tragedy του Theodore Dreiser, είναι η μόνη ταινία που διαφέρει.
Υ.Γ1 Την ταινία την είδα στο Cine Μαργαρίτα. Ένα θερινό σινεμά στο τέλος της Δουκίσσης Πλακεντίας, λίγο πριν αρχίσει το concrete jungle των αεροδρόμων της Αττικής οδού με τις εξόδους για Χαλάνδρι. Κλασικό θερινό σινεμά, μεγάλης χωρητικότητας, με γαρμπίλι στο έδαφος, μεγάλο χώρο πάρκινγκ και καλό ήχο αφού δεν υπάρχουν περίοικοι να διαμαρτυρηθούν ενώ δεν το πιάνει ο θόρυβος του δρόμου.
Υ.Γ.2 Το φετίχ του Woody Allen είναι να βάζει τις πρωταγωνίστριες του να φοράνε το καπέλο με σηκωμένο το μπορ μπροστά. Κάτι χαριτωμένα, επαναστατικό. Πριν από 35 χρόνια.
Υ.Γ3 Για το Irrational Man υπήρξε θετική κριτική του Μάκη, που με προέτρεπε να το δω. Το είδα και τον συγχωρώ.
