Run Forrest, Run

Η μηχανή φρέναρε βίαια στον παράδρομο της Συγγρού και από το πίσω κάθισμα ξεπετάχτηκε ο Άδωνις μέσα στο cobalt blau κοστούμι του. Έτρεξε γρήγορα προς την πόρτα, πρόλαβε να χαμογελάσει στους εμβρόντητους δημοσιογράφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ της Νέας Δημοκρατίας αλλά ήταν εκπρόθεσμος σαν το καλάθι του Σεργκέι Μπέλοφ στον τελικό του Μονάχου. Όπως όμως μέτρησε και το καλάθι του Μπέλοφ, έτσι μέτρησε και το buzzer beater του Αδώνιδος, λίγο πριν η Βουλή ανοίξει τις πύλες της για να υποδεχθεί τους νέους πατέρες του έθνους που όμως είναι οι ίδιοι με πριν, αφού ο ελληνικός λαός έναν πατέρα αναγνωρίζει αυτή την εποχή και είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Οι υπόλοιποι είναι όλοι τους παιδιά του, αφού τα άλλα παιδάκια που μαγκέψανε απότομα και έκαναν την επανάστασή τους, έμειναν εκτός Βουλής, εκτός χρηματοδότησης και εκτός κόμματος.

Ο Τσίπρας που μπορεί και έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εκδράμει στην καπιταλιστική Νέα Υόρκη, μπιζμπιζέ με την Κυρία και τον “I dit not have sex with this woman”, να τρώει με τη Μπέττυ στο Cipriani του Upper East Side και ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι ξεμπερδέψαμε με το παλιό. Αν είναι να ξεμπερδέψαμε με το παλιό και το καινούριο να συνοψίζεται στο καναρινί ταγέρ της Γιάννας, τότε πάλι κάτι καταλάβαμε λάθος. Κι απ’ ότι φαίνεται όχι μόνο εμείς, αλλά και η Νέα Δημοκρατία που από το ίδιο το βράδυ των Εκλογών του Σεπτεμβρίου βάλθηκε να διαλυθεί. Μόνη της, σαν κακοκουρδισμένο ρολόι που κάθε φορά που χάνει βγαίνει και κάνει κούκου και ζητάει καινούριο πουλάκι το οποίο όμως θα κινεί ο ίδιος μηχανισμός. Ο Τσίπρας είναι digital και η Νέα Δημοκρατία ψάχνει κούκους στο παλιό εκκρεμές, αυτό είναι το επιμύθιο.

Μέχρι να βγει λοιπόν ο επόμενος που θα είναι multifunctional-tridimensional και θα μας έχει στο μνημόνιο αλλά θα δίνει και αυξήσεις χαμηλώνοντας του φορολογικούς συντελεστές, πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με τον «Μισέλ, έλα να δεις τον τύπο που κέρδισε απανωτές εκλογές» που είπε ο Ομπάμα στη first lady τη μέρα που είχαν την τιμή να γνωρίσουν τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Και αυτά που μπορούμε να κάνουμε, είναι στ’ αλήθεια πολύ λίγα εν όψει της θύελλας που μας περιμένει. Παρά ταύτα, επικρατεί ένα ήρεμο και ευτυχισμένο χάος, μια παροιμιώδης ευφορία ενός λαού που αρνείται να αντιληφθεί την πραγματικότητα και εξακολουθεί να πιστεύει ότι «τη σκαπουλάραμε».

Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, επειδή αυτό είναι το κλίμα και επειδή το μνημόνιο είναι δέκα φορές καλύτερο απ’ αυτό που θα έφερνε ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ή επειδή, όπως είπε ο Πάνος Καμμένος στο διάλειμμα που του έστρωναν το κόκκινο χαλί πάνω στις παλέτες στη Σαλαμίνα, το μνημόνιο δεν είναι μνημόνιο, αλλά ένα μνημόνιο που θα μας βγάλει από τα μνημόνια που ήταν τα πραγματικά μνημόνια που μας έφεραν εδώ και χρειαζόμαστε αυτό το μνημόνιο που θα καταστρέψει τα μνημόνια. Αυτό ακριβώς, τίποτ’ άλλο. Το θεραπευτικό μνημόνιο όμως έχει και όρους, ορισμένοι είναι και ιδιαίτερα επαχθείς και επώδυνοι, που εάν δεν εφαρμοστούν άμεσα, δεν θα φέρουν και επόμενο, αλλά το ταξί του Λαφαζάνη για το Νομισματοκοπείο.

Τι απαντά λοιπόν σε όλα αυτά η Αξιωματική Αντιπολίτευση; Απαντά ψάλλοντας βυζαντινούς ύμνους με εικονολάτρες και εικονοκλάστες, με έναν μηχανισμό που ανήκει στους προηγούμενους χωρίς να ξέρει κανείς ποιοι είναι οι επόμενοι και με ποιους είναι οι νυν. Κερασάκι στη βυζαντινολογία, η τρεχάλα του Αδώνιδος, η απέλπιδα προσπάθεια να καταθέσει την υποψηφιότητα για την αρχηγία του κόμματος που κατά τον ίδιο πρέπει να κοιτάξει δεξιά και για αυτό εξασφάλισε την πεντηκοστή υπογραφή από έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι η στροφή πρέπει να είναι προς κέντρο, γιατί downtown είναι ο πολύς ο κόσμος. Κατάλαβε κανείς τίποτα; Προφανώς ούτε οι ίδιοι, αφού η κατάσταση θυμίζει τραγούδι του Κηλαηδόνη. Τάφτιαξε ο Βαγγέλης με τη Ντόρα, φίλοι ο Αχιλλέας με το Gigi, τα βρήκε ο Κυριάκος με τον Αντουάν, τάσπασε ο Μάκης με τον Άδωνη που τα βρήκε με το Sam the Eagle. Τιρουριρουράμ-ταμ-ταμ.

Το ΠΑΣΟΚ πανηγυρίζει για το 6% και – άκουσον, άκουσον - ζητάει εφαρμογή της απλής αναλογικής «για μας τα μικρά κόμματα», ο Σταύρος μοιάζει χαμένος κι αναζητεί τις αρκούδες που έφαγαν τα ψάρια από το ποτάμι του, ο Κουβέλης αντί να σκέφτεται αν το σεμέν στην αίθουσα υποδοχής του Προεδρικού Μεγάρου έχει το σωστό μοτίβο, παίζει σεμέν ντε φερ με τα απομεινάρια της «αριστεράς της ευθύνης» και ο Κουτσούμπας ενημερώνει ακόμα με τρόπο το Λαφαζάνη ότι η Σοβιετική Ένωση έπαψε να υπάρχει και έχει γίνει άντρο του καπιταλισμού. Ποιοι μένουν; Ο «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Φύσσα» Μιχαλολιάκος και ο μέγας εξυγιαντής Λεβέντης «που τα έλεγε από τότε αλλά δεν τον ακούγαμε και τον λέγαμε γραφικό» μαζί με τα λεβεντόπαιδα, που μόλις εξελέγησαν του διεμήνυσαν ότι έτσι και κάνει καμιά μαλακία και τους αλλάζει κάθε 6 μήνες, θα ανεξαρτητοποιηθούν για να μη χάσουν τη βουλευτική αποζημίωση.

Ο Καμμένος είναι εκτός συζήτησης, βρίσκεται σε διαρκείς συσκέψεις για το αν πρέπει να τελεστεί πρώτο το μνημόσυνο στη Σηστό ή στη Μυκάλη, προτού πάμε Πλαταιές για το τελευταίο event, με special guest το συνεπώνυμό του, Δημήτρη Καμμένο που θα εξηγήσει τη σημασία του αντισημιτισμού στις μέρες μας. Όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού που δεν λάθεψε ποτέ, καλούνται να διαχειριστούν την κρισιμότερη περίοδο στη νεότερη ιστορία της ελληνικής οικονομίας είτε συμπολιτευόμενοι με τον Αλέξη Τσίπρα είτε ασκώντας κριτική για την πολιτική του, στην οποία οι περισσότεροι είχαν προσυμφωνήσει όταν στην τούρλα του Αυγούστου συνυπέγραφαν το μνημόνιο που σήμερα καταδικάζουν, συμπεριλαμβανομένου και του Τσίπρα που το έφερε και δηλώνει παντού ότι θα βρει ισοδύναμα για να το εφαρμόσει.

Στον Forrest Gump, την αποθέωση του american dream, ο φιλέλληνας Tom Hanks αν και υστερεί διανοητικά, κατορθώνει να διαπρέψει σε όλους τους τομείς της ζωής του και καταλήγει και να φιλοσοφεί τρώγοντας σοκολατάκια. Γίνεται πρωταθλητής στο τρέξιμο, ένας εξαιρετικός quarterback, ολυμπιονίκης στο ping pong, ζάμπλουτος βασιλιάς της γαρίδας, γνωρίζει τον Κένεντυ, στο τέλος κερδίζει και το κορίτσι. Κάτι παρόμοιο μοιάζει να έχει ανάγκη η χώρα, ένα παραμύθι σαν αυτό του Spielberg, να μας πάνε όλα τόσο καλά και να έχουμε όλους τους πλανήτες μαζί μας, ούτως ώστε να μη βυθιστεί το πλοίο μαζί με τους επιβάτες. Εν ολίγοις, πρέπει να βρούμε επειγόντως που έχει γαρίδες.