Ανθρωποι και ποντίκια

Πριν κάποιο καιρό το φανάρι με έπιασε μπροστά από ένα γυμναστήριο. Τέσσερις η ώρα Σαββάτο μεσημέρι και οι διάδρομοι φουλ. Κάτι σαν χάμστερ, μια σειρά καταραμένοι, έτρεχαν καταδικασμένοι να μένουν στο ίδιο μέρος. Με το ερώτημα να είναι πως ένα πράγμα που τον 19ο αιώνα ήταν ποινή που επιβαλλόταν στους φυλακισμένους, σήμερα πληρώνουν για να το κάνουν.
Στην βικτωριανή εποχή οι αναμορφωτές για να μην αφήνουν τους κατάδικους να τεμπελιάζουν χωρίς δουλειά την φυλακή, εφεύραν το treadmill. Μια μορφή διαδρόμου που ο κατάδικος πατούσε σε σκαλοπάτια που ήταν εφαρμοσμένα κυκλικά σε έναν άξονα που υποχωρούσαν δίνοντας την αίσθηση ότι ανεβαίνει μια ατελείωτη σκάλα. Σε κάποιες φυλακές όπως ο άξονας έδινε κίνηση σε μύλο για να αλέθει σιτάρι ή αντλία για νερό αλλά σε άλλες τροχός γύριζε χωρίς νόημα. Οι κατάδικοι ήταν απομονωμένοι με χωρίσματα για να μην επικοινωνούν. Εξαιρουμένων των χωρισμάτων η λογική του διαδρόμου είναι η ίδια.
Μέχρι τα τελευταία 30 χρόνια το τρέξιμο ήταν τιμωρία. Στο ποδόσφαιρο η κλασική τιμωρία για όποιον κωλοβάραγε στην προπόνηση ήταν να κάνει τρείς φορές τον γύρο του γηπέδου. Στον στρατό μέχρι να απαγορευτούν τα καψόνια υπήρχε το αεροπλανάκι που ο φαντάρος έπρεπε να τρέχει γύρω από τον λόχο που περπάταγε για να δίνει «αεροπορική υποστήριξη». Οταν κάποιος βαριέται να κάνει κάτι λέει «που να τρέχουμε…». Κάποιος όμως κατάφερε να πλασάρει το τρέξιμο στον διάδρομο σαν απόλαυση. Και μια κοινωνία που πληρώνει για να φάει ρύζι και ψάρι τυλιγμένο στα φύκια, φτάνει αντί για «ρύζι και ψάρι τυλιγμένο στα φύκια» να λέγεται σούσι, τσίμπησε.
Το περπάτημα στον δρόμο είναι κάτι άλλο. Μετά το τένις και το γκολφ, το περπάτημα είναι το αγαπημένο μου σπορ. Αλλά στην αναρχική έκδοση του. Να βάζω ένα 20άρικο στην τσέπη και να αμολιέμαι προς μία κατεύθυνση φτάνοντας όσο πιο μακριά μπορώ μέχρι να τα φτύσω και να βρω ένα ταξί να με γυρίσει σπίτι. Ξεκινώντας από τα Βριλήσσια έχω φτάσει μέχρι Νέα Ερυθραία ή στο Far West στα χωράφια του κέντρου των Μεσογείων. Εχω διασχίσει το αχαρτογράφητο κομμάτι που βρίσκεται στα πίσω από το Σισμανόγλειο προς Μελίσσια. Περπατώντας στους δρόμους βλέπεις μια Αθήνα που δεν υποπτεύεσαι ότι υπάρχει. Περπατώντας στον διάδρομο βλέπεις το καντράν.
Αν πάντως κάποιος πάρει διάδρομο η κατάλληλη θέση είναι η κρεβατοκάμαρα. Σύμφωνα με όλους τους φίλους μου που είναι στο fitness ο διάδρομος γίνεται μια από τις καλύτερες κρεμάστρες.