Multi Culti
Με αφορμή τα γεγονότα στο Παρίσι ο Μάκης γράφει για την θεοποιημένη έννοια της πολυπολιτισμικότητας και την πολύ κακώς υποτιμημένη ανοιχτή πλουραλιστική κοινωνία, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η πολυπολιτισμικότητα είναι μια έννοια που σχεδόν θεοποιήθηκε από τους «πολιτικά ορθούς» η οποία όμως μπορεί να καταλήξει να είναι καταστροφική και θανατηφόρα.
Οι δυτικές κοινωνίες εδώ και δεκαετίες και τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο περιέχουν αναπόφευκτα σχεδόν όλων των ειδών και των πολιτισμών άτομα, ομάδες και κοινότητες…
Η «συμπεριληπτική» κοινωνία (inclusive society) είναι αυτή η οποία δεν έχει αποκλεισμένα άτομα, ομάδες και κοινότητες, όμως παρόλα αυτά μπορεί να εκφράζει δυο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις.
1: Μια κοινωνία που συμπεριλαμβάνει όλους τους πολιτισμούς, τις θρησκείες και τις φυλές, όμως κάτω από την εξουσία του ενός νόμου που ισχύει για όλους στην συγκεκριμένη κοινωνία.
2: Μια κοινωνία που για να κάνει ‘χώρο’ στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, υποχωρεί από τις νομικές και τις πολιτιστικές της θέσεις.
Δηλαδή πιο απλά, στην πρώτη περίπτωση οι κάθε φορά νεοφερμένοι μετανάστες και οι πρόσφυγες, καλούνται να προσαρμοστούν στους νόμους και στην κουλτούρα της χώρας που τους φιλοξενεί, ενώ στη δεύτερη οι πολίτες της χώρας καλούνται να προσαρμοστούν στις ανάγκες, τα πρότυπα και τις επιθυμίες των μεταναστών.
Η πολυπολιτισμικότητα παρότι φαντάζει ως μια δήθεν προοδευτική έννοια στην ουσία είναι αυτή η δεύτερη περίπτωση και είναι εντελώς διαφορετική από την ανοιχτή πλουραλιστική κοινωνία που αφορά την πρώτη περίπτωση και ενσωματώνει τους κάθε φορά καινούργιους πολίτες της.
Η Πολυπολιτισμικότητα συνεπάγεται ότι ένα κράτος κάνει πράγματα που ενώ φαίνεται να έχουν στόχο τον πλήρη σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων και της διαφορετικότητας των ανθρώπων, αυτό που τελικά κάνει είναι τους τοποθετεί σε «κουτιά» με βάση πολιτισμικές, εθνικές διαφορές και άλλες διαφορές. Στην ουσία δηλαδή οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας ενώ ισχυρίζονται ότι αυτοί έχουν τα ανοιχτά μυαλά, αντίθετα, χωρίς να το καταλαβαίνουν περιορίζουν σε γκέτο και αστυνομεύουν αυτούς που θέλουν να καταστήσουν ελεύθερους.
Υπάρχει ένα τεράστιο, και τελικά καταστροφικό μπέρδεμα μεταξύ πολιτισμού και κουλτούρας.
Ένα φανερό σε όλους παράδειγμα για τις διαφορές μεταξύ πολιτισμού και κουλτούρας, το δανείζομαι από το τελευταίο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου*: Οι λευκοί της Νότιας Αφρικής έχουν κοινό πολιτισμό με τους Βρετανούς και του Ολλανδούς, αλλά διαφορετική κουλτούρα. Ο «πολιτισμός» τονίζει την ιστορικότητα, τις «ρίζες», ενώ η κουλτούρα τονίζει το παρόν. Στο ‘παρόν’ προφανέστατα και κατ’ αρχάς συμπεριλαμβάνονται οι νόμοι κάθε κοινωνίας.
Το θέμα είναι εντελώς θέμα ουσίας, και προφανώς περιλαμβάνει ακόμα και τους έλληνες πολίτες. Δεν του φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά η δήθεν πολυπολιτισμική δημοκρατική ελληνική κοινωνία, είναι αυτή που έδωσε πεδίο εδω και χρόνια στους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής να δρουν ατιμώρητα εκτός νόμων και κουλτούρας της ελληνικής κοινωνίας. Το επέτρεπε λέγοντας: «Έλα μωρέ. Δρουν σε μέρη δικά τους που δεν μας πολυαφορούν, και χτυπανε κάποιους που δεν μας αφορούν, και κάτι μετανάστες που δεν τους ψάχνει κανένας»… Οι νεοναζιστές σιγά σιγά επέβαλλαν σε όλο και περισσότερα μέρη τον δικό τους ‘πολιτισμό’ που είναι εκτός της γενικής ελληνικής κουλτούρας (ακόμα) και φυσικά των νόμων… Κάποια στιγμή που βρέθηκε η Χ Α στο κοινοβούλιο με αφορμή τον ένα από τους φόνους που διέπραξαν, άρχισαν να ξανακοιτάμε τις παρανομίες και τα κακουργήματα που έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια και που μια πλουραλιστική ανοιχτή κοινωνία δεν θα τα ανεχόταν ευθύς εξ αρχής.
Ξαναγυρνάμε στους πρόσφυγες… Από τη στιγμή που φεύγουν από τις χώρες τους μην αντέχοντας και θέλοντας να ξεφύγουν από τη θανατηφόρα κουλτούρα που ισχύει εκεί, είναι στοιχειώδης λογική ότι θα πρέπει να προσαρμοστούν στη ‘σωτήρια’ γι αυτούς κουλτούρα της χώρας στην οποία εγκαθίστανται. Οι άνθρωποι λοιπόν που μεταναστεύουν στη Δύση από τις καταστροφικές κουλτούρες των χωρών τους, πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται; Διάφοροι «πολιτικώς ορθά» σκεπτόμενοι λένε ότι πρέπει να δημιουργήσουμε χώρο για να ανθίσει η κουλτούρα τους, όμως είναι φανερό ότι αυτή η θέση είναι εντελώς λάθος. Ο πολιτισμός τους, που περιλαμβάνει και τη θρησκεία τους, φυσικά να ασκείται, η κουλτούρα τους όμως πρέπει να είναι υποχρεωτικά της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει η δυτική κοινωνία να αφήσει χώρο για να μεταφέρουν τα πολιτισμικά τους στοιχεία, αλλά η κουλτούρα πρέπει να είναι μία και να είναι αυτή της χώρας στην οποία εγκαθίστανται.
Για παράδειγμα το γαλλικό κράτος νομοθέτησε ότι δεν επιτρέπει στις γυναίκες που ζουν στην επικράτεια του, να φορούν μπούργκα. Από τη στιγμή που κάποιοι μουσουλμάνοι έφυγαν από τις χώρες τους και βρήκαν ως καλύτερο καταφύγιο τη Γαλλία είναι υποχρεωτικό να σεβαστούν το νόμο της χώρας. Για να γίνει πιο ελληνικό και κατανοητό σε κάποιους που διαβάζουν το κείμενο, η Γαλλία έχει αποφασίσει ότι αυτό που έκαναν οι τούρκοι στους αρμένιους και τους πόντιους είναι γενοκτονία και ότι η άρνηση αυτής της απόφασης περιέχει μιας μορφής παρανομία. Όποιος Τούρκος ζει στη Γαλλία πρέπει, τουλάχιστον δημόσια, να δέχεται κι αυτό.
ΣΣ 1 :Γυρνώντας στους ‘πολιτικά ορθούς’ και ‘υπερευαίσθητους’ πολίτες να πούμε ότι η επιμονή για το σεβασμό του «Άλλου ανθρώπου» έφτασε στις δυτικές χώρες σε τέτοια γελοία παράνοια ώστε να υπάρχει πλέον από αρκετούς η απόρριψη του δυτικού πολιτισμού και η καταγγελία του ως πηγή δυστυχίας της ανθρωπότητας! Ζήτω η τρέλα… και η ιστορική αμάθεια δηλαδή.
ΣΣ 2: Προφανώς δεν γίνεται ποτέ να υπάρξει κοινωνία χωρίς εγκληματίες και χωρίς οποιασδήποτε μορφής φασισμό (criminal free society - fascist free society). Οπότε είναι αυτονόητο ότι η όλη συζήτηση γίνεται για το πώς θα γίνουν βήματα ώστε να περιοριστούν στο minimum δυνατό.
ΣΣ 3: Και ένα ποδοσφαιρικό παράδειγμα για τους πιο μερακλήδες: Το ποδόσφαιρο μπορούν να το παρακολουθούν φίλαθλοι όλων των πολιτισμών και των θρησκειών αλλά η κουλτούρα του αθλήματος και οι νόμοι του, απαιτούν συγκεκριμένα πράγματα τα οποία είναι υποχρεωμένοι να τα τηρούν όλοι. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να ελεγχτεί αν ο κάθε οπαδός είναι νεοναζιστής, όμως απαγορεύονται και τιμωρούνται οι ρατσιστικές εκδηλώσεις με τις οποίες θέλει να μεταφέρει τη γελοιότητα του στην κοινωνία του γηπέδου.