Ο καλύτερος ΠΑΣ που θυμάμαι...

Αυτό το λάθος το κάνουμε συχνά στην Ελλάδα. Σπανίως κοιτάμε τον “μικρό” στο ματς με τον “μεγάλο” και σχεδόν ποτέ, όταν ο μικρός παίρνει το αποτέλεσμα, τον βαθμό ή τους βαθμούς, ενιότε την πρόκριση, δεν έχει κερδίσει αυτός. Πάντα έχει χάσει ο μεγάλος.

Ας αφήσουμε λοιπόν για μία φορά στην άκρη το τι έκανε ο Παναθηναϊκός (ή πιο σωστά το τι δεν έκανε) στα Γιάννενα, κάτι που έτσι και αλλιώς έχουμε αναλύσει πάρα πολλές φορές και ας δούμε τι έκανε ο ΠΑΣ σε αυτό το ματς και όχι μόνο.

Μεγάλωσα ακούγοντας τις ιστορίες για τον σπουδαίο ΠΑΣ των Αργεντίνων που χτύπαγε τους μεγάλους στα ίσια και που τερμάτιζε στην πρώτη πεντάδα του πρωταθλήματος. Προσωπικά αυτόν τον ΠΑΣ, δεν τον είδα ποτέ, και βέβαια δεν είδα ποτέ μου και “Ευρωπαίο” ΠΑΣ. Ούτε καν να διεκδικεί ευρωπαϊκό εισιτήριο δεν θυμάμαι.
Παρά ταύτα όσο και αν εγώ έζησα τον ΠΑΣ, του ανέβα κατέβα, από την Β' Εθνική στην Α' Εθνική και τούμπαλιν, πάντα λόγω της δυναμικής που είχε αυτή η ομάδα χάρη στον κόσμο της, τον είχα για μεγαλύτερο μέγεθος από αυτό που ήταν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.

Για πρώτη φορά φέτος, αυτό το μέγεθος, τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι της δικής μου ηλικίας το βλέπουν και στο γήπεδο.
Η συζήτηση για τον ΠΑΣ φέτος δεν είναι αν θα παραμείνει στην κατηγορία, αλλά αν μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να βρεθεί στα πλέι οφ. Και όλα αυτά σε μία χρονιά που όντας τιμωρημένος δεν μπορούσε να κάνει μεταγραφές και ο κόσμος της ομάδας στις αρχές δεν πήγαινε (μαζικά) καν στο γήπεδο.

Πολλοί που ξέρουν την ψυχολογία του ΠΑΣ, μου λένε. “Για αυτό τα πάει περίφημα φέτος. Γιατί δεν έχει πίεση, γιατί κανείς δεν περίμενε κάτι”. Ισως να είναι και έτσι, εγώ πάλι θα μείνω στα αγωνιστικά προτερήματα στα οποία οφείλεται κατά βάση η φετινή παρουσία – πορεία της ομάδας.
Το πρώτο πράγμα που εντοπίζει κανείς είναι ένα εξαιρετικά ισορροπημένο ρόστερ. Τι εννοώ με το ισορροπημένο;

Ο Πάντος και κανά δύο ακόμη παίκτες είναι οι εκφραστές της μαχητικότητας, του πείσματος, της αυταπάρνησης που πρέπει να έχει μία ομάδα.
Ο Τζημόπουλος, και κανά δύο άλλοι είναι οι έμπειροι που χρειάζεται κάθε ομάδα στο ρόστερ της η οποία στηρίζεται σε νέα παιδιά που χρειάζονται καθοδήγηση.

Ο Κοροβέσης, ο Κολοβέτσιος και αρκετοί ακόμη είναι τα νέα παιδιά – ταλέντα που έχουν την δίψα και την διάθεση να διακριθούν, να πετύχουν, να γίνουν γνωστοί, να καθιερωθούν!

Ο Ντε Βισέντι είναι ο απρόβλεπτος, ο παίκτης που μπορεί να κάνει στο γήπεδο “ότι θέλει”, βγάζοντας στο χορτάρι την έξτρα κλάση που είναι απαραίτητη σε κάθε ομάδα.

Ο Ιλιτς είναι ο εκφραστής της... ποδοσφαιρικής αλητείας που επίσης είναι απαραίτητη σε μία ομάδα που προσπαθεί να διακριθεί.
Αν συνεχίσω θα βρω παίκτες που έχουν την ταχύτητα για να παίξει αυτό που παίζει ο ΠΑΣ (Γεωργίου), το ταλέντο (Κεϊτά) και πολλά ακόμη, που δείχνουν ότι έστω και κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες το περασμένο καλοκαίρι ο Γιάννης Χριστόπουλος και οι άνθρωποι του ΠΑΣ έφτιαξαν πολύ προσεκτικά ένα ρόστερ που τα έχει όλα.

Και δεν το έκαναν αυτό οι περισσότεροι που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση το περασμένο καλοκαίρι (βλέπε ΑΕΚ, Αρης, Κέρκυρα).
Ο ΠΑΣ είναι σε ευρωπαϊκή τροχιά μετά από 17 αγωνιστικές μα πάνω από όλα είναι μία εξαιρετική ομάδα με περισσότερες αρετές και πλεονεκτήματα από τα μειονεκτήματα.

Αν μάλιστα δεν έπαιζε σε αυτό το χωράφι θα ήταν και πιο ψηλά στην βαθμολογία. Ο ΠΑΣ που έχει φτιάξει ένας πολύ καταρτισμένος προπονητής είναι ο καλύτερος ΠΑΣ που είδα ποτέ και πραγματικά είναι πολλά τα ματς που χαίρομαι να τον βλέπω. Και δεν μπορείς να το πεις για περισσότερες από τρεις τέσσερις ελληνικές ομάδες αυτό.