Στημένα και διαφθορά στο πρώτο Σκουντέτο, που δεν το πήρε κανείς

Δεν χρειαζόταν να εξηγήσει κανείς στον Μπενίτο Μουσολίνι, ότι το ποδόσφαιρο ήταν ένα τεράστιο όπλο στην προπαγάνδα της επικοινωνίας. Οταν στα τέλη Οκτωβρίου του 1922 οδηγούσε 40.000 Μελανοχίτωνες στην διαβόητη Πορεία προς τη Ρώμη και καταλάμβανε την εξουσία, γνώριζε ήδη ότι στην Ιταλία η μπάλα ήταν λατρεία και ότι θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει ως ένα πολιτικό παιχνίδι. Κάτι που έκανε με τεράστια επιτυχία στην κατάκτηση των διαδοχικών Μουντιάλ του 1934 και του 1938. Το 1926 όμως είχε αποφασίσει ότι θα έπρεπε να ενώσει ποδοσφαιρικά όλη τη χώρα σε ένα κανονικό πρωτάθλημα, βάζοντας τέλος στις περιφερειακές Λίγκες. Κι αυτό συνέβη τελικά για τη σεζόν 1926-'27.

Το φασιστικό καθεστώς έδωσε εντολή στον Λεάντρο Αρπινάτι να καταστρώσει τα σχέδιά του και να προχωρήσει στην υλοποίηση του εγχειρήματος. Ο Αρπινάτι ήταν άνθρωπος από τα σπλάχνα της Μπολόνια και ακόλουθος του Μουσολίνι από το ξεκίνημα της ανέλιξής του. Εγινε έτσι ο πρώτος πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Το έργο του δεν θα ήταν καθόλου εύκολο, μιας και οι Βόρειοι αντιδρούσαν, επειδή ήθελαν δικό τους άνθρωπο στην ηγεσία, ενώ οι Νότιοι αναζητούσαν περισσότερα προνόμια, καθώς βρίσκονταν σε υποδεέστερη οικονομική κατάσταση.

Μέσα απ' όλες αυτές τις αναποδιές, ετοιμάστηκε το πρώτο Καμπιονάτο. Μόνο που στην πολύ πρώιμη μορφή του είχε 44 ομάδες, οι οποίες χωρίστηκαν σε δύο ομίλους, δίχως όμως γεωγραφικά κριτήρια, κάτι που έκανε τους Νότιους να αντιδράσουν. Οι τρεις πρώτες κάθε ομίλου, θα έπαιρναν την πρόκριση για την τελική εξάδα. Αυτή με τη σειρά θα σχημάτιζε ένα μίνι πρωτάθλημα, που θα αναδείκνυε και τον πρώτο εθνικό πρωταθλητή. Τέτοιος όμως δεν έμελλε να εμφανιστεί στο φινάλε. Γιουβέντους, Ιντερ, Τζένοα, Τορίνο, Μπολόνια και Μίλαν ήταν οι καλύτερες έξι κι εκείνες που θα έδιναν τη μάχη για το Σκουντέτο.

Η Τορίνο ήταν παντοδύναμη και το έδειξε σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια, φτάνοντας στο μεγάλο ντέρμπι της πόλης με σημαντικό βαθμολογικό πλεονέκτημα. Εάν νικούσε τη Γιούβε, θα σήκωνε και το τρόπαιο. Πριν το μεγάλο ραντεβού κλήθηκαν να γευματίσουν μαζί ο πρόεδρός της, Κόμης Εουτζένιο Μαρόνε, μαζί με εκείνον της Γηραιάς Κυρίας (που ακόμα ήταν παιδαρέλι τότε), Εντοάρντο Ανιέλι, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής της FIAT και πατριάρχης της διάσημης πλέον φαμίλιας. Στη συντροφιά τους κάθισε και ο πρίγκιπας Ουμβέρτος της Σαβοΐας, ο μετέπειτα ύστατος βασιλιάς της Ιταλίας.

Παρά όμως την τόσο σημαντική συνάντηση, ο Κόμης Μαρόνε, φέρεται να είπε μετά το δείπνο: «Εγώ θα πάρω το πρωτάθλημα με κάθε τρόπο». Η Τορίνο έκανε ανατροπή στον αγώνα και νίκησε 2-1, εξασφαλίζοντας τον τίτλο. Ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα και ενώ άπαντες στην Γκρανάτα πανηγύριζαν, τους στάλθηκε μία επιστολή από την Ομοσπονδία. Στην αρχή γέλασαν, μα δεν ήταν αστείο. Το έγγραφο ανέφερε ότι ο διαιτητής του Τορίνο-Μπολόνια (1-0) αναγνώριζε έστω και με καθυστέρηση ενός μήνα ότι είχε κάνει λάθος, ακυρώνοντας το γκολ της ισοφάρισης. Η Ομοσπονδία όριζε ότι ο αγώνας θα παιζόταν ξανά.

Στο επαναληπτικό παιχνίδι η Τορίνο νίκησε ξανά 1-0, με το ίδιο διαιτητή να δίνει ένα σκανδαλώδες πέναλτι υπέρ της. Πλέον οι Τορινέζοι μπορούσαν να το χαρούν. Μα πάλι θα τους το ακύρωναν. Ενας δημοσιογράφος, ο Χούλιο Φαρινέλι, κατήγγειλε στην Ομοσπονδία ότι είχε ακούσει άνθρωπο των πρωταθλητών να δίνει χρήματα σε ποδοσφαιριστή της Γιουβέντους. Ηταν ο Λουίτζι Αλεμάντι, εκ των κορυφαίων της ομάδας του, στον οποίο υποστήριζε ότι είχαν προσφέρει 50.000 λιρέτες, ώστε να μην παίξει καλά. Ο Αλεμάντι είχε αγωνιστεί στο ματς, δίχως να υπάρχουν αναφορές για το πώς ήταν η απόδοσή του.

Λίγες μέρες αργότερα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Αρπινάτι, αποφάσιζε ότι η Τορίνο δεν θα έπαιρνε το πρωτάθλημα. Κανονικά έπρεπε να δοθεί στην 2η Μπολόνια. Επειδή όμως ήταν η δική του ομάδα, της το αρνήθηκε, ώστε να κατηγορηθεί ότι τα... μαγείρεψε έτσι ώστε να το σηκώσει το αγαπημένο του club. Κάπως έτσι εκείνο το Σκουντέτο, το πρώτο που παίχτηκε ποτέ, θα έμενε χωρίς κάτοχο για πάντα και θα ήταν το πρώτο στο οποίο αφαιρέθηκε ο τίτλος από την 1η ομάδα, έως ότου θα επαναλαμβανόταν το 2005 με το Calciopoli και τη Γιουβέντους. Οσο για την πέτρα του σκανδάλου, τον Αλεμάντι, θα δήλωνε σε συνέντευξή λίγο πριν φύγει από τη ζωή το 1976: «Οντως συνέβησαν περίεργα πράγματα τότε, αλλά όχι από εμένα και όχι από την Τορίνο, που της το πήραν άδικα»!

Follow me: @jorgekaraman