.gif){kind=small}
Ραπ λόγια πάνω σε τραύματα εισόδου-εξόδου (vid)
Η τελευταία έξοδος είναι η πρώτη, η επόμενη, αυτή που γίνεται είσοδος και ουρανός για λέξεις, σκέψεις, συναισθημάτων εκθέσεις. Τώρα δεν μπορείς να πεις ότι δεν ξέρεις. Ξέρεις και μετράς τον χρόνο διαφορετικά, όπως ορίζει το βάρος της ψυχής και του σώματος η πληγή. Κάπου ανάμεσα στο μ.Χ και στο π.Χ βρίσκεσαι και πατάς σπασμένα ξύλα που αγκάθια έγιναν. Δεν πονάς, παραπατάς και με βρώμικο νερό ξεδιψάς. Σιχαίνεσαι, στραβώνεις, βλαστημάς, μα γνωρίζεις πως αυτός ο δρόμος, αυτά τα κτίρια σου ανήκουν, μάλλον τους ανήκεις, και συνεχίζεις. Είσαι μόνος στο υπόγειο που σου αναλογεί και στο αδύναμο φως της γυμνής λάμπας βλέπεις τη σκιά της τίγρης. Δεν είναι παραίσθηση και κάθε ουσία βγαίνει από τα χιλιάδες, μικροσκοπικά, στόματά σου. Και το ζώο με τις στιλπνές μαύρες ρίγες, βρυχάται και μυρίζει τα βιβλία και τα χαρτιά που γεμίζουν τη βιβλιοθήκη σου. Δεν σηκώνεται από τη θέση σου, κοιτάς μέσα από τον υγρό καθρέφτη σου και ακούς το χρατς, χρατς πάνω στις ράχες των βιβλίων και στις πλάτες των λευκών σελίδων. Το άγριο ζώο που κουβαλά τα αποτυπώματα του Μπόρχες και τους χάρτες του Μαρκές, επιμένει, σκίζει και σκίζει και σκίζει. Κατεβάζεις μονορούφι τη φωτιά στο ποτήρι σου και όταν κλείνεις το φως η τίγρη χάνεται. Πέφτεις για ύπνο και στο μυαλό σου παίζει «Η τελευταία μεγάλη έξοδος. Μέρος Β΄. Οι κομμένες σκηνές».
Η καθαρότητα έχει σημασία ρε!
Ο Πακιώτης, ο Χρήστος ο Ογδόντα 4 Π.Χ, ο εκτός ορίων αφηγητής, ο ραψωδός με τη βαριά πένα και το μικρόφωνο οδηγό. Ο νέος δίσκος του, αυτός που μας ήρθε από τον ασύνορο χώρο του περιθωρίου, μαζεύει τα τραύματα εισόδου-εξόδου της ψυχής και του μυαλού και μας τα επιστρέφει με το αίμα καθαρό. Αυτό έχει σημασία ρε μάγκες, η καθαρότητα. Και ο Πακιώτης μένει κρυστάλλινος, πιστός στον ραπ λόγο (του) και στο ταξίδι του. Τα βήματά του βαριά και σίγουρα, στον χρόνο που ο ίδιος θέλει, στον χρόνο που φτιάχνει και γενναιόδωρα μοιράζει. Η αφηγηματική δεινότητα συνδυάζεται με δουλεμένους στίχους, πολύμορφες ηχητικές εκφράσεις και μία εκ βαθέων καλλιτεχνική εξομολόγηση. Ο Πακιώτης ό,τι δίνει το δίνει με την ψυχή του και κρατά την προσευχή του. Και δεν είναι το ιερό και το σεβάσμιο που φωτίζουν τον δρόμο. Όχι. Είναι η αλήθεια των δρόμων, των εθνικών οδών, των σκληρών Βαλκανίων, του βλέμματος που περιπλανιέται σαν τον Οδυσσέα και το κράτημα των εποχών. Ναι, ο Πακιώτης στοχεύει στις γραμμές των οριζόντων και ενώνει με την ευαισθησία του τις διαδρομές των αστεριών. Ναι, αυτή είναι Η τελευταία μεγάλη έξοδος, η αυλαία όμως δεν έχει πέσει.
Η μοναξιά της δημιουργίας και η επαφή με τον δημιουργό
Η κυρίαρχη αίσθηση αυτής της δουλειάς είναι η ακαταμάχητη μοναξιά! Η μοναξιά της δημιουργίας και η επαφή με τον δημιουργό, μέσα μας και εκεί ψηλά. Σε αυτά τα 17 κομμάτια υπάρχει κάτι το μυσταγωγικό, κάτι το ιερό που έρχεται από την εξύψωση του ανθρώπινου, την ανάδειξη των αδυναμιών του. Γι’ αυτό και από την εισαγωγή μέχρι το τέλος, είναι οι αληθινές εμπειρίες, αυτές που έμειναν, είναι η ουσιαστική φιλία, αυτή με τα λίγα λόγια, είναι οι απώλειες και οι περιηγήσεις σε κακοφτιαγμένους δρόμους. Ο Πακιώτης μεταφέρει το καθρέφτισμα του εαυτού του και γι’ αυτό ακούμε σκληρά, δηλαδή εύθραυστα, λόγια, μελωδικές αιωρήσεις και δυναμικά flow. Η φωνή του ξεχωριστή, σου γδέρνει την ψυχή και σε φέρνει στον δρόμο της, θες δεν θες. Ο Π.Χ μόνος του και όλοι τους, στα 40 και σε όσα έχει ορίσει η μοίρα γι’ αυτόν. Ο δίσκος περιέχει πολλές και ενδιαφέρουσες συνεργασίες, Εθνικός Σταρ, Γκέτο Ροκ, Ζωγράφος, Iratus, μερικά από τα ονόματα. Τα κομμάτια που μας άρεσαν λίγο περισσότερο: Εδώ κοιμούνται οι ποιητές, Τίγρεις, Ζεϊμπέκικο, Εργένης, Τίτλοι τέλους Πατέρα τα λέμε. Ο Πακιώτης είναι εδώ, στα υπόγεια που έχουν την καλύτερη θέα και σκάβει, σκάβει, σκάβει.
*Ο Χρήστος Πακιώτης στο YouTube
