Σταματήστε τη γη να κατέβω...

Μάλλον έφαγα και ήπια πολύ χθες το βράδυ στη φιλόξενη Θεσσαλονίκη, οπότε είχα τη νύχτα εφιάλτες. Εβλεπα στον ύπνο μου, ότι το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά είχε πέσει στα χέρια ενός καουμπόη στρατόκαυλου, ρατσιστή, ξενοφοβικού, μισογύνη, ομοφοβικού, σκοταδιστή, αστοιχείωτου, απρόβλεπτου, αναξιόπιστου, συνωμοσιολόγου, με μία λέξη επικίνδυνου.

Πετάχτηκα από το κρεβάτι και άλλαξα πλευρό καταϊδρωμένος. Μπα, σε καλό μου, τι μ’έπιασε νυχτιάτικα και ταξίδευα πίσω στα χρόνια του Μπους;

Το πρωί που ξύπνησα, διαπίστωσα έντρομος ότι είχα κοιμηθεί με την τηλεόραση ανοιχτή. Και ότι, όχι, δεν ήταν όνειρο ο εφιάλτης, ούτε έπαιζε το BBC World «Το Ποντίκι Που Βρυχάται». Ήταν μία μαύρη, κατάμαυρη, πραγματικότητα.

O αμίμητος αυτός λαός που από κάποιο καπρίτσιο της μοίρας έχει στα χέρια του την τύχη ολόκληρης της οικουμένης εξέλεξε για πρόεδρο τον τελευταίο άνθρωπο που θά'πρεπε να έχει πρόσβαση στον Λευκό Οίκο...

Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν θα αντιμετωπίσουν προβλήματα οι ΗΠΑ στο εσωτερικό τους και άλλωστε ο κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει και του ταιριάζει. Το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών είναι επικίνδυνο, για τον υπόλοιπο πλανήτη.

Σε μια στιγμή που ο πλανήτης μοιάζει με ηφαίστειο που βράζει, η ακροδεξιά εγκατέστησε τα γεράκια της στον Λευκό Οίκο και στο Κρεμλίνο, την ίδια ώρα που η Ευρώπη βυθίζεται στην εσωστρέφεια, η Γαλλία φλερτάρει με τον λεπενισμό, η Βρετανία κρύβει το κεφάλι της στην άμμο και η θρησκευτική τρομοκρατία παίρνει κεφάλια αθώων.

Ο Τραμπ, βέβαια, πιστεύει ότι ο εχθρός είναι η Κίνα, ότι το μεταναστευτικό λύνεται με ντουβάρια, ότι δεν υπάρχει αξία μεγαλύτερη από το χρήμα, ότι η γυναίκα εφευρέθηκε ως σκεύος ηδονής και ότι η κλιματική αλλαγή είναι θεωρία συνωμοσίας.

Και βρέθηκαν 60 εκατομμύρια άνθρωποι που ψήφισαν αυτόν τον απίθανο άνθρωπο για πρόεδρο του σύμπαντος. Μωρέ μια χαρά τα έλεγαν, τότε, οι Green Day.

Σε έναν ιδανικό κόσμο, τον πλανητάρχη θα τον εξέλεγε ο υπόλοιπος πλανήτης και όχι οι πατριώτες του Τραμπ, του Μπους και του Ρέιγκαν.

Ο Ουίνστον Τσέρτσιλ είπε κάποτε μια κουβέντα που ακούγεται εκκωφαντική στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, αλλά επανέρχεται στο προσκήνιο κάθε φορά που η κάλπη βγάζει τέρατα σαν το σημερινό: «Το καλύτερο επιχείρημα ενάντια στη δημοκρατία είναι μία συζήτηση 5 λεπτών με τον μέσο ψηφοφόρο».

Ακουμπάω τον αφορισμό στο τραπέζι και παίρνω δρόμο, γιατί άρχισαν να τρίζουν οι τοίχοι.

Θυμάμαι με νοσταλγία την παγκόσμια ανάταση που συνόδευσε την πρώτη εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, το 2008. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο πράγμα που έδωσε η απέναντι όχθη του Ατλαντικού στον ταλαίπωρο πλανήτη τα τελευταία 50 χρόνια.

Ηταν όμως εξαρχής φανερό, ότι η πληθωρική παρουσία του χαρισματικού Ομπάμα θα έκανε τη διαδοχή του προβληματική υπόθεση.

Ποιος θα καταφέρει να μπει στα παπούτσια του το έτος 2016; "Ας είναι, τουλάχιστον μετριοπαθής ο Ρεπουμπλικάνος που πιθανότατα θα τον διαδεχθεί". Αλλά μέχρι τότε, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, λέγαμε τότε…

Πολλοί Αμερικανοί καταράστηκαν τον απερχόμενο πλανητάρχη επειδή τους φόρτωσε φόρους για να τους δώσει δωρεάν πρόσβαση στην υγεία.

Το «ObamaCare» έγινε αχίλλειος πτέρνα των Δημοκρατικών, αφού στο Αμέρικα ισχύουν άλλες αρχές: όποιος δεν το φυσάει, θεωρείται αποτυχημένος, οπότε δεν έχει δικαίωμα σε προνόμια και μπορεί να πάει να κουρευτεί.

Επαναλαμβάνω ότι δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για το κοινωνικό κράτος των ΗΠΑ, ούτε με ενδιαφέρει να αναλύσω τα αίτια του αποτελέσματος. Το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά με νοιάζει εμένα. Και το τείχος στα σύνορα. Και η αντεπίθεση του ρατσισμού.

Και, πάνω απ’όλα, η θεωρία του ντόμινο. Πώς να γλιτώσει και πού να κρυφτεί ένα πεινασμένο ποντικάκι όπως η Ελλάδα, όταν χορεύουν γύρω του τα βουβάλια;

Μεθαύριο θα ψηφίσουμε και εμείς κάποιον δικό μας Τραμπ, «για να τα έχουμε καλά με τους Αμερικάνους». Τον Καμένο, ας πούμε. Ουπς!

Πολλοί έπεσαν από τα σύννεφα με την εκλογή του Τραμπ. Εγώ, πάλι, όχι. Ακόμα και όταν οι Αμερικανοί έκαναν μία ονειρεμένη υπέρβαση με την εκλογή του Ομπάμα, έβλεπα τον ελέφαντα που στεκόταν στη μέση της χώρας και τρόμαζα.

Μπορεί να υπερψηφίστηκε το 2008 (και ξανά το 2012) ένας προοδευτικός και μειονοτικός υποψήφιος, αλλά και τότε υπήρξαν 50 εκατομμύρια ψηφοφόροι που πήγαν κόντρα στην παγκόσμια ευφορία και στην προφανή υπεροχή έναντι των αντιπάλων του.

Πενήντα εκατομμύρια. Σχεδόν πενήντα τοις εκατό.

Το 51-49 και το 52-48 και το 53-47 είναι τόσο κοντά στο φίφτυ-φίφτυ, ώστε η πόρτα που οδηγεί στο «ατύχημα» είναι πάντοτε μισάνοιχτη, ιδίως όταν η εναλλακτική λύση είναι μία αντιπαθητική μετριότητα σαν τη Χίλαρι Κλίντον.

(Ναι, ναι, ξέρω, «τα ίδια σκατά είναι και τα δύο, οπότε ας βγει όποιος να’ναι». Λες και μπορεί να μπει στο ίδιο μίξερ ο ρατσιστής με τον μη ρατσιστή. Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος.)

Και άλλωστε, το ίδιο εκλογικό σώμα εξέλεξε τον υιό Μπους, όχι μία φορά, αλλά δύο. Την πρώτη μπορεί να γελάστηκε, αλλά τη δεύτερη γνώριζε καλά το ποιόν του ανδρός.

Γιατί όχι λοιπόν τον Ντόναλντ Τραμπ; Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, κάθε άλλο. Όσο απέχει η Αλάσκα από τη Ρωσία, που έλεγε και μια ψυχή…

Ελπίζω να έχουν δίκαιο οι πονηροί παντογνώστες, που λένε ότι ο πρόεδρος δεν είναι παρά ένα πιόνι και ότι δεν αλλάζει τίποτε, όποιος και αν κάθεται στο Οβάλ Γραφείο.

Ούτε πίστεψα ποτέ ότι ο Αμερικανός ψηφοφόρος είναι τόσο ανοιχτόμυαλος ώστε να ψηφίσει στην πλειοψηφία του μία γυναίκα για πρόεδρο.

Οι μπαμπουίνοι που πιστεύουν ότι η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα και στην κρεβατοκάμαρα και δέον είναι να τρώει καμιά μπούφλα για να μη παίρνει θάρρος αποτελούν μία ισχυρή και διόλου σιωπηρή μειοψηφία. Και δυστυχώς ψηφίζουν.

Ψηφίζουν Τραμπ, όπως και οι θεούσες και θεούσοι των αγροτικών πολιτειών, όπως και οι οπλαρχηγοί του νότου. Δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ το εκλογικό αισθητήριο ενός έθνους που έχει για όπλο τον Θεό και για θεό τα όπλα.

Εάν η Ουγγαρία ή η Αυστρία εκλέξει ακροδεξιά κυβέρνηση, της κάνεις μποϊκοτάζ και έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη. Εάν η Ελλάδα βγάλει τίποτε χρυσαυγίτες, εγκαταλείπεις τη χώρα και τη δυσφημείς σε κάθε ευκαιρία.

Όταν όμως καθίσει στο σβέρκο σου πλανητάρχης βγαλμένος από τον μεσαίωνα, τι κάνεις; Φεύγεις από τον πλανήτη;

«Σταματήστε τη γη για να κατέβω», έγραφαν παλιά οι αναρχικοί στους τοίχους των Εξαρχείων. Έλα όμως που δεν γίνεται…