Άδωνις-Πολάκης, σαν αδέρφια χωρισμένα στη γέννα
Έχουμε γνωρίσει όλοι κι από έναν τουλάχιστον τέτοιο τύπο στη ζωή μας. Αν είμαστε άτυχοι τον είχαμε ή τον έχουμε ακόμα μέσα στο σπίτι μας. Ξεχωρίζει εύκολα γιατί αυτό είναι ένα από τα κόμπλεξ του, θέλει να ξεχωρίζει. Για τέτοιους τύπους there is no bad publicity. Φωνάζουν, ουρλιάζουν, καυγαδίζουν μέχρι να ξεχωρίσουν. Στην παρέα θέλουν να βρίσκονται στο επίκεντρο. Με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο. Εννοείται ότι είναι παντελώς ανίκανοι ως ακροατές, δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν. Όσο εσύ μιλάς, αυτοί χτίζουν την επόμενη κορώνα τους.
Η ευγένεια αρετή περιττή, δείγμα αδυναμίας. Ειρωνεία και δηκτικότητα τους διακρίνουν, αλλά όχι με την αστική, την εγγλέζικη φλεγματική έννοια. Εκφράσεις του πεζοδρομίου και αστείρευτο bullying σε όποιον δεν επιθυμεί να τους ακολουθήσει στον κατήφορό τους. Ανίκανοι ποιοτικά να ηγηθούν και να εμπνεύσουν ο ίδιοι, έτοιμοι όμως να γίνουν τα μαντρόσκυλα του αρχηγού, τα πιο φασαριόζικα και τα πιο δαγκωνιάρικα. Θέλουν οι υπόλοιποι να αναφέρονται σ' αυτούς σαν παραδείγματα τσαμπουκά και επιθετικότητας. Επιτεύγματά τους όχι όσα έκαναν, αλλά όσοι κατασπαράχτηκαν από τα δόντια τους.
Μα για μια στιγμή. Δεν βρέθηκαν μόνοι τους εκεί. Είναι εκλεγμένοι άρχοντες και μάλιστα υπέρ επιτυχημένοι στις δημοκρατικές μας διαδικασίες. Ο Παύλος Πολάκης εκλεγόταν δήμαρχος στην Κρήτη με βορειοκορεάτικα ποσοστά πριν εκλεγεί βουλευτής του νησιού. Προφανώς λαοφιλής και προφανώς επικροτούμενος σαν πολιτικός άνδρας από τη λαϊκή βάση. Ο Άδωνις Γεωργιάδης εκ των πρώτων στην πιο δύσκολη περιφέρεια της χώρας τη Β' Αθήνας. Παρά το ότι βρέθηκε στη Νέα Δημοκρατία μετά από μια μακρά θητεία στο ΛΑ.Ο.Σ. και μάλιστα μετά από πολύ ακραία ρητορική εναντίον της ΝΔ και των αρχηγών της, έφτασε εσχάτως σε πολύ υψηλά αξιώματα όπως αυτά του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και του αντιπροέδρου. “Έχουμε τους πολιτικούς ηγέτες που μας αξίζουν”, λέει το τσιτάτο και στην περίπτωσή τους ισχύει περισσότερο από ποτέ.
Έχουν βεβαίως ευθύνη σημαντική και τα αφεντικά των μαντρόσκυλων. Όποιος πόνταρε στα νέα ήθη που ευαγγελίζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης και στο ότι μπορεί να είναι ποιοτικά διαφορετικός, αρκεί η ιδιοτελής τοποθέτηση του Άδωνι Γεωργιάδη στη θέση του Αντιπροέδρου, για να τον προσγειώσει ανώμαλα στην πραγματικότητα. Όσοι αμφισβητούν τον πολιτικό καιροσκοπισμό και τη γηπεδική λογική του Αλέξη Τσίπρα ας σκεφτούν ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός διατήρησε στη θέση του τον Παύλο Πολάκη μετά τον ανασχηματισμό, χαϊδεύοντας του στοργικά το μάγουλο στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Πάλι καλά που δεν του έδωσε κι ένα μπισκότο ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του.
Αναρωτιέστε ποιες υπηρεσίες; Νομίζετε τυχαία ανεβάζουν τους τόνους οι δυο sui generis πολιτικοί άνδρες; Κάθε φορά που υπάρχει πολιτική αμηχανία ή αδιέξοδο για τα αφεντικά τους αυτοί σηκώνουν έναν κουρνιαχτό από βρισιές, επιθέσεις και προσβολές, που τα ΜΜΕ περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες για να αναπαράγουν κλέβοντας χρόνο από τα σημαντικά. Εντάξει δεν είναι πάντα στημένο. Πολλές φορές δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους, τους λείπει το χειροκρότημα της αγέλης και εφορμούν. Είναι ο Άδωνις και ο Πολάκης διάολε, δεν είναι τίποτα φλώροι.
Σκέφτομαι αυτούς που τους ψηφίζουν, αυτούς που τους επικροτούν, δηλαδή τους υπόλοιπους βουλευτές και τα στελέχη των παρατάξεών τους. Σκέφτομαι τους πολίτες που “από αντίδραση” ψηφίζουν τους νεοναζί, “τους ψεκασμένους”, τους “ψόφος”. Με πιάνει λίγο απελπισία. 'Εχω τάσεις φυγής και ανθρωποφοβία. Θυμάμαι τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι, ότι θα πορευτούμε με το 2,5%, αλλά αυτό το ποσοστό είναι ελάχιστο ρε γαμώτο μπροστά στα αθροιστικά ποσοστά των Αδωνοπολάκηδων. Μπορεί να είναι αρκετό για την καλλιτεχνική έκφραση, αλλά είναι αμελητέο σε μια δημοκρατία.
Για το τέλος κι έτσι για να το βγάλω από μέσα μου να σας πω κάτι κύριοι κύριοι Άδωνι Γεωργιάδη και Παύλο Πολάκη; Δεν είστε τόσο διαφορετικοί τελικά. Αντιθέτως μοιάζετε πολύ. Θα μπορούσατε να κάνετε παρέα, να είστε φιλαράκια. Να κατασπαράζετε ανθρώπους μαζί και να γελάτε χτυπώντας ο ένας την πλάτη του άλλου. Που ξέρετε μπορεί και να συμβεί στο μέλλον. Σε μια ευρεία παράταξη ή στο πλαίσιο μιας συνεργασίας των αρχηγών σας, μπορεί να βρεθείτε ώμο με ώμο να μάχεστε μαζί για την επικράτηση της χυδαιότητας, του πολιτικού αμοραλισμού και της “Ευρώπης”, όπως όμως εσείς οι πολιτικάντηδες εννοείτε. Εδώ θα είμαστε να το δούμε. Ή μάλλον εγώ ελπίζω να μην είμαι εδώ και να το βλέπω από μακριά. Να σας βλέπω από πολύ μακριά κι αν γίνεται, να μη σας ακούω.
