Τα σπίτια των φίλων
Πρώτα απ' όλα εύχομαι σήμερα Χριστούγεννα να σας βρίσκω καλά στην υγεία σας. Έπειτα κοιτάξτε γύρω σας. Αν βλέπετε τα ίδια και τα ίδια, αν υπάρχουν το κυριότερο άνθρωποι τοξικοί, θυμηθείτε να τους ξεφορτωθείτε, όχι τα επόμενα Χριστούγεννα, αλλά το συντομότερο δυνατό. Δεν έχει σημασία αν γιορτάζετε τη γιορτή των Χριστουγέννων στην ουσία της σαν άνθρωπος με βαθιά πίστη ή αν εμπίπτει πια στο εθιμικό δίκαιο της κοινωνίας μας, εσείς έχετε την υποχρέωση στον εαυτό σας να τη γιορτάζετε κι όχι να την “περνάτε”.
Έχω ακούσει πολλάκις ότι είναι μέρες οικογενειακές, οι συγγενείς μαζεύονται περνούν χρόνο μαζί, τρώνε πίνουν διασκεδάζουν σε έναν ατέρμονο νερόμυλο που δίνει μπόλικες αφορμές για εντάσεις. I will skip it. Έχεις λίγο χρόνο στη διάθεσή σου; Υπάρχουν κάπου άνθρωποι με τους οποίους θες να περάσεις αυτές τις 2-3 μέρες; Μπες στο αμάξι, φόρτωσε τα “καλά” σου, φόρτωσε μουσική, πάρε καφέ και ξεκίνα. Τα χιλιόμετρα φεύγουν εύκολα, οι έγνοιες μαζί τους. Είναι φίλοι γιατί με την αρχαιοελληνική ετυμολογία της λέξης αγαπιέστε. Σε περιμένουν να φτάσεις κι εσύ ανυπομονείς. Δεν κάνουν πολλές ερωτήσεις, αλλά θες να τους τα πεις όλα. Σε βάζουν στο σπίτι τους, στη γιορτή τους, στο τραπέζι τους χωρίς προγραμματισμό, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς “πρέπει”.
Ένα από τα πιο ωραία και συγκινητικά τραγούδια που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια λέγεται “Τα σπίτια των φίλων” και είναι σύμπραξη της Ελένης Τσαλιγοπούλου και του Κώστα Λειβαδά. Η συγκλονιστική ερμηνεία της Ελένης μιλάει για τα δύσκολα βράδια, για τους φίλους που σου προσφέρουν καταφύγιο στην απελπισία σου. Έμαθα σχετικά πρόσφατα δυστυχώς, ότι οι φίλοι φαίνονται κυρίως στα όμορφα. Όταν μοιράζονται με ειλικρινή συναισθήματα τις ευτυχισμένες σου στιγμές και τις αποθεώνουν, τις εκτοξεύουν, δεν τις γειώνουν αν με εννοείτε... Οι άλλοι “φίλοι” που φαίνονται ιδιαίτερα συμπονετικοί στη μαυρίλα μας, ίσως είναι τόσο πρόθυμοι να μας στηρίξουν, γιατί αντλούν μια συγκριτική ικανοποίηση, όταν επιστρέφουν στη δική τους ζωούλα.
Το soundtrack των Χριστουγέννων είναι jazz, soul, funk αλλά και δυνατά γέλια, ήχοι από ποτήρια που τσουγκρίζουν ξανά και ξανά, τακούνια χαρούμενων κοριτσιών, πώματα που αποχωρίζονται στόμια μπουκαλιών με ρυθμό ταχέως επαναληπτικό. Αγκαλιές συχνές και αναίτιες, χάδια στα πρόσωπα και λαμπερές φωτογραφίες, όχι για τα social media, αλλά για να τις φυλάξεις και να τις κοιτάς, όταν θες να πάρεις δύναμη από μια εικόνα.
Είναι ώρα να σας αφήσω. Παίρνω τον καφέ μου και πάω να χουχουλιάσω παρέα με το κορίτσι μου και τους φίλους μου. Από τον καναπέ της Ειρήνης πάνω από τα ηλιόλουστα ανήσυχα νερά του Ευρίπου, ανυπομονώ να συζητήσουμε επί παντός επιστητού, επί γκομενικών, επί επαγγελματικών, επί οικογενειακών. Η φίλη μας άνοιξε το σπίτι της και μια ζεστή αγκαλιά, πάμε να ανταλλάξουμε τα από καρδιάς δώρα μας και μετά θα στολιστούμε για να κάτσουμε γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι φιλικό κι όχι ψυχαναγκαστικό.
Αν είχα μια εφικτή ευχή για σας, θα ήταν να είστε σε θέση κάποτε στη ζωή σας, να μπορείτε να διαλέγετε ανά πάσα στιγμή με ποιους ανθρώπους περνάτε τις μέρες και τις νύχτες σας. Είτε είναι Χριστούγεννα, είτε μια γκρίζα Τρίτη, τη γιορτή τη στήνουν οι άνθρωποι που ανυπομονούν να συναντηθούν. Καλές γιορτές σε όλους.
Υ.Γ. Για δεύτερα Χριστούγεννα, έκλεισα το κινητό μου για να αποφύγω τις PR ευχές και περνάω ήδη υπέροχα. Είμαι σε flight mode. Να με χαίρεστε!
Υ.Γ. 2 Χαλκίδα rules...
Chris PAOK
"Αν είχα μια εφικτή ευχή για σας, θα ήταν να είστε σε θέση κάποτε στη ζωή σας, να μπορείτε να διαλέγετε ανά πάσα στιγμή με ποιους ανθρώπους περνάτε τις μέρες και τις νύχτες σας. Είτε είναι Χριστούγεννα, είτε μια γκρίζα Τρίτη, τη γιορτή τη στήνουν οι άνθρωποι που ανυπομονούν να συναντηθούν. Καλές γιορτές σε όλους." Κυριε Κιουση μιλησατε στην καρδια μου! Μακαρι ολοι οι ανθρωποι να μπορουσαν να καταλαβουν το νοημα της ευτυχιας που αποτυπωνει αυτη η προταση. Ευχομαι οτι καλυτερο για ολους μας, με υγεια, τυχη και Αγαπη!
Dr.Faust
Η φιλια ειναι η μεγαλυτερη φενακη.. Ή στην καλυτερη, ουτοπια..
Πάνος στη δουλειά...
Χρόνια πολλά Χρήστο, χρόνια πολλά και καλά σε όλους ! Πόσο σε νιώθω... Το διαβάζω λίγες ώρες μετά που πήρα την απόφαση ν' ανοίξουμε το σπίτι μας την παραμονή της πρωτοχρονιάς σε φίλους, να ανάψουμε το τζάκι να καίει όλη νύχτα, να κοιμηθούν όλα τα παιδιά στρωματσάδα... Τα Χριστούγεννα είναι μυρωδιές φούρνου, και παγωμένες παιδικές μυτούλες... Ναι, αυτό είναι. Δεν είναι από απωθημένο. Που ποτέ δε βρέθηκα στην Πράγα, στο Παρίσι, στο Ντουμπάι, στην Αράχωβα, ούτε καν για ένα "γεια" στο γνωστό μικροσκοπικό ραδιοφωνικό studio της Θεσσαλονίκης... Τα Χριστούγεννα είναι "βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι", είναι να μην κοιτάς την τσέπη σου, είναι να κατεβάσεις εκείνο το ΜΑΟ κοστούμι που έχεις από δεκαετίες, αλλά σου χωράει ακόμα, διάβολε ! , είναι να βάλεις ένα παπιγιόν κι ας μείνεις μέσα στο σπίτι, είναι ν' ανοίξεις το καπάκι του πιάνου, είναι να σκάσεις μια γλυκιά αγκαλιά κι ένα φιλί από εκείνα τα πρώτα, στη γυναίκα σου, είναι να δείτε μια ταινία μαζί, είναι να μη γκρινιάξεις, είναι να μαγειρέψεις by the book, είναι να ψήσεις βασιλόπιττα, είναι να παίζει ο Έλβις στο cd... Aυτά, τα μικρά, φτωχά μου και τόσο πλούσια Χριστούγεννα... Από δίπλα, θα σας κεράσω τρία υπέροχα ατμοσφαιρικά νουάρ του ελληνικού κινηματογράφου, που πάντα τον πιστεύω και δεν παύει να με εκπλήσσει : Τετάρτη, 04:45 (2015) του Αλέξη Αλεξίου, Η τελική αποπληρωμή (2013) του Αλέξανδρου Λεονταρίτη, και οι υπέροχες Μαριονέττες (2015) του Παντελή Καλαντζή. Φιλιά !
Πάνος στη δουλειά...
Χρόνια πολλά Χρήστο, χρόνια πολλά και καλά σε όλους ! Πόσο σε νιώθω... Το διαβάζω λίγες ώρες μετά που πήρα την απόφαση ν' ανοίξουμε το σπίτι μας την παραμονή της πρωτοχρονιάς σε φίλους, να ανάψουμε το τζάκι να καίει όλη νύχτα, να κοιμηθούν όλα τα παιδιά στρωματσάδα... Τα Χριστούγεννα είναι μυρωδιές φούρνου, και παγωμένες παιδικές μυτούλες... Ναι, αυτό είναι. Δεν είναι από απωθημένο. Που ποτέ δε βρέθηκα στην Πράγα, στο Παρίσι, στο Ντουμπάι, στην Αράχωβα, ούτε καν για ένα "γεια" στο γνωστό μικροσκοπικό ραδιοφωνικό studio της Θεσσαλονίκης... Τα Χριστούγεννα είναι "βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι", είναι να μην κοιτάς την τσέπη σου, είναι να κατεβάσεις εκείνο το ΜΑΟ κοστούμι που έχεις από δεκαετίες, αλλά σου χωράει ακόμα, διάβολε ! , είναι να βάλεις ένα παπιγιόν κι ας μείνεις μέσα στο σπίτι, είναι ν' ανοίξεις το καπάκι του πιάνου, είναι να σκάσεις μια γλυκιά αγκαλιά κι ένα φιλί από εκείνα τα πρώτα, στη γυναίκα σου, είναι να δείτε μια ταινία μαζί, είναι να μη γκρινιάξεις, είναι να μαγειρέψεις by the book, είναι να ψήσεις βασιλόπιττα, είναι να παίζει ο Έλβις στο cd... Aυτά, τα μικρά, φτωχά μου και τόσο πλούσια Χριστούγεννα... Από δίπλα, θα σας κεράσω τρία υπέροχα ατμοσφαιρικά νουάρ του ελληνικού κινηματογράφου, που πάντα τον πιστεύω και δεν παύει να με εκπλήσσει : Τετάρτη, 04:45 (2015) του Αλέξη Αλεξίου, Η τελική αποπληρωμή (2013) του Αλέξανδρου Λεονταρίτη, και οι υπέροχες Μαριονέττες (2015) του Παντελή Καλαντζή. Φιλιά !