Η ομηρία των συμβασιούχων
Παρακολουθώντας όλον τον τελευταίο καιρό τον κακό χαμό με το θέμα των σκουπιδιών εφάρμοσα την προσφιλή σε εμένα τακτική, που ακολουθώ τελευταία. Περίμενα να ξεφουσκώσει το θέμα. Περίμενα να φύγει από τα κορυφαία θέματα των Δελτίων Τηλεθέασης και Ενημέρωσης, περίμενα να διαβάσω τον πάντα πιο αναλυτικό και ενημερωμένο γραπτό τύπο, πριν διατυπώσω άποψη. Περίμενα επίσης να καταλαγιάσει το φαινόμενο του περιβόητου κοινωνικού αυτοματισμού, που μόνο αποτέλεσμα έχει τη μισαλλοδοξία και τα εμφύλια πάθη.
Ας ξεκινήσουμε από τη βάση του προβλήματος. Γιατί υπάρχουν συμβασιούχοι ; Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, γιατί υπάρχουν συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου ; Αν έχω μια ιδιωτική εταιρία και προχωρήσω στη σύναψη σύμβασης ορισμένου χρόνου με έναν εργαζόμενο, αυτό σημαίνει ότι είτε έχω μια έκτακτη ανάγκη που προσπαθώ να καλύψω, είτε το αντικείμενο της εργασίας που ασκώ είναι ορισμένο σε τόσο συγκεκριμένη χρονική περίοδο, που μου είναι ασύμφορο να απασχολώ έναν εργαζόμενο σε μόνιμη βάση.
Αν απασχολώ εργαζομένους με τρίμηνες συμβάσεις, που απλά ανανεώνονται κι αυτό μπορεί να διαρκέσει και 5 και 10 χρόνια, τότε τι σημαίνει; Προφανώς ότι είμαι ένας επιχειρηματίας λαμόγιο, που βρήκα νομικό παραθυράκι για να κρατάω εργαζομένους – αιχμαλώτους, χωρίς αυτοί να μπορούν να θεμελιώσουν δικαιώματα σε προϋπηρεσία, σε αποζημιώσεις, σε επιδόματα κλπ κλπ
Ε λοιπόν αυτό το λαμόγιο-επιχειρηματίας επί πάμπολλα έτη ήταν η ΕΡΤ, δηλαδή το ίδιο το κράτος. 'Εβλεπα τους φίλους μου και συναδέλφους μου να ταλαιπωρούνται στην ΕΡΤ 3 χρόνια ολόκληρα και πάντα τους εξέφραζα την ίδια απορία, “γιατί δε σας προσλαμβάνουν, αφού σας χρειάζονται σε μόνιμη βάση” κι εκείνοι μου αποκρίνονταν μόνο με ένα πικρό χαμόγελο. Μετά την ΕΡΤ την έκλεισαν οι ανάλγητοι, μετά έγινε κοινωνική εξέγερση, μετά την ξανάνοιξαν, ελπίζω όχι εφαρμόζοντας τις ίδιες πρακτικές και πάει λέγοντας.
Τι πάει να πει ο Δήμος απασχολεί συμβασιούχους στην καθαριότητα; Τα σκουπίδια είναι εποχική ανάγκη ή μπορεί και να εκλείψουν κάποια στιγμή; Παίρνω συμβασιούχους με 8μηνη σύμβαση και μετά τους διώχνω για να πάρω κάποιους άλλους; Γιατί, για να μην μπορεί ποτέ κάποιος να στρώσει τη ζωή του; Διάβασα ότι αυτοί που καβαλάνε τη σκουπιδιάρα παίρνουν 1500 ευρώ και δουλέυουν λίγες ώρες. Πρώτα απ΄ όλα δεν ξέρω αν ισχύει. Αν ισχύει κακώς! Αρχικά είναι αδιανόητο να παίρνει ένας καθαριστής περισσότερα από τον νέο γιατρό ή από τον νέο δάσκαλο και δεύτερον ας τον απασχολήσουν επι 8ώρου, όπου κρίνεται απαραίτητο, ακόμα και σαν δημοτικό αστυνόμο ή σχολικό φύλακα μετά την αποκομιδή των σκουπιδιών. Είναι σκληρή και ανθυγιεινή η δουλειά του οδοκαθαριστή; Φυσικά και είναι, αλλά σας παρακαλώ σκεφτείτε το αυτονόητο. Που να επενδύσει αυτός ο χρεοκοπημένος τόπος, στους νέους επιστήμονες και στο ειδικευμένο προσωπικό, ή στους ανειδίκευτους εργάτες που κάνουν μια σκληρή και ανθυγιεινή εργασία;
Να τα πάρουν όλα οι ιδιώτες φωνάζουν τις τελευταίες εβδομάδες κάποιοι. Να αναθέσουν οι Δήμοι τα σκουπίδια σε ιδιωτικές εταιρίες και να μην ξαναμπλέξουμε με απεργίες και κινητοποιήσεις σκουπιδιάρηδων. Κοιτάξτε, είμαι μάλλον ο τελευταίος που μπορεί να θεωρηθεί κρατιστής, όμως τα σκουπίδια είναι μια πολύ σοβαρή μπίζνα, μια πολύ βρώμικη μπίζνα και μια πολύ επικερδής μπίζνα, που άπτεται της δημόσιας υγείας. Αν ζούσαμε σε σοβαρό κράτος, το κέρδος από τα σκουπίδια θα ήταν εγγυημένο, γιατί εγγυημένα μεγάλος είναι ο όγκος των σκουπιδιών του δυτικού πολιτισμού μας και φυσικά θα ήταν υπέρ του δημοσίου ταμείου κι όχι υπέρ της τσέπης κάποιου ιδιώτη. Εάν τα σκουπίδια πήγαιναν σε ιδιώτες, μην ορκίζεστε, ότι δε θα βλέπαμε κάποιους από τους κραυγάζοντες σήμερα συνδικαλιστές, ως εντεταλμένους συμβούλους των ιδωτικών εταιριών-εργολάβων.
Αν και στα 22 χρόνια του εργασιακού μου βίου δεν έχω απεργήσει ποτέ, γιατί δεν θα είχε ποτέ αντίκρυσμα μια δική μου απεργία, δεν είμαι από αυτούς που απαξιώνουν την απεργία ως όπλο των εργαζομένων, που βιώνουν μια αδικία. Θέλω όμως να σκεφτείτε το εξής σενάριο. Ας πούμε ότι κάπου στην Θεσσαλονίκη ζει μια “Μαρία”, που δουλεύει σε μια μεγάλη πολυεθνική αλυσίδα ρούχων σε κάποιο mall. Ξέρετε μια από αυτές τις κοπέλες που διπλώνουν άπειρα μπλουζάκια, τα οποία κυριολεκτικά πετάνε Ελληνίδες πελάτισσες στο πάτωμα κι αυτή σκύβει και τα μαζεύει. Όταν σχολάει, ο μόνος τρόπος να πάει στο σπίτι της είναι το λεωφορείο. Περιμένει στη στάση, αλλά οι υπάλληλοι του ΟΑΣΘ απεργούν και τα δρομολόγια δεν εκτελούνται. Με αποφάσεις ψηφισμένες από το ελληνικό κοινοβούλιο παίρνει νόμιμα όλα κι όλα 420 ευρώ, οπότε για ταξί ούτε λόγος. Με τη θερμοκρασία στους 40 βαθμούς ξεκινάει ποδαρόδρομο για το σπίτι ανάμεσα σε βουνά από σκουπίδια, γιατί οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα του Δήμου Θεσσαλονίκης απεργούν λόγω απόλυσης των συμβασιούχων. Όταν φτάνει κατάκοπη σπίτι της, διαπιστώνει ότι δεν έχει ρεύμα λόγω απεργίας των εργαζομένων της ΔΕΗ κι έτσι πρέπει να κάτσει στα σκοτεινά, χωρίς να μπορεί να ανοίξει παράθυρο, γιατί η γειτονιά ζέχνει από τους ξεχειλισμένους κάδους. Την άλλη μέρα θα ξαναπερπατήσει ως τη δουλειά, όπου πρέπει να παρουσιαστεί χαμογελαστή στις Ελληνίδες πελάτισσες που θα της πετάνε πάλι τα μπλουζάκια στο πάτωμα. Για να απεργήσει ούτε λόγος, γιατί το γραφείο της διευθύντριας προσωπικού ξεχειλίζει από βιογραφικά, που παρακαλάνε για την υποαμειβόμενη εργασία της “Μαρίας”. Έξω από το μαγαζί περνάει η πορεία που φωνάζει για το δίκιο του εργάτη. Η “Μαρία” δεν ασχολιόταν ποτέ ιδιαίτερα με την πολιτική, αλλά ξέρει πως είτε αριστεροί είτε δεξιοί, όλοι ψήφισαν να παίρνει νόμιμα 420 ευρώ, σχεδόν όλοι ψήφισαν να δουλεύει σύντομα και Κυριακές και μάλιστα λίγες ώρες για να μην δικαιούται ρεπό και βέβαια όλοι λένε ότι φταίνε οι άλλοι. Ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν έχει νόημα για περιπτώσεις σαν της “Μαρίας” αγαπητοί μου συμβασιούχοι-απεργοί. Ό, τι και να γίνεται τριγύρω, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πάντα θα υπάρχει μια χαμογελαστή “Μαρία” να εξυπηρετήσει, χωρίς να απεργήσει και να ακουστεί ποτέ. Είναι καφκικό, ελληνικό και πραγματικό.
Υ.Γ. Η γυναίκα που έχασε τη ζωή της πάνω σε διπλοβάρδια μαζεύοντας τα σκουπίδια μας, είναι προφανώς κι εκείνη μια “Μαρία”, που κάποιος έστειλε να δουλέψει διπλοβάρδια σε μια πολύ σκληρή και ανθυγιεινή εργασία υπό 44 βαθμούς. Κάποιος έχει άμεση ποινική αλλά και πολιτική ευθύνη.
