Μια φορά στη ζωή μας!
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που γνωρισα τον Γιώργο Σιδέρη. Πρέπει όμως πριν σας πω την μικρή μου ιστορία μαζί του να σας εξηγήσω (ειδικά τους πολύ νεότερους) ότι για όσους δεν το έχουν εμπεδώσει, ο Σιδέρης είναι ο απόλυτος Θεός για τους Ολυμπιακούς.
Μπορεί σήμερα να μην γράφονται πολλά γι' αυτον (καθώς ο ίδιος δεν το επιδιώκει), αλλά το ονομά του είναι διαβατήριο-ασπίδα ακόμα και στις σκληρότερες γαβρο-γειτονιές του Πειραιά.
Μου τον γνώρισε τυχαία ο συναδελφός μου Κώστας Παπαπέτρου για ένα καθόλου ποδοσφαιρικό θέμα, αλλά για κάτι εντελώς άσχετο: Ψάχνανε ένα εξαιρετικά σπάνιο περιοδικό (τον Λαστιχάνθρωπο) που εξέδιδε στη δεκαετία του '50 ο πατέρας μου και ήταν εξαφανισμένο από την αγορά. Πρόκειται για μια πολύ αστεία όσο και ενδιαφέρουσα ιστορία που θα σας διηγηθώ μιαν άλλη φορά.
Εκείνη την εποχή λοιπόν έγραφα στην “Αθλητική Ηχώ”.
Και επειδή εγώ δεν ήμουν στο τραστ των αθλητικών συντακτών και το έκανα μόνο επειδή γουστάριζα να μπλέκομαι σε αθλητικές σελίδες, είχα και την ανάλογη άγνοια του κινδύνου.
Εγραφα καθαρά και ξάστερα ότι ήμουν Παναθηναϊκός. Εκείνη την εποχή μάλιστα ήμουν και αρκετά φανατικός... προπονήσεις, διαρκείας, κασκόλ κ.λ.π. Είχα κοτσάρει και μια φωτογραφία και όπως καταλαβαίνετε ήμουν δακτυλοδεικτούμενος στο λιμάνι.
Ο Γιώργος Σιδέρης είναι ένας πολύ χαριτωμένος, καλός και φιλικός άνθρωπος... που πολύ σπάνια μιλά για το ποδοσφαιρικό του παρελθόν. Δεν πάει στο γήπεδο και από τότε που σταμάτησε το ποδόσφαιρο δεν ξανακλώτσησε ούτε παιδικό τόπι.
Παρ΄όλα αυτά αμα κάνεις έστω και λίγη παρέα μαζί του καταλαβαίνεις ότι όσο και να το θέλει την ποδοσφαιρική κουβέντα δεν μπορεί να την αποφύγει... όποιος κι αν τον πλησιάσει -φυσικό είναι- να του λέει (ρωτά) για εκείνη την εποχή.
Μια μέρα μου τηλεφωνεί να πάμε να φάμε ψαράκι στον Πειραιά. Ηρθε με πήρε από το σπίτι και χωθήκαμε στις πειραϊκές γειτονιές... κατέβήκαμε σε μια πολυσύχναστη ψαροταβέρνα νομίζω στον Κορυδαλό.
Το αγαπημένο χρώμα στην αίθουσα ήταν το κόκκινο. Σημαίες, κασκόλ, φωτογραφίες του Θρύλου μέχρι και τα τραπεζομάντηλα ήταν κόκκινα.
Μόλις μπήκαμε μέσα έπεσε παγωμάρα.
Σαν να πας σε Εκκλησία να προσευχηθείς και να μπει ο Χριστός.
Το μαγαζί ήταν τίνγκα.
Όμως με έναν μαγικό τρόπο “ανοιγε” ο δρόμος.
Φτάσαμε σε ένα τραπέζι...άδειο... που πάλι με μαγικό τρόπο βρέθηκε στα ξαφνικά.
Εκείνο το μεσημέρι κατάλαβα τί σημαίνει να'σαι θρύλος, θεός.
Ανθρωποι που (λόγω ηλικίας) ΔΕΝ είχαν δει ποτέ τον Σιδέρη να παίζει ερχόντουσαν μαζί με τα παιδιά τους για να τους δείξουν τον Φόντακα... να τον ακουμπήσουν... να συναντήσουν το βλέμμα του... να του πουν σεμνά: “Γειά σου Γιώργαρε!”... να του στείλουν ένα καραφάκι ούζο...να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον.
Αν μπορούσαν θα είχαν πάρει ΟΛΟΙ κι ΟΛΕΣ τις καρέκλες τους να κάτσουν μαζί μας.
Ζούσα μια ιδιότυπη και μοναδική ιεροτελεστία.
Και τότε σκέφτηκα το δύσκολο:
Αρχισα να μιλάω για το ... μεγαλείο του Παναθηναϊκού.
Και να το ένα... και να το άλλο... και να να τους πειράζω... μόνο “συλλογος μεγάλος/δεν υπάρχει άλλος...” δεν τραγούδησα... όχι για να τους την σπάσω, αλλά για να μετρήσω αντιδράσεις.
Ο Σιδέρης είχε για όλους μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο, ένα χαϊδεμα κεφαλιού των πιτσιρικάδων... και συνέχιζε να τρώει ήρεμος τα ψαράκια του κρυφοχαμογελώντας.
Μπορούσα να έλεγα ο,τι ήθελα.
Αφού ήμουν φίλος του Θεού είχα το συγχωροχάρτι.
Στην πραγματικότητα με είχαν γραμμένο στα παπάρια τους.
Μάλλον τους ήμουν αόρατος.
Μάτια και αυτιά είχαν εκείνο το μεσημέρι μονο για έναν. Εκείνον.
Και ο Καλιτζάκης να ήμουν δεν θα το'χαν προσέξει.
Σταμάτησα γρηγορα την πλάκα κι άρχισα να απολαμβάνω την λατρεία... το δέος.
Προφανώς ο σεβασμός δεν έχει φανέλα!
...
Γραφω αυτο το κομμάτι ανήμερα Χριστούγεννα.
Την περασμένη εβδομάδα είχα πάει στην παρουσίαση του βιβλίου της MVPublications με τίτλο: “Mια φορά στη ζωή μας!” Ενα βιβλίο στο οποίο 22 αθλητικοί συντάκτες συναδελφοι μου έγραψαν ο καθένας από μία ανέκδοτη στιγμή της καριέρας τους.
Στο οπίσθοφυλλο γράφει:
“Τα έσοδα από την πώληση του βιβλίου θα διατεθούν εξ' ολοκλήρου στο Συλλογο ΕΛΠΙΔΑ.”
“Ζήλεψα” που δεν ήμουν ανάμεσά τους.
Δεν θα μπορούσα βέβαια, γιατι δεν είμαι (χαχαχαχα) σεσημασμένος αθλητικός δημοσιογράφος. Ομως “ζήλεψα”....τί να λέμε τώρα!
Σήμερα λοιπόν τηλεφωνησα στον παλιό μου φίλο τον Χρηστο Σωτηρακόπουλο για τη γιορτή του... Είπαμε για λίγο τις ευχές και κλείνοντας ο Χρήστος (που είναι εξαιρετικά ευπρεπής και ποτέ δεν μου έχει ζητήσει το οτιδήποτε) μου είπε:
-Γράψε -σε παρακαλώ- δυο λέξεις ρε Μάνο για το βιβλίο... (πήρε μια μικρή ανάσα)... είναι για καλό σκοπό!
Και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι εμμέσως μπορούσα να συμμετέχω κι εγώ με μια δικιά μου ανέκδοτη ιστορία.
Να το αγοράσετε το βιβλιο.
Είναι για καλό σκοπό.
Χρονια μας πολλά.
Δείτε εδώ το βιβλίο αλλά και όλες τις εκδόσεις της MVP Publications
