Η Ανδριάνα Μαραγκού μιλά για τον γιο της

«Eίμαι η Ανδριάνα Μαραγκού και θέλω να απαντήσω στον κύριο που είναι κρυμένος πίσω από το nickname ΓιάννηςL, γιατί έχω μάθει στη ζωή μου να σέβομαι τον συνάνθρωπό μου, και δεν θέλω "να τρελλαθεί" όπως γράφει για μια "στρεβλή" όπως τη χαρακτηρίζει κατάσταση, την οποία "μεγαλοποιούμε" εμείς οι υπόλοιποι...

Ο γιος μου είναι παιδί με εγκεφαλική παράλυση, σπαστική τετραπληγία, και συνολική όραση 30% και μόνο στο ένα μάτι. Έχει χαρακτηριστεί από τα αρμόδια όργανα με μονιμη αναπηρία 80%. Ζει με μια βαλβίδα παροχέτευσης υδροκεφάλου, και η ζωή του όλη εξαρτάται από αυτήν. Δεν πρέπει να στρεσάρεται και να επιβαρύνεται ψυχολογικά.

Και ευτυχώς που ο Θεός έδωσε στον άντρα μου αυτό το "χάρισμα" να παίξει ποδόσφαιρο, ώστε είχαμε να πληρώνουμε -όπως λέτε- τους γιατρούς κάθε φορά που η βαλβίδα αυτή μπλόκαρε, ώστε να χειρουργείται στο κεφάλι (4 φορές ως σήμερα) και να σώζεται η ζωή του.

Παρόλα αυτά εμείς -σε αντίθεση με σας- δεν ζητήσαμε ποτέ το "έλεος" κανενός, μετά από αγώνες ζωής που έδωσε και δίνει το παιδί μας, καταφέραμε να τον μεγαλώσουμε και να τον κάνουμε να ζει μια ζωή αξιοπρεπή, χωρίς κόμπλεξ, μαθαίνοντας τον παράλληλα να μην τα παρατάει και να μην απελπίζεται. Σήμερα είναι φοιτητής στο Β΄έτος της φιλοσοφικής και σε καθημερινή βάση πηγαίνουμε μαζί και παρακολουθεί τα μαθήματα στη σχολή του. Επειδή δεν είναι λειτουργικά τα χέρια του, γράφω εγώ για κείνον. Επειδή δεν βλέπει, του διαβάζω εγώ. Έχουμε δουλέψει πολύ ως γονείς στο θέμα της ψυχολογίας του, που όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας -εκτός από σας- είναι εύθραυστη. Στενοχωριέται που δεν μπορεί να υπηρετήσει την Πατρίδα και κάθε φορά που υποχρεώνεται να περάσει αυτήν την "τυπική" όπως τη λέτε διαδικασία, κάνει βήματα προς τα πίσω, γιατί κάθε φορά του υπενθυμίζει το "σύστημα" πως είναι διαφορετικός, και όχι "φυσιολογικός", όπως εσείς που γράφετε με τόση ευκολία αυτά που γράφετε!

Όσο για μένα, τη μάνα του, που δυσανασχετώ όπως λέτε, και αμφισβητείτε την αλήθεια των λόγων μου, σας απαντώ πως, η πραγματική αναπηρία, βρίσκεται μέσα στο μυαλό κάποιων και όχι στην αδυναμία των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Το συγκεκριμένο post, το έγραψα γιατί εχω το σθένος να κοινοποιήσω το πρόβλημα του παιδιού μου, μήπως και ευαισθητοποιηθεί κάποιος αρμόδιος, -ευτυχώς δεν εξαρτάμαι από τη δική σας ευαισθησία- και απαλλάξει αυτά τα παιδιά από αυτό το μαρτύριο, γιατί είναι τόσες πολλές οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, ώστε ΝΑΙ αυτή η "τυπική" όπως τη λέτε διαδικασία είναι ένα ακόμα μαρτύριο στο "Γολγοθά" που τους επιφύλαξε η φύση και το γεγονός ότι γεννήθηκαν και ζουν στην Ελλάδα...»

Διαβάστε εδώ το κείμενο, που δημοσιεύτηκε νωρίτερα στο site και προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αφορά ένα θέμα που απασχολεί -και ταλαιπωρεί- πολλές οικογένειες.