Μπορεί να απαγορευτεί το μίσος;

Ένα από τα χαρακτηριστικά που προβάλλει διαχρονικά η Δύση όταν η ίδια αυτάρεσκα αντιπαραβάλλεται με τα (πρώην) κομμουνιστικά και τα σημερινά αυταρχικά ισλαμικά μοντέλα διακυβέρνησης είναι ότι η ελευθερία του λόγου έχει προτεραιότητα απέναντι στο δικαίωμα του πολίτη (ή μιας κοινότητας πολιτών) να μην γίνεται αποδέκτης προσβλητικών ή ψευδών ή απλώς επιστημονικά λανθασμένων ή βλάσφημων για τον ίδιο και την κοινότητα στην οποία ανήκει, μηνυμάτων.

Ιστορικά, μάλιστα, η ελευθερία να προσβάλλει κάποιος θρησκευτικά σύμβολα ή πρόσωπα μιας κοινότητας (η αποποινικοποίηση της βλασφημίας) θεωρήθηκε μεγάλη πρόοδος για ένα εκκοσμικευμένο κράτος, όπου η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει λόγο για το ποια κείμενα επιτρέπεται να κυκλοφορούν και ποια όχι, ποια θεατρικά έργα επιτρέπεται να ανεβάζονται και ποιες ταινίες να προβάλλονται. Το ίδιο και η συνεχιζόμενη επιχείρηση «κανονικοποίησης» αποκλινουσών συμπεριφορών στον ερωτικό τομέα.

Μέχρι που ήρθε στη Δύση το Ισλάμ μέσω των μεταναστών, δημιούργησε κοινότητες πιστών (πολιτών ή αλλοδαπών) οι οποίες έχουν άλλη άποψη για το τι πρέπει να επιτρέπεται και τι όχι στον τομέα αυτό. Το βασικό επιχείρημα των Μουσουλμάνων που ζουν στη Δύση γιατί πρέπει να απαγορεύονται ορισμένα είδη λόγου και καλλιτεχνικής έκφρασης στις χώρες που ζουν, είναι ότι αυτά προσβάλλουν το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Και η απάντηση των εγγονών του Διαφωτισμού είναι ότι οι πιστοί θα πρέπει να μάθουν να αντέχουν την προσβολή και να ζουν με αυτό το ενδεχόμενο στο όνομα της υπέρτερης αξίας που είναι η ελευθερία του λόγου.

Μέχρι που ενέσκηψε στην Ευρώπη η νέα πολιτική ορθότητα, έτσι όπως την υπαγορεύουν οι δυτικές ελίτ και την προπαγανδίζουν τα Μέσα Επικοινωνίας που τις υπηρετούν, αλλά και οι εκπαιδευτικοί θεσμοί που ελέγχονται από αυτές. Η νέα «γλώσσα» έφερε, εκτός από υποχρεώσεις, και απαγορεύσεις στην έκφραση.

Μην φανταστείτε, βεβαίως, κάποια συνέπεια στη λογική του τι γίνεται απαγορευμένο με βάση τη νέα ιδεολογική μόδα. Διότι δίπλα σε αυτά που απαγορεύονται δήθεν για να καταπολεμηθεί ο ρατσισμός ή να προστατευθούν αποκλίνουσες ομάδες λόγω των ερωτικών τους προσανατολισμών, συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα προϊόντα του λόγου που προσβάλλουν άλλες ομάδες. Οι οποίες, απλώς δεν διαθέτουν ακόμη «άνθρωπον» στις ομάδες εξουσίας που να πιέζει για την επιβολή της δικής τους εκδοχής του πολιτισμικά «ορθού».

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr