Καρκίνος, θα πει αγώνας…

Δεν ήταν έτσι κοφτά και σκέτα όμορφη, δεν έφταναν οι λέξεις για να τη περιγράψεις. Άλλωστε τα κομπλιμέντα ήταν αμέτρητα, όπως και οι άντρες, που είχαν πέσει ζαλισμένοι και μόνο από τους ήχους των τακουνιών της.

Είχε λευκό δέρμα σαν φρέσκιας βιεννέζικης πορσελάνης και ένα χυμώδες κορμί, από κείνα που σε τρελαίνουν, ακόμη με τα βαριά χειμωνικά ρούχα.

Μιλάμε για σκέτο πειρασμό και, φυσικά, με τα μικρά ελαττωματάκια τους, εκείνα τα σφάλματα, που σε κάνουν να την ποθείς ακόμη περισσότερο, αφού ήταν άνθρωπος και όχι αψεγάδιαστη Θεά, που δεν θα τολμούσες ούτε στα όνειρα να της κάμεις κόρτε.

Χάιδεψε ελαφρά το στήθος της και να, κάτι σα έπιανε στο βάθος, απότομα σκοτείνιασε το πρόσωπο της.

Μπα, αποκλείεται, θα πρόκειται για αυτά τα εξογκώματα της περιόδου, τράβηξε τα δάχτυλα της, γύρισε τη σκέψη στους αόριστους μικρούς καθημερινούς φόβους, εκείνους που στέκονται στο πλάι μας και τους φουσκώνουμε, κάθε που σκάνε μεγάλες φουρτούνες και έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε μίλια μακριά τους.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr